| Kamaré Sayfaya git: 1, 2, Sonraki |
Yazar
Mesaj
Maith
Mangaka
Mangaka
Konu: Kamaré
uzun zamandır yazmayı planladığım bir hikayeydi... 5 dk önce ilk bölümünü bitirdim xD okuyun bakalım.
Aşağılarda, yaşadığınız şehrin çok daha altında, üzerinde yürüdüğünüz sokakların derinlerinde, onlar nefes alır.
Nefes alışları kulak tırmalayıcıdır. Onlardan kaçmaya çalışan havayı yakalayıp midelerine indirircesine inlerler ve hırıldarlar.
Güldüklerinde toprak dehşete kapılır ve titrer. Islak, rutubetli tenleri kuru kemiklerin üzerine gerilmiş ve lekelerle kaplıdır. Hava kırık, sivri, sarı dişleri arasından geçerken ıslık çalar.
Ve biz insanoğlu, yaşadığımız dünyanın derinliklerindeki bu dehşetten habersiz güler, selamlaşır, yemek yeriz. Onlara “kamaré” derler.
1.Bölüm: Bir Leydinin Sonu ve Bir Kız Çocuğunun(?) Başlangıcı
Melis doğalı 16 gün olmuştu. Sallanan sandalyesindeki annesi onu kucağında tutuyor ve ona eski bir ninniden sözler fısıldıyordu; “Uyu bebek uyu/karanlık bir kuyu/çıkmaya çalışırlar/bütün gece boyu…”
Batan günün son ışıkları camın koyu renk perdeleri arasından sızıp kadının kestane rengi saçlarına vuruyordu.
Güneşin son ışıklarının da kaybolmasıyla kadın korku içinde titredi. Melis’in babası erzakları tükendiği için şehre gitmişti. Hava kararmadan gelmeliydi. Gelmeliydi.
Annesi Melis’i tek başına koruyacak kadar güçlü değildi. Üstelik zor bir doğum olmuştu…
Kadın bebeğini göğsüne sıkıca bastırmış halde titrerken şarkı söylemeye devam etti; “Kapıyı çalarlar tık-tık/biz uykudan uyandık/rüyalar ülkesinden/sıyrılıp çıktık…”
Ve kapı çaldı.
Kadın korkuyla sıçradı. Fal taşı gibi açılmış gözlerle bir an kapıya baktı, ve titreyen sesiyle “Kim o?” diye seslendi.
Gelen ses onu bir anlığına rahatlattı;
“Benim tatlım! Kapıyı açabilir misin?” –Oydu demek! Zamanında gelebilmişti!
Ama gerçekten o muydu?
Kadın, bir kez daha sordu; “Kim o?!”
Kapının ardından gelen ses sabırsızlanmış gibiydi, ama kocasının sesiydi; “Tatlım? İyi misin?”
Kadın kalkıp bebeği beşiğine bıraktı ve zayıflıktan titreyen bitkin adımlarla kapıya yürüdü, kilitleri bir bir açıp kapıyı araladı. Ardında kimse olmayan kapıyı…
Gözlerinden yaşlar boşanırken –kandırıldım!- arkasını dönerek –kandırıldım…- beşiğe baktı.
Orada duruyordu. Beşiğin önünde.
“Seni uyarmıştık,” diye gıcırdadı yaratık.
Uyarmışlardı. Melis doğmadan önce bir kez, doğduktan sonra iki kez onları görmüştü rüyasında. Kızını alacaklarını söylemişlerdi.
“Buna- buna izin veremem!” diye inledi kadın.
Yaratık, “Kimseye zarar vermek istemiyoruz. Sadece ona ihtiyacımız var,” dedi. Cümlenin sonuna doğru ağzı çarpılmıştı; sırıtıyordu.
“Hem… Sana bizimkilerden birini vereceğiz” derken yüzündeki çarpık ifade genişledi, gözleri kapıya odaklanmıştı. Kadın korkuyla arkasına döndü; kapının önünde yaratıklardan bir tane daha dikilmekteydi; kucağında ise sarıldığı paçavralar içinde kıpırdayıp duran bir ‘şey’ vardı. Kadın korkuyla geriledi; “Hayır! Ha- ha- HAYIR!”
