İçinden bulunduğu durum yüzünden birden şaşkına dönen Mizu hem kendisinin hem de Mitsunari’nin dengeyi kaybedip ağaçtan düşmesine sebep oldu.. ‘Kahretmesin,aksiliğe bak.tam zamanıydı’.. İkisi de yerdeydi…Buna sebep olduğu için üzülen Mizu özür dilemek için kafasını kaldırdığında Mitsunari’nin yüzüyle karşılaştı..Mitsu’nun kolunun üstüne düşmüştü ve korkudan ona sarılmış haldeydi Mizu..Bunu biraz geç fark etmişti..Mitsunari ile bu kadar yakın olmak Mizu’nun yüzünü kızarmasına sebep olmştu.Bu yüzden hemen kafasını çevirmişti... O bu haldeyken Mitsunari hiç bozuntuya vermeden:

-Yoksa televizyonda görüldüğüm kadar yakışıklı değil miyim,evet biliyodum bunu kahretmesin”dedi..

Mizu hemen ayağa kalkarak özür dilemeye başladı..Kendini çok pişman hissediyordu.Garip bir şekilde de kalbi çok hızlı atıyordu.Anlam veremediği bir şekilde..Mitsunari de ayağa kalkıp:
-Özür dilemeyi kesebilirsin salak bunlara ben sebep oldum seni korkuttum..Ben hatalıydım..Her neyse.Kemiklerimiz kırılmadığına göre pek bi problem yok değil mi,dedi sırıtarak…
Kız Mitsu’nun yüzüne pek bakamıyordu ama onun bu duruma güldüğünü görünce kendini gülmekten alamadı..ve bu olayı unutmaya çalıştı..yapabildi mi bunu bilinmez tabi..


Okuldan dönüş yolunda yine her zamanki gibi birliktelerdi..Mutlulardı konuşmaktan.Mizu birden durup:

-Senin güldüğünü görmek beni mutlu ediyor.Her zaman gülümse,olur mu?” dedi ve utanarak kafasını yere indirdi.
O sırada Mizu’nun evine çoktan varmışlardı.. ‘ iyi günler’ diyip hızlıca eve yöneldi Mizu..Mitsunari’nin eli ‘hadi hoşça kal’ demek için kalktı ama bir şey diyemeden durdu öylece..Mizu’ya gülümsemek için zorladı kendini ve eli birden yanına düştü..sadece durdu onun eve girmesini izledi..ve Mizu’nun gülümsemesiyle kapı kapandı..Mitsunari bakışlarını yere indirip bir süre daha bekledi orda. ‘Neden gün geçtikçe senden ayrılmak daha da zorlaşıyor benm için..neden seni burada bıraktığım her akşam üzülüyorum ve adım atmakta güçlük çekiyorum…. Ahh yine ağrımaya başladı kalbim anne.hem de çok ağrıyor…
……..
Mizu eve geldiğinde her zaman olduğu gibi rahat bir şeyler giydi ve derse oturdu..Ama bu sefer kendini pek iyi hissetmiyordu..o gün olanlar aklına geldikçe garipsiyordu hissettiklerini..
Tam derse başlayacakken yemek yemeyi bile unuttuğunu fark etti..Bikaç atıştırmalık yiyecek almak için mutfağa gitmeye karar verdi..odasından çıkıp mutfağa doğru giderken televizyonun karşısında kızkardeşinin durmadan “yay çok tatlı..çok yakışıklı..Mitsu’mmm benim” diye bağırdığını işitip oturma odasına girdi ve odaya girmesiyle şok olması bir oldu..ekrandaki Mitsunari idi..şu yakın arkadaşı Mitsunari..her gün aynı yoldan eve kadar yürüdüğü Mitsunari..hiç tv izlemediği için bu durumu fark etmesi çok geç olmuştu..Babası ünlü bir işadamıydı ve Mitsu yeri geldiğinde babasının şirketlerinin ürettiği ürünlerin reklamlarında oynuyordu…Yakışıklı olduğundan dolayı da çok da olmasa ünlü biriydi..Mizu yeni anlıyordu okulda Mitsu’ya olan ilginin sebebini…O bu durumu pek bilmediği için sadece pek umursamıyordu ona karşı olan ilgiyi.sadece Mitsu ile konuşmak hoşuna gidiyordu ve konuşuyordu o kadar…O sırada bugünkü olanlar aklına geldi ‘Kahretmesin,onun kolunun kırılmasına sebep olcaktım..ona zarar vermiş olcaktım..’ …Daha çok pişman olmuştu…Kendini kötü hissediyordu…Ama kendisi fark etmese de başka duygularda büyüyordu içinde…

Ertesi gün Mitsu ile karşılaştı yeniden..Ama artık rahat olamıyordu onun yanında..eskisi gibi değildi.Davranışlarına daha çok dikkat ediyordu..Biraz olsun uzak durmaya çalışıyordu.Öğle yemeğini de onla birlikte yememek için bahaneler uydurdu..Onu başkalarıyla konuşurken görünce biraz kötü oluyordu ama ondan uzak durması gerektiğini hissediyordu..Onunla her karşılaştığında kalbi bi başka atıyordu..Anlayamadığı bir şeklide..

