Efsanevi Savaşçı Seryum ve Hazine
Flarius. Böyle güçlü bir topluluk için fazla nazik bir ad değil mi ? Sayımız az ama dünya üzerindeki uygarlıklar arasında savaş gücü en yüksek olan bizim uygarlığımız. Mühendislik olarak pek gelişmiş sayılmayız ama kardeşim gibi zeki ve üretken insanlar geldikçe, ilerleyeceğimize inanıyorum bu konuda. Yaşlılarda öyle gerici insanlar değil. Sadece kafaları bu işlere basmıyor ve destekleyecek elemanlarımız yok. Ama ben kardeşime inanıyorum. O, bu işlerin temelini atacak kişi!

-''Lysromnia! Buraya gelebilir misin ?''
-''Geliyorum baba. ''
Babam, benimle gurur duyduğunu söyleyebilirim. Böyle konuşmayı pek sevmesemde, gençler arasında en güçlüsü benim. 9 yaşımdayken yapılan turnuvayı yenilgisiz kazanmıştım. 11 yaşımda ise, yetişkinlerle dövüşüyordum. Şimdi 17 yaşımdayın ve gençle arasında rakibim yok diyebilirim.
-''2 gün sonra, uygarlığımızın kuruluşunun 100. yıl dönümü. Sende biliyorsun ki, 100. yıl şerefine diğer uygarlıklardan seçkin savaşçılar gelecek ve onlarla savaşacaksınız. Bu, diğer uygarlıklarla yapacağımız ilk turnuva olacak. ''
-''Hazırlıklarım tam baba. Flarius halkını en güzel şekilde temsil edeceğim, merak etme''
Babam bana derin derin baktı ve sıkıca sarıldı. Bu turnuvada herkes benden ümitliydi. Diğer uygarlıklar, benim ismimi biliyordu, gücümü de. Babam, beni omuzlarımdan tutup, gözleri hafif yaşlı bir şekilde ... ''Dikkatli ol oğlum. Hiçbir şey senin canından kıymetli değil'' dedi. Başımı sallayabildim sadece. Ses çıkaramadım ağzımdan. Şimdiye kadar turnuvalarda ölenler nadirdi. Ama bu turnuva biraz farklı olacaktı. Keskin silahlar kullanmak serbestti ve rakibini öldürmek, yasak değildi. Bu bir nevi uygarlıklar arası ''Güç Karşılaştırması'' idi.

Kardeşim geçen ay, bu turnuvanın iptalini istedi. ''Böyle bir vahşet yerine, daha yapıcı şeylerle uğraşmalıyız '' dedi. Ama yaşlılar bile ona güldüler. Israr edince de babamla arası bozuldu. Babamda tam anlamıyla istemiyordu bu turnuvayı ama. Yapacak bir şey yoktu. Tüm hazırlıklar tamamlandı ve ''Çukur Adası'' turnuva için uygun hale getirildi. Duyduğuma göre, vahşi hayvanlara dokunulmamış. Hatta daha da azdırılmış o hayvanlar. Turnuvaya renk katmak amacıyla olsa gerek. Savaşcı olmak, aynı zamanda doğa şartlarınada uyum sağlamak demekti ne de olsa.

-''Tyros, ne ile uğraşıyorsun ?''
- ''Aa, sen geldin demek Lysromnia. Suyu tüm evlere taşıyacak bir sistem geliştirmeye çalışıyorum.''
-''Ciddi misin ? ''
-''Gayet ciddiyim. Gittikçe büyüyoruz ve nüfusumuz kalabalıklaşıyor. Böyle bir sisteme er yada geç ihtiyaç duyulacak. Senin hazırlıkların tamam mı şu ''Büyük Turnuva'' için ...
Rahatsız olduğu belli bu durumdan. Ama sesinde en ufak bir endişe yok. Bana güveniyor sanırım. Kardeşim olarak bende ona güveniyorum aslında ama babam bile benim için endişelenirken, onun endişelenmemesi biraz tuhaf gelmedi değil.
-''Evet tamam. Yarın gidiyorum adaya. İzlenemiyor olması kötü değil mi ?''
-''Galip zaten belli. Niye izlemek isteyeyim ki ?''
-''Hahaha...''
-''O ada hakkında birtakım söylentiler duydum. Doğru mu duyduklarım ?''
''Çukur Adası'' söylentilere göre, atalarımızın atası olan Seryus o adada büyümüş ve ölmüştü. Cesedini ise bulan yoktu. Söylentilere göre, o adada büyük bir hazine vardı...
-''Seryus hakkındakileri mi soruyorsun ?''
-''Tabiki hayır. O efsaneyi bilmeyen yok. Vahşi hayvanları diyorum.''
-''Hee, doğru evet. Neyse, benim artık gitmem lazım. Kendine iyi bak Tyros. ''
-''Sende Lysromnia. Dikkatli ol, 2 dakikada galip olma, biraz tadını çıkar şu turnavanın''

