Bu nasıl bir oyun böyle Kedi O___O aklıma Saw geldi 'wanna play a gamee?!' xD
Anlatıma diyecek sözüm yok dersem çarpılırım =D Zaten sen artık profesyonel olmuşun bizi aştın sen Nirvana'ya ulaşcan Kedi *.*
Başlık seçimin mükemmel ve yaratıcı, sendeki şu başlık koyma yeteneği bende olaydı ya biraz xD Hatırlıyorsun kafayı sıyırma modundaydım bir ara =D ehm neyse neyse.

Şimdi bir eleştiri geliyor, sıkı dur koltuğuna yapış =DD
Önceki hikayelerin henüz tamamlanmamış ve yazmak ister gibi de durmuyorsun O__O oysa ki takipçilerinin olduğunu bilerek bunu yapmamalısın. Hikayene başladıktan sonra yarım bırakmak.. ı-ıh yakışadı sana Kedi. Ama illa devam etmek istemiyorsan kilitle bence onları sonuçta bir hikayeden soğuman gayet doğal. Ama lütfen bunu sık sık tekrarlama =D Seni takip eden ve hikayelerini seven bir okurum ben biliyorsun. Hepsi bu kadardı işte v.v

Bu hikaye içinse söylenecek ne var ki üstat, gelecek bölümün izindeyim...

*-* Çok teşekkür ederim Hiza *-*

Niye canım, sen o sıyrık kafa modunda güzel isimler bulmuştun U_U Ama alçak gönüllülüğünden hiç kabul etmiyorsun U_U

Çok sevindim başlığımı beğendiğine *-*

Çok haklısın U_U ama ben bilinçli olarak yarım bırakmıyorum ki Hiza *-* Yoksa yarım bırakmak ı-ıh kötü bir davranış U__U ama bunu ne olursa olsun devam ettirecem

Tekrar çok teşekkür ederim =)

Sevgili Üstat Pisi-chan'ım *-*

Seninle tüm kalbimle gurur duyuyorum *-* Yeterli uzunlukta, diyaloglarla bezeli, edebi üslubu tam ve yerinde, betimlemeler harikulade, akıcı ve güzel bir bölüm olmuş *-*

Shaina gerçekten de Tera'nın dediği gibi, Tera'yı öldürdü mü?.. Oynadıkları kanlı oyun mu acaba küçük Tera'mızın ölümüne neden oldu?..

Bu arada bu bölümün uzun olmasından dolayı bir şey fark ettim *-* Kelime oyunların mükemmel *-* Tezatlık oyunlarına hayran kaldım dersem yeridir Pisi-samam *-*

Ben Uyuyan Güzel, Cindirella, Kırmızı Başlıklı Kız, Pamuk Prenses türü masallardan hiçbirini sevmemişimdir, bu çocukluğumdan beri de böyle sürmüştür =)

Palyonçalarda beni hiçbir zaman güldürmeyi başaramamıştır da neyse, Shaina'nın Tera'yı Uyuyan Güzel'le eşleştirmesinin bir nedeni varmış, çünkü Tera Uyuyan Güzel'e benziyormuş *-* Acaba kaderi mi yoksa dış görünüş olarak kendisi mi benziyor?..

Yanlış anlamadıysam, -eğer anladıysam beni düzelt Pisi'ciğim- Tera ablası Shaina'yı yatağa bağlamış ama neden?.. İntikam almak için olmalı diye düşünüyorum ama farklı bir neden de olabilir tabii ki

Bu arada Hiza-sama'mın eski hikayelerinle ilgili söylediği her şeye kelimesi kelimesine katılıyorum U__U Bunu belirtmeden de yorumumu sonlandırmayayım dedim *-*

Sevgili Maron *-*

Çok teşekkür ederim bu güzel yorumun için *-*

Beğenmene çok sevindim *-*

Teorilerin de ...

U_U hayır çenemi tutacam zaten kısa bir ff olacak bu

Şu eski fflerde Devam edemiyorum ki onlara U_U Ki Maron Sen de terk ettin eeski hikayelerini

Gitti güzelim Doğa- Duru ikizleri, Gabriella

Bana ihtiyacım olanı verdiğin için... sana çok çok ama çok teşekkür ederim benim biricik kediciğim...

Biliyorum, bunları söylemem seni üzecek, ama nolur üzülme... Ben şu an böyle olmaktan mutluyum. Beni şu an bir kez daha büyülü kelimelerinle cezbettiğin için mutluyum. Hayır... Sen sakın üzülme... Çünkü şu an; ağlayabiliyor olmaktan çok mutluyum.

Halatların verdiği acıyı bileklerimde hissettim biliyor musun? Şu "Gitme" diyip, ağlamaya başladığı kısımda, gözümden bir damlacık daha yaş damlayabildiği için mutluyum. Kesik kesik nefes alıyorum, ve sabah bu gün yine şafağı izleyediğim için annemden azar işitceğimden mutluyum. Bu ruh haline girmem zordur benim. Hüzünlüyümdür, nedensiz sebeplere üzülüp ağlıyorumdur. Ama ben böyleyim; şu an üzgün olduğum için mutluyum...

