heyt~! Lucien'i bende çook severim ama al sahiplen ^__^ Sevdiysn ne mutlu bana *-*

Çok teşekkür ediyorum *______* çok mutlu oluore *-*

vay spr, olaylar gelişiyoo bakalım neler olacak (smiley'den ne olmasını beklediğimi anladın heralde XD) smut bölüm derkenn???

Sajin, yazdıklarına dikkat et. Başkalarının yorumlarını aşağılayarak konuşamazsın. Bir dahakine atılırsın.

Saol Sere-sama ^__^ Yarın sabah yeni bölümü koyucam >__<

hoooop xD nereye götürüyosun bizim masum tengumuzu (öldürmeyedir işallah ) lucien bana lorenımı hatırlattı loğğğreeeğğğnn loriende herşeyi biliyo direk söyledi sen insan değilsin diye xD insan alıştıra alıştıra söyler opheliayı seviyorum ya resimmi eklesek acaba karakterlere

Smut olan bölümü sildim...Çok ağır yazmışım fasdfasdfa alışkanlık
_______________________________________________



“Öldürün onu.” Baygın olmama rağmen her şeyi duyabiliyordum. Frozlea’lara bu komutu verdiği zaman tüylerim diken diken olmuştu. Gittikçe çoğalıyorlardı, Ophelia ve Vincent’ın etraflarını sarmışlardı. Lorien zor durumdaydı, bir grup-yaklaşık yedi sekiz tane- tilki üstüne atlamıştı.
Lucien son bir kez acımasızca sırıttıktan sonra ağaçların arasında yok oldu.
_____________________
Onu almıştı... Onu benden almıştı. Her şey gittikçe zorlaşıyordu. Frozlea’lar sürekli çoğalıyordu. Cantabilian’da kış, bir sene içinde sadece dört kere olurdu. Yani üç ayda bir kez...

Gücümü toplayıp üstümdeki bütün Frozlea’ları gölün donmamış kısımlarına fırlattım.
Kanatlarımı açtım, hareket ettirdikçe ok gibi fırlayan tüylerim tilkilerin vücutlarına saplanıyorlardı. Saplanan tüyler çoğalıp tek bir et parçası kalmayana kadar bütün vücudu yiyip bitiriyorlardı.
Vücudumun her yeri ısırık ve çiziklerle kaplıydı. Vincent ve Ophelia’ya baktım. Gerçekten mükemmel bir ikiliydi. Sırt sırta vermişlerdi. Ophelia kollarından çıkan sarmaşıklarla tilkileri boğarken Vincent, elindeki katanayla tilkileri kesiyordu. Etraf kan gölüne dönmüştü.
________________________
Kısa çam ağaçlarını geride bırakmıştık. En az kırk metre boyundaki büyük ağaçların altından geçiyorduk. Ağaçların üstünde sayamayacağım kadar çok ağaç ev vardı.
Frozlea’ların şehriydi burası. Ağaçların birinde yukarı çıkmak için merdiven vardı.
Beni omzunun üstünde attı ve yukarı çıkmaya başladı. Kısa sürede yukarı varmıştık.
Etrafta kimseler yoktu. Ağaçların arasından giren ışık huzmeleri etrafı aydınlatıyordu.
Güneş ışığının suratıma çarpmasıyla gözlerimi aralardım.
“N-Nerdeyim?”diye sordum, boğazım kurumuştu. Yan gözle bana baktı,”Frozlea’ların şehrindesin.“dedi neşeli bir şekilde, gülerken gözleri ışıldıyordu. İki ağaç arasında ilerliyorduk. Tahtalardan yapılmış bir köprünün üstündeydik. Kendime geldiğimi belli etmemeye çalışıyordum.
Kâbus görüyormuş gibi mırıldanmaya başladım ve elimi boynuna dolayıp saçlarını kokladım.
Sonra boynunu daha sert sıkmaya başladım. Saçlarında gezdirdiğim elimi çekip omzunu yaktım.