Biraz dinlenmek için kumsala inmiştim ama uyuyakalmışım. Uyandığımda herkes beni arıyordu. Hazırlıklarımın tam olması iyi oldu. Yoksa gecikecektim. Apar topar eve geldim ve anneme sarıldım. Annem, benim gücümü gayet iyi biliyordu. Aklı, endişelenme diyordu ama kalbi buna izin vermiyordu. Sıkı sıkı sarıldı bana ve bir kolye armağan etti. Anahtar şeklinde, eski bir kolye...
-''Bunu Tyros bulup bana hediye etmişti. Bense bunu sana şans getirsin diye veriyorum.''
Kolyeyi, boynuma geçirdikten sonra anneme bir kere sarıldım ve evden çıktım. Babam beni sandalda bekliyordu. Benim gibi daha bir çok Flarius gencinin babası, oğullarını sandalda bekliyordu. Bu turnuvanın tek iyi yanı ise buydu sanırım. Bu sefer omuz omuza savaşacaktık. ''Iyos, Mıres, Nuyle, Tekip, Edosla'' hepside birbirinden güçlüydü. Biz gençleri uğurlamak için gelen Flarius halkı, çoşmuştu. Bize olan güvenleri tamdı. Bu bana güç vermişti açıkcası. Diğerlerinde güç verdiğine şüphem yoktu...

Sandala bindim ve babamla birlikte adaya doğru yola çıktık. Babam tek bir kelime dahi etmemişti yol boyunca. Bende susmuştum. Zihinsel olarak kendimi hazırlamalıydım. Adaya varmamız 2 saat sürdü. 2 saatin sonunda sandaldan indim. Babama son bir kez bakmak için arkamı döndüğümde, onu ağlarken buldum.
''Yolculuk boyunca kendimi tuttum ama artık tutamıyorum. Kazanmasanda olur. Yalnız bana bir konuda söz ver. Ne olursa olsun, canlı olarak dön!''
Kalbim çok hızlı atıyordu. Yüzüm adeta yanıyordu. Babam gibi güçlü bir savaşçının, benim için böyle sözler söylemesi beni çok mutlu etmişti.
''Söz veriyorum baba. Sağ salim döneceğim''
Turnuvada Flarius gençleri olarak birbirimizle savaşmayacaktık. Ama bu turnuvaya katılan her uygarlıktaki gençlerin bir gözbebeği olur. Tüm dikkatler ondadır. Flarius'un gözbebeği ide bendim. Diğer uygarlıktaki gençlerin ittifak kurup beni önceden alt etmek üzere bir plan yapması bile olası idi. Bu yüzden ''Flarius'' olarak biz bu turnuvadan galip çıkarsak, ben bu turnuvanın galibi gibi bir şey olacaktım. Hatta galiptende öte bir şey...

Diğer arkadaşlarımında, babaları ile vedalaşmalarına izin verdikten sonra. Bir plan yapmak üzere, herkesi başıma topladım. Adaya varan diğer rakiplerin tam olarak nerede olduklarını bilmiyordum. Bu yüzden detaylı bir plan yapmanın anlamı yoktu. Benimle birlikte 6 kişiydik. Bizden başka 3 uygarlık vardı. Bu turnuvaya katılan, ''Weryus'', ''Olumptok'', ''Lyrum'' ... Altışar kişiden, 24 kişi. Bu adadaydık.

-''İkiye ayrılalım. Iyos ve Nuyle, siz benle gelin. Siz üçünüzde şu taraftan gidin. Dağılmamaya çalışın tamam mı ?''
''Peki Lysromnia, dikkatli olun'' demişti Edosla, üçümüze birden sırayla bakarak...

Ada küçüktü ve 2 saat içinde karşılaşırdık diğerleriyle turnuvada en geç sabahleyin biterdi. Sabahleyin babalarımız gelecek ve bizi alıp, gideceklerdi. Bense, akşam olmadan bu işi bitirmek istiyordum. Diğerlerini yakalayıp, sabaha kadar elimizde tutmayı planlıyordum. Kimseyi öldürmek istemiyordum ama öldürmem gerekirse de çekinmezdim.

