rüzgârın enginliğini ve dinginliğini duymak... hafiften esen bir rüzgârın, dikkat dolu bir sessizlikle tenime ve ruhuma dek değdiğini hissettiğim bazı kış gecelerini ve bundan duyduğum tarifi nâ-mümkün tahassüsleri hatırıma getiren sahneler vardı. rüzgârı dahi pek içten anlatmış miyazaki amcamız. san cidden pek güzeldi. o kadar vahşi bir tatlılıkla çizilmiş ki seyretmeye doyamadım.

film çok çekici bir atmosferle başladı ve içine anında çekti beni lakin bitmeye yakın bir soğukluk girdi aramıza. miyazaki amcanın diğer filmlerinde olmayan bir soğukluk vardı hafiften. belki de tabiatın vahşiliği sebebiyledir... lakin ne olursa olsun bir şaheser olduğu pek aşikâr.

diyecek bir şey bulamadım. burada bitiriyorum kalbime `tonari no totoro` yahut `mimi wo sumaseba` kadar dokunamadı. lakin bunu bir eleştiri mahiyetinde söylemiyorum. zira bu şaheserde çocuksuluk yok idi. ciddiyeti bakımından ve bu ciddiyetteki dikkat/ısrar sebebiyle derin bir yapımın amaçlandığını düşünüyorum. bu yönüyle diğer miyazaki filmlerinde nazarımca ayrı düşüyor. lakin tabiatı miyazaki'nin elleri vesilesiyle izlemek daima harikulâde olacak benimçin. filmde emeği geçen herkese şükranlarımı sunar ve dahi müzikler için hassaten teşekkür ederim.