peki ^^ devamını bekliyorum...

işte yeni bölüm...

BÖLÜM 7

BU SEFER OLMADI !


- Anne!....
Ufak bir çocuk elinde bir demet çiçekle koşa koşa eve girdi. Etrafına bakındı ama kimseyi göremedi. Kapıyı itti. " Yukarı çıkıp bu çiçekleri annesine verecekti. Annesi de çok mutlu olacak ve ona sarılacaktı. " Bu düşüncelerle yüzü güldü ve koşa koşa merdivenleri çıkmak istedi. Ama henüz çok küçüktü ve merdivenlerde yüksekti. Trabzanlara tutuna tutuna yukarı çıkmaya başladı. Bir ara elindeki çiçekler basamak basamak en aşağıya kadar döküldü. Eğildi ve çiçekleri tek tek yeniden topladı. Yukarı doğüru baktı. Şimdi yine yukarı çıkması gerekiyordu.
Bu sefer becermişti. Elindeki çiçeklere baktı ve güldü. hiçbirini düşürmemişti.
- Anne!.... koşa koşa ileride, kapısı aralık olan odaya doğru gitti. Ama akpının önünde durdu. Aralıktan gördüğü kadarıyla içerde birşeyler oluyordu. O adam neden annesinin üzerine beyaz örtü örtüyordu. Annesi o zaman nefes alamazdı ki. hem o aadm kimdi? Babası neden annesine arkasını dönmüş üzgünce ağlıyordu?

- Bay Sekanau çok üzgünüm. Biliyorum eşiniz son zamanlarda düzelme gösterir gibi olmuştu ama ...
Bay Tutsiki doktorun sözünü el hareketi ile kesti. Yıkılmış bir durumdaydı. kimseyi dinlemek istemiyordu.

- Anlıyorum... doktor yere eğildi çantasını kapatıp, eline aldı. Son kez yatakta, beyaz örtünün altında yatan kadına doğru baktı. O da üzgündü. Kadının geçirdiği hastalığı tıp bile açıklayamıyordu. Kadın dört yıl mücadele etmişti. Ama daha fazla dayanamamıştı. Ne dese adamın üzüntüsünü gideremezdi. Zaten açık olan kapıyı çekti. bir anda şok oldu. Ufak bir çocuk elinde bir demet kırçiçeği ile kapının önünde bekliyordu. En fazla dört yaşında gibiydi ve soran gözlerle ona bakıyordu. Daha fazla dayanamadı. Yutkundu, onunda gözünden yaşlar geliyordu.

- Seiji!.... bay Tutsiki çocuğu farketmişti. Çocuk yatağa doğru baktı ve elindeki çiçekleri yere düşürdü. Sonra da babasına doğru ağlı**** koştu.
- BABA!....
Küçük Seiji babasına sarılmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Babası kucağında oğluyla yatağın kenarına oturdu. Kendi üzüntüsünü unutup, oğluna destek olmaya çalışıyordu.
Sanki dün gibiydi. Bir damla yaş süzüldü yanağından. Seiji gözlerini açtı. Rüzgâr tüm bedeninde kendini hissettiriyordu. Engin denizler önünde dalgalanırken, oturduğu yeşil yamaçtan kalktı. Belli ki fırtına yaklaşıyordu. Gece çoktan kararmıştı. Eve doğru yola koyuldu.

***


- ..., insanlar gece zor durumda kaldı. Bir teknenin açık sularda kaybolduğu söyleniyor.
- Televizyonun sesini kısarmısın! Çocuklar daha uyanmadı.
- Tamam canım.... bay Mizan kumandayı eline alıp, televizyonu tamamen kapattı. Saatine baktı yediye geliyordu.
- Kalkıp hazırlanma vakti... dedi kendi kendine.
- Aa yukarı çıkıyorsan çaocukları da uyandırır mısın?... bayan Hima eşini merdiven başında yakalamıştı.
- Tamam, tamam....
Bay Mizan yukarı çıktı. Çoçukalrı uyandıramalıydı ve sonra işe gitmeliydi. Önce Tatouyo dan başlayayım diye düşündü.
Tatouyo deli gibi uyumuştu. yorgan yerlere sarkıyordu. Etrafta dağınık oyuncaklardan geçilmiyordu. Bay Mizan hepsinin arasından sıyrılmayı başardı ve;
- Tatouyo, Tatouyo...
- Hmm... Tatouyo yatağında döndü.
- Hıh... Tatouyo tek gözünü açtı. karşısında babası gülümsüyordu.
- Hadi evlât okul için kalkma zamanı.
- Hmm tamam... dedi ve fözlerini ovuşturarak yataktan atladı. Uykulu uykulu, esneyerek lavabonun yolunu tuttu.
Şimdi sıra Naruka'daydı. Bay Mizan kapıyı tam açarken, kapı içerden açıldı. Naruka kalkmış, esniyordu. Babasını görünce önce şaşırdı, sonra gülümsedi ve ;
- Günaydın baba...
- Sana da günaydın. Hadi bugün ben sizi okula bırakayım.
- TAMAM.... Naruka mutlu olmuştu.