Hızlı bir şekilde ilerliyorduk ormanda. Iyos iz sürme konusunda iyiydi. O yüzden seçmiştim zaten onu bize yol gösterecekti.
-''Ne taraftan gidelim Iyos ?'' Yerdeki çalılara bakıp, ''Şu taraftan'' dedi. Tam o tarafa yöneldiğimizde, karşımıza bir adam çıktı. Ben refleksif olarak saldıracaktım ama donakalmıştım. Bu ''Lyrum uygarlığından bir yetişkindi. Göğsündeki dövme, o uygarlığın işaretiydi. Bir yetişkinin bu adada ne işi olabilirdi ki ? Bir sorun olduğunu düşündüm ve adama doğru yürüdüm. Tam o sırada arkadan bir sesler duydum ve bunun bir tuzak olduğunu anladım. İmkansızdı ama gerçektende bu bir tuzaktı. Iyos ve Nuyle'ye seslenmeme imkan tanımadan onlara saldırmaya başlamışlardı. Nuyle bana : ''Kaç Lysromnia, biz onları tutarız.''
Böyle bir durumda nasıl kaçabilirdim arkadaşlarımızı bırakıp. Bende saldırmak için Iyos'un yanına gittim ama Iyos birden beni yana doğru itti. Yanda, yakından bakınca farkedilmeyecek bir yokuş vardı. Yokuştan aşağıya yuvarlandım. 10 saniye sonra anca durabildim.

Beni kurtarmışlardı. Orada onlarla savaşsam belki o kadar yetişkini alt edebilirdik ama daha devamı gelecek olsa, hiç şansımız yoktu. Yalnız anlayamıyordum. Bu turnuva, geleneksel bir şeydi ve en ufak bir hatada, uygarlıklar arası savaş çıkabilirdi. Hiçbir uygarlık böylesine bir ihaneti kaldıramazdı. Hele hele Flarius, asla! Peki böyle bir şey nasıl cesaret edilebilinirdi. Yaşlılar diğer uygarlıklarla anlaşmışlardı bunun için. 30 yıldır süren bir barış dönemini nasıl böyle pis bir şekilde bozabilirlerdi ? Anlayamıyordum. Sığınacak bir yer bulmalıydım. Böyle açıkta kalamazdım. Sığınacak bir yer bulup, sabah olmasını beklemeliydim. Sabah olduğunda babam gelecekti. Biz 3 saat içinde eve dönemezsekte tüm Flarius ayağa kalkardı. Bu çok büyük bir meseleydi. Böyle bir şeye kimsenin ihtimal dahi vereceğini düşünmüyorum. Resmen savaş ilan etmişlerdi şuan da. Acaba sadece Lyrum' mu bu işin içindeydi ? Yoksa diğer 3 uygarlıkta bu işin içinde miydi ?

Koşturarak ilerlerken, Edosla'nın grubuyla karşılaşmayı umuyordum. Onlar ne durumdaydı acaba ? Tam bu sırada bir sesler duydum... Hemen yanımdaki çalılıkların arkasına çöküp, onları dinledim.

-''Ne oluyor böyle ya ? Bu yetişkinlerin burada ne işi var ?''
-''Lyrum, hadlerini bilmeyen, alçak herifler!''

Olumptok ve Weryus 'dan oluşan karma bir gruptu bu. Hiç vakit kaybetmeden karşılarına çıktım.

-''Burada ne olduğu ile ilgili sizinde bir fikriniz yok anlaşılan''
-''Sen de kimsin ?'' dedi içlerinden biri .
- ''Flarius, Lysromnia değil mi ?''
Tam bu sırada patırtılar gelmeye başladı yukarıdan. Diğer uygarlıklardan gelen gençlerdi bunlar. İçlerinde Edosla'ta vardı ...
''Lysromnia! Kurtuldun demek. '' deyip yanıma gelmişti. Bütün herkes, tüm dikkatlerini bana verdi.
-''Üzgünüm ama Flariuslu tüm savaşçılar öldü. Sizinle bir 13 kişiyiz. Toplamda da 7 kişinin öldüğünü gördük. Diğer 4 kişi Lyrumlu olsa gerekti. Bu durumda bu adada başka bir müttefiğimiz yok. Güçlerimizi birleştirelim ve sabaha kadar dayanalım bir şekilde''
Lyrum, tek başlarına ne yapmaya çalışıyordu ? Diğer 2 uygarlık bizim yanımızdaydı işte. Tek başlarına ne yapmaya çalışıyorlardı ki ? Diye düşündüğüm sırada, tekrardan bir oyun içinde olabileceğim aklıma geldi. Belkide içimizden bazıları şu anda Lyrum ile müttefikti ve bir tuzak hazırlıyorlardı. O zaman ben kime güvenecektim ? Tam bu sırada içimizden bir tanesi kolyemi çekip aldı boynumdan..

-''Bu kolyeyi nereden buldun?''
-''Annem hediye etti. Kardeşimde, anneme vermiş''

Kolyeyi eline alan, belirli bir yöne doğru koşturmaya başladı ve bir kayalığa geldi. Kayalığın arka tarafında, bir kilit vardı ve anahtar ile o kilidi açtı. Bu da neyin nesiydi böyle ? Kayalık, yer altında bir mağara gibi bir şeyin kapısıydı. Ve mağaranın içerisi altınlarla doluydu. O an herkes, her şeyi anladı. Lyrum, bu altınların peşindeydi. Diğer güç bakımından yoksun ama mühendislik bakımından iyi olan uygarlıklarla alışveriş yapacaktı bu altınlarla. Yalnız Tyros, bu kolyeyi nerden bulmuştu da anneme vermişti ?

