çok beğendim mutlaka devamını yazmalısın

Cnm çok güsell olmuş betimlemelerin olayı anlatış tarzın çok profesyonelce...Okunca nefesim kesildi. Harika olmuş.Devamını bekliyorum

Teşekkürler. Yalnız artık fazla uzun tutmayı düşünmüyorum bölerek yazcam insan okumaya üşeniyor resmen

Bölüm 2: Yetimhane


Dünya’da kış rüzgârları esiyor, her yeri bembeyaz bir örtü kaplamış. Her taraf neşe saçıyor, sadece Aredhel sokağındaki mavi köşk hariç. İçerisi yas havasına bürünmüş, annesi babası olmayan, ya da çocuklarını istemeyip sokağa atılmış şahısların yaşadığı yer burası. Bir yetimhane. Bu gün buraya yeni biri daha gelmişti. Yalnız çok kötü durumdaydı…

Drew gözlerini yavaşça araladı. Nerede olduğunu şu zamana kadar ne yaşadığını dahi hatırlamıyordu belki bu onun için daha iyi olabilirdi. Gözlerini yavaşça araladığında şu ana kadar gördüğü en güzel belki de tek bayanı gördü O hariç, ama onu da hatırlamıyordu. Kalbi çarpıyordu, yanakları kızarmıştı ve vücudu enerji toplamıştı adeta. Böyle duyguları ilk defa içinde besliyordu. Karşısında duran oldukça güzel bir bayandı. Omuzlarına kadar dökülen bukle bukle kızıl saçları ve masmavi gözleri vardı kızın. İyi görmeyen gözleriyle kızın sağ omzunun biraz daha altında bulunan, kızın bilgilerinin yazdığı kartı okumaya çalıştı Drew. Adı Elanor Saionji’ydi. Okuyabildiği kadar da on üç yaşındaydı…

“Kötü gözüküyorsun, bir bardak su getirmemi ister misin?” dedi kız oldukça yumuşak bir ses tonuyla.

Drew ne yaşadığını bir anda şaşırmıştı ama emin olduğu bir şey vardı boğazında düğümlenen o şey bu incecik sesle hemen çözülmüştü.

“Sağ ol. Sen kendini yorma ben alırım” dedi oldukça rahat bir ses tonuyla ve uzandığı kanepeden doğruldu.

Büyük bir sesle gıcırdayan kanepe büyük bir rahatsızlık veriyordu. Her ikisinin de yüz ifadeleri ister istemez ekşidi. Sendeleyerek mutfağa giden Drew bir süre sonra elinde bir bardak suyla geri döndü. Kız Drew’i izlerken Drew hemen atağa geçti ve

“Bana burayı gezdirir misin?” dedi.

Kız ‘tabii’ anlamında başını salladı ve ayağa kalktı. Uzun eteğinin ucu yırtıktı. Drew bir kızın yırtık dahi olsa şık olan elbisesine baktı, birde kendi paçavra giysisine. Uzunca bir merdivenden indiler, oldukça büyük bir yere benziyordu ama ne kadar büyük olursa o kadar uzun süre gezerdi ve kızla da o kadar uzun süre vakit geçirirdi. Ortam çok sessizdi sessizliği bozmak istercesine.

“Burası neresi? Yani buraya kimler gelir?” diye sordu adeta sorgularcasına.

Kız ise üzüldüğünü belli etmemek için elinden geleni yapmaya çalışıyordu ama cam gibi gözlerinden süzülen bir damla yaşa hakim olamadı. Drew yanlış bir soru sorduğunun farkına varmıştı ama zamanı geri almanın da imkânı yoktu. Kız titrek bir sesle cevap verdi

“Burası ailesi olmayanların yeri, buradan ancak reşit olduğumuzda yani on sekiz yaşımıza geldiğimizde çıkabiliriz. Benim daha beş yılım var peki ya sen kaç yaşındasın? Kartın da yok!” dedi. Sesi sonlara doğru baya ciddileşmişti.

Drew kaç yaşında olduğunu tesadüfen hatırlıyordu aslına bakarsanız hatırladığı tek şey oydu. Kartının ne zaman takılacağını, ne zaman ona da bu şık kıyafetlerden verileceğini merak ediyordu, kızın yanında bu kıyafetlerle kendini ezik hissetmiyor değildi.

“13…Belki bir bilgin vardır bana ne zaman bu kartlardan verilecek, ne zaman şık kıyafetler giydirilecek ve en önemlisi benim ailem yok mu?” yüzü şaşkın bir ifade almıştı ailesinin olmaması ona çok ağır gelmişti.