Beni kucağından düşürdü ve dişlerini sıkıp omzunu tuttu. Yanan deri iltihaplanmış gibiydi.
Ama elini tuttuğu yerdeki yara kapanıyordu... Hafif yaraları kapatabilme özelliği vardı.
Yanağının kenarından inci gibi parlayan bir ter damlası düştü. Suratında hafif bir gülümseme vardı, yere diz çökmüştü. Bende yerde yarı yatmış bir şekilde oturuyordum. Hızlı hızlı nefes alıyordum. Ayağa kalkmadan kollarım ve ayaklarımla kendimi ittirerek kaçmaya başladım.
Ama o çok hızlıydı. Ayağa kalktı ve kollarımı yere bastırdı. Bacaklarımla onu ittirmeye çalışıyordum ama yerinden bile kıpırdamıyordu. Kollarımı bıraktığında tutmamasına rağmen kollarım yere sabitlenmişti.
“Bırak beni!” diye bağırdım. Parmağını dudağıma koydu,”Bağırsan da kimse duymaz. Ayrıca bırakmaya niyetim yok.” Parmağını dudağımdan aşağı sürükledi, boynumdan geçti. Tişörtümün içinden elini soktu. Bir eli göğsümdeyken diğer elide bacaklarımın arasındaydı.
“Yapma!” diye bağırdım. Ağlıyordum ve sürekli debeleniyordum ama durmuyordu. Sonra bacaklarımın arasında bir şey hissettim. Büyük bir acı... Bağıra bildiğim kadar sesli bağırdım. Dişlerimi sıkmıştım ve gözlerim sıkı sıkı kapalıydı.

________________________
Onu hissediyordum. Lyndis’in canı acımıştı. Ama nerede olduğunu kestiremiyordum. Yutkundum, tek elimle tuttuğum katanamı sıktım ve arkamdan yaklaşan bir şey hissettim. Hızla arkamı döndüm, sonra birden durdum. Neyse ki Ophelia’ymış.
“Gittiler...” dedi. Yorgundu. Elinin tersiyle anlında biriken terleri sildi. Bir grup tilki bizden kaçmayı başarmıştı. Sonra yerde yatan Lorien’i gördüm... Sırt üstü yatıyordu ve her yeri çizik içindeydi. Yanına koştum, Ophelia’da benle geldi.
“İyi misin!” diye sordum telaşla. Ağzının kenarından ince bir çizgi halinde kan akıyordu. Başparmağımla sildim.
“Lyndis... O-ona ihtiyacım var.” Dedi.

_________________________________
İleri geri... İleri geri. Kendimden geçmiştim. Sadece 3–5 gün içimde başıma neler gelmişti. Kıyafetlerim parçalanmıştı... Göğsümle boynum arası yerde bir sürü morluklar vardı.
Derin bir nefes aldı. Suratında memnun bir ifade vardı.
“Pislik...” diye tısladım. Kulaklarını oynattı ve kuyruğunu beline doladı. Ağlamaktan gözlerimin şiştiğin hissedebiliyordum. Elleri cebindeydi ve beni pek umursamıyordu.
“Ölmek istiyorum... Öldür beni.” diye mırıldandım. İşte o anda suratında şaşkın bir ifadeyle bana baktı. Yavaşça bana yaklaştı ve saçlarımı okşamaya başladı. Ardından beni kucağına aldı. Kollarım, onları hissedebiliyor ve oynatabiliyordum. Ama nedense ona zarar vermek istemiyordum.

Beni aşağı indiriyordu. Merdivenleri hızla indi. Yere birkaç metre kala atladı. Geri dönüyorduk!
Yerlerde bir sürü pati izi vardı. Uzun ağaçların sonlandığı yere geldik. Buradan onların şehri gözükmüyordu. Beni güvenli bir yere bıraktı. Ardından kurt formuna geçti.
Boncuk gibi gözleriyle bana baktıktan sonra usulca kafasını yukarı kaldırdı ve uludu. Nefret dolu ve çok tanıdıktı...