***

- Bugün ilk dersin beden eğitimi olduğuna inanamıyorum.
- Silana elinde zaten haftalık ders çizelgesi var. Buna neden inanamıyorsun ki... dedi Naruka.
- Neden ingilizce değil ki.... Silana sözlerinde çok ciddi gibiydi.
- İngilizce mi? İyi de ben ingilizce den hiç hoşlanmam ki !...
- Bende hoşlanmam. Ama bay Sama çok yakışıklı. Hem bizden sadece üç- dört yaş büyük. Düşünsene bir....
Silana'nın sözleri bir düdük sesiyle yarım kaldı. Spor kıyafetler giymiş bir adam kızları ve erkekleri ayrı ayrı sıraya sokuyordu.
- Bu yıl beden eğitimi derslerinize ben eşlik edeceğim. Adım Kenau Yuka. Hepiniz becerilerinize göre spor dallarına ayrılacaksınız. Sene içinde hep beraber olacağınız derslerde olacak, ayrı ayrı olacağınız derslerde. becerileriniz için denemelerden geçeceksiniz.
Erkeklere döndü ve;
- Bugün önce ısınma turu yapacaksınız, sonra ise ağırlık kaldırma çalışmaları yapacaksınız.
Sonra kızlara döndü ve;
- Bayanlar sizde önce ısınma turu, sonra atletizm denemeleri.
Sınıf berbat durumdaydı. Ne erkekler ağırlık kaldırabiliyor, ne de kızlar atletizmden anlıyordu. Bir takla bile zor atıyorlardı. Naruka takla atmak isterken, kendi çözülmüş ayakkabı bağına takılıp düştü. Bütün kızlar gülmemek için kendilerini zor tutuyorlardı. Silana ise Naruka!nın kalkmasına yardım ederken kendini tutamamış ve gülmüştü. Bir düdük sesi ve;
- TAMAM! Bütün sınıf toplansın. Belli ki sizdeki yetenekleri ortaya çıkarırken bayağı bir zorlanacağız. Bir daha ki ders basketbol ve futbol denemeleri...
Erkeklerin yüzü gülmüştü.öğretmen ise düşünceli düşünceli spor salonundan çıktı. Kızlar ve erkekler yorgun bir şekilde banyolara yöneldiler. Seiji tam çıkacakken Naruka'yı gördü. Tek başına takla atmaya çalışıyordu. Onun yanına gitti ve;
- Hey! Burada tek başına ne yapıyorsun?
Naruka hiç oralı olmadı ve;
- Gördüğün gibi takla atıyorum.
- Terslemene gerek yoktu. Salonda senden başka kimse kalmadı. Bir sonraki dersi kaçıracaksın.
Naruka Seiji'ye çıkıştı;
- Ayakkabımın bağı çözülmüş. Düştüm ve bütün sınıf bana güldü. Hâlbuki ben küçüklüğümden beri çok iyi takla atarım. Oldu mu şimdi!...
- İyi de bunda ne var benimde ayağım kaydı ve on kiloluk halterin içinden kalıyordum.... Seiji bunları çok sakin söylemişti.
Naruka biraz durdu ve Seiji'ye baktı.
- Öyle mi!...sesi şimdi sakindi. İçi rahatlamıştı. Küçük düştüğünü düşünmüştü. Yalnız olmadığıı bilmek güzeldi. Gülümsedi ve;
- Hadi gel sonraki derse yetişelim.
Naruka kızlar banyosuna indi aam bir gariplik vardı. Banyoda birkaç adam su fışkırtan bir boru ile uğraşıyordu. Yerler giyinme odasına kadar su içindeydi. Genç bir su tamircisi Naruka'ya;
- Üzgünüm efendim borular patladı. Burayı şuan kullanamazsınız... dedi. Yüzü ve gözleri çok tanıdık gelmişti Naruka'ya.
