Çok teşekkürler.
İnşallah en geç 2 gün sonraya yeni bölümü de ekleyeceğim, şu aralar nedense İlhan Bey buralara pek uğramıyor. (İlhan: La sadece sen mi varsın sırada bekleyen, bin tane yazara uğruyom ben ayrıca, Orhan Pamuk varken sen kimsin?! Zerinda İç Ses: Hadi ordan, herkesin ilham perisi İlhan'ı falan farklı bi kere, resmen pinekliyosun, görmedim mi sanıyorsun?)

Her neyse daha fazla saçmalamayayım, yorumun için sağol.

bende yeni bölüm geldi sanmıştım fcye yazdığın mesajdan sonra

Merak etme gelir gelir, sizi mı kıracağız, di mi İlhan? (ilham perisi )
İlhan: He... (Bu sırada pineklemektedir. Zerinda İç Ses: Lan hala mı pinekliyosun senin yüzünden oluyor hep bunlar... İlhan: Off hep bıdı bıdı hep bıdı amma dırdır ettin çocuk! Git su getir.)
Kısaca ilham gelmiyor, zorlanıyorum onun için.

Bölüm 2 – Çözümler

-“İçine ruh girmedi değil mi?”
Ablam bana şüpheyle bakıyordu. Onun için kahvaltıyı böyle donatmam normal değildi tabii. Kahvaltıyı hep o hazırlardı, ben bilgisayarın başında olurdum. Sıkılmıştım, elimde değildi. Ayrıca bu kadar şüphelenmesine de hiç gerek yoktu. En azından bir teşekkür ya da iyi dilek yeterliydi…
-“Barış Manço’yum desem inanacak mısın?”
-“O öldü.”
-“Bu yüzden onun ruhunun girmesi daha mantıklı. Ölü ya, o açıdan…”
-“Ah, ha, ha, ve ha…”
-“Sana da ondan.” Şeytan diyor çek altındaki sandalyeyi!
Şüpheyle beni süzmeye devam etti, kaderine razı olmuş olacak ki sandalyesini çekip oturdu ve nefes almadan konuşmaya başladı… Kahretsin… Kapa çeneni…
-“Annem sabahtan akşama kadar hep çalışıyor sen ona hiç yardımcı olmuyorsun bu evin işlerine yardım ediyor musun? Üstelik annem her gün saatlerce yol gidiyor üstüne hasta bakıyor ilaç yazıyor iğne yapıyor zavallı kadın bir de seninle uğraşıyor… Bıdı bıdı…”
Hadi oradan, sanki sen yardım ediyorsun, odaları hep ben süpürüyorum, sen ancak sofra kurmasını bilirsin, onu da beceremezsin, hangi akıllı çatalları sağa bıçağı sola koyar ki?! Sanki annem seninle uğraşmıyor… Bir kazanamadın gitti şu üniversiteyi. Neyse bu sene lise sona geçiyorsun, kurtulacağım senden! Bıktım her sabah başımın etini yemenden!
-“Evet… Haklısın ablacığım… Doğru…” İşte ne yapalım, pısırıklık böyle bir şey. İnsan karşısındakini kırmamak adına gerçekleri söyleyemiyor.
-“Tabii ki haklıyım. Hem sonra annem…bıdı….bıdı…
-“Evet ablacığım.”
-“Yanılıyor muyum?”
-“Hıhı… Evet… Öyle olsa gerek…”
Ablam ters ters bana baktı, onu dinlemiyordum, öylesine cevap vermiştim, pot kırmıştım herhalde. Becerdiğim işten son derece memnun salamlara uzandım. Kahvaltılık malzemeleri arasında en Tanrısal lezzeti olan şey buydu işte. Yanına peynirle… Olamaz… Biri beni durdursun, yoksa bütün salamları yiyip midemi bozacağım!
-“Sonra kusarsan karışmam ama!” Ya ama yapma işte şunu, yemek yiyoruz şurada!
-“Ya… İnanmıyorum sana! Midemin hassas olduğunu bile bile mi yapıyorsun bunu?”
Sandalyede arkama yaslandım, zaten kahvaltıyı az kişiyle yerken iştahım olmuyordu, şimdi iyice kötü hissetmiştim kendimi. Mutfağımız küçüktü açıkçası. Dört duvarın birinde tamamen tezgah, tezgahın buzdolabına yakın tarafında ocak vardı. Kapıyı açınca sağda buzdolabı, karşıda balkon kapısıyla balkonumuz yer alıyordu, ama balkon camlarla kapatılmış, içinde tencerelerin durduğu mutfak dolabı, tartı ve büyük çöp kutusu bulunuyordu. Sol tarafta, kapının azıcık ilerisinde de dikdörtgen bir ahşap masamız. Ocak buzdolabının arkasında kalıyordu, bu sebeple ocağın yanındaki biri kapının oradan görünmüyordu. Kuzenlerimin ödümü kopartmak için sık sık kullandıkları yöntemdi bu. Hafifçe gülümsedim. Ablam eğer kahvaltıyı bitirirse bulaşık işini bana yıkacaktı, fırsattan istifade mutfaktan sıvıştım. Hiç ona katlanacak halim yoktu. Aslında bilgisayar başında vakit geçirmek eğlenceli olabilirdi. Annemin odasından dizüstü bilgisayarı kapıp kendi odama koştum, gururla çalışma masamın üzerine yerleştirip prizi fişe taktım, aslında galiba fişi prize takmıştım, ne fark eder ki canım? Bir an içim boşalmış gibi hissettim, kim bilir kaç milyonuncu dejavumdu bu, çok rahatsız ediciydi. Bilgisayarı açınca ne yapacaktım peki? Messenger, Facebook, beni sevmeyen arkadaşlarıma rol yapmak için girecektim, yapacak başka işim yoktu… Aslında Melek ya da Lale açıksa onlarla konuşup buluşabilirdim, ama hiç içimden gelmiyordu. Bıkkın bir şekilde dışarı baktım. İsyan etmek geçiyordu içimden. Midem bulanıp, başım ağrımaya başlamıştı. İyice sinirlendim, günlerimi amaçsızca geçirmek akıl sağlığıma zarar veriyordu. Kararlı bir şekilde kimleri çevrimiçi olduğuna baktım, galiba şanssız günümdeydim.
