Üzüntülü mü? Ay ağlicaz galiba Neyse merakla bekliyorum yeni bölümü!!!!!!!

@sailor maron:Söylediklerini dikkate alacağım

@animegirl:En kısa sürede 2.yle gelcem ama ilklerde o kadar üzüntü yok sonlara doğru kötü ouyo düşünnce bn bile ağlarım heralde

BÖLÜM 2:Davetsiz Misafir


Yumi dakikalar geçmesine rağmen hiç kıpırdamadan duruyor. Roy’da gözlerini
Yumi’nin yüzünden çekemiyordu. Etrafta ölüm sessizliği vardı. Roy bir yandan şaşkın bir yandan da içindeki kötü hisse uyan bir bakışla Yumi ve arkasındaki çocuğa bakıyordu. Bu sessizliği bozan Emily oldu.

“-Aaa!!Yumi abla hoş geldin de..”

Dedikten sonra Yumi’ye ‘Bu kim?’ dercesine bi bakış attı. Yumi kafasını kaldırdığında gözünden bir damla yaş yere süzüldü. Gözlerini elinin kenarıyla silerek yüzüne yalandan bir gülümseme oturttu. Bunu yapmacık olduğu her ne kadar belli olsada hiç kimse bu konuda konuşmadı.

“-Eee, bakalım küçük hanım Yumi ablasını özlemedi mi?”

Diyerek Yumi kollarını iki yana açtı. Emily büyük bir sevinçle hemen Yumi’ye koştu. Roy ise hala üzerindeki şaşkınlığı atamadığından olsa gerek olduğu yerde kalmıştı. Eli kapının kolunda bedeni kapının önündeydi ama ruhunun nerde olduğunu bilen yoktu. Emily’nin dürtmesi üzerine Roy silkinerek kendine geldi. Emily parmaklarının ucuna kalkıp Roy’un kulağına fısıldadı:

“-Abi, O senin sevdiğin kız. Bi hoşgeldin’i hak etmiyor mu sence?”

Diyerek Roy’un yüzüne karşı gülümsedi. Roy döndüğünde Yumi tam karşısında yanındaki çocukta Roy’a bakıp saf saf gülüyordu. Roy’da her ne kadar zor olsada gülümsemeye çalıştı ve Yumi’ye elini uzattı:

“-Hoşgeldin Yumi”

Yumi’nin yanındaki çocuk Roy’un elini uzatması üzerine Yumi’yi dürttü. Roy bunu görünce elini geri çekti. Hayat bu kadar acımasız olmak zorunda mıydı? İlk önce en yakın arkadaşı ölüyor. Daha sonra hayatında en çok sevdiği kız yanında ona karışan bi züppeyle geliyor. Acaba bu çocuk onun yeni sevgilisi miydi? Yok artık! Yumi Roy’a asla böyle yapmazdı. Belki Roy ona en başından onu sevdiğini söyleseydi böyle olmazdı. Düşüncelere dalmışken gözüne çarpan bir şey onu kendine getirdi. Çocuk sürekli eğilip Yumi’nin kulağına bir şeyler fısıldıyordu. Yumi artık daha fazla dayanamayarak çocuğu ittirdi. Ardından:

“-Roy, bu seninle tanıştırmak istediğim kişi. İsmi Lee…”

diyerek çocuğu gösterdi. Ardından çocuğa döndü:

“-Bak Lee. Bu da Roy. Şu küçük hanımsa Emily…”

diyerek Emily’e gülümsedi. Çocuk umursamaz bi tavırla Roy’a baktı. Ardından:

“-Emily, Lee’yi annemlerin yanına götürebilirmisin? Benim abinle konuşmak istediğim şeyler var.”

diyerek önce Emily’e sonra Roy’a baktı.


“-Hıhı… Siz keyfinize bakın”

diyerek Lee’nin kolundan çekiştirerek içeri götürdü. Yumi, tekrar Roy’a döndü. Çok üzgün görünüyordu. Yumi etrafına bakındı kimseler yoktu. Birden Roy’a sarıldı ve ağlamaya başladı.

“-Artık dayanamıyorum Roy… Şu gidenle evlendirecekler. Karşı çıkamıyorum. Oysa onun yerine senin gibi biriyle birlikte olmak isterdim.”

Yumi hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Roy dışarıdan ağlamıyormuş gibi görünse de içi kan ağlıyordu. Eğer daha önceden onu sevdiğini söyleseydi daha önceden ona evlenme teklif etseydi kabul etmese bile bi olasılıkları olacaktı ama artık imkansızdı. Yapacak tek şey Yumi’ye her konuda yardım etmekti.

“-Hadi artık ağlama Yumi. Kendini üzmeye değmez. Sen onun için ağlayacak bir kız değilsin. Ne olursa olsun güleceğine söz vermeni istiyorum Yumi. Bu bana yeter…”

diyerek Yumi’nin yanağından süzülen yaşı eliyle sildi. Keşke ona yardım edebilseydi. Keşke bunlar hiç yaşanmasaydı. Ama kader her zamanki gibi kimseye adil davranmıyordu. Ryan’dan sonra Yumi’yi de kaybetmek Roy’a çok zor gelecekti.

“-Hadi artık içeri dönelim yoksa yanlış anlaşılırız. Ama bu halde olmaz. Gel mutfakta sana bi su vereyim. Sonra elini yüzünü yıkarsın o zaman içeri döneriz.”

diyerek Yumi’ye gülümsedi. Yumi aceleyle dönerek:

“-Rooyy!! Sana söylemem gereken bir şey daha var.”

dedikten sonra ortalıkta tekrar bi sessizlik oldu.