- Yo olamaz... dedi. Ders zaten zor geçmişti. Şimdi de patlaayn borular yüzünden duş alamıyordu. Giyinme odasına girdi. Formasını giydi. Madalyonu takmak için elini eşofmanının cebine soktu ama madalyon yoktu. Takla atarken düşürmüş olmalıydı. Suların üstünden atlayıp salona koştu. İşte oradaydı. Yer minderinin yanında duruyordu.
- Huh... içi rahatlamıştı. yere eğildi ve onu aldı.
- Sen burada ne yapıyorsun?... dedi arkadan bir ses.
- Şeyy... Bir şeyimi düşümüştümde. Madalyonu hemen cebine koydu ve arkasına döndü. Aslında saklamasına gerek yoktu. Arkasındaki Seiji'den başkası değildi..
- Huh... Bende biri madalyonu görecek sandım. Zaten kaybettim diye korkmuştum. hem sen ne arıyorsun burada?
- Şey erkekler banyosu su içinde, borular patlamış ve koridoru da su basmış. Anlayacağın tek çıkış salondan geçmekti.
- İlginç, kızlar banyosundaki borularda patlamış... dedi Naruka.
- Hadi derse gidelim.
- Tamam hadi... kapıya doğru yürümeye başladılar. Sanki bir ses duymuşlardı. Arkalarını döndüler. Hiç kimse yoktu. Tekrar kapıya yöneldiler ama bir anda salonun iki kapısı da kapandı. Naruka ve Seiji etrafa baktılar.
- Ah sizi yeniden görmek ne güzel... dedi Ekon.
- Yine mi sen!... dedi Seiji, naruka'yı korumak istercesine elini onun önüne uzattı ve bir adım öne çıktı.
- Bakalım beni bu sefr ne ile yeneceksiniz?... dedi ve kollarını iki yana açtı.
Naruka ve Seiji etrafa baktılar. Spor salonundaki bütün araçlar hareketlenmeye başlamışlardı. Yuvarlanan halterler onlar nereye giderse üstlerine geliyordu. Naruka sonuncusunun üstünden atladı ve arkasına baktı. Şimdi bütün araçlar Seiji'nin peşindeydi. Boynunda sallanan madalyonu avucunun içine alıp, sıkıca tuttu. Ne yapması gerektiğini bu sefer biliyordu.
- MADALYON AÇ KENDİNİ!....
Seiji bir an için Naruka'ya baktı. Değişimini ilk defa görüyordu.
- Aaaa!... Seiji havada, gelen bir gülleyi son anda farkedip, kenara atlamıştı.
- Senin derdin benimle, arkadaşımı rahat bırak!... dedi Naruka. Ekon sadece güldü. Duyguları pek umursuyora benzemiyordu. Naruka çevresine baktı. geçen sefer rüzgârı kullanmıştı ama peki ya şimdi? Gözü bir anda eyre takıldı.
- SU!... patlayan borunun suyu buraya kadar gelmişti. Acaba kullanabilir miydi? Denemeye değerdi. Asasını kaldırdı ;
- SU GÜLE EŞLİK ET!.... ve asasını yere vurdu. Gül yaprakları yere inerken suyu sanki kendine çekiyordu. Salonu büyük bir girdap aldı. Ama bir sorun vardı. Naruka ve Seiji'nin kaçacak yerleri yoktu ve onlarda girdaba kapılmışlardı. Su büyüyerek yükseliyordu. Ekon etrafına baktı ama kızı göremedi. Fazlasıyla kızgındı ve girdap onuda içine almadan gitmeye karar verdi.

