Editörlüğümü yaptığı için Kınalı Marona sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum ^_^ Kınalı hanım efendi gördüğünüz gibi anlaşmayı harfi harfine yerine getirerek Oraklı Melekleri bir kez daha kaleme alıp buraya koyuyorum....

İyi nostalji oldu =P

Çok saygı değer Dark-sama bana dedi ki arka fon müzüğü *-* Hemen efendim ;

http://www.dailymotion.com/relevance/search/theatre+of+tragedy+distance/video/x52fqy_theatre-of-tragedya-distance-there_music
Bir de Kınalı Hanımefendiden özenip afiş yaptım *-*,





“Bitti.

Artık ne ben güleceğim, ne de onlar ağlayacak.

Ne ben kovalayacağım ne de onlar kaçacak.

Onlar artık yoklar.

Yaşattığım hayat cehennem, onlar kar taneleriyidi sanki;

Eridiler; yok oldular..."

***
Derin bir nefes aldı. Nefes aldığını, yaşadığını, ağladığını unuttu. Bir kez daha başladı ellerini piyanonun soğuk tuşlarında gezdirmeye. Muhteşem bir duyguydu; sadece onun sesini duymak diğer her şeye sağır olmak. Bir tek onun tatlı soğukluğunu hissedebilmek, bir tek onu bilmek.

Onun ölüm ninnisiyle dans etmek

Sırası geldiğinde o da katıldı; Helga. Şimdi beraber çalıyorlardı… Zordu… Ama onlar yıllar içinde öğrenmişti uyuşmayı, her ne kadar hep zıt olsalar da.

“Bu son…”

Dedi.

“Bir daha ne sen beni, ne de ben seni göreceğim. Her şey bitti.”
Kafasını salladı. Piyano eşliğindeki sözcükleri yaralıyordu onu, Léa’ yı.

“İlk kez… Ve de son kez… Konuşalım? Anlayalım?”

Diye sordu Helga.

Kafasını salladı. Ne konuşmak ne de anlamak istiyordu. Tek istediği düşünmekti.

Geçmişi düşündüler bir yandan soğuk beyaz ellerini piyanoda gezdirerek.

Sessizliği ilk bozan Léa oldu.

“Bu yaptığımız aptallık, biliyorsun değil mi?”

Helga güzel mavi gözlerini piyanodan ayırmadan cevapladı;

“Senin suçun… Ben hiçbir zaman böyle olsun istemedim. Ama sen beni, sana karşı nefret etmem için zorladın. Her şeyimi elimden aldın.” Léa altın rengi uzun kirpiklerinin çerçevelediği koyu mavi gözlerini dikti kendisinden her bakımdan farklı olan ikizine;

“Böyle olacağını bilmiyordum, bu kadar sevdiğini ne kadar zavallı ve yalnız olduğunu fark etmemiştim.” Fısıltıları ruhunu delip geçti; Helga’ nın.

“Pişman mısın?”

Léa ilk defa kaldırdı kafasını tuşlardan, çalmayı sürdürüyordu. Gözlerinde alay ve kibir vardı.

Belki de maskeydi…

“Asla…”

Helga’ nın uzun parmaklı elleri durdu. Çalmayı bırakmıştı. Kapıya doğru ilerledi.

Kapıdan tam çıkacaktı ki kız kardeşinin sözleri durdurdu onu.

“İtalya sınırları içinde olursan, Bay Cristofori’ ye adımı ilet. Sana çok güzel bir piyano yapacaktır.

Ve birbirlerini bir daha asla görmediler…