Ah benim harikulade cümlelerine doyum olmayan Yukiko Ablam! Ah benim, duyarlı, başarılı ve şefkatli Meleğim! Seni tekrar aramızda görmek... Ne kadar güzel, anlatamam.

Diğer fanlarında yorum yazmak için gecikmiştim ama, her zaman harika bir yazar olduğunu biliyordum ben. Ve şu an; ilk kez geç kalmadığım için, çok mutluyum.

Yeni bir hikaye, yepyeni bir karakter ve senin kaleminden tane tane dökülen yepyeni bir hayat... Var mı daha güzel bir şey, söyler misiniz bana? Hayal gücünün, hayata bakış açının ve bu ikisinin birleşimini senaryolarına yansıtma yeteneğinin muhteşem olduğu inkar edilemez. Ama bunu bizlerle paylaşmak... Bilemiyorum, biz sana nasıl teşekkür edeceğiz?

Hikaye çok güzel, çok orjinal ve bizi öylesine içine çekip sürüklüyor ki. Gerçekten çok beğendim. Ama lütfen, insanların uzun olmasından dolayı sıkılacağını düşünme. Çünkü böyle bir akıcılıktan sıkılmak mümkün değil. En azından benim için. Okuma zevkimin de gayet güzel olduğuna inanıyorum, senin sayende...

Ve o güzel cümlelerini içerisinde barındıran yazım tarzın... Senin yazılarını okurken, önümde bir kitap yerine fan olduğunu anlamamın tek yolu, çevirdiğimde hışırtısını duyamadığım sayfalar. Yoksa ne bir internet sayfası, ne de forum sitesi. Soran olursa, okuma saatimdeyim derim; arada bir fark yok ki belirtilecek.

Umarım 3. bölümü de yakın bir zamanda görebiliriz ablacım. Devamını bekliyorum…

mirate

İstediğim buydu işte =)) Kendinizi çocuğun zihninde hissetmeniz. Duygularını, düşüncelerini hissetmeniz. Buna çok sevindim

Rhea
olumsuz yorumlar yapma hakkına da sahipsiniz, bunu unutmayın. Alınacak veya kızacak değilim=))
Teşekkür ederim!

Klutz
Anlaşılan uzun yazmaya başlayacağım bu gidişle

Yoko
Teşekkür ederim Yoko'cuğum

Manga-ka'm!
Seni tekrar görmek çok güzel Özlemiştim baya! Hikayeni takip etiğim günleri hatırlıyorum da, artık devam edebiliriz.
Curtis'e gelirsek, fazlasıyla duygusal ama duygusallığını insanlardan saklayan birisi. Bakalım çırpındığı bataklığa batacak mı yoksa kurtulacak mı...

Ay Prenses'im
Benim tatlı, yetenekli meleğim
Yazmaya olan hevesini gördükçe kendi küçüklüğüm aklıma geliyor. Ama itiraf etmeliyim senin yaşındayken senin kadar yetenekli değildim. Türkçem o kadar iyi değildi ve senin kadar istekli değildim yazmaya. On altı yaşıma gelince geldi ilham
Seni taktir ediyorum=) Küçük olmana rağmen gösterdiğin çabayı ve başarıyı tebrik ediyorum! Her zaman yanındayım Her konuda yardım ederim elimden geldiğince.
Yorumun için çok teşekür ederim
Sen de yazmaya aynen böyle devam et, ilhamın hiç gitmesin

Vay be, Curtis'in sonunu bayaa merak ediyorum. Sevgisini bulacak mı yoksa intihar mı edecek? Belkide ömrünün sonuna kadar böyle devam eder? ne kadar da depresif bir adam
Hikayene gelince, merak etmemden de belli olduğu gibi ilginç Karakterin duygularını da bayağı iyi yansıtmışssın. Okurken bende depresifleştim
Bende devamını bekleyenlerdenim

İntihar!

