Harika olmuş yeminle Başta Lorien'e bayıldım ama sonra iğrendim XDDD Len bak sakın Yuri ya da Yosei filan yapayım deme hikayenin devamını ciddiyim

cok beğendim yaw . bu bölüm dierlerinden dha gsl olmus sanki... ya da bna öyle geldi. lorien *____* ehem-nese devam! devam! devam!

çok güzeldi o kızın gittiği yerde sadece o iki kişimi var sormak istiyorum ve lorien'sadece bu kızı bi seçti ve neden yeni bölümü merakla bekliyorum

Çok başarılısın. Devam etmeni diliyorum.

Sadece iki kişi yok Vee neden onu seçtiğini anlıycaksınız ^-^ 1-2 bölüm sonra ^___^ akşama doru yeni bölümü koycam *______*

Sabırsızlıkla bekliyorum.

lorieenn hadi devam devam devam

Luna~! Senin bölümün koşş XD
Çok hızlı koyuore evet T_____T Ama sabırsızım böhühü
__________________________________________

“Lyndis…”
Bu Lorien’in sesiydi. Tanrım… Saat kim bilir kaç olmuştu. Bir yandan sinir bozucu alarmın burada olmadığı için mutluydum, bir yandan da başkasının evinde bu kadar saat uyuduğum için kendimden utanıyordum.
Gözlerimi araladım. Aralık perdeden sızan ışık gözlerimi rahatsız etmişti. Tek elimi ışıktan korunmak için gözlerimin önüne getirdim. Diğer elimle de başucumda duran telefonumu aldım. Off… Annem yüz milyon kere beni aramıştı. Ve saat sadece on buçuktu...
Lorien yatağıma oturmuş beni seyrediyordu. Gözleri her zaman ki gibi sakin bakıyordu ve suratında, o aklımı başımdan alan gülümsemesi vardı.
“Günaydın Lorien” dedim. Sesim kısılmıştı. Sabahları hep böyle olurdu. Boğazımı temizledim.
“Sana da günaydın Lyndis... Rahat uyudun mu ?”
“Ohh... Evet. Normalinden daha rahat uyudum. Annem aramış.”
“Neler olduğunu açıklasan iyi olur.” dedi kibarca.

—Gözlerimin ışığa alıştığını düşünüyorum- Elimi gözümün önünden çektim ve gözlerimi kırpıştırdım. “Gerçekten buradan sonsuza kadar çıkamayacak mıyım ?” diye sordum.
“Sanırım evet.”
“O ağacı keseceğim galiba.”
Gülümsedi. “Açsan, mutfakta atıştıracak bir şeyler var.”
Yataktan kalktı ve camları açtı. Çam kokusu odayı doldurmuştu. İçime çektim... Ayağa kalkınca karşımda duran aynaya yöneldim. Saçlarım darmadumandı. Kolumda takılı olan tokayla yukarıdan topuz yaptım. Ben saçlarımla ilgilenirken aralık kapıdan siyah, uzun tüylü, tombul bir kedi girmişti.
Arkasındanda Ophelia odaya girdi. Üstünde siyah bir elbise vardı. Ha! Saçlarının rengi kırmızı olmuştu. Yoksa bu Ophelia değil miydi?

Saçlarının rengi nasıl değişti? diye sordum zihnimden.”Günaydın Lyndis” dedi. Evet... Bu kesinlikle Ophelia’ydı. “Sana da günaydın Ophelia.” diye karşılık verdim.
“Saçların nasıl kırmızı oldu ?”
“Dünkü kurbanların kanının rengi saçıma yansıdı desem, en mantıklı açıklama bu olur herhalde.”
“Herhalde uzun zamandır insan kanı içmemişsin... saçların griydi.
“E-vet”

Saçlarını savurarak odadan çıktı. “Bir dakika !” diye bağırdım arkasından.
“Bu kedi senin” dedi bana. Ne soracağımı anlamıştı. Siyah bir erkek kedi, adını ne koyabilirim acaba?
Leon! Umh...hayır. Aynanın karşısında oturmuş, bir kediye ne isim vereceğimi düşünüyordum.
“Vincent olabilir mi ?” diye sordu Lorien camın önünde otururken.
Güzel bir isim. Düşündüm...
“Evet olabilir. Teşekkür ederim. Çok güzel bir isim”
“Oda Ophelia gibi dönüşebiliyor.”
“Gerçekten mi ?”
“Evet. Dur sana göstereyim.”