Tekrar tekrar bu gece bana söylediklerini düşünüyorum. Bu yorumu yazaken her aklıma gelişinde, tekrar tekrar o kısımları okuyabildiğim için seviniyorum. Ağlarken gülüyorum. Ve gülücüklerimin arasında, sana söylediğim gibi şafağı seyrederken hüngür hüngür ağlamak istiyorum. Teşekkür ederim... Çünkü ben bu gün şafakta; gözyaşlarımın, gülücüklerimin, hıçkırıklarımın ve bana söylediğin tüm o güzel kelimelerin arasında, senin için yazabileceğim en güzel yazımı yazacağım... Bana bir kez daha ağlarken ilham kaynağı olduğun için teşekkür ederim... Mutluyum, ve bana sana teşekkür edebilme mutluluğunu verdiğin için teşekkür ederim...

Belki aklımın başımda olmadan yadığım ilk yorum bu. Belki saçmalıyorum. Belki seni harika bir yazar olduğuna ikna edebilmek için sabahı bekleyip, öyle yazmalıydım bu yorumu. Ama biliyor musun, sana yorum yazarken mutlu olduğum için tekrar teşekkür ediyorum...

Sen harikasın biriciğim, sen mükemmelsin, sen o harika kelimelerini kendine bile kullansan yeteneğini tarif edemeyecek kadar muhteşemsin kediciğim.

Biliyorum, biliyorum, biliyorum. Ve bunu söylerken sana senin için tekrar gülümsüyorum. Belki inanmıyorsun, belki abarttığımı düşünüyorsun, belki de şu anda sana bu yorumu yazmak için saçmalıyorum. Ama beni mutlu ettiğin için mutluyum. Bu yorum, diğer tüm yorumlarımdan farklı oldu belki. Belki eskisi gibi kahkahalara boğulmadın, belki güldürmecelerle dolu destan yorumlarıma gülümsemedin. Ama şu an duygularımı sana anlatıyor olduğumu söylediğimde gülümseyeceğini bildiğim için... çok mutluyum.

Bu defa, bu kez, bu sefer... Kelime oyunlarının deşifrelerini nasıl çözemediğimi, masalsı senaryolarının rüyalarında görmeni istediğim periler kadar güzel olduğunu ya da acısıyla ağlatan, umuduyla güldüren, herşeyiyle her kelimesini bana her duyumla hissettiren duygularını anlatmayacağım bu defa sana. Çünkü şu an, tüm bunların birleşiminin sarhoşluğunda, ağlayıp gülerken sana bir şeyler yazmaktan mutluyum. Ne yazdığımı bilmiyorum, bilemiyorum, ya da sorun değil; şu an bilmek istemiyorum. Çünkü kelimeler ben hiçbir güç sarfetmeden senin için parmaklarıma dökülüyor. Bana bu muhteşem ilhamı yaşatabildiğin için teşekkür ederim.

Ne kadar doğru, ne kadar yalan, bilmiyorum. Şu an hiçbir şey bilmiyorum. Ama bana sanki, senmişim gibi hissettiriyorsun şu anda. Bu mükemmelliği yaşattığın için teşekkür ederim.

Ve son olarak; bana günışığı ilhamımızla, tozpembe umudumuzla, gökmavi neşemizle, kankırmızı hüznümüzle ve şafak rengi herşeyimizle; yazar olabilmeyi öğrettiğinde mutlu olduğum için teşekkür ederim. Bana seni sevebilme izni verdiğin için mutluyum, ve seni sevebilmenin mutluluğu için... sana teşekkür ederim biricik kediciğim...

Duygusal prensesim benim *-*

Ağlama bak beni de ağlatacaksın*-* Kıyamam bak*-* Ebet haklıydın yorumunu okurken gülümsedim =),

Prenses, dilim tutuldu Ne desem bilmiyorum ben ^_^

Çok teşekkür ederim *-*

Floood oldu yalnışlıkla edit yapacağıma alıntı yapmışım

Neyse buraya da yazayım; Bu hikayeyi iyi bir abla olan ablama adıyorum. İnsanın kaçık bir ablası olması güzel bir şey...

