Sawada Tsunayoshi'nin seriyi hiçbir karakter gelişimi olmamış gibi kapatması acıydı benim için.

Mangakanın 'kararlılık' ya da 'özgür irade' -ya da mallık- diye tanımlayıp Tsuna'nın hala okul arkadaşları tarafından istismara uğruyor olmasını okurken ağlamak istedim. İmkanı varken bunları durdurmaması sadece kendisine değil ondan yarar sağlamaya çalışanlara da zarar veriyor, arkadaşlarını korumaya çalışıyor belki ama arkadaşları da bundan etkileniyor.

Anlayacağınız Tsuna yine kendini savunmak için ayağa kalkmıyor.

Bir baba figürü olmadan büyümesi evet onu biraz korkak biri yapmıştı, evet reborn gibi birisi Iemitsunun boşluğunu doldurdu ve onu biraz daha cesur biri yaptı (biraz daha çünkü Tsuna sürekli dying will moduna girmek zorunda kalıyordu dövüşebilmek için sonlara kadar) ben Tsuna'nın neyin iyi neyin kötü olduğunu da ayırt edebildiğini sanıyordum ama o hala dayak yiyerek annesinin karşısına -yaralarla morluklarla çıkmayı tercih etti sonunda.

Tsuna dışında bir tane daha ukte kalmış bir noktam var: Hibari. Hibarinin hikayesi, kişiliği, gelişimi daha çok yansıtılabilirdi. Daha çok fanservis için bize sunulmuş olması üzücü böyle harika bir karakterin.

Neyse, seriyi sevmedim mi? Sevdim. Ama seri ne kadar büyük de olsa gerçekten etkili bir mesaj veya dev bir karakter gelişimi sunmuyorsa -bu ikisi uyumlu değilse- okurkken harcadığım zaman biraz boşunaymış gibi hissediyorum. Sonuçta hikaye de savaşlardan ibaret değildi. Birilerine bir şeyler kazandırıyordu veya birilerinden birşeyler alıyordu. Evet hikaye Tsuna'nın etrafına birkaç arkadaş yerleştirdi ama Tsuna'ya pek bir şey katmadı, kaybettirmedi.