Ayağı takılınca sırtüstü yere, beşiğin önüne kapaklandı. Güçsüz bacakları üzerinde doğrulamayınca sürünerek ilerleyip beşiğe tutundu. Beşiğin yanındaki yaratık ilgi ve alayla kadını izliyordu. Kapının yanındaki ise sıkılmış bir gıcırdamayla “Al şunu da gidelim Seirektkuhmi-see! Sonsuza kadar yerde sürünen bir insanı seyretmek istemiyorum!”
Beşiğin yanındaki bebeğe uzanınca yerdeki kadın bir çığlık daha kopardı ve yaratığın üstüne atladı. Nefes nefese bir şeyler bağırdığı halde boğazından pek ses çıkmıyordu. Yine de gafil avlanmış yaratığı yere düşürdü. Yaratık inleyerek anlaşılmaz küfürler savurdu ve kadını üstünden atmaya çabaladı, ancak kadın bırakmıyordu. Yaratık üç uzun parmaklı elini kaldırıp ortadaki parmağını kadının yanağına değdirdi. Bir ışık patlaması oldu- ışıktan çok şimşek çakmış gibi bir elektrik akımı; ve kadın hareketsiz olarak yaratığın yanına devrildi. Melis çığlık çığlığa ağlıyordu.
“Ne? Bu onu öldürmemeliydi” dedi kapının yanındaki. Yerdeki zorlukla doğrularak “Ne bileyim ben bu fazla zayıf düşmüş herhalde” diye söylendi. Bebeği aldı, sonra durup kapının önündeki yaratığın kucağındakini işaret ederek, “Onu ne yapacağız?” diye sordu.
“Bırak buraya. Nasılsa 40 gün içinde ölecek.”
Beriki yaratık bebeği Melis’in beşiğine bıraktı.
Ve gittiler.
Aşağılarda, yaşadığınız şehrin çok daha altında, üzerinde yürüdüğünüz sokakların derinlerinde, onlar nefes alır.
Nefes alışları kulak tırmalayıcıdır. Onlardan kaçmaya çalışan havayı yakalayıp midelerine indirircesine inlerler ve hırıldarlar.
Güldüklerinde toprak dehşete kapılır ve titrer. Islak, rutubetli tenleri kuru kemiklerin üzerine gerilmiş ve lekelerle kaplıdır. Hava kırık, sivri, sarı dişleri arasından geçerken ıslık çalar.
Ve biz insanoğlu, yaşadığımız dünyanın derinliklerindeki bu dehşetten habersiz güler, selamlaşır, yemek yeriz. Onlara “kamaré” derler.
1.Bölüm: Bir Leydinin Sonu ve Bir Kız Çocuğunun(?) Başlangıcı
Melis doğalı 16 gün olmuştu. Sallanan sandalyesindeki annesi onu kucağında tutuyor ve ona eski bir ninniden sözler fısıldıyordu; “Uyu bebek uyu/karanlık bir kuyu/çıkmaya çalışırlar/bütün gece boyu…”
Batan günün son ışıkları camın koyu renk perdeleri arasından sızıp kadının kestane rengi saçlarına vuruyordu.
Güneşin son ışıklarının da kaybolmasıyla kadın korku içinde titredi. Melis’in babası erzakları tükendiği için şehre gitmişti. Hava kararmadan gelmeliydi. Gelmeliydi.
Annesi Melis’i tek başına koruyacak kadar güçlü değildi. Üstelik zor bir doğum olmuştu…
Kadın bebeğini göğsüne sıkıca bastırmış halde titrerken şarkı söylemeye devam etti; “Kapıyı çalarlar tık-tık/biz uykudan uyandık/rüyalar ülkesinden/sıyrılıp çıktık…”
Ve kapı çaldı.
Kadın korkuyla sıçradı. Fal taşı gibi açılmış gözlerle bir an kapıya baktı, ve titreyen sesiyle “Kim o?” diye seslendi.
Gelen ses onu bir anlığına rahatlattı;
“Benim tatlım! Kapıyı açabilir misin?” –Oydu demek! Zamanında gelebilmişti!
Ama gerçekten o muydu?
Kadın, bir kez daha sordu; “Kim o?!”
Kapının ardından gelen ses sabırsızlanmış gibiydi, ama kocasının sesiydi; “Tatlım? İyi misin?”