Camın kenarından yere atladı. Kediye doğru yavaşça yaklaşıp parmağını yeşil renkli hilalin üstüne koydu. Ophelia’da olduğu gibi parmağının etrafından ışıklar saçılmaya başlamıştı.
..................
Yoğun ışıktan pek bir şey göremiyordum. Gözlerimi kapattım. Nedense içimde garip bir his vardı. Ama kötü hissetmiyordum. Işığın azaldığını anladığımda gözlerimi açtım, karşımda biri dikiliyordu. Soluk tenli ve köpek dişleri normalinden biraz daha uzun olan... Beline kadar olan sarı, düz saçlarını arkadan toplamıştı. Sarı-Kahverengi arası gözleri parıldıyordu. Kemik rengi bir gömlek ve ondan biraz daha koyu renk olan dar bir pantolonu giymişti. Alnının ortasında ki zümrüt yeşili hilal hala duruyordu. Dünya üstünde gördüğüm en yakışıklı 2. erkekti...
“Me-Merhaba” dedim şaşkınlık içinde. (Umarım tükürüklerim akmıyordu)

Cevap vermemişti. Konuşamıyor muydu acaba? Uzun süre birbirimize baktık. Konuşmak için gözlerimi kapattığımda hafif bir esinti hissettim ve aniden gözlerimi açtım;
“Vince-” o gitmişti.
Artık Vincent adında Yarı Vampir olan bir kedim vardı. Aslında çoğunluğu vampir olan bir kedim...
Arkamı döndüğümde Lorien’in beni dikkatle izlediğini gördüm.
“Aşağı insek iyi olur.” dedi gözlerimin içine bakarak. Hala camın önünde oturuyordu. Yanına gelmemi ister gibi bana elini uzattı. Bir süre eline baktıktan sonra gerçekten beni yanına çağırdığını anladım. Yavaşça eline uzandım ve tuttum. Sonra hiç beklemediğim bir şey yaptı ve beni kendisine çekip sıkı sıkı kucakladı.
“Sakın korkma...”dedi ve ardından kendini arkaya bıraktı. Çığlık atmamak için dudaklarımı ısırdım. Sonra Lorien’in kanatlarının büyük bir gürültüyle açıldığını duydum...
Havada zarif bir takla attıktan sonra yere indik.
“Va-Vay canına” . Daha önce hiç böyle bir şey yaşamamıştım.
“Keyfine bak” dedi ve göle bakan hasır sandalyelerden birine oturdu. Ophelia’da ordaydı. Arkama dönüp oldukça eski görünen, Lorien’in evine baktım.