Muhtemelen Lorien ve diğerlerinin beni bulması ve yakalanmadan kaçmak için beni buraya bırakmıştı. Arkasını dönüp benden uzaklaşıyordu, son bir kez bana döndü ve güle güle der gibi baktı. Ardından ormanın derinliklerinde yok oldu. Kar pati izlerini kapatıyordu.
______________
“Lyndis! O yakında. Gidip onu bulacağım.” Hızla ayağa kalktım ve koşabildiğim kadar hızlı koştum. Hem o yakındaydı hem de uluma sesi çok yakından geliyordu.
Olduğu yer gözümün önünde canlandı. Bir ağaç, üstündeki kar erimişti, Lyndis’in üstü başı yırtılmıştı, baygındı...
Durup etrafıma bakındım ve onu gördüm. Koşarak ağacın yanına gittim.Onu yavaşça kucağıma aldım ve sarstım,”Lyndis!!! Uyan.“
Ağlamaktan gözleri şişmişti. Boynunda morluklar vardı...

___________________
Yavaşça gözlerimi araladım. Kar tekrar yağmaya başlamıştı. Midem bulanıyordu.
“Vincent...” Tekrar ağlamaya başlamıştım. Beni Lorien ve Ophelia'nın yanına götürüyordu.
“Geçti,” diye fısıldadı. “Lorien’in sana ihtiyacı var. Yaraları bizim iyileştiremeyeceğimiz kadar derin.” Dedi. Başımı salladım.

--
Lorien! O yerde yatıyordu. Hayır... Yorgun olmama rağmen,”Bırak beni hemen... Hemen!” diye bağırdım ve yere ayakbastım.
Yanına koştum ve buzun üstüne diz çöktüm. Dizlerimin donması umurumda değildi.
Elimi alnına koydum.
“Lyndis...” diye fısıldadı. Suratı yara bere içindeydi. Kollarında bir sürü kanayan çizikler vardı. Oldukça yorgun gözüküyordu. Ve ağzının kenarında ip kadar ince akan kan vardı. Birden aklıma parmağım kesildiğinde yalayarak iyileştirdiği geldi. Durakladım.
Eğildim ve dudağının kenarını yaladım, ardından kollarını ve diğer çizikleri. Kan tadı... Ne kadarda güzelmiş.
--
Suratındaki bütün çizikler yok olmuştu. Titriyordu. Uzun süre karın üstünde kalmıştı. Kanatlarımı açtım ve onu sarmaladım.
“Vincent onu taşıyabilir misin ?” diye sordum. Kafasını salladı. Peki, beni kim taşıyacaktı. Hala çok... Hatta çok yorgundum. Başım döndü, yere yıkılıyordum. Sonra biri beni tuttu. Gözlerim hala kapalıydı,”Vincent beni bırak onu taşı.“dedim. Ama cevap vermemişti. Aniden gözlerimi açtım.Lorien ayaktaydı!!

çok güzel olmuş harika bir bölüm zavallı kızımız başına gelmeyen kalmamış aslında lorien akrdeşi lucien kötü biri deilde kötü davranması gerektiğini hissetim ve bide bu lucieni son goruşumuz olmucak dimi yeni bölümü merakla beklemekteyim

Canım sen bir harikasınnn!!!

Önceliklen özür diliyorum. ah bu benim dikkatim! Yine çok geeeçç!!! Böyle giderse erken bunama başlayacak bende. Beni affetmeni istiyorum ve söze başlıyorum:

Öncelikle...
Hayal gücüne diyecek yok, harika bir kurgucusun! Ben artık tahmin yürütmeyi kesip işi oluruna bırakıyorum. Bu günden sonra sadece karakterleri hissederek olaya odaklanıyorum. Çünkü ne tahmin edersem edeyim, senin çok gerinde kalıyorum.