Kayalıktan, mağaraya indik ve orada sabaha kadar bekledik. Kayalığın bu mağaranın girişi olduğu belli olmasın diye de bir kamuflaj hazırladı içimizden bir tanesi. Bayağı da yetenekliydi bu işte. Sabah olunca ilk ben çıktım dışarıya. Etrafı kolaçan edip, diğerlerine de yardım ettim dışarı çıkabilmeleri için. Adada biraz bakındıktan sonra farkettik ki, Lyrum çoktan tüymüş.

Diğer uygarlıklardan olan 11 kişi ile iyice kaynaşmıştık gece boyunca. Evlerimize dönünce, nasıl bir açıklama yapacağımızı tartıştık. Altınları 3 uygarlığa, kırışmaya karar verdik kendimizce. Flarius olarak bir sıkıntı olmaz diyorum ben ama, bu kadar çok altın bir savaşa patlak verdirtmez umarım..

Sabahleyin ayrıldık ve evlerimize döndük. 2 gün içerisinde ise, 3 uygarlık olarak toplanıp, ittifak kurduk. Lyrum'u çökerttik. Altınları ise 3 uygarlıkta kırıştırdık. Artık kardeş uygarlıklardık. Diğer 2 uygarlık mühendislik açısından daha gelişmişti. Tyros sık sık onları ziyaret ediyordu bu yüzden. Tyros'a '' Kolyeyi nereden buldun ?'' diye sorduğumda ise. Bana, :'' Su hattı ile ilgili olan projem için kayaları araştırıyordum, bunun için bir kayayı oydum. İçinde bir anahtar buldum ve kolye yapıp, anneme verdim'' dedi. Beni o kayalığa götürmesini istedim.

Adamızın en uç kısmına gittik. Kayalığı bana gösterdiğinde ise şok oldum. O kayalık, Çukur adasındaki kayalığın tıpatıp aynısıydı...