Kadın kalkıp bebeği beşiğine bıraktı ve zayıflıktan titreyen bitkin adımlarla kapıya yürüdü, kilitleri bir bir açıp kapıyı araladı. Ardında kimse olmayan kapıyı…
Gözlerinden yaşlar boşanırken –kandırıldım!- arkasını dönerek –kandırıldım…- beşiğe baktı.
Orada duruyordu. Beşiğin önünde.
“Seni uyarmıştık,” diye gıcırdadı yaratık.
Uyarmışlardı. Melis doğmadan önce bir kez, doğduktan sonra iki kez onları görmüştü rüyasında. Kızını alacaklarını söylemişlerdi.
“Buna- buna izin veremem!” diye inledi kadın.
Yaratık, “Kimseye zarar vermek istemiyoruz. Sadece ona ihtiyacımız var,” dedi. Cümlenin sonuna doğru ağzı çarpılmıştı; sırıtıyordu.
“Hem… Sana bizimkilerden birini vereceğiz” derken yüzündeki çarpık ifade genişledi, gözleri kapıya odaklanmıştı. Kadın korkuyla arkasına döndü; kapının önünde yaratıklardan bir tane daha dikilmekteydi; kucağında ise sarıldığı paçavralar içinde kıpırdayıp duran bir ‘şey’ vardı. Kadın korkuyla geriledi; “Hayır! Ha- ha- HAYIR!”
Ayağı takılınca sırtüstü yere, beşiğin önüne kapaklandı. Güçsüz bacakları üzerinde doğrulamayınca sürünerek ilerleyip beşiğe tutundu. Beşiğin yanındaki yaratık ilgi ve alayla kadını izliyordu. Kapının yanındaki ise sıkılmış bir gıcırdamayla “Al şunu da gidelim Seirektkuhmi-see! Sonsuza kadar yerde sürünen bir insanı seyretmek istemiyorum!”
Beşiğin yanındaki bebeğe uzanınca yerdeki kadın bir çığlık daha kopardı ve yaratığın üstüne atladı. Nefes nefese bir şeyler bağırdığı halde boğazından pek ses çıkmıyordu. Yine de gafil avlanmış yaratığı yere düşürdü. Yaratık inleyerek anlaşılmaz küfürler savurdu ve kadını üstünden atmaya çabaladı, ancak kadın bırakmıyordu. Yaratık üç uzun parmaklı elini kaldırıp ortadaki parmağını kadının yanağına değdirdi. Bir ışık patlaması oldu- ışıktan çok şimşek çakmış gibi bir elektrik akımı; ve kadın hareketsiz olarak yaratığın yanına devrildi. Melis çığlık çığlığa ağlıyordu.
“Ne? Bu onu öldürmemeliydi” dedi kapının yanındaki. Yerdeki zorlukla doğrularak “Ne bileyim ben bu fazla zayıf düşmüş herhalde” diye söylendi. Bebeği aldı, sonra durup kapının önündeki yaratığın kucağındakini işaret ederek, “Onu ne yapacağız?” diye sordu.
“Bırak buraya. Nasılsa 40 gün içinde ölecek.”
Beriki yaratık bebeği Melis’in beşiğine bıraktı.
Ve gittiler.
16 Tem 2009 1:24, Değiştirme: 22 Tem 2009 22:02 (Toplamda 1 kere)
KaNaShii UcHiHa
Mangaka
Mangaka
Konu: Yanıt: Kamaré
Sewgili minik Chibim ;
eline sağlık ilgi çekici ve fantastik,yaşına göre gayet güzel. bu ff tutar bu arada ilk yorumun benden gelicek umarım devamı gelir de seni yorumlara boğarız şöööle ...
eline sağlık ilgi çekici ve fantastik,yaşına göre gayet güzel. bu ff tutar bu arada ilk yorumun benden gelicek umarım devamı gelir de seni yorumlara boğarız şöööle ...
Nemesis Divinaya sonsuz tesekkürlerimi sunarım ....cici kyo'm seviyorum seni...
