BÖLÜM : 1

“ Yeni Eve Yerleşme”


Telâşla kafasını arkaya çevirdi; “ Kim vardı orada? ”

- Huh! Ben neredeyim?

Bir anda gözlerini açıp kalktı ve çevresine bakınmaya başladı. Yatağının yanında yere öylece atılmış kıyafetleri duruyordu. Balkona açılan büyük pencerelerin perdeleri kapalıydı. Ama güneş içeri girmekte ısrarlıydı ve perdelerin arasından sızan parlak ışık huzmeleri etrafı aydınlatıyordu. Bu da odanın dağınıklığını daha bir ortaya çıkarıyordu. Pencerenin birkaç adım gerisindeki çalışma masasının üzerinde de üst üste koyulmuş bir kitap yığını vardı. Kiminin kapağı açılmış içinden eşyalar dökülen, kiminin ise ağzı kapalı birbiri üstüne koyulmuş koliler duvara dayanmış ya da etrafa yayılmıştı. Kolilerin içinde bir şeyler arandığı belliydi.

- NARUKA! Hadi kalk artık, kahvaltıya. Daha bugün ev yerleştirilecek her yer darmadağınık.
- Tamam geliyorum anne....

Naruka çevreye şöyle bir göz gezdirdi. Kapakları açık olan gardırobun içindeki kutulardan kıyafetler sarkıyordu. Kafasını kaşıdı ve kendi kendine gülmeye başladı. “bir pijama aramak için burayı ne hâle getirmişim” diye söylendi şaşkın şaşkın.

Hâlâ yatakta çevresine bakarken eğer aşağıya inmezse annesinin odaya geleceği aklına geldi. Odanın bu hâlini asinin görmesini istemiyordu. Çünkü annesi dağınıklığı hiç sevmezdi. Bir an “niye ona hiç çekememişim?” diye düşündü. Kalkıp perdeleri ve camı açtı. Manzara çok güzeldi. Güneş parlıyordu ve şehir cıvıl cıvıldı. Kuşlar, ağaçlar, işe gitmek için evden ayrılan insan manzaraları...
Naruka balkonun tırabzanlarına dayanmış yeni çevreye bakarken bir anda kapısı açıldı. Siyah saçlı, yeşil gözlü 7 yaşlarında bir çocuk kafasını içeri sokup ukalaca;

- Eğer hemen kahvaltıya gelmezsen annem gelip seni sürükleyerek aşağı indirecekmiş.
- Tamam geliyorum Tati.
- Bana Tati deme. Benim adım Tatouyo!
- Ablalar kardeşlerine her zaman kısa isimle ile hitap ederler.
- Yok ya o ismi kim belirliyor peki???
- Ablan olarak ben tabi ki de...
- Tatouyo kızgınca;
- Bana öyle deme sevmiyorum. Ayrıca aşağı çabuk gel annem ateş püskürüyor. Demin babama “kolileri düzgün koyamamışsın, ya biri takılıp düşseydi biri” diye söyleniyordu. Büyük ihtimalle sıradaki sensin.

- NARUKA SEN HÂLÂ KALKMADIN MI ???
- ...
- ...
- “ Tamam ben aşağı iniyorum. Sen başını çaresine bak ” diye hızla kapıyı çarpıp çıktı Tatouyo.

Naruka dolaptan kıyafetlerin sarktığı kutulardan birini çekti ve içinde kıyafet aramaya başladı. Bol cepli rahat bir pantolonla, mavi hoş bir bluzu üstüne geçirip, kenardaki boy aynasında kendine baktı. Giydiği kıyafetlerin her zaman rahat ve şık olmasını isterdi. Yüzüne baktı. Koyu kahverengi, omuzlarına doğru uzayan saçları vardı. Kardeşi gibi yeşil gözlere sahipti. Boyu çok uzun değildi. Ama kısada denemezdi. Bu babasının işi nedeniyle değiştirdiği 4. şehirdi. “ bu geldiğimiz son şehir, artık taşınmayacağız ” derdi hep babası. Ama bir ya da iki yıl geçince eşyalar tekrardan kolilere girerdi.

Naruka için taşınmak sorun değildi. Çünkü yeni yerler ve insanlar keşfetmeyi seviyordu. Tek sorun sevdiği insanları geride bırakmaktı. 5 yaşındayken yine taşınacakları bir gün babasına gidip; “ mahalledeki arkadaşlarımda bizimle gelemezler mi? ” diye sormuştu. Babası da gülümseyip “ onlarında senin gibi aileleri var Naruka. Sen bizden ayrılmak ister miydin böyle bir durumda ” demişti. Naruka'da gözü yaşlı babasına sarılmıştı. Babası onu kucağına alıp evin kapısını kapamıştı. Kaparken de “ hem o kadar çocuğu hangi hangi odaya sığdırabiliriz ki ? Annen de dağınıklıktan çıldırırdı herhâlde diye seslice gülüp içeri girmişti.