BİR BOYUTSUZUN ANILARI

Sıcak, ıslak, çok ışıklı... Gözlerim yanıyor acaba neden? Peki bu tatlı ürperti nedir? Rüzgar olmalı. Bu mükemmel koku ve ayaklarımı okşayan ılık su nedir? Okyanus. Ben böyle bir şey hatırlamıyorum. Mevsim yaz bile değil ki. Yoksa yaz mıydı? Gözlerimi yavaşça araladım, ışık hücum etti. Yanıyordum ama bu kadar kuvvetli hissetmemiştim güneşi. Dirseklerimin üstünde durup biraz etrafa bakmayı düşündüm, sandığımdan güç kalktım ve o an elimde bir şey olduğunu hissettim. Bu başka bir el. Benden daha beyaz, bembeyaz. Uzun parmaklar, uzun tırnaklı, siyah ojeli. Gözlerim hevesle yüzüne baktı yanımda yatan beyaz saçlı, genç yakışıklı bir surat. İnce yapılı bir vücut, çelimsiz dediğiniz türden. Peki neden elini tutuyorum? Tanımıyorum ki. Elimi hafifçe ondan çektim. Biraz daha doğruldum, yavaşça kalktım. Vücudum uzun bir uykudan kalkmış gibi zor hareket ediyordu. Burada ne kadar yattığımı bilmiyorum, kuruyan kumlar kalkmamla birlikte yavaş yavaş dökülüyor. Algılayabildiğim kadarıyla bu bir ada. Üzerimdeki kıyafetlerse bunu doğrular nitelikte, belli ki buraya planlı geldim fakat çevrede insan göremiyorum ve kumsalda baygın yatmama bir anlam veremiyorum. Kumlarda bata çıka ilerliyorum, kumun sertleştiğini hissettiğim yerde durup elini tuttuğum adama bakıyorum. Nefes alıyordu ama açıkçası ondan korktum. Masum bir yüze sahip olsa da korktum, hayatımda gördüğüm en yakışıklı adam olsa da korktum. Normalde böyle şeylere aldırmazdım, ben hep ilk görüşte aşık olurum, nasıl da pervasızımdır. ama burası farklı. Burası bildiğin ıssız ada. Nereye gitmem gerektiğini bilmiyorum. Derin bir nefes alıp ormana mı dalayım? Bu çok klişe değil mi? Bir rüya mı? Ah evet rüyadır. Yalnız ben kolay kolay uyanamam sizi uyarmalıyım. Rüya diye de hevesiniz kırılmasın, ilginç olabilir. Eh rüyaysa böceklerden ve vahşi hayvanlardan korkmam anlamsız ben buradan düz gideyim. "Beni arkada bıraktığına inanamıyorum, bu senin teşekkür etme biçimin mi?" dedi, sahildeki beyaz saçlı çocuk. Birden yanımda belirivermesiyle irkildim haliyle. Özür diler gibi baktı. Gri gözleri sevgi doluydu, ondan ürkmem dünyanın en saçma şeyiymiş gibi hissettim "Nereye gideceğini biliyor musun?" Başımı iki yana salladım. Bileğimden tuttu, itiraz etmeden peşinden sürüklendim. Güvenden değil de çaresizlikten işte, biraz da merak. Hayalimin tam aksi bir ormandı ya da girişi pek de vahşi değildi, çok geçmeden de bir patika gördük. Acaba burada ne kadar kalmıştı ki? Bu bayağı uğraşılmış bir patika. Onun arkasından şöyle bir bakıyorum da birine benziyor sanki. Bir dakika, size tarif ettiğim bu adam Kaneki Ken? "Kaneki?" ağzımdan kaçıverdi, durmadan devam etti. "Adın nedir?" diyebildim en sonunda. "Ah afedersin, ben Alfa". Arkasını dönmedi. Ağzımı açmak üzereyken bileğimi yavaşça bıraktı. Geldik. Gördüklerime inanamadım, burada küçük bir köy var. "Kane...ay Alfa! Bu insanlar?" Gördüklerimi anlatayım; tek tek sayamadım ama on kadar insan, bilmiyorum onları insan olarak seçemiyorum bende garip bir his oluşturdular gördüğümde. Ayırt edilebilir tek yanı yüz ifadeleri. Kesinlikle! Tam karşımdaki bıkmış biri, onun yanındaki şaşırmış; şaşkının solundaki özlediği birine bakıyormuş gibi. Bunu size nasıl anlatsam bilemiyorum. Ve küçük adanın el verdiği ölçüde yapılabilecek en güzel kulübeler var. "Ai, bir misafirin var!" Kulübelere dalmış bakarken, Alfa yüzünde en sıcak ifadeye sahip olan güzeller güzeli bir kıza beni işaret etti. Büyüleyici biri... Bu da kim böyle? Adına Ai dediği kız adeta bir tanrıçaydı. Bana uzaktan gülümseyip uçar gibi hafif adımlarla yanıma geldi. Yakından da öyle güzeldi ki! Ben Ai'ye dalgın dalgın bakarken Alfa yorgunluk, uyumak,yol vs. gibi şeylerden bahsediyordu. Sahiden halsizdim hala; burası neresi, bana ne oldu, Alfa beni tanıyor gibi neden konuşuyor... Ah bilmiyorum. Ai beni kabul ederse misafiri olabilirim, öyle ki kibarlık bile edemeyeceğim sadece sonsuz bir minnet duyabilirim şu anda ona.

O geceden hatırladığım koca bir hiç. Zihnim oldukça bulanık, kalktığımda kendimi oldukça dinç hissettim. Çok mu uyumuştum acaba? Kendimi öyle bir unutmuşum ki; nerede olduğumu anlamam için kalıp biraz gezinmem gerekti. Ai'nin kulübesindeydim ve Alfa... Alfa!? Alfa nerede? O bana kesinlikle cevap verir. O heyecanla dışarı fırladım, ah gece! Kapkaranlık ve soğuk hava. Geldiğimde aydınlık ve sıcacıktı. Gözlerim yavaş yavaş karanlığa alıştığında, ay ışığının da yardımıyla bir kaç metre ileride ağaca yaslanmış eliyle dumanı yönlendiren bir adamı gördüm. Alfa'nın arkadaşlarından biri galiba. Zar zor seçiyorum, bu adam sigara içiyor! Biraz daha yaklaştım, beni fark etti. Elini hafifçe aşağıya kaydırdı, kaygı duyuyor gibi değildi ama sigarası bitmediği halde ondan kurtulmak ister gibi bir hali vardı. Benim ona yaklaşmam onu huzursuz mu etti acaba? Belki de bir kaç şey söylesem... "Merhaba,ben şey ben adaya yeni geldim de haha tabi ki isteyerek değil, Alfa beni buraya getirdi. Siz de burada mahsur kalan birisiniz galiba?" İsmimi söylemek üzereydim ama bekleyin, tuhaflıklar silsilesi bilmem kaçıcı perde! İsmimi hatırlamıyorum! Bu tuhaflığı tabi ki de yeni tanıştığım bu adama fark ettirmedim. Konuşmamdan cesaret alarak ona biraz daha yaklaştım. Anda altın sarısı meydan okuyan gözlerini ve alev kırmızısı saçlarını gördüğümde zihnime bir şey hücum etti. Yanımdaki ağaca yalpalayarak zar zor tutundum, nedenini bilmiyorum. Bu hücum eden her neyse beynimi büküyor adeta, titriyorum, vücudum kontrolümden çıkıyor. Daha fazla bir şey söyleyebilir miyim size bilmiyorum! Tek bildiğim, yer bana çok yakın...

