| Felix |
Yazar
Mesaj
pink
Otaku (Level 2)
Otaku (Level 2)
Konu: Felix
umarım beğenirsiniz ^^
-------------
Dipsiz karanlığı çaresizce deliyordu.
“Ne cehennemdesin Niko?! Niko!”
Delik deşik duvarların rehberliğiyle birkaç adım sendeledi, kardeşinin sesini duymuştu, buna emindi. Kesik kesik soluk alıp verirken böğrünün düğümlenmesine yol açan bir ses daha duydu.
“Ne yapıyorsun burada?” diye sordu sesin sahibi alçak, tehlikeli bir sesle, “Beni mi dinliyordun? Seni o mu gönderdi yoksa?!”
“Hayır, hayır, kim olduğunu bilmiyorum!” diye cikledi kardeşi. Sesi titriyordu.
“Hayır biliyorsun! Bana yalan söyleme! Ben anlarım… Ben bilirim… HERŞEYİ!” diye ekledi şeytani bir çığlıkla.
“Bilmiyorum – bilmiyorum – yemin ederim – hayır!” dedi kardeşi korkuyla.
Ama odanın pis duvarındaki deliklerden yansıyan ay ışığından görüldüğü kadarıyla, oğlan kardeşi Niko’ya doğru hareketlenmişti. Hayır, diye düşündü, buna izin veremem. Köşedeki bir sandalyeyi kaptı oğlanın kafasında parçaladı, yere yığıldıktan sonra boynundan sarkan zinciri kopardı ve ne olduğuna bakmadan Niko’yu da alıp koşmaya başladı, ciğerlerinin her yerini delip deşen bıçaklara aldırmadan koştu, koştu… Bir yandan da ağlıyordu, çılgınca ağlıyordu… Gerçekten, cidden bunu yapmış olduğu hakikatı onu boğuyordu, deşiyordu, yakıyordu…
Hayır… Hayır… Olamaz… Yapmadım… “Hayır!”
Şafak, bütün kızıllığıyla göz kapaklarını delip gözlerine ulaşmıştı. Mika Kashikato, avuçlarını kahverengi saçlarının yapışmış olduğu alnının üzerine kapadı. Ateşi vardı. Küçük kafasını omzuna yaslamış Niko’yu rahatsız etmemeye çalışarak sırt çantasına elini daldırdı ve bir şişe buz gibi su çıkardı. İçinde bulundukları otobüsün sesi boş sokaklarda yankılanıyordu. Yüzünü ıslattı, ellerini ovuşturdu ve gördüğü kabusun etkisini üzerinden atmaya çalıştı. Ama bu çok zordu. Her akşam görüyordu, yaşıyordu o anları bir daha, bir daha… O yakışıklı, biçimli yüz hatları, sadece akları görünen gözler, kanlar içinde belirdi şafağın gözlerinde bıraktığı mide bulandırıcı kızıllığın ortasında… Yüzünü buruşturdu. Solgun elleri göğsünden aşağı sarkan zincirleri izleyerek pürüzlü taşı buldu. Yaşanan her şeyin sorumlusu… Bir an parçalamak geldi onu içinden… Ama işe yaramayacağını biliyordu. Kabus gibi, vücudu zapt ediyordu… Ne yapacağını da bilmiyordu. Nasıl kurtulacağını… Sadece bu irade savaşına terk edildiğini biliyordu, daha çok aile parçalanmasın, daha çok kan dökülmesin diye…
Otobüsün motoru gümbür gümbür gümbürderken, yanaklarını buz gibi cama dayadı Mika. Vücudu o kadar sıcaktı ki, yanağına temas eden yerin çevresi buğulandı. Yanından kayıp giden manzara gittikçe vahşileşiyordu. Uyuduğunda boy veren düzenli tarlalar yok olmuş, yerine çalılarla kaplı düzensiz maki ormanları gelmişti. Niko’nun derin solumalarını dinleyerek düşündü: Ne yapacaktı? Kabusunda gördüğü olay yaşanıldığından bu yana, bir buçuk ay boyunca, oraya buraya koşturup durmuşlardı. Harçlıklarının tümü ve birkaç giysi alıp tüymüşler ve saklanmaya başlamışlardı. Çünkü saklanmasalar, Mika’nın kalbinin üzerinde takırdayıp duran taşa sahip olma çabasındakiler tarafından öldürülebilirlerdi. Taş, güç demekti çünkü… Öyle yoğun bir güç kaynağıydı ki, varlığından haberdar olan tüm insanların hırstan başı dönüyordu. Ama ölen sevgilisi Haku’nun kanıtladığı gibi, taş aslında bir ruhu barındırıyordu, canlıları ele geçirebilen korkunç güçte bir ruh…
Felix…
-------------
Dipsiz karanlığı çaresizce deliyordu.
“Ne cehennemdesin Niko?! Niko!”
