“Tikiş”
O gün çok telaşlıydım. Kardeşimi okula ben bırakacaktım. Öğlen yemeğini yeni yemiştik ki geç kaldığımızın farkına vardım. Hemen gidip saçını bir güzel yatım. Çantasını alıp okula gittik. Okula geldiğimizde hızlıca merdivenlerden çıkarken
*pat*
Dudağımın altını mermere çarpıştık. Bir sorun yok diye düşündüm. Kardeşimin sınıfımızın önüne geldiğinde kardeşim bana:
“Abla dudağın kanıyor “ dedi.
Direk ne oldu diye yandaki sınıfa girdim. Aynadan kendime baktım. Gerçektende çok kötü kanıyordu. Dudağımın altı ve çenem tümden kan olmuştu. Kardeşime:
“Sen sınıfa git “ dedim ve onu bıraktım. Koşarak tuvalete gittim. Çeşmeyi açtım. Ama olmuyordu! Kan durmuyordu! Kendi kendime “Kahretsin” dedim ve okuldan çıktım. Nereye gidebilirdim? Evde kimse yoktu. Berilde yoktu. Diğer Beril.... O da okuldaydı. Melek! Ona gidecektim. Direk fırladım. İyiki aynı sitede oturuyorduk. Orada Nevbahar Teyze vardı. Ne yaptığımızı pek hatırlamıyorum ama batticon sürüp pamuk koymuştuk. Bu arada Nevbahar Teyze annemleri aramıştı. Onlarda bir telaş geldiler. Beni eve götürdüler. Gittikleri anda da kavga etmeye başladılar. Annem hastaneye gidelim diyor babamda gitmeyelim diyerek kavga ediyorlardı. Annemden şu sözleri duyunca babamı destekledim. Annem:
“Dikiş attırmamız gerekebilir. Çok derin çünkü.”
İstemiyordum! O anda kardeşimin çığlıkları etrafımı sarmış gibiydi. Küçücükken attığı çığlıklar... O çığlıkları duyduktan sonra kim isteyebilirdi ki? Ne çok isterdim o zaman yani dikiş atılırken ona “korkma ben yanımdayım “ diyebilmeyi... O kadar kötü çığlık atmıştı ki üst kata kadar çığlıkları gelmişti. Şimdi ise dudağımın altında beyaz bir iz var. Onun izi... Aynısı dudağımın içinde de var. Ne yapabilirim ki?
--