Başını kaldırdı. Tavana baktı. Beyazdı. Kireç olsa grek diye düşündü. Tavanın ortasında yön gösteren bir tabela vardı. Buraya üç aydır geliyordu ama ilk defa fark etmişti. Hatta ilk defa tavanı bu kadar dikkatli incelediğini düşündü. Şu anda aklını oturduğu rahatsız tahtanın önünde ki masada duran kağıt parçasından uzak tutmak için elinden ne geliyorsa yapabilirdi. Tavanı gereksiz yere enine boyuna incelemekde bunlardan biriydi.



İleride başka bir masada oturan kadın “Kağıda baksana” dedi sert bir şekilde. Sesinde ki bıkkınlığı sezinlemişti. Yaptığı işten sıkılmıştı ki belli ki. Kim bilir kaç senedir bu işi yapıyordu. Bıkmadan, sıkılmadan, delirmeden bu kadar insanla uğraşıyordu. Sürekli olarak amirlerine hesap veriyordu. Ne giyeceğine, ne yapacağına karışılıyordu. Belkide kendine ait bir yaşamı bile yoktu. Yaşamı bundan ibaretti. Ye, iç , uyu ve itaat et. Tanrım ne küçük düşürücü bir hayat. Ve bu kadın bana emir veriyor… İçinde ki bastırılmışlığı bana mı kusuyor? Belki de kendimi fazla önemsiyorum…



Kadın yanına geldi ve eliyle kağıdı gösterdi. “Kalemi eline al çabuk. Zamanının bitmek üzere” dedi tehditkar bir sesle. Yanıt olarak birşey söylemeden başını kağıda çevirdi. Beyaz A4 kağıdıyla başbaşaydı artık. Kağıdın üzerinde ki lekelere baktı. Nasıl oluştuklarını düşündü. Yapıldıkları fabrikada mı oluşmuştu bu izler? Konsantre olmalıyım diye düşündü. Sonrasında ise konsantre’nin nasıl yazıldığını bile bilmiyorum dedi kendine. Kağıdına kocaman harflerle “KONSANTRE” yazdı ve arksını çevirdi. Orjinalinin bir benzeri olan bir kopya duruyordu önünde. Orjinali büyük ihtimalle koyu ve siyah bir mürekkep ile yazılmıştı. Dolma kalem belki de. Yer yer yazı el yazısına dönüyordu. Sanki yazanın tuvaleti gelmişde bir an önce bitirmek istermiş gibi bir havası vardı kağıdın. Sol üst köşesinden alta kadar inen bir fotokopi izi vardı. Silgisiyle silmeye çalıştı. Yer yer geçsede hala duruyordu. Yazılan şeylere baktı. Sorular… Altlarında ki boşluklar ise olması gerektiği gibi boştu. Kağıdın güzelliğini bozmak istemedim derim belki insanlara diye düşündü. Beyaz ve o kadar saf göründü ki gözüme kıyamadım yazmaya…

Soru 1) Aşağıda ki denklemlerin çözüm kümelerini bulunuz

Soru 2) Aşağıda ki polinomun çözüm kümesini bulunuz

Soru 3) Aşağıda ki denklemi çarpanlarına ayırınız



Soruların sonunda nokta yok diye düşündü ister istemez. Çok sıkılmıştı. Konsentre olamıyordu. Kağıdı tekrar çevirdi. Yazdığı yazıyı sildi ve bu sefer “KONSENTRE”. Tamamdı. kağıdı vermeye hazırdı. Kağıdı verip bu odadan çıkacakdı. Karanlık ve ışıksız koridora gidecekti. Müdür efendinin elektrik parası yüüznden yaktırmadığı ışıklar yüzünden karanlık olan koridora. Belki gidip ışıkları açardı…

T_T ne cimri bir müdürmüş bu böyle bana bizim müdürümüzü hatırlattı.
Hikayen çok güzel ama biraz sabrederek yazmalısın bizimkiler yorum konusunda cimridirler. okurlar okurlar gizlim gizlim ama yorum yazmazlar hiç
Olsun ben takipçinim artık keşke biraz daha uzun bölüm yassan ne güzel olurdu
doya doya okurdum

ama birşeyi merak ettim.Bir bölümde kan ve yaralanma tarzı birşey var diğerinde ise tembel bir öğrenci(aynı ben )
bunları birbirine nasıl bağlayacaksın merak ediyorum.Lütfennnnn çabuk yazzz

eyooo okuyabileceğim bir ff daha var artık

“Bilmiyorum. Anlamıyorum. Neden zayıf bir insan güçlü birine sırtını dayama ihtiyacı hisseder ki?” dedi karşısında ki kıza. Kız ona bakıyordu. Karmakarışık kuzguni saçlarını kafasının tepesinde lastik bir tokayla tutturmuş, ilkokula giden bir kız çocuğu gibi görünüyordu. Eline dökülen sıcak kahveyi eski püskü siyah bluzuna sildikten sonra; “Sen ne elde ediyorsun?” dedi merakla gözlerinin içine bakarak. Bu… Bu önemliydi. İnsanın gözlerinin içine bakmak. Herkesin yaptığı bir şey değil. Yapabileceği bir şeyde değildi. Kolay bir şeyde değildi.