“-Tabii Yumi, söyle hadi…”

“-Roy biz Kore’ye taşınıyoruz...”

dramaaa ... çok hoş inşallah ağlarım dewamını bekliyorum.

hmm... kore mi neden japon değilde koree dermişim ilk bölüm kısaaa ikincisi iyi

çok güzel.... aslında birincisini okuduğumda damat adayı olduğunu tahmin etmiştim.... ama bakalım şimdi ne olacak...

O da benim ilk ipucum olsun ^^ Dewamında ne uyduracağımı bende merak ediyorum.Kurgu oturdu da olaylarda biraz karışcak tabii ^^ şu başta verdiğim ipucu gibi arada yazabilirim...

@xunlai:Ağlarmısın bilemem ama içli bişi yazacam Dewam etmeyide en kısa sürede eserse düşnüyorum.Burda bırakamam ^^

@gothic girl: Çünkü bnlar zaten Japonyada yaşanıo ilkuş ^^Uydurabildiim bi kore oldu ama merak etmeyin Dhikayenin dewamı varr Eh o kadrıda meraka kalsın :

Bölüm 3:Hayat Sancısı

“-Biz Kore’ye taşınıyoruz.”

Roy bir anda olduğu yerde dona kaldı. Yumi artık onun yanında olmayacak mıydı? Hayatta tek başına mı kalacaktı? Evli bile olsa Yumi’yi görmek onu mutlu etmeye yetiyordu. Ama artık bu da olmayacaktı.

“-Efendim?”

“-Royy, ben gerçekten üzgünüm… Ama yapabileceğim hiçbir şey yok… Lütfen anla beni.”

Yumi tekrar ağlamaya başladı…

“-Sence bunu istiyor muyum? Söyle Roy! Bu çaresizlikle ne yapabilirim? Aileme karşı mı çıkıyım? Ya da evlenmemek için kalkıp kendimi bi yerden mi atayım? Gerçekten bunu mu istiyorsun? Benim seçimim değil bu Roy! Lütfen sende bunu yaparsan artık yaşamamın ne anlamı kalır ki?

Yumi gözyaşları içinde Roy’a döndü. Roy Yumi’ye öldür kendini dese Yumi tereddüt etmeden hayatına son verebilirdi bu durumda. Kore! Neden burası varken Kore’ye taşınıyorlardı sanki?

“-Bak Yumi! Senide kaybetmek istemiyorum! Senin elinde olmadığını biliyorum ama yinede bana zor geliyor. Hem eğer sen atlarsan ben nasıl yaşarım Yumi!”

diyerek derin bir nefes aldı. Herşey neden ona zorluk çıkarıyordu sanki. Oda diğer insanlar gibi mutlu olamıyordu? Sevdiği kızla gezip eğlenmek istiyordu. Ama aileler ve hayat… Her zamanki ellerindeki kozları oynamakta sona kalmıyorlardı. Neden Roy’un elinde hiç koz yoktu? Hayatta mutlu olmak için onunda elinde bir koz olması gerekmiyor muydu? Ama hepsi sıkıntılara bi umut için söylenen sözlerdi.

“-Yumi? Bu bir veda konuşması değildi öyle değil mi?”

Yumi cevap vermeden mutfağa gitti. Roy’un o anda gözünden akan bir damla yaş yerdeki halıya damladı. Ama erkekler ağlamazdı. Peki, nasıl atarlardı içlerindekini? Bağırıp çağırarak mı? Bu hiç olgunca değildi. Ağlamak neydi o zaman? Derken arkasında bir el hissetti. Döndüğünde Emily ağlamak kızarmış ve şişmiş gözlerle Roy’a bakıyordu.

“-Abi, bu olamaz öyle değil mi? Yumi gidemez! Gitmez…”

Emily tekrar ağlamaya başladı. Roy Emily’e sarıldı. O sırada Yumi mutfaktan odaya geldi. Kafasını kaldırdığında Emily Roy’un yanında ağlıyordu. Elindeki bardağı bırakıp Emily’e koştu.

“-Aaa ama ağlamak böyle küçük bir hanıma yakışıyor mu Emily? Hadi sil gözyaşlarını…”

diyerek Emily’nin yanağındaki yaşları sildi. Onu ikna etmek zor olacaktı. Roy’da Yumi’de bunun farkındaydı.

“-Yumi abla?”

“-Efendim canım?”

“-Sen şimdi Kore’ye mi gideceksin?”

“-O da nerden çıktı Emily?”

dedi. Emily arkasını dönüp Lee’yi gösterdi. Lee orda iğrenç bir gülümsemeyle olanları izliyordu.

“-A,a,a bakın küçük ailemiz buradaymış… Yumi Emily senin kızın mı?”

Roy birden ayağa kalkmaya yeltendi. O anda Yumi Roy’un elinden tutarak oturmasını rica etti.

“-Lee! Yeter artık…Daha evlenmedik…Şimdi kapa o çeneni!!”

Roy Yumi’yi ilk defa bu kadar sinirli görüyordu. Emily Yumi’nin elini bırakamayacak gibi sıkıyordu…

“-Bak, bak sen şunlara… Noldu beyimiz bi kıza boyun mu eğiyor. Hah!”

diyerek kahkaha attı. Yumi’nin nefreti gözünden okunuyordu. Roy Yumi’nin yüzüne bakınca ağladığını gördü. Yumi’nin yüzünde çaresizlik açık olarak okunuyordu ve çaresi yoktu.

“-Hadi artık. Şu saçma oyununuzu bırakın. Yumi gitme vakti.
Yumi gözünde yaşla ayağa kalktı. Emily’e gülümseyerek kapıya yöneldi. Ardından ailesinden sonra evden ayrıldı.

ben bu Lee midir ne ise artık öldürürm onu ne o öyle ya...

devamını da bekliyorum... çok açma arayı...