-------------------- 10+ Okuyucu-------------------
(Özellikle belirtmem gerekti. ^^'')

Bölüm 5 - Hyoukai (Donmuş Deniz)

Lulaba, 22 yıldır çalıştığı konakta böyle bir kasırga görmemişti. Küçük efendi ile babası normalde de her gün üç öğün kavga ederlerdi ama böylesini ilk kez görüyordu. Tam onların kavgasını dinlerken, aniden açılan kap ve küçük beyefendinin öfke dolu gözleri ile karşılaşınca şaşakaldı. Ardından gürleyen bir sesle tekrar irkildi.
- Lulaba! Şu akılsıza bir şeyler pişir de tıkınıp zıbarsın artık! Koynumda ne yılanlar büyütmüşüm meğersem! Sizin gibilere umut bağladım bir de! Çabucak adam olun da kurtulayım sizden! Zaten hata bendeydi başında!
Lulaba'nın şaşkınlıkları tepesine vurmuştu. Neredeyse korkusundan yere yatacak ve ölü taklidi yapacaktı.
- Madem o kadar çok istiyordun defolup gitmemi, neden annemle birlikte beni de gömmedin?! Böylece kurtulurdun işte! Hem madem hata sende, neden beni suçluyorsun?!
Lulaba en sonunda mutfağa kaçtı ve küçük beyefendinin en sevdiği kurabiyelerden koydu bir tabağa. Çok endişeliydi. Tonton yüzündeki üzüntü, her halinden belliydi. İlk kez böylesine acayip kavga etmişlerdi. Hele o küçük beyefendi, ergenlik çağına girdiğinden beri çok değişmişti. O sessiz çocuk herhalde dağa bayıra kaçmıştı.
Lulaba, İcharu'nun kapı çarpışıyla irkildi ve derin düşüncelerden sıyrılıp korkuyla izlemeye başladı. Fakat korkusunun yerini bir şefkat kapladı. Çünkü İcharu, salya sümük ağlıyordu. Resmen koca konağı seller götürecekti. Lulaba, İcharu'nun yanına oturdu ve çocuğun sırtına elini koydu. Masaya koyduğu kafasını kaldırdı ve gözyaşlarını ipek mendiliyle sildi. İcharu hala hıçkırıyordu.
- Lulaba dayanamıyorum. Artık canıma tak etti. Bir yandan Bayan Olleina, bir yandan babam olacak şu herif, bir yandan o yılanımsı şeytan Richaku, bir yandan kabusa dönen Yume... Her şey üzerime çöküverdi. Dayanamıyorum Lulaba. Ne olursun bir çözüm bul. Bir gün şu heriften kurtulmak için elimi kana bulayacağım.
Lulaba, 16 yıldır baktığı küçük beyefendinin bu kadar çaresiz olduğunu ve saçma laflar söylediğini ilk kez görüyordu.
- Aaaa, çok ayıp İcharu. Öyle laflar söyleme bakayım. O senin karnını doyuruyor.
- Lulaba sen de başlama ne olursun.
- Hayır canım, ben diyorum ki biraz dayan. Bu günler geçecek.
- Ne zaman geçecek? Hatırlıyorum da annem Richaku'ya da böyle söylerdi. ama şimdi Richaku'nun başına gelenlere bak. Üç kuruş para için vücudunu satı-
- Hayır hayır. Hiç o konulara girme. Richaku kaybedilmiş bir vaka. biraz daha dayan.
İcharu, iyi bir derin nefes çekti ve içinden ''Dayan, dayan, nereye kadar?'' dedi. Artık yorulmuştu, tüketmişlerdi gençliğini. Hele de Yume... ayağa kalktı ve Lulaba'ya dışarı çıkacağını söyleyerek ceketini kaptı. Biraz temiz hava, düşüncelerini düzenlemesine yardımcı olabilirdi belki...
_________________________________________________________