_______________________
20 Tem 2009 3:48
FaintSmile
Mangaka
Mangaka
Konu: Yanıt: Kamaré
Güzel yazmışsın.. Başladı hoşuma gitti. O yaratıklar, yerin altı filan.. Devamını dilerim ^^
20 Tem 2009 13:50
Maith
Mangaka
Mangaka
Konu: Yanıt: Kamaré
2.Bölüm: Devrilen İlk Domino Taşı
Cep telefonumun rahatsız edici alarmı ile uyandım. Ağzımda iğrenç bir tat vardı ve göz kapaklarım birbirine yapışmıştı, telefonun alarmı devam ediyordu; “ZOORT ZOOORT ZOOORT ZOORT…”
Zorlukla gözlerimi açtım, çoğunlukla sabahları keyifsiz olurdum ama bu sıralar daha fazlaydı. Şubat ayıydı, okul açılalı çok olmuştu. Ve gerçekten sıkıcı bir monoton halini almıştı (kesinlikle bir gıdım bile okulun-ilk-günü-heyecanı yoktu). Öte yandan yaz tatiline de çok vardı.
Tek heyecan verici şey Şubatın 19 undaki doğum günümdü. O bile manasızlaşmaya başlamıştı, çünkü farklı bir şey olmayacağını biliyordum; babam bir pasta ve hediye olarak da kıyafet gibi bir şey alacaktı.
Her neyse, 16 yaşına girecektim.
Uzun saçlarımı fırçalarken aynada babamınkinin acemice bir kopyası olan yüzümü inceledim. Evet, oldum olası böyle düşünmüştüm; acemice bir kopya. Babamınki gibi sarı saçlar, babamınki gibi açık ten rengi. Tek fark benim saçlarımın ve tenimin çok daha solgun, hatta “şeffaf” olmasıydı. Sadece gözlerim, gözlerim koyu kahverengi ve babamınkilere taş çıkaracak parlaklıktaydı.
Telefonun alarmı yine zortlamaya başladı, evden çıkma saatinin geldiğini söylüyordu. Alarmı aceleyle kapatıp telefonu cebime tıkıştırdım. Kapıya doğru koşarken babamın odasına göz attım; kollarını ve bacaklarını denizyıldızı gibi açmış bütün yatağı kaplamış şekilde horul horul uyuyordu. Onun telefonunun alarmı yarım saat sonra çalacaktı. İşte hayatımdaki rutinler bunlar…
***
Sınıfa girdiğimde Nesrin bana en arka sıradan anlamsız coşkulu el kol işaretleri yapıyordu. Bu kızı anlayamıyordum… Aslında ondan nefret ediyordum. O bir aydır yıkanmamış gibi duran saçından, gözlerindeki çapaklardan, uzun tırnaklarından nefret ediyordum… Yine de sıra arkadaşımdı ve bu sınıfta benim varlığımın farkında olan tek kişiydi. Onu böyle yargıladığım için kendimden de nefret ediyordum.
Ders edebiyattı. Ama kapı açılıp içeriye müdür yardımcısı girdi. Müdür yardımcısını gören sınıfın hali çok gülünçtü; sırasına oturmak için birbirini itekleyenler, kravatlarını düzeltenler, hırkalarını ceketlerini giyenler…
Birkaç saniye içinde karışıklık sona erdi ve ben de dikkatimi müdür yardımcısına verdim; her zamanki gibi tuhaf renklerde bir takım elbise giymiş, fırça gibi bıyığı ve kır saçlarıyla Nejat Hoca. Yanında ise bir kız duruyordu.
Açıkçası şimdiye kadar gördüğüm en güzel kızdı. Teni bembeyaz ve pürüzsüzdü, saçları gece kadar siyahtı, gözleri akşam göğünün rengine sahipti; parlement mavisi. Bakışlarım kıza çivilenmişken müdür yardımcısı saçma sapan konuşuyordu;
“…evet çocuklar ona şu saçma sapan şakalarınızı yapmayın –adın neydi kızım?- evet Leyla arkadaşınız bundan sonra bu sınıfta okuyacak –kızım sen şu boş sıraya…”
Leyla’nın sınıfın öteki ucuna, Ali’nin yanına oturması için işaret etmişti.
Kızın benden uzaklaştığı her adımında içime derin bir umutsuzluk çöküyordu.
Neyin nesiydi bu his?