Hani var ya 'ölmek istiyorum,intihar edeceğim,' diye kendinden geçenler, silahı alıp okulu basanlar. Herkesi öldürüp en son kendini vuranlar, delirip bileklerini kesenler, işkencelere baş vuranlar. Hissetme duyusunu kaybeden ve kendine acı çektirerek bundan zevk almaya çalışanlar... Onları anlıyorum galiba.
Eskiden olsa güler, 'kafaları güzel' diye geçerdim. Ama şimdi hiçbir şey hissetmiyorum. Anneme sinirlenip ne yapacağımı bilemeyip yumruğumu duvara indirmiştim. Kanadı... Ama acı hissetmedim. Eskiden herşey hissederken şimdi herşeyin kokusunu, tadını, zevkini yitirdim.
Müziğin en oynak ritmi beni heyecanlandırmıyor. En sexy kız sadece bir zevk aracı gibi görünüyor gözüme. O zevki bile artık alamıyorum. Belkide daha fazlasına ihtiyacım var, denedim ama işe yaramıyor. Yedi-yirmi dört sex yapamam ya... En son ki kızı ağlattığımı hatırlıyorum. Bir daha da aradığımda telefonu açmadı. Al işte!
Lanet olsun!
Özür dilemem gerek ama bunu kendime yediremiyorum. Üzülüyor muyum? Hayır, benim nasıl biri olduğumu bilerek geldi. O zaman özür dilememin de gereksiz olduğunu düşünüyorum.
Ne kadar sıkıcı, bunaltıcı, gereksiz ve sefil hayatım var. Amacım ne?
Neden yaşıyorum?
Hiçbir şey hissetmiyorum. Robot gibi sabah kalk, iki kafaya dik, oyun oyna, dostunla buluş, dolaş-gez... Yine aynı b*ktan evine geri dön. Tüm hayatım bu. Okullar açıldığında daha beter. Cehennemin ateşine daha çok odun koyuyorlar sanki. Ateş daha da kızışıyor, daha çok bunalıyorum. Nefes alamıyorum...

Bu yaz bitmek bilmiyor.
Evdekiler birkaç gününe yazlığa gittiler. Sessiz sakin ev bana kaldı. Ama bunun da keyif çıkaramıyorum. Ne yapacağım boş evde?
Gittim kanepeye uzandım. Televizyonu açtım, kanalları gezmeye başladım. Her gün de aynı b**tan programları göstermek zorundalar mi bunlar?
Hiç düşünüyorlar mı acaba biz ne halt yiyiyoruz diye. Sanmıyorum...
Tek sorunları para...
Zaten ilk sevgilim de beni param için kullanmıştı.

Ahh, ahh...
Güzel bi kızdı. Çok hoştu... Ela gözleri, sapsarı saçları vardı. Arkadaşlarla partiye gittiğim gün tanışmıştım. Benimle ilgilenmişti. Nedenini bilmiyorum, belki etrafımdakiler gibi olmalıyım diye düşünüp kızla ilgilenmiştim.
Benim cennetim olan fakat babamı kaybedince cehenneme dönen çocukluğumun geçtiği yerlerdeki gençler fazlasıyla serbestti orda. Tek bir sorunumuz yoktu. Özgürlük anlamında tabi. On sekizine gel ailen atardı sokağa, ne halin varsa gör diye. Gençler çalışırlardı. Bazıları kolay yollardan para kazanma şansını ararken kendini toprağın altında bulurdu. Çoğu arkadaşımdan haber alamadım. Hoş, merak eden mi var?
Nerden geldim ben bu konuya?
Ben ilk sevgilimi anlatıyordum...
Kız gerçekten etkiliyiciydi. Cürretkar bakışlarından kendisine fazlasıyla güvendiği belli oluyordu. Sanki başkası adım atmadan bir an önce ben onunla temasa geçmeliymişim gibi hissetmiştim. Her an kaçacak gibiydi. Her an başkasından etkilenecek gibi...
Öyle de oldu...
Ben önce davrandım. Evet, ben kazandım. Ama kazandığımı sanmışım. Ela gözlü , sarışın prensesim ben arkamı döndüğümde bir başkasıyla oluyordu. Tesadüfen bir kere sinemaya gittiğimde onu bi her,fle öpüşürken görmüştüm.
Nasıl ezici bir duygu bilemezsiniz!
Yetersiz gelmek... Bir erkeğin en son isteyeceği şey. Sevgilimi mutlu edememiştim. O beni yetersiz bulmuştu. Zavallıydım, aptaldım, berbattım. Hala öyleyim...
Oğlum harbiden aptalsın, gidip dövseydin ya herifi, alsaydın ya kızı diyeceksin değil mi?
Boşuna ...
İnan bana dostum sen de aynı duruma düşsen hesap soracak gücün kalmaz. Seviyorsun, gitmesini istemiyorsun. Çok mu zor? Sevilmek?
Sevmek?
Ama sevmemiş... İlk sevgilimdi. İlk heyecanım, ilk bağlandığım kız... Güvendiğim kız.
Babamı kaybettiğim için ailemden, akrabalarımdan kimse ilgilenmemişti benimle. Yalnız hissetmiştim kendimi. Belki o beni mutlu eder sanmıştım. Etmişti, etmişti ama sahte gülümsemeyle... Sahtecilikle...
Hiçbir şey olmamış gibi devam ettim. Acıyan kalbime rağmen, evet dostum! Erkeklerin de duyguları var, dövmedim herifi. Kendimi onu dövecek kadar güçlü hissetmiyordum. Bi ümit sevgilimin akıllanacağını düşündüm, bırakamadım, söyleyemedim.
İkinci defa daha aynı manzarayla karşılaşınca... Bitti.
Yüzüme 'seni paran için kullandım tamam mı? Pahalı hediyeler alman hoşuma gidiyordu, bu yüzden seninle çıkıyordum. Ama hepsi BU kadar' demişti, bağırmıştı.
Ben yine birşey diyemedim, çektim gittim.
Boş boş dolandım sokaklarda. Düşündüm durdum, nerde hata yaptım diye. Ama bulamadım.
Her istediğini yaptım, onu sevdim, onu öptüm, herşeyi aldım... Yetmedi.
Bende eksik olan neydi?
Hala da eksik olan ne?
Anlamıyorum...
Uf! Yine mi aynı program?! En iyisi televizyonu kapatmak, viskimi alıp bilgisayar başına geçmek.
Oyunun kaçıncı bölümünde kalmıştım yahu?!

