Ön Söz:

Arkadaşlar bu yazıyı yayınlamakta kararsızım onu baştan söyleyeyim. Buraya yayınladığım ilk yazım bu. Arkadaşlarımla aramın kötü olduğu bi gün başladım bu yazıya. Sonra bir Türkçe ödevi olarak tamamladım ve 100 aldım. Şimdi ise yapılması düşünülen bir yarışmaya, bu yazı ile katılmayı düşünüyorum. Yorumlarınız benim için çok önemli. Kararım buna bağlı. Her türlü eleştiriye açığım. Lütfen yorum yapın...
******************************************************

Sevgi... Her şeye rağmen sevilmek için direnç kaynağındır... Umut... Sevginin can yoldaşıdır... Acı... Hayatta her canlının hüznüdür... Ama acı olmasa... Sevgi de anlamsız kalır...

Bir bahar günüydü. Ilık rüzgârın esişi ve çayırın neşesi ile can buldum. Ve artık tomurcuk olmaktan kurtulmuş, diğerleri gibi ben de bir gül olmuştum. Ben de diğerleri gibi mis kokular saçıyordum etrafıma. Birçok çiçeği, böceği ve kuşu sevdim. Hem de uğurlarında baharda solmayı göze alacak kadar. Ama onlara kendimi sevdiremedim nedense. Arada üzerime kondu kuşlar, övdüler beni. Fakat hiçbiri ebediyen kalmadı benimle. Benden binlerce kaç şanslılarını seviyorlardı. Bense bu şanslılar arasında değildim. Uzaktan imrenerek onları izledim sadece. Hiçbiri güzde olacakları söylemiyordu bana. Sadece uzaktan acıyarak bakıyor, gülüyorlardı halime. Ama kızmıyorum onlara. Bu benim kaderimdi ve bilmem gerekirdi. Sadece acımaları canımı yakmıştı. ”Belki yaz gelince” diyordum. “Belki yaz gelince severler beni...”
Bahar bitti ve sonunda yaz geldi. Etrafta yeni bir mutluluk, yeni bir huzur sardı. Yeni kuşlar tanıdım. Ve onları da çok sevdim. Ama umduğum gibi olmadı. Onlarda sevmediler beni, acımakla yetindiler. Hiçbiri sevgimin farkına varmadı. Zaten onların sevgisi sevgi değil, bir oyundan ibaretti. Güller ve diğer çiçekler kendini beğenir, diğerlerine övünmek için yüz gösterirlerdi. Böceklerin çıkarı yaprak ve yiyecekti. Kuşların amacı seslerinin ne kadar güzel olduğunu ispat etmekti. Tüm güzellikleri kibir ve bencillikten ibaretti. Onlar bana acıyordu belki, ama onların durumu benden de kötüydü. Dünyaya kalpsiz ve sevgisiz gelmişlerdi, ne acı! Beni de küçümseyip kabul etmediler sevgimi. Böcekler bile kabul etmediler yapraklarımı küçüğüm diye. Onların isteği rüzgârda dans eden, kendini beğenmiş çiçeklerin yapraklarıydı. Çiçekler kendini rüzgârla zarifleştirir, kuşlar rüzgârda süzülerek şarkı söylerlerdi.
Korktukları, anlatmadıkları güz geldi sonunda. O övdükleri rüzgâr acımasız çıkmış, birer birer yapraklarını sökmüştü. Gurur kaynağı olan mis kokulu yaprakları yoktu artık. Beni de sarısına katmaya çalıştı güz. Ama ben, umutlar direndim. “Severler belki” dedim. Kuşlar şarkılarını söyler belki bana da diye ümitlendim. Fakat o güzel sesli kuşlar, sevdiklerinin hallerine şakıyarak alay etmekteydi. Eskisi gibi övmüyorlardı o narin sevgililerini. Yalnız kalınca da, yeni övgüler bulmak için göçtüler. Böcekler yuvalarına çekildi. Her ne olursa olsun, ben seviyordum onları yinede. Onlar için çırpınıyor, rüzgârla baş ediyordum. Pes etmeyecektim de. Sahte sevgilerinin farkına varmamış, onlara özeniyordum hala. Bu halimle de seven olurdu belki beni...

*************************************

Yorumlarınıza bağlı olarak dewamını koyacağım. Lütfen yorumlarınızı esirgemeyim.