Merhaba ben Alfa, size artık gerçeği anlatabilirim sanıyorum. Önümde titreyerek ağlayan, bir eliyle düşmemek için yanındaki ağaçtan destek alan diğeriyle başını kavramış ne yapacağını bilemez halde acı çeken bu kız da Teta. Bu onun gerçek adı değil tabi, benimkinin Alfa olmaması gibi. Bizim gibilerin gerçek adı olmaz zaten. Bizim gibiler derken açıklayayım; biz psişik polisleriz. Doğarken psişik güçlerle doğarız ve tarayıcı psişikler dediğimiz kişiler açığa çıkan bu güçleri seçerek bizi acımadan bulurlar. Ailelerimizden alınırız. Devletlerin gizli projeleri olarak özel eğitimlerden geçeriz amacımız ruhsal dünyayı kontrol etmek. Biraz daha açmak gerekirse; madde dünyasında yasalar olduğu gibi ruhsal dünyanın da yasaları vardır. Bu yasalara karşı gelen herhangi bir varlığa, yapılan kadim anlaşmalar ve temel evren yasaları çerçevesinde yaptırımlar uygulanır biz de bunların aracıyız. Teta ve benim durumuma dönecek olursak... Ben dünyanızı kandırdım. Aslında ben değil kötü niyetli bir tarayıcı psişik tarafından kandırıldınız. Çünkü ben dünyanın psişiği olacak bir varlık değilim. Ben boyutsuz bir varlığım yani insan değilim dünyaya ait değilim. Ayrıca bedenlerden nefret ederim, kısıtlandığımı düşünüyorum fakat siz insanlarla iletişim aracım bu. Eskiden kendimi saklamak için beni dünyada alıkoyan şeylere boyun eğmiştim ama artık bir korkum yok, bir tarafım yok. Teta benim çocukluk arkadaşım, tek arkadaşım, o benim kimliğimi açığa çıkardığından beri özgürüm aslında! Korkacak bir şeyim kalmadı, anlıyor musunuz? Ama bu kız aynı zamanda sürekli karşımda bulduğum bir düşman. "Galiba yolun sonundasın ha Teta?"Yavaş yavaş toparlanıyor gibiydi. Onun tanrısına gerçekten isyan ediyorum, neden o gerçek beni bilmek zorundaydı ki? Neden Teta olmak zorundaydı? Adanın gecesi kadar siyah gözlerini görebiliyorum beyaz teninde siyah bir inci gibiler, onlar hep böylelerdi. Bir daha görebilecek miyim onları?
"Öyle mi dersin? Ne yapmaya çalıştığını anlayınca gerçekten hayal kırıklığına uğradım çünkü beni tanımıyormuş gibi davranıyorsun! İnsanlığımı araya koyarak bir seçim yapmamı istedin öyle mi? Peki onları tek tek öldürebilirsin hadi insanlığımı yok et! Anlamadım mı sandın?" Başını çevirip bir küfür etti, tam duyamadım fısıltı gibiydi. O böyle şeylerden nefret eder ama yaptıysa kızgın olmalı, gerçekten. İtiraf edeyim beni şaşırttı! Bu adanın bir ilüzyon olduğunu anlardı elbette ama insanların onun duygularının cisimlenmiş hali olduğunu anlaması...vaov!
"Öncelikle anılarını bu kadar çabuk alabilmene şaşırdım, evet Ai ve diğerleri aslında bu adada kalakalmış insanlar değiller, bu ruhun, bedenin ve onlar sensin! Ve bu "an" da seninle son karşılaşmam olacak..." Peşimden gelmemeni söylemiştim, güvende olmanı istemiştim, lanet olsun sadece istediğimi yapmak istemiştim! Bunları yaparken incinmeni istemedim! Bunları düşünürken gözümün ortasına bir yumruğu yemiştim bile. Ben ne istiyorum ki? Teta'ya karşılık verebilir miyim cidden? Ve karnıma sert bir tekme! Ve sırtıma çarpan sert yüzey, sevgili yer küre! Tekmeler, yumruklar,seri sert hareketler... "bu kadar erken toparlanmanı beklemiyordum" Beklenen son, Teta beni yere yatırmış bileklerimden tutup hareket etmemi engelliyordu. Dahası zaten hareket etmek gibi bir niyetim yoktu. Tependen bakışlarıyla devam etti. "Bugün de Mikoto Suoh olmuşsun! O adama zaafım var pislik! Güçlü vuramadım!" "Güçlü vuramadın?" Bileğimin kontrol edebildiğim tarafıyla yumruklarının etkisiyle yüzümde olmuş olması muhtemel morlukları işaret ettim. "Zahmet edip bana böyle bir sahne hazırlamışsın tamam da neden düzgünce mücadeleye girmiyorsun Alfa? Bunu hakaret kabul edip daha da sinirleniyorum. Duygularım değerliler ama insan olarak var olmanın bir çok sebebi var!" Ellerimi bıraktı. Derin bir nefes alıp ellerini başının altına koyup yanıma uzandı. " Onlar hala benim parçam olduğu için hissediyorum, yaşıyorlar. Duygularımı öldürmemişsin." Son cümlesini gülerek söyledi. "Peki sen neden bana direkt bir zihinsel saldırı yapmıyorsun?" Fark etmeden fena halde kaşlarımı çattığımı fark ettim, insan bedeni ne tuhaf şey! Teta'yı buraya tutsak etmemin sebebi apaçık ondan kurtulmak istememdi ya da gitmeden onu son kez görmek istemem... Neler diyorum böyle? Yüzünü bana doğru döndü ben de ona doğru döndüm. Ona uzun zamandır bu kadar yakın olmamıştım. "Hey Alfa, sen bildiğim bir çok insandan daha insansın." Dudaklarının aynı anda yukarı kıvrılması bana tuhaf bir şey yaptı. Tuhaf bir şey işte anladınız mı? Dirseğini kuma geçirip destek aldı, ayağa kalktı.Arkası dönük ama sesi gürdü. "Nasıl yaşarsan yaşa, mutlu yaşa tamam mı? Sana güveniyorum!" "Ah demek çıkış yolunu buldun!" "Buldum, insanlarımı alıp gideceğim bir itirazın var mı?" "Ben... hayır yok, git buradan" "Öyleyse hoşçakal Alfa..."

