Bu bölümle birlikte kesinlikle eminim ki, yazar Vivaldi 'nin Dört Mevsiminden etkilenmiş.

Emi - Sonbahar (Son bölümde ki piyano çalışı esnasınde gördüğümüz renk tonları bile (kırmızı ve sarı) kendisinin sonbaharı temsil ettiğini ayan beyan bir şekilde ortaya koyuyor. Sonbahar gibi, kızgınlık ve yalnızlık ile dolup taşıyor.)

Arima - Kış (Kendisi hakkında her zaman, makine gibi, soğuk biri olduğu söylentileri dolaşmaktadır. Kış mevsiminin tam karşılığı.)

Takeshi -İlkbahar (Enerjik ve deli dolu. Baharın ilk ayları gibi, her yer cıvıl cıvıl olurken, karakterimiz de aynı şekilde, her zaman neşeli ve enerjik. Piyano çalışı da bunu onaylar şekilde.)

Kaori - Yaz (Arima'nın ilk gördüğü an da emin olmuştuk. Tam anlamıyla yaz mevsiminin karşılığı. İçten ve samimi. Rengarenk.)

Ve kendilerine ait mevsimlerin parçalarını dinlerseniz eğer, kendilerine ne derece uyum sağladığını rahatlıkla görebilirsiniz.

Not: Gelecek bölümde, sonunda Arima'nın performansını görebileceğiz. Bakalım...

Arima, hayatında ki tek önemli kişi için sarı cadolozu mu seçti? Yoksa annesine mi vurgu yaptı? Biraz çalkantılı bir yorum getirmişler. Annesiyse eyvallah ama yok değilse, Arima'nın parmaklarını kırarım.

Arkadaş, böyle bir şey görmedim ben ya! Arima iyi bir karakter, geçmişinde yaşadığı trajedi, Tsubaki ve Watari ile dostluğu, annesinin hatıralarının karabasana dönüşüp onun hayatını zehretmesi, buraya kadar her şey tutarlı, güzel. Tsubaki'nin duyguları güzel, bunun yavaş yavaş gelişmesi, kendisini hem erkek arkadaşı senpai'sine hem de Kaori'ye karşı suçlu hissetmesi güzel. Watari'nin tam bir öz güven patlaması şeklinde dolaşması, bir "womanizer" olduğunu her fırsatta vurgulanması, kendince animeye neşe katması güzel. Emi, Takeşi, Takeşi'nin bacısı, Arima'nın hocası ve boncuk gözlü kızı, kısacası her karakter, kendi küçük hikayeleri gelişimleri vs güzel güzel hep güzel. Kaori de bir yere kadar güzel. Rengarenk, hayat dolu. Tabii ki ben ölüyorum diye bas bas bağırıyordu hareketleri ama kendi içinde tutarlıydı en azından.

Ancak en başından beri tıpkı Emi ve Takeşi gibi Arima'ya saplantı derecesinde hayran, onun gazıyla müziğe başlamış, sönük, ezik bir karakterken öleceğini anlayınca değişmeye ve ne olursa olsun Arima'ya yaklaşmaya karar vermesinde iş değişiyor. Bu kararda hiçbir sorun yok. Saçlarını aç, lens tak, uçuş uçuş eteklerinle oraya buraya tırman, koca bir pasta ye. Eyvallah. Ama sırf Watari ve Tsubaki Arima'nın etrafında ve ona yaklaşamıyorsun diye bir aşk oyunu oynamaya değer miydi? Neymiş, Tsubaki'ye söyleyemezmiş, o zaten dut gibi Arima'ya aşıkmış, herkes de bunun farkındaymış, o da Watari'ye yaklaşmış. Watari zaten Kaori'yi hemencecik unuturmuş. Ne güzel memleket be!

İçim acıdı o sahnede, isyan ettim, Kaori öldüğünde ağlamayan ben o sahnede ağladım. Watari telefonunda kendisiyle Kaori'nin fotoğrafına bakarken anime benim için bitti.

Bu ne düşüncesizlik yahu! Hayır, sadece Kaori'ye değil lafım, sana da ey mangaka, bu ne pisliktir! Yarattığın karakterden memnun musun? İnsanların duygularıyla oynayan pis bir yalancı yarattın ve dramatik bir şekilde öldü diye herkesin affetmesini bekliyorsun.

İçimde hep bir umut kızın ameliyattan canlı çıkmasını bekledim. Son mektup koydu biraz o kadar.