İlginç, kanlı ve dehşet bir kapışmaydı.Onu belirteyim. Ve Lucien'i daha bir yakından tanıdım bu bölümde. İlginçti. Evet, ilginçti ama çok güzeldi. Değişik bir karakteri var Lucien'in.(Eyvah... Yine benden çekeceğin var! Başladı yine bizim geveze.)
Doğuştan mı, sonradan bahşedilme mi bilmiyorum -ki daha çok yaşamın getirdikleriyle ortaya çıkmış gibi, ama yapısıyla ilgili durumda da çelişkide kalıyorum- ama hırsı ve inatçı bir kişiliği var. Geçmişi geride bırakıp geleceğe bakamıyor. Geçmişin acılarını gelecekte iyileştirebileceğini düşünüyor. Ama bence yanılıyor. Çünkü geleceği her ne olursa olsun, geçmişiyle asla bir olmuyor. Kaybetmeyi hazmedemeyen ve kaybından ders çıkarmayı bilmeyen biri. İyi kötü bir şekilde de olsa, illa küçük bir karla kapatacak işini. Hırsı fazla, inanılmaz derecede fazla. Hırsını kaybetmeme isteğiyle kullansa, inanılmaz başarılar elde edebilir belki. Ama o geçmişe olan takıntısı ve kayıplarını öğrenememe kompleksi, bütün çabalarını boşa çıkarıyor. Ve bu noktada da karakteri kötü bir izlenime bürünüyor. Dahası bu durumu düşüncelerini de etkileyip, dışa vurmadığı bir yanılgıya sebep oluyor. Kendi içindeki zıtlıkları dengelemeyi beceremeyen biri. Ve bu denge problemi düşüncelerine olası bir olumsuzlukla şüphe düşürdüğünde, işler daha da çekilmez durumda karışıyor...

Dahas da var, ama... Daha 8. bölümdeyiz.Şimdi tüm deşifrelerimi anlatmaya başlarsam, birincisi; tüm gününü bu yoruma harcamak zorunda kalır, başını ağrıtırım, ikincisi; tüm heyecanı kaçar, seni meraklandırmakla uzun yazma kompleksimi telafi edemem. Uysal bir tip olabilirim ama, biraz gerilim kimseyi öldürmez değil mi?

Yazımın... Cümle kuruşlarını ve betimlemelerine oldum olası hayranım. Ama gün geçtikçe bunu geliştirmeyi ve her bölümde karşımıza daha büyük bir ustalıkla çıkmayı becerebilen nadir yazarlardansın sen. Pes etmek hamurunda yok senin, konu başarın oldu mu kural bilmiyor, her defasında gelişmek istiyorsun. "Yeterlilik" diye bir sınırın yok, yanılıyor muyum? Bu karakterin başarılı biri için pahabiçilemez bir artı. Her seferinde kendine bir şeyler katmak, her insanın yapabileceği bir şey değildir. Yaşarken her anında öğrenemez her insan, bunu yapabildiğin için mutlu olmalısın...

Uzun lafın kısası. Ben iyice sınırı aştım, yorumda durdurak bilmiyorum. Seni de sıkmam istemem canım. Devamını bekliyorum...

senin yorumların hiç sıkmazki beni tatlım ^__^ okurken seviniyorum senin yorumlarını
varya...seni düşünüodm,sayfayı yeniledim sen yazmışsın ne temiz kalplisinn ^.^

ayrıca;
şahsen ben lorien'i sevmiyorum.lucien, lorien'den melek...anlayan anladı fasdfsad xDDD

bu arada lucien'in asıl soyadı dante *-* ben telefonun T9 zuyla bulmuştum geçen sene fasdfsd xDDD bi süre msn nickimi süsledi *-*