Delik deşik duvarların rehberliğiyle birkaç adım sendeledi, kardeşinin sesini duymuştu, buna emindi. Kesik kesik soluk alıp verirken böğrünün düğümlenmesine yol açan bir ses daha duydu.
“Ne yapıyorsun burada?” diye sordu sesin sahibi alçak, tehlikeli bir sesle, “Beni mi dinliyordun? Seni o mu gönderdi yoksa?!”
“Hayır, hayır, kim olduğunu bilmiyorum!” diye cikledi kardeşi. Sesi titriyordu.
“Hayır biliyorsun! Bana yalan söyleme! Ben anlarım… Ben bilirim… HERŞEYİ!” diye ekledi şeytani bir çığlıkla.
“Bilmiyorum – bilmiyorum – yemin ederim – hayır!” dedi kardeşi korkuyla.
Ama odanın pis duvarındaki deliklerden yansıyan ay ışığından görüldüğü kadarıyla, oğlan kardeşi Niko’ya doğru hareketlenmişti. Hayır, diye düşündü, buna izin veremem. Köşedeki bir sandalyeyi kaptı oğlanın kafasında parçaladı, yere yığıldıktan sonra boynundan sarkan zinciri kopardı ve ne olduğuna bakmadan Niko’yu da alıp koşmaya başladı, ciğerlerinin her yerini delip deşen bıçaklara aldırmadan koştu, koştu… Bir yandan da ağlıyordu, çılgınca ağlıyordu… Gerçekten, cidden bunu yapmış olduğu hakikatı onu boğuyordu, deşiyordu, yakıyordu…
Hayır… Hayır… Olamaz… Yapmadım… “Hayır!”
Şafak, bütün kızıllığıyla göz kapaklarını delip gözlerine ulaşmıştı. Mika Kashikato, avuçlarını kahverengi saçlarının yapışmış olduğu alnının üzerine kapadı. Ateşi vardı. Küçük kafasını omzuna yaslamış Niko’yu rahatsız etmemeye çalışarak sırt çantasına elini daldırdı ve bir şişe buz gibi su çıkardı. İçinde bulundukları otobüsün sesi boş sokaklarda yankılanıyordu. Yüzünü ıslattı, ellerini ovuşturdu ve gördüğü kabusun etkisini üzerinden atmaya çalıştı. Ama bu çok zordu. Her akşam görüyordu, yaşıyordu o anları bir daha, bir daha… O yakışıklı, biçimli yüz hatları, sadece akları görünen gözler, kanlar içinde belirdi şafağın gözlerinde bıraktığı mide bulandırıcı kızıllığın ortasında… Yüzünü buruşturdu. Solgun elleri göğsünden aşağı sarkan zincirleri izleyerek pürüzlü taşı buldu. Yaşanan her şeyin sorumlusu… Bir an parçalamak geldi onu içinden… Ama işe yaramayacağını biliyordu. Kabus gibi, vücudu zapt ediyordu… Ne yapacağını da bilmiyordu. Nasıl kurtulacağını… Sadece bu irade savaşına terk edildiğini biliyordu, daha çok aile parçalanmasın, daha çok kan dökülmesin diye…
Otobüsün motoru gümbür gümbür gümbürderken, yanaklarını buz gibi cama dayadı Mika. Vücudu o kadar sıcaktı ki, yanağına temas eden yerin çevresi buğulandı. Yanından kayıp giden manzara gittikçe vahşileşiyordu. Uyuduğunda boy veren düzenli tarlalar yok olmuş, yerine çalılarla kaplı düzensiz maki ormanları gelmişti. Niko’nun derin solumalarını dinleyerek düşündü: Ne yapacaktı? Kabusunda gördüğü olay yaşanıldığından bu yana, bir buçuk ay boyunca, oraya buraya koşturup durmuşlardı. Harçlıklarının tümü ve birkaç giysi alıp tüymüşler ve saklanmaya başlamışlardı. Çünkü saklanmasalar, Mika’nın kalbinin üzerinde takırdayıp duran taşa sahip olma çabasındakiler tarafından öldürülebilirlerdi. Taş, güç demekti çünkü… Öyle yoğun bir güç kaynağıydı ki, varlığından haberdar olan tüm insanların hırstan başı dönüyordu. Ama ölen sevgilisi Haku’nun kanıtladığı gibi, taş aslında bir ruhu barındırıyordu, canlıları ele geçirebilen korkunç güçte bir ruh…
Felix…
31 Mar 2009 20:13
beyzisko
Otaku (Level 4)
Otaku (Level 4)
Konu: Yanıt: Felix
çok güzel bir başlangıç yapmışsın bence devam ettir
24 Nis 2009 16:47
  |
|
| 1. sayfa (Toplam 1 sayfa) [ 2 mesaj ] |
| Bu forumda yeni başlıklar açamazsınız Bu forumdaki başlıklara cevap veremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı değiştiremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı silemezsiniz Bu forumdaki anketlerde oy kullanamazsınız |