KIZIL

Uçurumun kenarında yayvan bir kayanın üstüne oturdu.Adadaki en iyi manzaralı yer burasıydı.Boşlukla arasında ancak bir adım kadar mesafe vardı.Aşağıya baktı.Sonunu göremedi.

Umursamadan kafasını kaldırdı.Güneş batıyordu.Güneş batarken oluşan loş kızıl manzara,bu adanın hoşuna giden tek özelliğiydi.Zehra'yı hatırlatıyordu ona.Tam bir çapkın olmasına rağmen Zehra'nın yeri ayrıydı onda.Her hafta başka kadınla gittiği pavyonda gözlerini Zehra'dan alamazdı.Rengarenk sahne ışıkları altında kıpkızıl saçlarıyla süzülürken Zehra göz kırpmıştı ona birgün.Belki birgün daha göz kırpar diye hastalık,iş,güç bahane etmeksizin her hafta aynı masada dinlerdi Zehra'yı.Her şarkısının başında bir sigara yakar,sigaranın her nefesinde gözlerini kısar,Zehra'nın gözlerine dalardı bir işaret için.Uçak kazasından beri hasretti pavyona.

Mavi rengi iyice soluklaşmış,buruşuk kot gömleğinin cebinden son sigarasını çıkardı.Pavyona giderken hep canti giyinirdi ama burada bulabildiği en iyi şey buydu.Bu önemli güne sağ diz bölgesi yırtık,rengi atmış lacivert kot pantalonun üstüne bu gömleği giyerek hazırlanmıştı.Gözlerinin önünü kapatan saçlarını beş dişi kalmış bir tarakla zar zor da olsa arkaya doğru taramış,ön tarafından patlak vermiş siyah spor tarzda kışlık ayakkabılarını deniz suyuyla olabilidiğine temizlemişti.

Yavaş yavaş ağzına götürdü sigarayı.Her saniye ile birlikte yüreğinde artan bir isteksizlik vardı.Hayatında ilk defa yapacağı bir şeyin pişmanlığını öncesinden yaşıyordu.Sanki birileri çıkıp gelecek ve ona kızacakmış gibi hissediyordu.İmkansızlığa güldü.

İki tane kibrit çöpünü aynı anda ateşleyip sigarasını yaktı.Kibrit kutusunu yana attı.Zehra'yı görmek için gittiği pavyona götürdüğü kızlara da böyle davranıyordu.Bugüne kadar el üstündeydiler ama artık hiçbir önemleri kalmamıştı.

Sigarasından derin bir nefes aldı.En son ne zaman böyle bir nefes aldığını hatırlamıyordu.Bu adada en aydınlık,temiz havada bile karabulutların altındaymış gibi hissediyordu.Spor yapan astım hastaları gibi nefes almakta zorlanıyordu artık.Yağmur yağdığında bir ağaç kovuğuna girip ağlıyor,şimşek çakarken boğulurmuşçasına gözleri yuvalarından dışarı çıkıyordu.