- Hey kahvaltı çok güzel görünüyor. Yine kendini aşmışsın anne.
Annesi gülümseyip;
- Yok canım, beni şımartmayın o kadar
Ama elinde bıçakla mutfağa girerken demin ki sinirli hâlinden eser kalmamıştı. Bayan Hima çok uzun boylu değildi. Ama ona da kısa denemezdi. Güldüğü zaman etrafındakilere de neşe veren bir gülüşü vardı. Uzun, Naruka'nın ki gibi koyu kahverengi olan saçları vardı. Titizliğe önem verirdi. Hatta bazen abartacak kadar!..

- tam zamanında geldin doğrusu dedi Tatouyo.
- Evet kızım tam zamanında babanı kurtardın dedi; yorgunluktan yüzü çökmüş, kahverengi gözlü, siyah saçları hafifçe beyazlamaya başlamış uzunca bir adam.
- Annen bu iltifatla hiç olmazsa kahvaltı sonuna kadar bizi rahat bırakır.
- Neden, ne oldu ki?
- Annem babama kolilerin tozunu aldırıyordu.” dedi Tatouyo, biraz hince gülerek.
- ...

Naruka babasının elindeki toz bezine baktı şaşkın şakın. O sırada annesinin mutfaktan şarkı söyleyen sesi duyuluyordu.

***


Saat öğlen 1'e doğru geliyordu.

- Naruka bu listeyi al ve 2 sokak aşağıdaki markete git. Acele et. Akşama kadar hiç olmazsa; salonu, mutfağı, banyoyu, yatak odasını, senin ve kardeşinin odalarınızı yerleştirmemiz lâzım.
- ...

Bunları duyan bay Mizan ve Tatouyo'da Naruka kadar şaşkındı.

- İyi de başka oda kalmadı ki zaten hayatım.” dedi bay Mizan, çekinerek.

Eh eninde sonunda eşini kızdırmak istemiyordu. Ailesini şehirden şehre sürüklediği için hem kendini suçlu hissediyordu, hemde onların hiç ses çıkarmamasına her zaman minnettardı.

- SİZ BANA NE DEMEK İSTİYORSUNUZ??? SİZCE BEN TEMİZLİK DELİSİ MİYİM !....
- Yok hayatım bütün temizliği bir güne sığdırıp yorulma diye söyledim. Bak daha yarında var.

Bayan Hima biraz rahatlamıştı. Sakince;

- Olmaz. Çünkü daha yarın çocukları okula yazdırmamız lâzım. Okulun açılmasına 1 hafta kaldı. Sonra formalar alınacak, sonra da okul alışverişi. Ben bunları 1 haftada nasıl yetiştireceğim? ” diye kendi kendine konuşurken bayan Hima, Naruka çoktan evden çıkmış, marketin yolunu yarılamıştı. Listeye şöyle bir göz attı. 3- 4 yiyeceğin dışında hepsi temizlik için gerekli olan malzemelerdi.

Kafası önünde listeyi inceleyerek ilerlerken karşıdan gelen kaykaylı bir çocuk Naruka'yı yere serdi. Çocuk Naruka'dan sadece birkaç santim uzundu. Dağınık kahverengi saçları, spor giyim tarzı ve yapısıyla çok hoş duruyordu. Kaykay ise ona ayrı bir hava katıyordu.

- Sen ne yaptığını sanıyorsun! Önüne bak biraz. Madem kullanmayı bilmiyorsun niye yola çıkıyorsun kaykayla. Söylesene sırf hava atmak için mi!...
- Özür dilerim tamam mı. Bir an dengemi kaybettim. Ayrıca ben hava atmıyorum.

İkisi de birbirlerinin gözlerinin içine sinirle bakıyorlardı. Çocuğun bal rengi gözleri vardı. Ama Naruka için şuan en son şey birine bakmaktı.

- Hıh!... Kalktı ve sinirle markete yöneldi.
- Hıh!... çocukta kaykayına binip yoluna devam etti.

***

Yorgundu, bitkindi. Gece saat 2'ye geliyordu. Temizlik bittiğinde “ annem bir orduya bu disiplinle ülkeyi bile temizletir. ” diye düşündü. Sonra da askerlere acıdı. Bırak uyumayı yatağa düşüp sızmıştı bile.

Etraf karanlıktı. Bir mağara içinde gibiydi. Ortasında göl şeklinde büyük bir su birikintisi, yüzeyinde de genişleyerek yayılan halkalar vardı. Tam ortasında ise havada asılı duran Bir şey vardı ve uzaktan ne olduğunu seçemiyordu. O şey sanki Naruka'yı kendine çağırıyordu. Naruka bir adım attı, şaşkındı. Çünkü suyun üstünde yürüyordu. Yaklaştı... Yaklaştı... Çok hoş altın yuvarlak bir madalyon duruyordu. Altın bir zinciri vardı. Yaklaştıkça içine tatlı bir sıcaklık yayılıyordu. Elini uzattı.

Bir anda arkadan bir ses geldi.

Telâşla kafasını arkaya çevirdi; “ Kim vardı orada? ”