Ehehh flood canavarı ilan edilememe az kaldı biliyorum ama yeni bölümü editleyip eklemek istemedim

Affınıza sığınarak yeni bölümü koyuyorum;

Lanetlidir Umutlar…

“Ve sonra, genç kız yere yığılmış. Ölü… Ama buzdan, canlı bir heykelin güzelliğini taşıyormuş. İpek gibi saçları gözlerini peçelemiş, ince kıvrımlı dudakları hafif aralanmış… Olabilecek en güzel ölü olduğunu düşünmüş, kötü cadı… O kadar güzelmiş… Sana çok benziyor değil mi?”
Gözlerimi küçük toplu yüzünden alamıyordum. Onu buğulu görüyordum. Lanet olsun gene ağlıyordum. Ama o gülümsedi. Onun için kafamdan uydurduğum, mutsuz sonu çok beğenmişti…
Masalı mutlu bir şekilde bitirmem düşünülemezdi zaten.
“Ben de, buzdan bir heykelin güzelliğini taşıyor muydum, abla?”
“Evet elbette…”
Yalandı bu söylediğim… Çok büyük bir yalan…
Onun şaşkın ve saf bakışları altına katıla katıla ağlamaya başlıyorum. Bileklerimde kesiklerin verdiği acı, kalbimdekine kıyasla bir hiç. Koca bir hiç…
O bana “abla” dedi…
O benim küçük kız kardeşim…
Ve ben…
Gözlerine bakmayı zorluyorum kendimi. Çocuksu bir aptallıkla parlıyorlar. Mutlu ve bilinçsiz… İnanmıyorum kendime; nasıl olur da bu kızla aynı evde yaşayıp hayatımdan şikâyet edebildim, nasıl olur da a o zavallı saf ruhunun mutluluğundan beslenemedim. Nasıl olur da o masmavi gözleri saatlerce izleyip, ruhumun çektiği acıları dindiremedim.
Ve her şey den öte, nasıl olur da onu kendimden uzaklaştırabildim.
Yaşayan diğer bütün varlıklar gibi kör ve salak olmak canımı her zamankinden daha çok acıtıyor.
Ve benim asıl cehennemim konuşmasıyla başlıyor… O kelimeyi söylüyor; ruhum için yasak olanı…

“Hatırlıyor musun?”
Sert ve otoriter bir ses tonu takınıyorum.
“Sus sen, ölüler bu kadar rahatsız edemezler insanı! Şimdi çöz beni! Ve sakın beni bir daha rahatsız etme!”
Bağırdığımı, onu azarladığımı bütün kelimeler ağzımdan çıktıktan sonra fark ediyorum. Pişman oluyorum; ruhumdaki acıların, sese-dile gelemeyen acılarımı bu şekilde açık etmemeliydim…
Mavi gözlerindeki çocuksu ifade kaybolur yavaş yavaş. Kendimi batmakta olan gemisini izleyen bir kaptan gibi hissediyorum. Her şeyi kaybettim…
Ama korkmamalıyım değil mi?! Ben ablayım ve o kardeş, küçük kardeş. Ne olursa olsun.
Kuduz köpeğinden deliler gibi korkan, otoritesini kaybetmemek, yakayı sıyırmak için binbir türlü ayağa yatan bir sahip…
O sahip, ben ve o köpekte, kuduz köpek de Tera.
Ben hep kötü bir abla oldum.
Çok kötü bir abla…
Yeni kardeşim doğuyor… O bir zamanlar insanın içine mutluluk veren gözler artık yok. Yerlerini korkunç, öfkeli, karanlık bir canavarınkiler almış…
İş meseleleri yüzünden… İntikam almak için evimizi yağmurlu bir akşamda basan ve babamdan, babamdan intikam almak için annemi ilk zorlayan ve sonra öldürmeye çalışan adamın gözleri gibi…
Zalim, vahşi, insaniyetten uzak…
Çok kötü bir geceydi…
Bu gece de öyle.
Küçük, yumuşak süt beyazı ellerini yüzümde gezdiriyor. Soğuklar… Çok soğuk.
“Ben büyüdüm artık unuttun mu? Unuttun mu? Ben artık genç bir bayanım! Çocuk… Çocuk değilim ben! Benim de… Zavallı şey değilim ben artık!”
Ağlıyor… Ve yüzümü o küçük, küçücük tırnaklarıyla çizmeye başlıyor… Farkında değil… Aklını kaçırmış gibi…
“Bana artık bağıramazsın sen!”
Çığlık atarak konuşuyor… İğrenç sesler çıkarma konusunda zaten hep çok becerikli olmuştur…
“Şimdi… Hatırlıyor musun..? Bana nasıl yalan söylediğini, beni nasıl kandırdığını ve bana nasıl çocuk muamelesi yaptığını! Beni nasıl öldürdüğünü…”
Artık konuşamıyorum… Ağzımdan çıkan tek şey belli belirsiz hırıltılar, hıçkırıklar… Düşünemiyorum bile…
“Ben değildim!” Beynimde delice bir hızla dönüyor… Etraf kararıyor ve her şey yok olamadan duyduğum son şey kız kardeşimin, küçük kız kardeşimin öfke dolu fısıldayışı;
“Ben sana her şeyi hatırlatacağım…”
Bana tekrar yaşatıyor her şeyi… Kendimi görüyorum; odamda… Ayna karşısında saçlarımı tararken…
Evet ,şimdi hatırlıyorum.

Ağlıyordum.

çok sade ve akıcı bir dil kullanmışsın...ilerde yazar olmayı hiç düşündün mü cnm?