Cep telefonumun rahatsız edici alarmı ile uyandım. Ağzımda iğrenç bir tat vardı ve göz kapaklarım birbirine yapışmıştı, telefonun alarmı devam ediyordu; “ZOORT ZOOORT ZOOORT ZOORT…”
Zorlukla gözlerimi açtım, çoğunlukla sabahları keyifsiz olurdum ama bu sıralar daha fazlaydı. Şubat ayıydı, okul açılalı çok olmuştu. Ve gerçekten sıkıcı bir monoton halini almıştı (kesinlikle bir gıdım bile okulun-ilk-günü-heyecanı yoktu). Öte yandan yaz tatiline de çok vardı.
Tek heyecan verici şey Şubatın 19 undaki doğum günümdü. O bile manasızlaşmaya başlamıştı, çünkü farklı bir şey olmayacağını biliyordum; babam bir pasta ve hediye olarak da kıyafet gibi bir şey alacaktı.
Her neyse, 16 yaşına girecektim.
Uzun saçlarımı fırçalarken aynada babamınkinin acemice bir kopyası olan yüzümü inceledim. Evet, oldum olası böyle düşünmüştüm; acemice bir kopya. Babamınki gibi sarı saçlar, babamınki gibi açık ten rengi. Tek fark benim saçlarımın ve tenimin çok daha solgun, hatta “şeffaf” olmasıydı. Sadece gözlerim, gözlerim koyu kahverengi ve babamınkilere taş çıkaracak parlaklıktaydı.
Telefonun alarmı yine zortlamaya başladı, evden çıkma saatinin geldiğini söylüyordu. Alarmı aceleyle kapatıp telefonu cebime tıkıştırdım. Kapıya doğru koşarken babamın odasına göz attım; kollarını ve bacaklarını denizyıldızı gibi açmış bütün yatağı kaplamış şekilde horul horul uyuyordu. Onun telefonunun alarmı yarım saat sonra çalacaktı. İşte hayatımdaki rutinler bunlar…
***
Sınıfa girdiğimde Nesrin bana en arka sıradan anlamsız coşkulu el kol işaretleri yapıyordu. Bu kızı anlayamıyordum… Aslında ondan nefret ediyordum. O bir aydır yıkanmamış gibi duran saçından, gözlerindeki çapaklardan, uzun tırnaklarından nefret ediyordum… Yine de sıra arkadaşımdı ve bu sınıfta benim varlığımın farkında olan tek kişiydi. Onu böyle yargıladığım için kendimden de nefret ediyordum.
Ders edebiyattı. Ama kapı açılıp içeriye müdür yardımcısı girdi. Müdür yardımcısını gören sınıfın hali çok gülünçtü; sırasına oturmak için birbirini itekleyenler, kravatlarını düzeltenler, hırkalarını ceketlerini giyenler…
Birkaç saniye içinde karışıklık sona erdi ve ben de dikkatimi müdür yardımcısına verdim; her zamanki gibi tuhaf renklerde bir takım elbise giymiş, fırça gibi bıyığı ve kır saçlarıyla Nejat Hoca. Yanında ise bir kız duruyordu.
Açıkçası şimdiye kadar gördüğüm en güzel kızdı. Teni bembeyaz ve pürüzsüzdü, saçları gece kadar siyahtı, gözleri akşam göğünün rengine sahipti; parlement mavisi. Bakışlarım kıza çivilenmişken müdür yardımcısı saçma sapan konuşuyordu;
“…evet çocuklar ona şu saçma sapan şakalarınızı yapmayın –adın neydi kızım?- evet Leyla arkadaşınız bundan sonra bu sınıfta okuyacak –kızım sen şu boş sıraya…”
Leyla’nın sınıfın öteki ucuna, Ali’nin yanına oturması için işaret etmişti.
Kızın benden uzaklaştığı her adımında içime derin bir umutsuzluk çöküyordu.
Neyin nesiydi bu his?
22 Tem 2009 22:01
Tifa
Mangaka
Mangaka
Konu: Yanıt: Kamaré
Ben daha önce hikayeni okumamıştım şimdi daha yeni okudum çokta beğendim 
çok güzel olmuş artık hiç bir bölümünü kaçırmadan okurum
çok güzel olmuş artık hiç bir bölümünü kaçırmadan okurum
22 Tem 2009 22:09
ay_prensesi_usagi
Otaku (Level 4)
Otaku (Level 4)
Konu: Yanıt: Kamaré
Öhm.Maithicim canım benim, canım benim. Ben sana söylemiştim...