Asıl intiharın bu olduğunu düşünüyorum.
Hayatta kimseyi sevememek.
Kimseye güvenememek, inanamamak, yaslanamamak... Asıl o zaman ruhun intihar etmiş, çoktan gökyüzüne uçmuş gitmiş oluyor. Dünyada yalnızca bedenin yaşamaya devam ediyor.
Oysa kalbimin derinliklerinde kalmış küçük bir umut var. Birşeylerin yolunda gittiği gün daha da büyüyecek bir umut. Sevginin peşinde koşup hayalkırıklığına uğramış olmaktan bıktım! Artık bi sevginin beni bulmasını istiyorum. Küçük umudumu büyütsün ve beni bu cehennem hayatından kurtarıp, cennetine uçursun istiyorum.
Ve galiba her zamanki gibi yine çok şey istiyorum. Tanrı bunu bana çok görüyor, biliyorum.
Ehh, nerdeydi benim viskim ya?
Yine mi bitmiş? Oysa daha dün almıştım, çok tuhaf...

Ohaa... Çok güzel ve içten yazmışsın üstelik banamı öyle geliyor yoksa daha bir güzel mi
gittikçe meraklanıyorum adamın sonu ne olacak diye umarım iyi olur... adamın şu anki hayatı göçük...ne ararsan var
başlığı görünce panik oldum aha gitti adam diye neyse yanlış alarmmış
yeni bölümü geciktirme

bu kadar uzun bir fanfiction bölümü okumam normalde ama bu ilkti muhteşem ötesi!!!

Ya bu çocukta her nane var... Şaşırdım kaldım... Hayatı güzelleştiren şeylerin yalnızca bedeni o anlık rahatlatan şeylerin değil, manevi yönden doyurucu olan ve anlık olmayan his ve duyguların olduğunu, bunun için de "Tanrı bunu bana çok görüyor..." anlayışından kurtulması ve kendine haksızlık etmemesi gerektiğinin idrakinde olması gerekir... (Çok mu psikologvari konuştum nedir???... )

Ama en umutsuz görünen insanlarda bile küçük bir rüzgarla alevlenecek küçücük korlar vardır... Bunu kimse bilemez... Curtis de bunlardan olur umarım...

Devamını çok merak ediyorum...
Sevgiler...

Tanrı Neden Hala Beni Yaşatıyor?