“Hayır, bu, bu aynı şey değil. Demek istediğim biz…Bizde tamamen farklı. Biz, biz…” diye kekeledi. Ne demesi gerektiğini ve diyeceğini çok iyi biliyordu. Ağzından çıkanlar onun sözleri değildi. Chuck’a aitti hepsi. Tüm bu konuşmayı planlamıştı. Kafasında yaşamıştı onlarca kere. Tüm olasılıkları ve olabilecek olayları planlamıştı. Verebileceği ilginç cevapları ve tepkileri hesaplamış, karşıya tepkisinin ne olacağını kurmuştu kafasında uzun uzun.

Kız şaşırarak, “Biz mi? Bizle neyi kastediyorsun?” diye sordu. İşte buydu. Tamı tamına aynı. Beklediği cevap gelmişti. Artık gidebilirdi. “Geç kalıyoruz sonra konuşuruz. Çocuk fazla beklemesin” dedi geçiştirircesine. Kız konuyu bırakmak istemese de, o çoktan ceketini giyip merdivenlerden inemeye başlamıştı bile. Artık arkadaş olduğu Starbucks çalışanına başıyla selam verdikten sonra otomatik kapının önünde bir saniye kadar duraklayıp, şıft sesiyle açılan kapıdan geçti. Nefes kesici soğuk yüzünden beresini başına takıp montunun fermuarını yukarı kadar çekti. Kızın arkasında ve güvende olduğundan emin olduktan sonra başıyla gidecekleri yönü işaret ederek konuşmadan yürümeye başladılar.

Konuşmamak güzeldi onun için. Anlamsızca gevezelik etmekten iyidir diye düşündü ister istemez. Boş konuşmalar onu hep sıkmıştı bu güne kadar. Devrik cümleler kurduğu kendi zihninde çok daha rahattı. İsterse mutlak bir sessizlik, isterse muazzam bir gürültü ve düşünce kirliliği yaratabiliyordu zihninde. Zihninde, her şey onun emrindeydi. İpler ondaydı. Özgür olduğu tek yerdi aynı zamanda. İnsanların, normal insanların, kontrol edemeyeceği tek şey. Zihni.

Zihninde teklerken kar yağdığını fark etti. Hemen yanı başında yürüyen ama zorlanan, yer yer büyük adımlar atarak ona yetişmeye çalışan kıza baktı. Üşüyordu belli ki. Ellerini göğsünde kavuşturmuş ısınmaya çalışıyordu. Hafif yukarı doğru kalkık burnu kıpkırmızı olmuştu. Ne yapmalıyım? Diye sordu kendine. Güldü sonra. Kıza yaklaşarak bir kolunu kızın omzuna atarak yavaşça ovaladı. Kızın derin yeşil gözlerine bakarak gülümsedi.

Bir daha o kahveciye gitmem diye düşündü. Çok pahalı…

yazım tarzın çok çok çok güzel gerçekten ama hikaye arasındaki bağlar yani bunları nasıl birbirine bağlicaksın çok merak ediyorum
Yeni bölümü çabucak bekliyorummmm

Birbirine bağlamanın bir yolunu elbet bulurum şimdi sadece içimden geldiği gibi yazıyorum. Birkaç bölüm sonra hepsi birbirleriyle bağlanacak

Elini omzuna attığı kızla birlikte bir on beş dakika kadar yürüdükten sonra Migros’un karşısında ki göbeğin ana yola bakan tarafında bekleyen çocukla karşılaştı. Selam verdikten sonra çocuk ona kağıda sarılı bir şey verdi. İnce, yuvarlak bir kağıt parasıydı bu. İçinde ne olduğu dışardan görülmüyordu ama ikisi de ne olduğunu biliyordu. Bilmeyen kızın ise belirli fikirleri vardı ama az sonra öğreneceği için boşuna konuşup onun canını sıkmak istemiyordu.

Bekleyen çocuk ile çok kısa bir sohbetin içine daldıktan sonra vedalaşıp Hamburgercinin olduğu tarafa geçtiler. Durağa yönelip, demir banklardan birine oturduktan sonra cebinde ki kağıda sarılı şeyi çıkartıp, kağıdı sıyırdı. İçinde çıkan parlak yuvarlak şey kızında tahmin ettiği gibi bir CD idi. Tam ne olduğunu soracakken o CD’yi uzattı; “Al bakalım. Bunu mutlaka izle olur mu? Yarın bana fikrini söylersin.” Dedi.