***

Bir kol Naruka'nın boğazını sarmış, onu yukarı çekiyordu. Seiji tek eliyle basket potasına tutundu. Diğer eliylede Naruka'yı su yüzeyine çekti. Belli ki o adam gitmişti. Şimdi su çekilmeye ve yavaşlamaya başladı. Seiji kendini ve Naruka'yı yavaşça suya bıraktı. Döne döne aşağı indiler. Etraf darmadağınıktı. Duvarlara kadar her yer ıslaktı.
- Naruka! İyi misin? Naruka!... Naruka'nın normal kıyafetleri üstündeydi. Öksürdü ama tam uyanamadı. Seiji korkmuştu. Naruka'yı kucağına aldı ve şimdi açık olan kapıya doğru yürümeye başladı.

yeni bölümde güzell.bu hikaye bana sailor moon u hatırlattı nedense sanki yine izliyormuşum gibi oldum XD

beğenmene sevindim.... doğrusu sanırım bir sen beğeniyorsun....
elimdeki hazır bölüm sayısı azaldığından biraz geciktiriyorum... normal kağıda yazıp sonra tekrar bilgisayara yazmanın biraz zahmetli olması da cabası yeni bölümü en yakı zamanda koyarım inşallah

peki bekliyorum.aslında sailor moon a acayip benziyor neden okumuyorlar bende şaşırdım...

kısmetse .... hayır hayır bunu söylemeyeceğim. hangi gün olduğunu söylemeyeceğim.

çok yakında yepyeni bölümleri ile yeniden sizlerle....

Bölüm:8

“ SENİ ÇOK MERAK ETTİM! ”

Seiji eğildi ve Naruka’yı yere bıraktı. Kulağına doğru, usulca;

- Güçlü olmak zorundasın. Sana ihtiyacım var… dedi. Ayağa kalkıp kapının ziline bastı ve geriye, en yakın ağacın arkasına çekildi. Görünmek istemiyordu.

Kapının açılması, bir kadının endişeyle kıza bakışı, yere eğilişi, onu kucaklaması, içeriye seslenişi, bir adamın hızla gelişi, onu kucaklayıp içeri taşıması ve kapının kapanması… Seiji kapı kapandığında gözlerini yere devirdi ve arkasını dönüp bahçeden yola çıktı.

- Sence ona ne oldu? Kızımız niye kapının önünde yatıyordu?... bayan Hima ağlamak üzereydi. Çok korkmuş olduğu her halinden belli oluyordu.

- Sakin ol. Ben şimdi gidip bir doktor getireyim. Ne olduğu bende bilmiyorum… dedi. Bay Mizan. Endişesini ciddiyetinin altında sakladığı belliydi. Naruka’nın üstünü örttü ve doktor bulmaya gitti.

***

- Efendim, çok üzgünüm. Dediğiniz gibi onu kapalı alanda sıkıştırdım. Ama o güçlerini yine kullandı. Su girdabı oluşturdu.

- Bu nasıl olur? Kapalı alanda güçler geri teper… kadın bunu daha çok kendine söyler gibiydi. Beyninde oluşan çığlık sesleri…

- KAMAUYO! Elimi bırakma, kayıyorum… Niraka’nın tıpkı Naruka gibi savaşçı kıyafetleri vardı. Ama onun asası, ayakkabıları, sağ kolundaki halka altın rengiydi ve asasının ucundaki çemberde gül değil, günebakan çiçeği vardı. Eli kayıyordu. Parmaklarının uçları ile birbirlerini tutuyorlardı. Rüzgâr çok kuvvetliydi. Bütün mağarayı hortum sarmıştı. Kamauyo’yu başka yere Niraka’yı başka yere savuruyordu. En son elleri ayrıldı. Niraka mağaranın bir başka köşesine sürüklendi ve duvara çarptı.

- Ahhh!

Rüzgâr şimdi mağaranın derinliklerine doğru çekiliyordu. Niraka’nın gözleri Kamauyo’ yu aradı. Oradaydı. Rüzgârdan korunmak için bir kayaya sarılmıştı. Ama sonra kaya yerinden koptu. Ona sarılmış bedenle beraber düşüyordu. Niraka’nın gözleri büyüdü. Koştu, koştu… Kamauyo çukura düşüyordu. Boşluktan ona bakan gözlerde korku vardı. Kamauyo son bir kez gülümsedi. Omuzlarındaki altın rengi apoletin ışıltısı karanlıkta kayboldu. Niraka dizlerinin üstüne çökmüş, elleri boşluğa uzanıyordu. Belli ki Kamauyo’yu tutmak istemiş ama olmamıştı işte. Niraka’nın kolları şimdi kendini sarmıştı. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

Ekon kadına baktı. Konuşup konuşmamak konusunda tereddütleri vardı.

- Efendim, bu sefer kendine ve yanındaki çocuğa da zarar verdi. Su hepsini içine aldı. Gücü geri tepti sa….

- ÇOCUK MU! Yanında biri mi vardı? Bunu daha önce niye söylemedin EKON!!!...

- Ama efendim. Onun madalyonla ilgisi yok ki. Sadece her seferinde yolumuza çıkan bir pürüz.

- O çocuğu istiyorum. Onu bul ve getir.
Ekon şaşırmıştı.

