Yağmur damlalarını tek tek yakalamak için, ellerimi açtım. Hepsini birden tutmayı istiyordum, hiç birini düşürüp kaybetmemeyi istiyordum. Her yağmur damlası benim bir anımdı ama çoğunu kaybettim. Çocukluk anılarımı, annemin bana yaptığı keklerin kokusunu, babamla bisiklet binmeyi, hepsini kaybettim şimdi tek tük hatırlıyorum hepsini. Sadece acı kaldı aklımda; ben çocukken yapılan aile içi kavgalar, bağrışmalar ve ağlama sesleri. Sessizce izlerdim ve göz yaşları gözlerimden gizlice dökülürdü. Daha beş yaşındaydım, hayatı bilmeden kavgayı, hüznü ve insanları öğrendim. Ben istemedim öğrenmeyi bana zorla öğrettiler. Zorla öğrendim; acıyı, insanların ağlaması ve güvensizliği. Annem gelip bana sarılmıştı, gözlerinden dökülen yaşları hala unutamam, bunların hepsi geçecek demişti. Elbet bir gün hepsi geçecekti ona sıkı sıkı sarılıp, merak etme hepsi bir gün geçecek, yeter ki sen ağlama, diyebilmiştim. Küçücük ellerimle gözünden akan ve benim için altın değerinde olan göz yaşlarını silmiştim. Onları oradan silip kalbime gömmüştüm. Annemin bir daha acı çekmemesi için onun tüm acısını alıp kendi kalbime gömmeyi istemiştim. Ama başaramadım, kendimde kaybettim. Artık güzel anılarım yoktu; acı ve hüzün vardı sadece. Babamın da suçu yoktu. Bizlere en iyi şekilde bakardı. Bana gelip sürekli, merak etme seninle ilgisi yok deyip sarılırdı. Hayatımda ilk kez babamın ağladığını görmüştüm, annemle babam yeni ayrılmıştı ve babam bana sarılıp ağlamıştı. Sana bunları yaşatmak istemezdim, sen benim bir tanemsin ama artık geçinemiyoruz, demişti bana. Beni teselli etmek istiyordu ama aslında kendini teselli ediyordu. Ona sıkıca sarıldım ve bunların hepsi geçecek, ben hep sizin yanınızda olacağım. Lütfen ağlama artık. Ben seni, annemi, ikinizi de her şeyden çok seviyorum... İkinizi her şeyden çok seviyorum ve sizin üzülmenizi istemiyorum... Lütfen artık ağlama......