Kaşlarımı çatarak yatağa uzandım. Niye ki? Niye böyle şanssızdım yani. Neden hiç arkadaşım yoktu? Perdeyi çekerek pencereden dışarıya gözlerimi diktim. Birden, ne idüğü belirsiz bir kuş, pencerenin kenarına kondu. Çok heyecanlanmıştım, benim göğsüm de tıpkı kuşunki gibi inip kalkıyordu. Heyecanla kıpırdamadan duruyor, ikimiz de gözlerimizi kırpıştırarak birbirimize bakıyorduk. Birden, nedense, kuşun beni anlayabildiği, yalnız olduğu izlenimine kapıldım. Hayır, yalnızca bu değildi, yanlış görmüş olmalıydım. Bu kuş… Gülümsüyor muydu?
***
Neden olduğunu bilmiyordum. Ama bu kuşla ilgili bir şey, beni rahatsız etmişti. Buna rağmen kalkıp kovamıyordum. Hayır, onu kovmamam gerekiyordu. Emindim buna. Kuş hala gülümsüyordu. Dayanamayıp, ben de ona gülümsedim. Kuşun görünüşüne dikkat etmemiştim, gözüme yeni çarpıyordu. Kıpkırmızı, harikulade güzellikte bir kuş. Üzerinde lacivert şeritler, hayret verici güzellikte iri bir kuş. Şaşırtıcı olansa yemyeşil iri gözleriydi. Çok güzel bir kadının yüzüne bakar gibiydim.
-“Gel”. Dedi bana. “Gel.” Büyülenmiş gibiydim. Bir dakika, nereye gelecektim?
Fakat birden ne olduysa görüşüm bulanıklaştı, her şey bulanıklaştı. Görüntü tekrar düzeldiğinde yere baktım. Lavların üzerindeydim! Olamaz! Birden, her yerin kıpkızıl ve lavlarla kaplı olduğunu gördüm.
-“Oluşumu görebiliyor musun?” dedi bana. “Oluşumdaki hatayı?” Hiçbir şey gördüğüm yoktu, beni buradan çıkartmasını istiyordum. Sonunda o tutulmuş hali üzerimden atıp haykırdım.
-“İMDAAAAAAAATT!!! ÇIKARIN BENİ BURADAN!!!” Ve atabildiğim kadar tiz bir çığlık attım.
-“Sakin ol. Bu sadece bir anı.” Kuş dönüşüverdi. Hayatımda gördüğüm en güzel kadındı! 30’una yakın 20’li yaşlarda, kızıl kahve, daha çok kızıl saçlar, yemyeşil, zümrüt gibi, iri ve hafifçe çekik gözler, tatlı renkli güzel dudaklar, minik bir burun, çıkı ve güzel elmacık kemikleri, ayrıca uzun boyluydu. Tanrıça görmüş gibi bakıyordum kadına, üzerinde lacivert bir elbise vardı. Daha çok bir formaya benziyordu aslında. Lacivert ve diz hizasındaydı, kol hizasında pelerin gibi bir şey vardı. Pelerin değildi, dirsek hizasına kadar geliyordu. Önü açıktı. Değişik bir giysiydi, hiç görmemiştim şimdiye dek.
-“Tek düzelik.” Dedi yavaşça. “Farkındasın değil mi? Bozamıyorsun sen de. Karşı çıkamıyor, engelleyemiyorsun. Ayrıca insanlar senden uzak duruyor.” Şaşırmıştım. Oysa o sözlerine devam etti. “Şaşırmanın tek nedeniyse çok haklı olduğumu fark etmen, yanılmadığımı biliyorsun. Peki neden bozamıyorsun tekdüzeliği? Zaman değiştirilemez. Bu tekdüzeliği… Bozmak ister miydin? Her şeyi geride bırakıp… Gelecek için, bütün bunların bozulmasını ister miydin?” Heyecanla sarsıldığımı hissettim. Bütün bunlar nasıl bir şaka olabilirdi ki?
-“Elbette. Yeter ki nereden başlamam gerektiğini bileyim. Bunu bozmak için her şeyi yaparım. Her şeyi hem de!” Kadın bana gülümsedi. “Gerekirse ölebilir misin?” İrkildim. Eğer tekdüzeliği bozacaksa bu… “Eğer sadece benim çözümümse yaşamayı tercih ederim. Herkes için tekdüzeliği çözmek… Ölmem böyle bir şeyi mümkün kılacaksa!” Hayattan bıkmışken, ölsem ne olur ölmesem ne olur?
-“Harika. Öyleyse buradan başlıyoruz.” Afalladım. Aslında biraz havaya girerek söylemiştim onu.
-“Ne, ölümden mi?”
-“Hayır.” Yavaşça elimi tuttu. Odama geri dönmüştük. “Valizini topla. Her şeyi geride bırak.” Annem, ablam, dostum, kaplumbağam… Babam, başkaları… Neden bahsediyordu bu kadın? Hayır, kontrolü ele alacaktım. Bu iş iyice absürtleşmişti. Kendimi kızgın hissediyordum.
-“Hayır.” Dedim. Elimi hızla çektim. “Ailemi bırakamam! Saçmalık! Ne idüğü belirsiz bir şey için.” Kadın çok üzülmüş göründü birden. Hayatımda gördüğüm en hüzünlü şeydi bu.
-“Tüh”. Dedi. “Sen de değilmişsin. Oysa onlar da tekdüzeliğin bir parçası. Yanılmışız. Sen de değilmişsin.”
-“Dur, ne değilmişim? Neden yanıldınız? B-bekle!”
Kadın kaybolarak gitti. Havanın karardığının farkında değildim, bana kalansa kadının arkasından soğuk geceye bakmaktı.

