Yaşamın sonsuzluğunu bütün ailesiyle tatmak. Bunun imkansız olduğunu biliyordu Higen. Çocukluğu burda geçmişti. Herşeyi burda öğrenmişti. Sevgiyi, saygı duymayı, onurlu davranmasını, kılıç kullanmasını.... Babasının doğuştan sol bacağı yoktu. Fakat buna rağmen Higeni tek başına yetiştirebildi. Higenin annesi hastalıktan genç yaşta ölmüştü. Higen o zamanlar 11 yaşındaydı. Annesi katı kuralları olan shogun ailesine nesiller boyu korumalık yapan bir aileden geliyordu. Oğluna hep öğretme isteği vardı. Keiko hayatı boyunca başını bile okşamamıştı Higenin. Higen bilirdi ama içinden annesinin kendisini sevdiğini. Sevgisini hiç göstermemişti annesi. Sadece eğitim, öğütler ve çalışma için yetiştirirdi. O sabah güneş yine tüm güzelliğyle doğuyordu ama sadece bazıları için. Annesi hasta olmasına rağmen Higeni tarlaya çalışmaya yollamıştı. Tarlaya doğru yol alan Higen yavaşça yürüyordu. Birden koca bir ağrı indi göğsüne. Olduğu yerde oturdu kaldı. Terler boşalıyordu üstünden sıcak basıyordu elleri titriyordu. Higen hissetmişti o sabahı. Eve koştu hemde bütün hızıyla. O tarlanın engebeli ve sert taşlı yollarında düşüyor, dizlerini taşlar parçalıyor, nerdeyse kolları kırılıyor ama koşmaya devam ediyordu. Eve vardığında ise babasının dışarda elleri başında oturduğunu gördü. Heme Evin içine girdi. Annesinin gözleri açıktı. Peki neden böyle bakıyordu annesi. O sert ve eğitmen bakışları neden donuk ve belirsiz bir noktaya bakıyormuş gibi kesilmiş. O zamandan beri yıllar geçmişti. İç acısı ise bazen unutsada hep içerdeydi her gün deşilmek üzere bir yaraydı Higen için. Annesinin cenazesinden sonra babasından izin istedi. Bir dojoda eğitim almak istediğini belirtti babasına. Babası onun bir kılıç ustası olup dojo açmasını zaten çok istiyordu ve annesinin ölümü yüzünden Higeni buralarda daha fazla tutamıyıcağını görmüştü.
İşte o günden beri Higen bir ormanın içindeki sadece 10 öğrencisi bulunan bir dojoda kalıyor. Kimseyle konuşmazdı. Sadece hocası Masakazuyla konuşurdu. Masakazu japonya iç savaşına katılmış ve sağ gözü kör olmuştu. Gözü, hiç eline bile sürmediği bilmediği tüfeğin kurşunuyla kör olmuştu. O zamanlar savaş alanının en cesur samurayı olarak görülmüştü. Bu lakabını kendi bölüğü 3 km gerideyken karşıdaki düşman askerlerinin ortasına girip fırlattığı kılıcıyla düşman liderini öldürmesiyle kazanmıştı. O günden sonra dojo açıp belli öğrencileri kabul ederek onlara tekniğini öğretiyor. Gururlu ve bilge bir adamdı Masakazu. Higen ondan çok şey öğrenmişti.
Dojoya doğru yürüyen bazı adamlar vardı. Masakazu endişelenmişti çünkü bu yolu bilen çok az kişi vardı ve o kişilerin hepsini tanıyordu. Dojodaki öğrencilerini uyandırmadan bu adamların niyetlerini öğrenmek zorundaydı. Adamlar biraz yaklaştıkça onların ordudan kaçan askerler olduğunu anladı. Zırhları dağınıktı ve başlıkları yoktu. Bu kadar disiplinsiz görüntüsü olan asker ordudan olamazdı. Adamlardan biri yaşlı Masakazuya sordu:
-Hey yaşlı adam. Bize su ve yiyecek bir şeyler getir.
Masakazu sert bir şekilde ve tavrını takınarak
-Burası bir han değil.
Sıska olan asker ayağa kalktı ve elini kılıcına koyarak
-Bak senle işimiz yok köylü. İstediklerimizi ver gidelim. Yoksaa. Ağhhhhh!!
Masakazu kılıcını çekip adamın elini kesmişti. Diğerleride sinirlendi ve kılıçlarını çekmeye başladılar. 5 kişiydiler ve hepsinin zırhı vardı. İlk saldıranın kolunu kırarak siper alan Masakazu başka birisi arkadan saldırınca siper aldığı askeri üstüne atarak kılıcını askerin karnına sapladı. İki askerde göğüslerinden aldıkları kılıç darbesiyle yığıldılar. Masakazuya saldıran başka askerin ise boğazı kesildi. 2 kişi kalmışlardı ve birisi kılıcını çekerken diğer uzaklaşmaya başladı. Masakazuyu oyalamaya çalışan asker diğerine zaman veriyordu. Diğeri getirdikleri atın eğerinden uzun bir tüfek çıkardı. Hazırlıyordu ama Masakazunun yetişmesi imkansızdı. Asker silahı hazırlayıp nişanını aldı. Masakazu zor durumaydı ve birden tüfeği olan asker yere yığıldı. Masakazu bunu görünce kendini oyalayan askerin bir kılıç darbesiyle göğsünü çaprazlamasına keserek öldürdü. Yaşlı gözüyle elinde tüfek olan cesedin yanına gitti. Boğazına kendi bıçaklarından birisi girmiş. Masakazu etrafa bakınca yaklaşan Higeni gördü. Higene uzunca baktı ve hafif gülümsedi. Higen sanki hiç bir şey olmamış gibi hocasına eğilerek selamını verdi ve uyumaya gitti. Masakazu Higenin neden dışarda olduğunu sorucaktı fakat vazgeçti. Bunun için yarını beklemesi lazımdı. Kanlı bir çatışmadan çıkmışlardı.