Beyaz mermer duvarları sarmaşıklar kaplamıştı, yerde ki küçük fenerler, kuru yapraklar, eski tip pencereler birbiriyle oldukça uyumluydular. Evin yanından ayrıldım ve Lorien’le tanışmamızı sağlayan gölün yanına geldim. Göl oldukça derindi. Dibi gözükmüyordu ve kuru yapraklar gölün üstünde yüzüyordu. Bir an için, Ben bu göle mi düştüm? diye düşündüm. Gölün yansımasında kendime bakmaya başladım. Yukarıdan topuz bana hiç yakışmıyordu. Topuzumu tutan tokayı çıkardım ve tekrar bileğime taktım. Gölün dibinde parlayan bir şey vardı, daha rahat görebilmek için gözlerimi kıstım. Gölün derin olduğunu biliyordum ama istemeden elimi suyun içine soktum ve uzanabildiğim kadar uzandım. N-ne yapıyorum ben? Dengemi kaybettim. Tam gölün içine düşüyordum, gözlerimi kapattım ve nefesimi tuttum... Ama düşmemiştim. Biri beni kolumdan tutmuştu!
Arkamı döndüm, gözlerimi çok fazla sıktığımdan dolayı başım dönüyordu. Derin nefesler alarak gözlerimi açtım.
Kolumu tutan Vincent’tı!
“Ah, teşekkür ederim. Sen olmasaydın gölün dibini boylayacaktım.” dedim.
“Önemli değil.”
Tanrım, konuşmuştu. Bu normal miydi, anormal miydi anlayamamıştım.
Beni kendine çekti çünkü göle düşmeme saniyeler kala ki pozisyonumda, beni bir eliyle kolumdan, diğer eliyle de belimden kavramıştı. Ve ikimizin de göle düşmesi an meselesiydi. Birbirimize o kadar yakındık ki ılık nefesinin suratıma çarpışını hissediyordum.
Elini yavaşça belimden çekti ve “ Gölden uzak dursan iyi olur... Senin için pek güvenli değil” dedi, kafamı salladım.
“Şu an neden Sonbahar’ı yaşıyoruz? Büyük ağacın arkasında ki Dünya’da şuan sıcak bir yaz yaşanıyor.” Diye sordum.
“Bunu bana sorma, Lorien benden daha iyi bilir.” kafasıyla Lorien’i gösterdi.
“Lorien ! Neden şuan Sonbaharı yaşıyoruz ?” diye sordum merakla.
“Çünkü burada mevsimler sadece bir hafta yaşanır. Bir gün gözünü açarsın yaz olmuş, yapraklar yerden kalkmış ve bulutların yerini parıldayan bir güneş almış olur.”

Bu çok açıklayıcıydı. Başka bir Dünya’da yaşadığım apaçık ortadaydı.
Lorien ilk gördüğüm halinden daha canlıydı bugün. Dışarısı oldukça soğuktu ama onun üstünde sadece ince bir gömlek vardı. Soğuktan tüylerim ürpermişti.
Ophelia’da bahçedeydi, Lorien’in hemen yanındaki sandalyeye oturmuştu ve kafası da onun omzuna yaslıydı. Lorien’de tek kolunu onun omzuna atmıştı.
“Peki, bundan sonraki mevsim ne?” oh... Sanki bilmiyordum, kendimi tam bir salak gibi hissettim.
“Kış...” dedi. Sanki bu mevsimi duyunca suratı asılmıştı. Daha fazla soru sormadım

“Ben içeri giriyorum. Çok soğuk” dedim, Lorien ve Ophelia arkasını dönüp bana el salladıktan sonra arkamı döndüm. Isınmak için ellerimle, kollarımı ovalamaya başladım. Birden omuzlarımın üstüne bir ceket bırakıldı. Ceketi nerden buldu !? diye sordum. Etrafta, elinde ve üstünde hiç bir şey görmemiştim. Teşekkür eden gözlerle, gözlerine baktım.
Gülümsemişti, gülümsemesi içimi eritmiş , yanaklarım ve kulaklarımın ısınmasına neden olmuştu.
“Tekrar Teşekkürler, artık bahçede kalabilirim...”
Gözlerini yumdu, omzuma elini koyup “Hadi gel, bizde oturalım” dedi.
Kızardığımı hissettim ve Lorien’in yanındaki boş sandalyelere yürümeye başladım.
Ophelia benim geldiğimi görünce “Sıcak bir kahve ne kadar da güzel olurdu” dedi. Başını Lorien’in omzundan kaldırdı ve gülümseyerek yanımdan geçti.


Bütün akşam boyunca orada oturup muhabbet etmiştik.
Karnımın guruldadığını hissettim.
İyide ben burada neyle beslenecektim? Belki Lorien buradan çıkabiliyordur. Yada çıkış yolu vardır da... Bana yalan söylüyordur. Eninde sonunda beni de yiyeceklerdi...

4.bölüm sonu

Meraka düşürüyorsun. Birazdan tatile çıkıyorum ve merak ediyorum.