şimdi üç tahminim var

Kız rüya görüyor. Yada halüsinasyon görüyor.

Çünkü o sırada uyumuyordu (hani uyuyakaldı birden felan dicem ama zaten yataktan yeni kalkmış) o yüzden rüya göremez. Ama halüsinasyonda bu kadının tarifine uymuyor.

Yada fantastik bişiler var ortada

Oldukça fantastical şeyler var. Wait and see...

Şu tekdüzelik de bayağı sıkıntı yapmış hani... Yok aile de onların bir parçasıymış filan... (O garip kadına sinir oldum da ondan böyle diyorum... )

Hem şu çatal bıçak olayı da nedir ya... Biz sofrada herşeyi sağ tarafa koyarız... Bazen çatalı sola da koyuyoruz kalabalık etmesin diye... Sonuçta hepsi sağ elde birleşiyor... Yanlış anlama sadece tuhafıma gitti de ondan yazdım bunları... Sağ eldeki bıçakla tabaktakini kesip sol ele çatal alarak yemem yani...

Bu arada fantastik şeyleri severim... Kurgun da sağlamsa takipçin olabilirim...

Daha önce kurgu konusunda okulda bir ödül aldım. Yani yazımdan çok kurgunun sağlamlığına baktıkları bir öykü yazmamızı istediler, 2. lik ödülü almıştım (gerçi kısa olduğu için başarılı yazamamıştım) ama kural budur çatal sola bıçak sağa. Ki ben solağım, işime geliyor. İkisi de sağa konulur ya da öyle konulur, ama ikisi de sola konulmaz. Ya da Tutup da bıçağı sola çatalı sağa koyarsan bu bayaaa yanlış olur.
Kadının dediğini spoilerde açıklayayım.

Spoiler:

O kadın aslında haklı. Aile de tekdüzeliğin bir parçası. Aileni geride bırakmadan yeni aileye, arkadaşlara yani, farklı şeylere sahip olursan tekdüzeliği kırarsın.

Bunları ilerideki bölümlerde göreceğiz.

SPOİLERE YAZDIĞIN ŞEY KONUSUNDA HİÇ BİR ŞEY ANLAMADIM ZERİNDA