"Kelimelerini kaleminle döktüğün ellerinin narin avuçlarında, parlayan bir yıldız var. Yeteneğinin yıldızı... Ve bu yıldız parladıkça, sen yazmaya devam edeceksin. Unutma, onu parlatmak senin ellerinde..."
Tamam, böyle süslü püslü bir şey dememiştim ama, güzel yazımın karşısında hayran kaldım, ilham perilerimi çağırdın.
Sana layık değil ama, böyle bir şey yazdım işte.
Gerçekten çok güzel yazıyorsun. İkinci bölümünde geldiğim ve ilk bölüme geç kaldığım için özür dilerim. Bu aralar tembelliğim üzerimde de
Umarım affedersin.
Senaryonun güzeliğine bakılırsa, sonsuz sınırlı hayal gücünü bir kez daha ispatladın bizlere. Yazmayı sevdiğin, sevmesen de sevmeye başladığın belli. Harika bir yazımın ve ona eşlik etmekte geri kalmayan bir senaryon var.
Senaryon hakkında uzun uzun yorum yapmak isterdim. Ama hem senin başını şişirirdim, hem de henüz çok yeni olduğu için tahmin yürütemiyorum.
Harika bir hikaye bizi bakliyor ve ben de devamını bekliyorum. Umarım yetenek yıldızın her zaman avuçlarında parlar...
"Kelimelerini kaleminle döktüğün ellerinin narin avuçlarında, parlayan bir yıldız var. Yeteneğinin yıldızı... Ve bu yıldız parladıkça, sen yazmaya devam edeceksin. Unutma, onu parlatmak senin ellerinde..."
Tamam, böyle süslü püslü bir şey dememiştim ama, güzel yazımın karşısında hayran kaldım, ilham perilerimi çağırdın.
Sana layık değil ama, böyle bir şey yazdım işte.
Gerçekten çok güzel yazıyorsun. İkinci bölümünde geldiğim ve ilk bölüme geç kaldığım için özür dilerim. Bu aralar tembelliğim üzerimde de
Umarım affedersin.
Senaryonun güzeliğine bakılırsa, sonsuz sınırlı hayal gücünü bir kez daha ispatladın bizlere. Yazmayı sevdiğin, sevmesen de sevmeye başladığın belli. Harika bir yazımın ve ona eşlik etmekte geri kalmayan bir senaryon var.
Senaryon hakkında uzun uzun yorum yapmak isterdim. Ama hem senin başını şişirirdim, hem de henüz çok yeni olduğu için tahmin yürütemiyorum.
Harika bir hikaye bizi bakliyor ve ben de devamını bekliyorum. Umarım yetenek yıldızın her zaman avuçlarında parlar...
23 Tem 2009 11:30
Maith
Mangaka
Mangaka
Konu: Yanıt: Kamaré
ayy çok çok teşekkürler millet ^^
devam edicek xP
çok çok teşekkürler millet ^^
devam edicek xP
23 Tem 2009 14:03
mangaka_sym
Mangaka
Mangaka
Konu: Yanıt: Kamaré
İlk bölüm bayağı sarsıcıydı doğrusu. Nasıl devam edeceğini merak ediyorum...
Devamını bekliyorum...
Devamını bekliyorum...
24 Tem 2009 2:58
Sajin Komamura
Misafir
Misafir
Konu: Yanıt: Kamaré
Bu gün okuduğum en güzel şey buydu.
25 Tem 2009 9:59
shiruku
Otaku (Level 3)
Otaku (Level 3)
Konu: Yanıt: Kamaré
çok güzel olmuş, yazı dilini çok beğendim O..O
sabırsızlıkla bekliyorum
sabırsızlıkla bekliyorum
25 Tem 2009 17:31
  |
|
| 1. sayfa (Toplam 2 sayfa) [ 13 mesaj ] |
| Bu forumda yeni başlıklar açamazsınız Bu forumdaki başlıklara cevap veremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı değiştiremezsiniz Bu forumdaki mesajlarınızı silemezsiniz Bu forumdaki anketlerde oy kullanamazsınız |