Şimdi benim küçükken 20 küsür balığım vardı. Ama bir gün bakmayı unuttuğum için annem bana sormadan bütün yemleri dökmüş akvaryuma. "Bi' bakayım balıklarım n'apıyo? Hiç sesleri çıkmıyor kerataların, kehkehkeh." tarzı düşüncelerle yanlarına gittiğimdeyse DANN! Akvaryumun dibinde iki parmak yem vardı. Tahmin edersiniz ki o kadar yemden sonra obez olup hakkın rahmetine kavuştular. Sonra ben üzüldüm falan. Babam yine aldı bi' 10 tane kadar. Hepsine ayrı ayrı isim koymuştum. Yok işte Tarzan, efenime söyliyeyim Gökkuşağı, Çöpçü falan... Ama sonra onlara da bakmayı unuttum ve kimisi filtreye sıkışarak, kimisi de aç kalarak öldü. En sona Çöpçü kalmıştı -ki o da temizleyecek balık pisliği bulamadığından "Bu kadar temiz bi' dünyada yaşayamam arivederçi sahip!" deyip intihar etti. Ben yine çok üzülmüştüm ve çöpçünün cesedini akvaryumdan çıkarmayı reddediyordum. Ama artık hayvanın iskeleti kalmıştı bir tek. Ben de gömmeye karar verdim ama üşengeçliğimden unuttum. Sonra da babam onu camdan attı. Atmış yani.

Gel zaman git zaman. Kuzenime kuş aldılar. Ama benim hayvanlar konusundaki makus talihim yüzünden evcil hayvanımın olması fikri evdekiler tarafından hoş karşılanmıyordu. Ben de kuşu gazetenin altına sakladım, çıkmasını da engelledim. Böylece kuşunu bulamayan kuzenim ağlayıp yeni bir tane isteyecek, ona yeni bir kuş alacaklar ve ben de eski kuşu sahiplenecektim. Yaptığım planın kusursuzluğu yüzünden kendimle gurur duyuyordum ama ne var ki ertesi gün kuş, -sanırım- havasızlıktan ölmüştü. Sonuçta da ne ben kuş sahibi oldum ne de kuzenime yeni kuş aldılar.

Bir de babamların kurban bayramı için aldığı koyun var. Ona da Yün ismini koymuştum ama 1 saat sonra kestiler.

O gün bugündür hayvanlardan nefret ediyorum. Ama koalalar çok şeker bence. Bir gün evcil hayvanım olursa bu anca bir koala olur herhalde. Bunun için bahçemde bambu yetiştirmem gerekicek ama olsun.

Ayrıca bunları da niye anlattım bilmiyorum ama her neyse.
(bkz: bu da böyle bir anımdı)