Az önce buraya Charlie Chaplin'in en sevdiğim 2 filmi olan The Kid ve The Great Dictator hakkında yaklaşık 4 word sayfası edebilecek bir yazı yazdım. Fakat tam başlığı açıyordum ki........

CHROME HATA VERDİ!!! Lanet şey.. Haliyle tüm yazı gitti. Neyse.

Efem özetlersem: Charlie Chaplin herkesin elinde bastonu, bol pantolonu, kocaman ayakkabıları, melon şapkası ve kendine has yürüyüşüyle tanıdığı, benim de 4 gün öncesine kadar bundan fazlasını bilmediğim, kaç gündür beni "NEDEEEEĞNNN?!!! Neden daha önce izlemedim ben bu adamın filmleriniiiiğğ" diye yastan yasa sürükleyen komedinin büyük ustası, müthiş deha, nazarımda gelmiş geçmiş en büyük yönetmendir.

Komediyle özdeşleşmiş sayılmasına rağmen dudaklarınızda bir gülümseme ve gözlerinizde iki damla yaş bırakabilecek filmleri yaratan yegâne ustadır.

Benim için "sanatçı" kelimesinin sözlükteki anlamıdır kendisi. Bir sanatçının toplumun sorunlarını yeteneği ve dehasını kullanarak nasıl yansıtabileceğini, yaklaşık bir asır önce o dönemin teknolojisiyle, kalite bakımından dönemin çıtasını inanılmaz yükselten filmler yaparak göstermiştir.

Meslektaşlarının "Eğer yapabilseydi, filmlerindeki her sahneyi kendi oynardı." şeklinde tanımladıkları mükemmeliyetçi bir insandır.

"The Great Dictator" filmiyle, bir sanatçının nasıl olması gerektiğini, insanın kanını donduran yahudi soykırımı gerçekleşirken böyle bir kıyıma asla sessiz kalmayacağını göstermiştir.(Ayrıca kendisinin ilk sesli filmidir. Yayınlandığı dönemde Almanya dahil bir çok ülkede yasaklanan bu filmi Hitler üst üste iki kez izlemiş ve hiçbir yorumda bulunmamıştır. Charles Chaplin sonraları "Ne düşündüğünü bilmek için her şeyi verirdim." demiştir.)

Aynı filmin ilk yarısındaki uydurmaca almancasıyla gülmekten karnıma kramplar sokmuş, son sahnesindeki konuşmasıyla tüylerimi diken diken etmiş, gözlerimi doldurmuştur.

"We think too much... and feel too little."

Kısa yazcaktım duramadım gene. Neyse.

Not: Hayır abartmıyorum. İzleyin, göreceksiniz.