Öyle boş boş otururken karaladığım bir karikatürü yazıya döktüm. Kısa, basit bir hikaye işte! Okuyup yorum yazarsanız sevinirim.

------------------------------------------
"Doğduğum gezegen o kadar durağan ve sıradan bir yer ki! Hep aynı şeyler oluyor, oldukça sıkıcı! Üstelik çok da küçük.”

Bu düşünceyle kendi gezegenimden sıkılıp Dünya’ya indim. Şehre geldiğimde gördüğüm ilk şey büyük bir çınar ağacı oldu. Yağmur çiseliyordu ve herkes gözlerini çınara dikmiş ağacın yapraklarına bakıyordu. Damlalar çınara değmeden yere düşmüyordu.

Ev olarak çınarı seçtim kendime ve ağacın altında kalmaya başladım. İndiğim şehirde çok sık yağmur yağıyordu ve ne zaman yağmur yağsa ağacın önünden geçen herkes çınara bakıyordu. Ben bu gezegene farklı bir şeyler görmek için inmiştim. Niye baktıklarını bilmiyordum. Ama kimse bakmadan gitmiyordu. Şimdi bu olay canımı sıkmıştı!

Baltalar hep tehlikeli olduğundan çok da gereksiz gelirdi bana. Ama şimdi çok gerektiğini hissettim. Ağacı herkesin önünde kestim. Kocaman beden avluya düştü. Büyük zafer! Çok mutluydum. Şimdi değişik bir şeyler olacağını hissediyordum. Ama olaylar daha kötü gitti. İhtiyar bir adam bana yaklaştı, şöyle söyledi:

“Ağaçlar da canlıdır kanatlı yaratık! Aynı senin gibi, aynı benim gibi!”

“Canlı mı?” dedim ben de şaşkınlıkla. Dehşete düşmüştüm. Bizim gezegende hiç ağaç yoktu ki! Bilmiyordum. “Ben şimdi katil mi oldum?”dedim, ağlamaya başladım. Benim için büyük acı ve pişmanlıktı.
İhtiyar halime acıdı ve şöyle dedi:

“Başucuna yat. Seni affettiğini anlayana kadar…” dedi. O halde tam olarak ölmemişti. Sadece hastaydı.

Başucuna yattım.

Affettiğini anlayalı çok oldu. Ama hala yatıyorum orada. Kimseyle konuşmadığına göre bu ağaç, kimseye güvenmiyor olmalı. Bana güvenip, benimle konuşana kadar yanında yatacağıma yemin ettim."