Dizleri titreyen Yume, savunmasız kaldığı şu konuşmada baya sıkılmıştı. Ne diyeceğini bilemez bir haldeydi. Halası onu fena bozguna uğratmıştı.
- Yume Misaki, şu andan itibaren değişeceksin. Nedir bu salak punk şeyleri!
Bir an şaşıran Yume, halasının gülümseyen dudaklarıyla karşılaşınca iyice afalladı. Hele de o gümüşi gözyaşları, aklından gitmeyecekti. Koşup halasına sarıldı. Halası da ona sıkı sıkı sarıldı.
- Tatlım, zaten kızımı kaybettiğimden beri sana bağladım umutlarımı. Seni de kaybettiğimi sandım. Lütfen geri dön benim Rüyalarımın Gülü...
Yume, aniden halasını kollarından kurtulup banyoya gitti. Geri döndüğünde ise o eski kahverengi saçları, sprey boyadan arınmış; güzel ela gözleri, makyaj gidince açılmıştı. Halası o kadar sevinmişti ki, hemen o gün dondurmacıya götürdü Yume'yi. İki ''küçük'' kız giyinip süslenip çıktılar sokağa.
Yume, gülümsediğini farketti. Demek ki Kunouki Obsesyonu denen iğrenç hastalık gidince, yeniden güneşi sevebiliyormuş. Yine eskisi gibi olmak güzel gelmişti çünkü o şu anda ''kendisiydi''. Mutluluk bile sevinmişti...
_______________________________________________________

Jini, Kat, Richaku ve Torrance... Okuldaki çetenin başları... Yume gibi saf bir kızı ağlarına çekmek çok kolay olmuştu onlar için. Kat, elindeki sigarayı tüttürürken, bir kabadayı ağzıyla planı tekrarladı.
- Bugün dondurmacıda gördüm onu. En azından bir saat orda olmalı bizim haspam. Çünkü o kokoş karı da yanındaydı.
Jini, bir avuç uyuşturucuyu içtikten sonra Kat'a döndü ve göz halkalarını büyüten bir şekilde bakarak konuştu.
- Tamam da kızım, geceye yetişebilecek miyiz? Hani bizim oğlanlar çağırdılar ya bizi evlerine? Yatakta biraz eğlenirdik...
- İyi ya gideceğiz ona da. Ama önce Yume'yi halledelim. Dondurmacıya bir baskın düzenleyelim.
İki kız birbirlerine yaklaşarak tekrarladılar planı.
_____________________________________________________

O mis gibi dondrumaların tadını almıştı almasına, yine de rahat değildi. Nedenini bilmiyordu. Köşede oturmuş dondurmasıyla oyayan İcharu'yu görünce, nedenini anladı. Ona bakmamaya çalışarak neşeli davrandı. Fakat başka bir rahatsızlık hissediyordu. Birden 10 kadar eli silahlı gencin içeri dalmasıyla anladı nedenini. Jini ve kabadayılar takımıydı dalanlar. Sarışın ve uzun boylu bir kız, Yume'ye yaklaştı ve yakasından tutup kaldırdı kızı havaya.
- Bizden bu kadar kolay kaçabileceğini mi zannettin? Kat, telefonları ve tüm iletişim araçlarını toplattır.
Yume'yi sertçe yere bırakırken, herkese tek tek baktı. Köşede sakince olanlara bakan İcharu'yu görünce, kurnazca gülümsedi.İcharu da bunu farketmiş olmalı ki, yılan gibi tısladı.
- Yaklaş. SEnin gibi bir ucubeden mi korkacağım?
Ayağa kalkmaya çalışan Yume, bu sözlerin icharu'dan çıktığına inanamadı.
İcharu'nun Jini'yi tek hamlede haklayıp, tüm silahlardan üstün bir çeviklikle kaçmayı başarışını da şaşkınlık içinde izledi. Ardından da İcharu koşup gitti kimbilir nereye. Kat onun arkasından intikam hırsıyla baktı fakat takip etmeme emrini de verdi. Belki de bu, Kat için çok büyük bir hataydı...
________________________________________________________

