Çocukluğumuza dair, duygularımızla harmanlanmış anılarımız bizim için çok değerlidir. Daha sonraları, hayatın bu ilk evrelerinde yaşanmış olanlar şekillenmeye ve önem kazanmaya başlar, sonuçta hiçbir şey tamamen masum değildir.
Çok neşeli zamanlar ya da tesellisi mümkün olmayan gözyaşlarının hepsi geçer ama asla silinmez.
Ve eğer bir müzik notası, bir şarkı ya da bir koro bu uzaktan gelen seslere karışırsa izi elbette ki daha derin olacaktır...

FİLMİN KISA ÖYKÜSÜ
1949 yılında, o sıralar işsiz olan müzik öğretmeni Clément Mathieu problemli çocukların devam ettiği bir okula gözetmen olarak alınır.
Baskıcı bir tutum sergileyen okul müdürü Rachin çocukları hizaya getirmekte zorluk çekmektedir. Onlara müziğin gizemli dünyasının kapılarını açan Mathieu hayatlarını sonsuza dek değiştirecektir.

Christophe Barratier (Yönetmen)
Christophe Barratier, klasik gitar sanatçısıdır. Paris’teki Ecole Normale de Musique okulundan mezun olmuş ve çeşitli uluslararası ödüller kazanmıştır.
1991’de Jacques Perrin’in Galatée Films şirketine katılmıştır. Children of Lumiere (Les Enfants de Lumière), Microcosmos, Himalaya ve Winged Migration filmlerinde ortak yapımcı olarak çalışmıştır.
2001 yılında yönettiği ilk filmi, Maupassant’ın “Les Tombales” kitabından uyarlanmış bir kısa film olup,baş rollerini Lambert Wilson ve Carole Weiss’ın paylaşmıştır. Film, Canal+ ve FR3’de yayınlamış, Clermont-Ferrand Festival’inde gösterilmiştir. .
Galatée Films tarafından yapılan, Philippe Lopes-Curval’in de senaryoda payı olduğu Les Choristes, Christophe Barratier’in ilk uzun metraj filmidir.

YÖNETMENLE YAPILAN RÖPORTAJ
Niçin ilk uzun filminizi Jean Dréville’in 1945 yapımı filmi La Cage aux Rossignols’a (A Cage of Nightingales) dayanarak yaptınız?
Kısa filmim Les Tombales’den sonra, uzun metraj bir film yapmak için iyi bir hikaye arıyordum. Fark ettim ki tuttuğum notlar hep 4 yaş ile 8 yaş arası kendi çocukluğumla ilgili. Ve müzik eğitimimi de göz önüne alarak içinde hikayenin içinde mutlaka müzik de olmasını istedim. Bu kombinasyon beni doğal olarak La Cage aux rossignols’e yönlendirdi. O filmi 1970 ya da 1971’de, sadece iki televizyon kanalının olduğu yıllarda, yedi ya da sekiz yaşındayken seyretmiştim. Bir çocuk olarak çok etkilenmiştim. Film günümüzde unutulmaya yüz tuttu ama etkisi hala sürüyor. Fransız sinemasının ‘en iyi’ yapıtı gibi iddialı bir sıfatı da olmadığı için uyarlaması çok tehlikeli değildi.
Anı olarak bende filmle ilgili kalan iki önemli noktadan biri çocukların seslerinden yayılan duygular ve başarısız müzisyenin her şeye rağmen etrafındaki yaşamı değiştirme çabaları. Filmlerde bunu seviyorum aslında beni etkileyen filmlere baktığımda hep dünyayı daha yaşanır bir hale getirme çabasında olan bireyi görüyorum. Bir filmin her şeyi değiştiremeyeceğini biliyorum ama çabalama isteğinizi arttırabilir. Sinema salonundan çıktığımda kendimi filmin ana karakteriyle özdeşleşirken bulmayı seviyorum. Clément Mathieu’nun öğrettiği sadece müzik değil, hayat dersi de var içinde. Filmde üç konu var- çocukluk, müzik ve elden ele aktarılan meşale.

Çocukları nasıl buldunuz?
Herşeyden önce koroda soloyu söyleyen çocuğun gerçekten şarkı söyleyebilen bir çocuk olmasını istedim. Bulmanın kolay olmadığını biliyordum ama şansım gerçekten çok yaver gitti bu sefer. Çocuk korolarını dinleyip, Fransa’da turlarken Lyon’da Jean-Baptiste Maunier’e rastladık, “Petits chanteurs de Saint-Marc”da soloları söylüyordu. Çok sıra dışı ve insanın içini kıpırdatan bir sesi var. Oyunculuğunu da görünce kararımı hemen verdim.
Diğer çocuklar için böyle bir kriter aramadım. Çekimleri yaptığımız bölgedeki çocuklarla çalıştık. Yaklaşık 2000 çocuk arasından seçtik filmde izlediklerinizi. Aralarında Sadece iki Parislinin oyunculuk deneyimi vardı aralarında. Önceleri playback çalışıyorduk ancak daha sonra hepsi şarkı sözlerini öğrendi ve çok içten seslendirdiler parçaları.