Hayatımda tek güvendiğim kişi, sevdiğim kişi babamdı.
Annemden çok babam ilgileniyordu benimle. Eğitimimde kimse bana inanmazken babam hep , 'benim oğlum yapar, başarır' derdi. Bu da bana güç verirdi, cesaretlendirirdi. Tamam, hep desteğini isterdim bunu kabul ediyorum. Birisi beni taktir etmeyince kendimi eksik hissederdim. Babam da bunu anlamış olacak ki hep desteklerdi beni. Onun sayesinde okulumda başarılı bir çocuktum ve herşeyden önemlisi dostum, mutluydum!

Yaz aylarındaydık.
Küçüktüm... Küçük, şımarık Curtis'tim (Körtis'tim) Annemler yurt dışına, gideceğimiz tatil yerine önceden gitmişlerdi. Ben ise babamla birlikte gidecektim. Fakat planlarda değişiklik oldu ve babamın işinde sorun çıktı. Babam bavulumu hazırlayıp, elimi tuttu:

-Bak oğlum, annenler seni karşılayacaklar. Ben de birkaç gün sonra geleceğim tamam mı? Tek başına uçakta korkmazsın değil mi?''
-Hayır babacığım.''
-Güzel,'' diye gülümsedi. Birkaç saniye baktı. Bavulumu yerden aldı ve evden çıktık. Merdivenlerden inerken ona ayak uydurmaya çalışıyordum.
-Baba?''
-Hım?''
-Ne zaman ameliyat olacaksın?''
-Buna gerek yok evlat''
-Ama doktor bir an önce ameliyat olmazsan öleceğini söyledi'' Son basamağı da inmiştik.
-Bana birşey olmaz evlat'' diye gülümsedi.

Havaalanına geldiğimizde beni uçağa gönderirken bir daha sordum, çünkü küçük olsam da babam değerliydi benim için. Doktor da kesin doğruyu söylüyordu. Yoksa evimizde biri hastalandığında doktor geldikten sonra iyileşmezdi. Zaten hep doktorlara güvenirdim. Doktor geldikten sonra rahatlardım, çünkü o kurtarıcıydı. Süpermen gibi... Kahramandı.

-Babacığım? Ameliyat olmayacak mısın?'' Babam yine her zamanki gülümsemesiyle,kendinden emin:
-Bana birşey olmaz oğlum. Ama ,'' diye önümde çömeldi. Dizlerini yere koydu. Her iki ağır elini de omzuma.
-Ama bana birşey olursa, geç kalırsam, gelemezsem ve ben gelene kadar ailemiz sana emanet, tamam mı oğlum? Ben yoksam, sen varsın anlaştık mı?''
-Anlaştık'' dedim. Ama içimde babamın görevini üstlenmeyi hiç istemiyor ve babamın çabuk gelmesini istiyordum. Uçağa bindim, babam da arkamdan el salladı. Ben de ona el salladım.
Ve bu vedalaşma da son görüşmemiz oldu.

-Curtis!''
-Ne var?''
Ya illa rahatımın içine edecekler he! Annem yine çağırıyor salondan.
-Curtis?!''
-Ne var dedik ya!''
-Ordan bana bağırmayı kes te buraya gel !''

Uf!...

-Ne var? Ne oldu yine?''
-Ben çıkıyorum, geç gelirim. Yemeği dolaba koydum, kardeşinle yersiniz. Ayrıca söyle ona o da geç kalmasın. Hadi gidiyorum ben...'' Tam kapıyı kapatıyordu ki tekrar girdi içeriye, ''banyodaki musluğu da açık unutmayın. Hep açık maşallah!'' dedi ve tüm parfümünü yayarak evden çıktı.

Nereye gidiyor acaba?
Hem de bu derece süslenmiş, çekici kıyafetle? Üstelik... Üstelik saçını da boyatmış.
Off, of!
Neler karıştırıyor bu kadın yine!!!
Ah baba, nerdesin ya! Bu ailede sesimi yükseltsem bi dert, sussam bi dert!




Ben Curtis , 19 yaşındayım Hala lisedeyim...
İşe yaramaz, gereksiz bir insanım. Neden hala yaşıyorum bilmiyorum. Belki de babam istiyor diye, belki de intihar etmeyi becerememiş biriyim diye.
Lanet olsun!
İntihar etmeyi bile beceremiyorum, bu kadar olur ancak!!!
Tanrı neden beni öldürmüyor ki?
Ne b*k varsa bende. E hala ne diye yaşıyorum?

Tuhaf bir fan fiction