- Peki efendim… dedi ve çekildi.

***

- Evlât, çöpleri dışarı çıkarır mısın? Bulaşıkları ben yıkadım… konuşan bay Tutsikiydi.

- Tamam baba… seiji mutfağa gidip çöp poşetlerini aldı ve dışarı çıktı. Aklı hâlâ Naruka’daydı. Acaba şimdi nasıldı?

MİYAVVV! Bir kedi çöp kutusunun içinden dışarı atladı.

- Aaaa!... Seiji korkmuştu. Anlaşılan Seiji dalgınlıkla çöpleri kedinin üstüne atmak üzereydi ve kedi de korktuğu için dışarı fırlamıştı.

- Huh! … kediymiş. Şu son olanlar onun sinirlerini yıpratmıştı. Hep boş anlarında o adam karşılarına çıkıyordu. Eğildi ve korkmuş kediyi sevmeye çalıştı. Kedi en başta çekinse de, okşanmak hoşuna gitmişti. Şimdi Seiji’nin eline sürünüp duruyordu.

- Hey! Seiji!... Seiji arkasını döndü ve;
- Silana! Burada ne yapıyorsun?
- Naruka’ya gidiyorum. Bugünkü durumunu merak ettim.

Biliyorsun dünden beri okula gelmiyor. Annesi telefonda hasta olduğunu söyledi. Sende gelmek ister misin?

- Aaa… Bilemiyorum. İstersen sen yalnız git... Aslında merakını giderebilmek için kaçınılmaz bir fırsattı.
- Hadi ama akşam akşam beni tek başıma mı bırakacaksın. Sende gel hem bana yol arkadaşı olursun… Silana Seiji’nin yanına yaklaşarak ufaktan ufaktan dirsek atarak;
- Hem de onu seninde merak ettiğini biliyorum.
- İyi de sen oraya zaten tek başına gidiyordun. Niye şimdi sorun olsun ki? Ayrıca merak ettiğimi de nerden çıkardın… Seiji yine o tuhaf utangaç halini almıştı.
- Hadi hadi bekliyorum… Silana Seiji’nin geleceğinden emin gibiydi.
- İyi tamam. Ama sırf sen istediğin için. Yani onu merak filan etmiyorum. Biraz beklersen eev haber vereyim… dedi ve eve yöneldi.

Silana arkasından bakarken muzipçe gülüyordu.

***

- Ateşi normale dönmeye başladı. Açıkçası beni dünden beri korkutmaya başlamıştı… dedi. Doktor Naruka’ya , Naruka’da hâlsiz gözlerle ona bakıyordu. Doktorun siması çok tanıdık geliyordu ama şimdi bunu düşünmek istemiyordu. Uykusu vardı. Yana dönünce boynundaki madalyon kayarak yatağa doğru düştü. Doktor şöyle bir göz ucuyla madalyona baktıktan sonra Naruka’nın üstünü iyice örtüp ayağa kalktı. Bayan Hima’ya;

- Bir iki güne toparlanır. Yatakta kalsın ve ilâçları saatinde alsın. Benim artık gelmeme gerek yok. Bundan sonraki iş size düşüyor… dedi.

Bayan Hima başını salladı. Naruka’ya bakıyordu. Doktora;

- Anladım. Çok teşekkür ederim… dedi. Sonra doktorla beraberodanın kapısına yöneldiler. Kapı açıldığında bay Mizan ve Tatouyo’nun orada beklediğini gördüler. Doktor başıyla selam verdi ve merdivenlere yöneldi. Bayan Hima doktoru geçirmek için aşağı indi.

- Baba ablam iyileşecek mi? Baba oğul açık olan kapıdan uyuyan Naruka’ya bakıyorlardı.

- Elbette ki. Sen hiç hasta olmadın sanki… Kızına doğru içli bir şekilde baktı. Bu sefer o da çok korkmuştu aslında. Hiçbir zaman çocuklarının böyle hasta olduğunu görmemişti. Ya o gün eve erken gelmek zorunda kalmasaydı.

- Ona hırsız dediğim için çok üzgünüm… dedi Tatouyo üzgünce.
- Hadi, o böyle şeyleri aklına takmaz. Hem siz kardeşsiniz. Bırakalım dinlensin… dedi ve yavaşça kapıyı çekti.

***

Bayan Hima tam evin kapısını açmıştı ki Seiji ve Silana’yı karşısında gördü. Şaşkınca;

- Çocuklar?!
- Şey efendim… Seiji ne diyeceğini bilemeden Silana’ya baktı.