Hana, parkta biraz bisiklet bindiken sonra, anneannesiyle kaldığı küçük evine dönüyordu. Tam kapıya yaklaşmıştı ki, bir ambulansın orada beklemekte olduğunu farketti. Bisikleti yol kenarına bırakıp, koşarak ambulansa yaklaştı.
- Ne-ne oluyor burada?!
Oradaki görevli, çocuğa acıyan gözlerle baktı. Sonra derin bir nefes aldı. Ve o acınası soruyu soruverdi.
- O senin kimin oluyordu yavrum?
- K-kim?
- Bayan Madelene, kimin oluyordu senin?
- A-anneannem oluyordu.
Görevli çocuğa sarıldı ve cesaret vermeye çalışan, kırık umutlarla dolu bir ses tonuyla, ağır ağır müjdeyi verdi. Acı müjdeyi...
- Yavrum, anneannen, ağır bir kalp kriziyle, hayata veda etmiş. Komşular ona geleceklermiş fakat kapıyı çalıp da ses çıkmayınca meraklanıp kapıyı kırmışlar. içeride kadıncağızın ölüsü yatıyormuş.
Hana, ilk cümleden sonrasını duymamıştı. Duymak istemiyordu. Adamı sertçe itti. Gözleri dolmuştu. Geri geri adımlar atarak karşı çıkıyordu zayıf bir sesle.
- Yalan... Yalan söylüyorsun....O ölemez.... Ölmüş olamaz.... O benim tek arkadaşım.... Tek ailem.... Tek yakınım.... Olamaz.... Yalan söylüyorsun...
Ve oradan koşarak uzaklaştı. Koşuyordu, sanki anneannesine koşuyordu. Bir saat kadar koştuktan sonra tökezleyip yere kapaklandı. Kalkamadı. Yattığı yerde ağlamaya başladı.
________________________________________

Birkaç dakika içerisinde, dondurmacının önü polslerle kuşatılmıştı. İçeriye dalan sivil savunma ekibi, Jini ve çetesini tutukladılar. On kişilik ekip, polis arabasına götürülürken komiser, Yume'ye yaklaştı ve şefkat dolu bir ses tonuyla açıklama yaptı.
- Bizi çağıran çocuk, koşmaktan yorgun düştüğü için hastanede. Biraz dinleniyor. Bayılmış sanırım. Senin, onun arkadaşı olduğunu söylediler. İstersen görmeye git.
- Peki o çocuk kim?
- İcharu Ryuukuda.
Yume'nin bir an feleği şaştı. Donup kaldı orada. Halası, o gün yeterince macera yaşadıkları kanısına varıp kolundan çekiştirmeseydi, herhalde bütün gün orada dikilip duracaktı.
_____________________________________

Kıpkırmızı olmuş gözleri, bütün dikkatleri üzerine çekiyordu fakat bu, onun umrunda bile değildi. İsmini bile anneannesi koymuştu; ailesi, arkadaşı olmuştu. Nasıl bir anda kaybedebilmişti onu?
Bu düşünceler beynini yiyip bitirmeden önce eve varmalıydı. Her yere sinmiş hüzün kokusunu duyabiliyordu kapıdan girerken. Yukarı çıktı ve boylu boyunca uzandı yatağına. Bunun üstesinden gelmeliydi. Aciz olmayacaktı. Yüzünü yıkadı. O gün iyice dinlenecekti. Ertesi gün de iş arayacaktı. Anneannesi olsaydı böyle olmasını isterdi herhalde.
Gidip yüzünü yıkadı ve yiyecek bir şeyler hazırladı. Ardından da tüm albümleri çıkarıp yaydı salonun ortasına. Dolaptan, anneannesinin elbisesini getirdi. ona sarıldı ve albümlerdeki fotoğraflara tek tek baktı. Geriye iki albüm kaldığını farkettiğinde, saat akşamın yedisi olmuştu. Umrunda bile değildi. Diğer albümün kapağını açtığında, tamamen boş olduğunu farketti. Kapağa baktığında, üzerinde ''Hana'nın 16-20 Yaşlarındaki Albümü'' yazdığını gördü. Bunları hep anneannesi yazmıştı. Bir ağlamadır aldı yine. İçinden anneannesine söz verdi. O albüm hiç boş kalmayacaktı.

''En azından geleceği kadar belirsiz olmayacaktı fotoğrafları...''

*******************************************************

Umarım beğenmişsinizdir...
Yeni bölüm, biraz geç oldu ama....
Sevgiler,
Uchichi