Kız çocuğun ailesinin olup olmadığını bilmemesine açıkçası çok şaşırmıştı, bir insan ailesinin olup olmadığından nasıl emin olamazdı. Aileydi bu bir çift kokuşmuş spor ayakkabısı değil…

“Var mı?” diye sordu sorgularcasına.

Ancak sorduğu sorunun ne kadar insanın içini yakan bir soru olduğunu sonradan kavramıştı. Çok utanmıştı o da kendisi gibiydi ve kendisine böyle bir söz yöneltilirse ne kadar üzüleceğini ne kadar insanları tersleyeceğini bir düşündü. Berbat bir şey olmalıydı. Drew tarafından terslenmeden buradan gitsem diye düşündü ve

“Affedersin!” dedi ve inmeyi yeni bitirdiği merdivenleri üzgün bir şekilde hızlıca tırmandı

Kesinlikle devamını bekliyorum. Ayrıca şimdiik okumuyorum çünkü ilk -hoş huyum işte- biriksin birden okumayı daha çok istiyorum

En Kısa zamanda devamını getirmen dileğiyle

kızımmm..süper olmuşşş...devamını getir çabuk..çabuk..çabuk:P

Devamı olmaz mı hiçç!

Bölüm 3 Dışarıdaki Dünyaya Ziyaret

Drew kulaklarında resmen çınlayan bir zil sesiyle uyandı. Bunun ne olduğunu bilmiyordu. Yalnızca üzerinde sayılar ve iki tane çubuk bulunan bir cihazdan geldiğini biliyordu. Bu her neyse cihazı susturmak istiyordu rasgele elini cihazın üstüne bastırdı ve cihaz sustu.

Gözlerini zor açıyordu sanki göz kapakları birbirine uhu ile yapıştırılmıştı. Gözlerini tamamen açtığında ise gördüğü manzara karşısında ağzı açık kaldı. Yatağının hemen üstünde siyah-beyaz oldukça şık bir giysi duruyordu. Aynanın karşısına geçti, gerçekten çok pisti. Banyo yapması gerekliydi. Hızlıca banyoya yöneldi.

Banyodan çıktığında ise hemen saçlarını beyaz havluyla kuruladı ama çok darmadağın gözüküyordu. Tuvalet masasının üzerindeki tahta üzerinde dişler bulunan aleti saçına sürttü, gerçekten de işe yarıyordu saçları düzgünleşmişti. Giysilerini giydikten hemen sonra kapısı çaldı ardından açıldı. Gelen kişi Drew’e şaşkın gözlerle baktı bir saatte ne kadar da değişmişti. Sonra buraya niçin geldiğini hatırladı ve yüzündeki ciddi tavır geri geldi.

“Drew Davis, sizi müdürümüz çağırıyor. Beni takip edin…” dedi burnu havada bir vaziyette.

Drew adamı şaşkın gözlerle takip etti. Acaba buranın müdürü ona ne diyecekti. Yoksa ailesi mi bulunmuştu? Kafasında bunun gibi birçok sorular oluşmuştu. Bunların cevabını öğrenmesi içinde biran önce müdürün odasına ulaşması gerekiyordu ama önünde yürüyen adam uyuşuk uyuşuk oraya doğru ilerliyordu. Nihayet kapının önüne geldiklerinde adam çekildi ve Drew’i yalnız bıraktı. Drew titreşen elleri ile kapıyı araladı.

Gördüğü manzara çok şaşırtıcıydı. Siyah bıyıklı, beyaz saçlı bir adam karşısında duruyordu. Ayakları ise masanın üzerindeydi o derecedeydi ki Drew adamın ayaklarının kırk üç numara olduğunu dahi öğrenmişti. Adam ise Drew’i görür görmez elindeki tüttürdüğü piposunu masanın üstüne bıraktı ve ayaklarını masanın üzerinden indirdi.

“Drew… Aslında adının bu olduğundan bile emin değilim. Çünkü seni terkedilmiş bir parkın ortasında baygın bir şekilde bulmuşlar. Etrafta kimse yokmuş adını soyadını bildiğimize gelince tam ensende yazıyor.” Dedi ve Drew’e yetimhane kimliğini ve nüfus cüzdanını uzattı…

bak çok güzel olmuş ama çok kısa tutmuşsun bebişim..olmadı yani:Pdaha heyecanlı bi yerinde kesseydin daha iyi olurdu...neyse neyse moralcazını bozmiimm süper gidio canımcım devam aynen devam=D

=) Bazı kişiler msn den çok uzun olunca okumaya üşeniyoruz dediler (Başka bir siteden) bende bir böle deniyim dedim

iyi tamam ikna oldum:P
heyy bnm hikayede gelio yakında yeni gelişmelerle karşınızda olacağım=D