- İyi akşamlar. Naruka’nın okuldan arkadaşlarıyız efendim. Ben Silaan, bu da arkadaşım Seiji. Naruka’yı merak etmiştik.
- Evet bayan Amazane olmalısın. Dün telefonda görüşmüştük. Ama akşam vakti neden evden çıktınız ki? Ailelerinizin haberi var mı?
- Ailelerimizin haberi var efendim.
- Peki o zaman içeri girin. Ama Naruka şuan uyuyor.

Seiji ve Silana içeri girdiler. Seiji önünden geçerken doktor ona iyice baktı. Sonra “iyi akşamlar” dileyip kapıdan çıktı.
Bayan Hima şimdi çocukları yukarı çıkarıyordu.

- Lütfen sessiz olun. Daha yeni uyudu… kısık sesle konuşarak kapıyı açtı. Seiji ile Silana’nın içeri girmesine izin verdi. Şimdi de aşağı mutfağa iniyordu. Doktorun talimatlarına göre sıkı beslenmesi gerekiyordu.

***

Seiji oturmak için sandalyeyi aldı. Silana ise Naruka’nın yatağının kenarına oturdu. Seiji etrafına bakınıyordu. Odası Naruka’nın nasıl biri olduğunu anlatmaya yeter bir şekilde düzenlenmişti.

- Bu da nedir? Çok güzel görünüyor… Silana Naruka’nın boynundaki madalyonu fark etmişti. Bakmak için elini uzattı ama Seiji onu bileğinden tuttu. Silana Seiji’ye doğru baktı. Seiji olmaz dercesine kafasını iki yöne sallıyordu.
Naruka olanları hissetmiş olacak ki kıpırdandı ve gözlerini açtı. Daha iyiydi ama kendini yinede bitkin hissediyordu.

- Çocuklar?! Burada ne yapıyorsunuz?... dikilip yatağına oturdu. Şaşkınca arkadaşlarına bakıyordu. Seiji Silana’nın bileğini bırakınca. Silana dabileğini kendine doğru çekip ovmaya başladı ve;

- Biz seni ziyarete gelmiştik. İki gündür okulda yoktun. Beden eğitimi dersinden sonra kaybolunca hepimiz seni merak ettik.
Silana’nın söylediklerinden sonra Naruka neler olduğunu yavaş yavaş hatırlamaya başladı. Kafasını kaldırıp Seiji’ye baktı. Seiji’de ona bakıyordu.

- Biliyormusun? Bütün spor salonu darmadağınıktı. Her yer su içndeydi. Birde kimsenin anlam veremediği gül yaprakları varmış yerde… Okul bunun sorumlusunu arıyor.

Hem Seiji hem de Naruka bunları duyduklarında sessiz telâşa kapıldılar. Ne diyeceklerini bilemiyorlardı. Silana ikisine birden baktı ve sitemli bir kızgınlıkla;

- Siz bir şeyler biliyorsunuz ve benden saklıyorsunuz!
İkisi birden telâşlı bir şekilde;
- Yo… yok öyle bir şey….
- Evet. Önce yemek sonra ilâç… fısıldayarak kapıyı açan bayan Hima belli ki Naruka’yı uyandırmak istememişti. Ama karşısındaki manzara farklıydı.

- Hıh! Öyle olsun ben gidiyorum… Silaan arkasını döndü ve kapıdan çıktı.
- Bende arkasından gideyim… diyen Seiji’ni sözlerini Naruka’da başıyla onayladı.
- İyi akşamlar efendim… dedi ve koşarak çıktı. Bayan Hima olayı anlamamış şaşkınca Naruka’ya bakıyordu. Naruka’da gülümseyerek cevap veriyordu.

***

- Silana bekle… Silana’nın umrunda bile değildi. Hiç konuşmadan yol boyunca yürüdüler. Seiji onu evine bıraktıktan sonra, yorgunluğunu iyice hissetti. Bir ana önce yatıp uyumak istiyordu. Naruka aklına geldi. Bu akşam onu görebilmek iyi gelmişti.

- Bakalım koruyucu meleğin yanında yokken ne yapacaksın!...

Seiji şaşkınca bir telâşla arkasına döndü.

güzel bi bölüm daha...

teşekkür ederim. uzun bir aradan sonra okumaya devam edip beğenmene çok sevindim... çok teşekkürler....