Peki ya müzik?
Bruno Coulais ve ben, müzik üzerinde çekimler başlamadan dokuz ay önce çalışmaya başladık. ‘Çocuk korosu’ hissini yılbaşlarında gördüğümüz çocuk koroları fikrinden uzak tutmaya çalıştım. Müziğin gerçekten çok kuvvetli olması gerekiyordu.Orijinal ve varolan bir repertuardan yararlanmamış olması gerekiyordu. Filmdeki müziğin yaratıcısı Clément Mathieu, karakterlerin gelişimine göre müziği de ayarladık, çoğu zaman bu filmi yaparken bir müzikal çekiyormuşuz hissine kapıldığımız oldu.

Film tamamlandı, size ne gibi katkıları oldu?
Uzun zamandır bilinçaltımda bu hikayeyle dolaşıyormuşum, bu hikayeyi anlatmak kendi hayatımda iz bırakmış bir takım olayların ağırlığından kurtulmamı sağladı. İyi bir terapi gibiydi. Çocukluğumla ilgili bir takım meseleleri kapatmamı sağladı kendi içimde; mutsuz bir çocukluk değildi benimki ama zaman zaman çok zordu ve bunu yaşayan herkese olduğu gibi bu durum beni kırılgan yaptı. Hayatımın en büyük tutkularından olan müzikle konuşma fırsatını da buldum bu hikayede. Clément Mathieu gibi bir müzik kariyerim olamadı benim, bir gün bırakıverdim müziği. Ve bu konuda konuşma zamanımın geleceğini biliyordum. Filmde, benim karakterlerdenhangisi olduğumu -okul müdürü dahil- çok iyi tahmin edebileceğinizi düşünüyorum.

GÉRARD JUGNOT İLE RÖPORTAJ
Nasıl oldu da Clément Mathieu karakterini canlandırdınız?
Christophe Barratier’i çok uzun zamandır tanıyorum. Fransız sineması konusunda zevklerimiz birbirine benzer, egzantrikler dedikleri eski Fransız oyuncuların rol aldığı eski Fransız filmlerini severiz. Bunların içinde benim en fazla hayranlık duyduğum Noël Noël’dir.
Bir gün Christophe bana ‘La Cage aux Rossignols’ (A Cage of Nightingales) filminin kendi versiyonunu çekmek istediğinden bahsetti. Ona bunun harika bir fikir olduğunu söyledim. Ama aynı zamanda zordu da, seti günümüzden çok geçmişte kurmamak gerektiğini düşünüyordum ama günümüz de olamazdı. O zaman benim çocuklara rap öğreten bir öğretmen olmam gerekiyordu. Sonuçta Christophe çok zekice davrandı. Hikayeyi savaş sonrası dramatik bir zaman diliminde kurguladı. Ama aynı zamanda bizi çok harekete geçiren, geçmişi hakkında düşünen ve başarısını geçmişte unuttuğu birine borçlu olduğunu farkeden bir karakteri kattı işin içine. Hem çok nostajik hem çok samimi birey çıktı ortaya.

Filmin Künyesi
Yönetmen: Christophe Barratier
Senaryo: Christophe Barratier, Philippe Lopes-Curval
Görüntü Yönetmeni: Dominique Gentil, Carlo Varini
Kurgu: Yves Deschamps
Müzik: Bruno Coulais, Christophe Barratier
Yapımcı: Arthur Cohn, Nicolas Mauvernay, J. Perrin
Yapım: 2004, Fransa, İsviçre, Almanya
Tür: Dram
Süre: 95 dk.
Dağıtım: Medyavizyon

Oyuncular:
Gérard Jugnot (Clément Mathieu)
François Berléand (Rachin)
Kad Merad (Chabert)
Jean-Paul Bonnaire (Maxence)
Marie Bunel (Violette Morhange)
Paul Chariéras (Régent)
Carole Weiss (The Countess)
Philippe Du Janerand (Monsieur Langlois)
Erick Desmarestz (Doctor Dervaux)
Jean-Baptiste Maunier (Pierre Morhange)


Kişisel Yorumum : Gerek hikayesi, gerek konusu, gerek oyunculuk gerek müzikler bakımından çok başarılı bir yapıt. Fazla abartıya kaçılmadan, gerçekçi bir şekilde anlatılmış sıcacık bir hikaye. Kesinlikle izlenmeli.