Kız başıyla onayladıktan sonra tekrar kağıda sardığı parlak yuvarlak nesneyi cebine tıkıştırdı. İçerisinde ne odluğunu merak ettiğini biliyordu ama söylememeye karalıydı. Çünkü kız önyargıyla yaklaşıp izlememeye karar verebilirdi. Bu bir sınavdı onun için. Her arkadaşına ve sevgilisine yaptığı bir test. Eğer geçerse, ciddi bir birliktelikleri olabilecekti. Geçemez ise, ertesi gün ayrıldıklarına dair bir mesaj atacaktı ve bir daha büyük ihtimalle konuşmayacaklardı. Aptalca göründüğünü biliyordu, ama iki yıldır tanıştığı herkese yapıyordu. Tanıştığı ve yakınlaştığı herkese. Ama bu sefer farklı olan bir şey olduğunu hissediyordu. Sanki kızın filmi beğeneceğinden emindi, testi geçeceğinden de öyle. Sonuçta, kim Star Wars sevmezdi ki?

Koşmalıydı. Ne olursa olsun koşmalıydı. Arkasına bakmadan hemde. Bakarsa ne göreceğini çok iyi biliyordu. Bakmasada hayal edebiliyordu. Gözünün önünde canlanıyordu. Koşmalıydı. Uzaklaşmalıydı buradan hemen.

Yan devrilmiş bir arabanın arkasına saklanarak cep telefonunu çıkardı ve evini aramaya çalıştı. Tahmin ettiği gibi hatlar kesikti. Yere bağdaş kurarak oturdu ve düşünmeye başladı. Ne yapacağını, nasıl yapacağını planlamalı ve buna göre hareket etmeliydi. Yoksa hayatta kalamazdı. Az önce o durakda olan katliam... Etrafına bakındı. Yerler de çukurlar vardı. Arabaların çoğunda ise kurşun delikleri bulunuyordu. Tanrıya şükür ki hiçbiri patlamamış diye düşündü. Birkaç metre uzağında yaşlı bir adam kendi kanı çinde boğulmuş gibi görünüyordu. Onun ilerisinde ise bir çocuk annesinin yanında çığlıklar atarak bağırıyor aynı zamanda karnını tutuyordu.

Kim? diye düşündü. Kim bunu yapabilir ki?

Herkesi orada bırakmıştı. Kızı ve ona paketi veren çocuğu. "Büyük ihtimalle ölmüşlerdir" dedi kendi kendine. Ayağa kalktı. Geçen hafta aldığı kot pantolonu elleriyle vurarak temizledikten sonra gerisin geri koşmaya başladı. Yokuş yukarı koşuyordu, içtiği siaraların etkisi şimdi belli oluyordu. Tıkanmıştı. Zar zor nefes alıyordu. Hamburgerciye yaklaştığında hemen yanında ki pastahanenin çöp kutusuna yaslanarak bir kaç dakika soluklandı.

Kendini iyi hissetmeye başladığında yavaş yavaş yürümeye başladı. Olabildiğince kendini gizlemeye çalışıyor, insanlara saldıran her ne ise onu kendisini fark etmeden görmek istiyordu. Acaba bir ülke ile aramızda savaş mı çıktı diye sormadan edemedi kendine. Ülkemiz stratejik bir noktada herşey olabilir...

Bir süre çalılıkların arasında ilerledikten sonra çalılardan atlayarak kaldırıma çıktı. Etrafta kimse yoktu. En azından görünürde. Sürekli olarak etrafına bakıyor, tanıdığı birini veya bir düşmanı arıyordu. Yere bakmadanda edemiyordu. Yere düşmüş bedenler arasında kız arkadaşını aradığını biliyordu ama kendine itiraf edemiyordu.

Çok duygusalım diye düşündü. Sertleşmem gerek...

T_T ben yokken iki bölüm birden gelmiş ve ben okuyamadımmı inanmıyorum yaaa bu aralar çpk yoğunum T_T çok güzel gerçekten ama neyden kaçıyor acaba çok merak ettim

bu arada gizli okurlarada bir dırça çekeyim 94 kişi bakmış yorum yazmamış eğer beğenmediğiniz bir yanı dahi varsa söyleyin düzetsiz öyle bakıp kaçmakla olmaz

Bu bir tür deneme yazısı aslında benim için. İleride ki büyük projelerim için kendimi geliştirmeye farklı türden insanları oknu almaya çalışıyorum sürekli hikayelerimde.