Sigaradan bir nefes daha aldı.Bu sefer az çekti.Zamanının geldiğini bilse de içinden bir parça bitmesini kabullenemiyordu.Adaya ilk düştüğünde de böyleydi.Adayı karış karış defalarca turlamış olmasına rağmen ıssızlığı kabullenememişti.Karnı acıktığında hayvanları avlamak zorunda olduğunu kabullenmesi de epey zaman almıştı.O gün Zehra'nın ona değil de arka masadakine göz kırptığını ise asla kabullenememişti.

Sigaradan küçük bir nefes daha çekti.Pişmanlığın yanına korku da katıldı bu sefer.Bu değişik bir korkuydu.Korkusuz bir erkek olmadığını kendi de biliyordu.Bu sefer farklıydı ama.Ne küçüklüğünde babası döverken yaşadığı korku,ne de uçağı düşerken yaşadığı korkuydu bu.Bu sefer kendi ipini kendisi çekiyordu.

Sigaradan bir nefes daha çekti.Kalp atışları iyice hızlanmıştı.Dizleri titriyordu.Dizlerinin titremesini kendine yakıştıramadı.Adada defalarca vahşi hayvanlara karşı savaşmıştı.Bir keresinde ufak da olsa bir kaplanla dalaşa girip,elindeki tek rambo bıçağıyla onun hakkından gelmişti.O durumda bile dizleri titrememişti.Dizlerinin korkudan titrediğini sanıyordu.Esas sebebi ise çaresizlikti.

Batmak üzere olan Güneş'e bakıp gülümsedi.Bu kızıl onu hep sakinleştirirdi.Adadaki ilk sigarasını da Güneş'in bu haline bakarak içmişti.İlk sigarasını içerken de Zehra'yı sayıklıyordu.O gün ile bugün arasındaki tek fark gözleriydi.Bir insanın gözlerine bakarak sevgiyi,neşeyi,hüznü görebilen biriydi.Eğer bugün kendi gözüne baksaydı,ölümü görürdü.Gözleri artık ölü bakıyordu.

Gözlerini kısarak sigarasını derin derin içmeye devam etti.Tıpkı eski günlerdeki gibi.Her dumanla birlikte Zehra'nın farklı bir şarkısını dillendirdi.Güneş ufuktan parladıkça Zehra'nın ona göz kırptığını düşünüyordu.Zehra'yı Güneş,Güneş'i Zehra yapmıştı.Adada bir süredir çıldırmanın eşiğinde,yalnızlığını ancak böyle baltalayabiliyordu.

Sigarasından son dumanı çekerken sakinleşmişti.Aklından binlerce düşünce akıyordu ama hiçbirini yakalayamıyordu.Şehrin karmaşasını ve adanın sakinliğini aynı anda hissetti.En büyük hasmına duyduğu nefreti ve en yakın dostuna duyduğu sevgiyi aynı anda hissetti.Tüm hayatını bir anda baştan yaşıyor gibiydi fakat odaklanabildiği tek bir düşünce bile yoktu.

Yavaşça ayağa kalktı.Adaya ilk düştüğünde ümitliydi.Her ay bir sigara içerek bir paket sigarası bitmeden kurtulma planları yapıyordu.Yirmi kişilerdi ve yirmi adet sigarası vardı.Hoş tesadüftü.En azından ümitli olduğu zamanlar böyle düşünüyordu.Şimdi koskoca adada yalnızdı.Son sigarası da bitmişti.

Parmaklarını gevşeterek izmariti olduğu yere bıraktı.Artık hiçbir dayanağı kalmamıştı.Tüm o insanları tek tek hatırladı.Sanki hiçbiri ölmeyecekmiş gibiydi.Hastalığa yenilenler,hayvanlar tarafından öldürülenler,zehirli bitkiler yiyenler..Gözlerinden yaşlar döküldü. Uçak kazasından önce hiçbirini tanımıyordu fakat şimdi herbiri için ailesi gibi üzülüyordu.Onlarla endişelerini,korkularını,hayallerini paylaşmıştı. Bu adadan kurtulacaklarına dair hep birlikte ant içmişlerdi.Onlar hayatteyken yapabileceklerine inanıyordu.Artık onların hiçbiri yoktu.İnancı da aynı şekilde kaybolmuştu.Ona göre artık bu hapishaneden kurtulmanın tek yolu vardı.
İyice kızıla bürünmüş Güneş'e baktı ve son sözlerini söyleyerek kendini uçuruma bıraktı:"Kurtulma zamanım geldi.Elveda Zehra."

Bitirdiğimde "Noluyoruz ya" tarzında bir düşünce geçti aklımdan.

''Kelime sınırlamasının Allah belasını versin'' demiyorum he Yani gerekli bir kural ..1500 kelime yeterli bir uzunlukta hikayede çıkartıyor hem ama ayak uyduramadım işte :/