Yoğun yağan yağmurda yalnız yürüyen bir adamdı sadece,sonsuz karanlığa düşmüş,ne
yaptığını veya ne için yaptığını bilmeyen yalnız,zavallı bir adamdı o.Reddedilmişti ama kim
tarafından veya ne zaman reddedildiğini bilmiyordu.Yürüdü,yürüdükçe yürüdü.Kimin için veya
kim olarak yürüdüğünü de bilmiyordu zavallıcık.İç çekti,öyle bir iç çekişti ki bu sahibi
belirsiz ama bu bilinmeyen sahibin bütünacılarını dilegetiren bir çığlık gibiydi.Sahipsiz ve
kayıp...

Adam biraz daha yürüdü.Özlemişti onu.Pekiyi kimdi o?Nerden bilsin,zavallı adam hiç
tanımadığı,görmediği,konuşmadığı birini özlüyordu.Ruhu sıkıldı adamcağızın.Farklı bir şeyler
düşünmeye çalıştı kendini bu bataktan,bu düşünce batağından kurtarmak için,sevdiklerini
düşünecekti,olmadı.Bir anda "o" geliverdi aklına.Amaçlarını düşünecekti,yine "o".Sonuçlarını
düşünecekti,sonuç aynı...

Adam hızlandı,yürümüyordu artık,koşuyordu.Nefret ettiği o karamsar sonbahar havası,
sararmış yapraklar,kurumuş dallar,hemen yanındaki deniz içten içe ağlıyordu adamcağız için,
ama ağlamak kime fayda eder ki?Bir kaç gözyaşı neyi değiştirir sanki?

Adam durdu,ne yapması gerektiğini biliyordu az çok.Son kez baktı ağaçlara,son kez baktı
karamsar gökyüzüne,son kez baktı yürüdüğü kaldırımlara ve elveda dedi sessizce.Denize baktı,
Veda etmedi vefalı dostuna,birazdan onun bir parçası olacaktı,sahi ne gerek vardı ki vedaya?

Adam yürüdü,biliyordu,hatırlanmayacaktı...
Adam yürüdü,biliyordu,arkasından ağlanmayacaktı...
Adam yürüdü,biliyordu,canı hiç yanmayacaktı...




[Umarım beğenirsiniz...]