Mitsu onla konuşmak için her yerde karşısına çıkıyordu ama Mizu hep kaçıyordu..Hem ondan hem kendinden kaçıyordu..Bu durum bir hafta kadar sürdü.Artık neredeyse hiç konuşmuyorlardı…Mizu bu garip duygulardan kurtulacağını zannederken daha da çok kötü hissediyordu artık…Kendisi istemişti bu durumu ama Mitsu ile konuşmayı çok özlüyordu..Onunla eğlenmeyi birlikte gülmeyi çok özlüyordu…

Birgün Mizu okula giderken önünde Mitsunari ile bir kızı birlikte okula gittiğini gördü…Kız Mitsu’nun koluna girmişti ve durmadan gülüyordu..Çok samimi görünüyorlardı…İkisinin ne zaman bu kadar yakınlaştığını merak etmeye başladı..artık her yerde yan yana görüyordu onları..Aradan zaman geçti başka bir kızla gördü Mitsu’yu..ve başka bir kızla daha..Durum iyice çekilmez bir hal alıyordu Mizu için..Mitsu’dan uzak durdukça daha çok bağlanmaya başlamıştı ona..Farketmemişti ama çok bağlanmıştı..Ve ondan uzak kaldıkça onu gerçekten sevdiğini anlamıştı..ama bu sevgi neydi onu anlamış değildi henüz..Sadece bu durumdan çok acı çekiyordu..Tek bildiği buydu..

Yine yeni bir gün yeni bir kız...Okulda bahçedeydiler..Mitsu ile Mizu’nun ilk karşılaştğı ağacın altında Mitsu başka bir kızla muhabbet ediyordu…Durumdan memnun oldukları her hallernden belliydi…ve bu durumdan duyduğu acı Mizu’nun dayanamayacağı boyutlara gelmişti..

Mitsu’nun yanına gitti ve kolundan tutup çekti.İçindeki acılara son vermek istedi sadece..ve konuşmaya başladı..

-İnanamıyorum sana..Hiç mi üzülmedin konuşmamamıza..artık birlikte zaman geçirmememize..evet ben istedim biraz olsun uzak olalım diye ama hiç mi bağ kalmadı aramızda..birbirimizin yüzümüze bakmıcak kadar.Nasıl birisin sen,gerçekten hiç üzülmüyor musun bu duruma.?? Kalpsiz misin ha..Söylesene kalpsiz misin..ben böyle üzülürken sen çok rahatsın gerçekten bu kadar duygusuz olduğunu bilmiyordum.Kalpsizmişsin demekki.Kalps-“

Tam o sırada Mitsunari , Mizu’nun sağ elini tuttu ve kalbinin olduğu yere koydu..ve kelimeler dökülmeye başladı dudaklarından,yavaşça:

-Eğer,eğer ben bi kalpsizsem..Seni her gördüğümde yerinde duramayıp çırpınan bu şey ne?Gözlerine baktığım her saniye olduğu yerden fırlayacakmış gibi,haline isyan edercesine çırpınan bu şey ne?Senin yanımda olmadığın her saniye acılar içinde can çekişen bu şey ne?Hissediyor musun bunu… ve yeniden soruyorum eğer ben kalpsizsem…bu kalp değilse…ben…”sorular bitmemişti,söylenmesi gereken sözler son bulmamıştı.Ama Mitsunari’nin dayanacak gücü çoktan tükenmişti.
Zaman yavaşlamaya başlıyordu.Saniyeler ağırlaşıyordu ve gözleri kararıyordu Mitsunari’nin..Haline isyan eden o şey durmaya hazırlanıyordu.Geçti zaman geçti anılar ..herşey geçti..ve olaması gerektiği gibi her şey bitti,bitmişti…

………………..
Mitsunari 5 yaşındayken….

“Anne yine ağrıyo kalbim bazen geceleri uyuyamıyorum..Hani sen bana masal anlatıp saçlarımı okşuyosun ya o zaman geçiyo işte..yine öyle yapsana yine geçer belki..Doktorlar pek iyi olcamı düşünmüyo biliyorum ama sen yanımda olunca geçiyo..bak gerçek diyorum geçiyo..anne..sen yanımda ol sadece ne olur..”
………………..

Mitsunari’nin ağzından bikaç kelime dökülmeye başlamıştı.. “yine acıyo anne,ne olur bırakma beni,dayanamıyorum”…bu sözlerinin Mitsunari’nin annesine ulaşamayacağını yeni öğrenmişti Mizu…Hastanede acılar çeken Mitusunari’nin elini sıkıca tutarken yeni fark etmişti Mitsunari’nin kalbini.. ve küçükken annesiz kalmış bu yüreğin hala küçük bir çocuğa ait olduğunu yeni anlamıştı…
Ve Mizu’nun elinden hiç bir şey gelmemişti,gözyaşlarıyla birlikte ‘Her zaman yanındayım” demekten başka…