Ben de solcuyum dediği halde daha Grundrisse'yi bile okumamış insanlardan, emek-değer teorisinin kime ait olduğunu bilmeden garip garip konuşanlardan, grev kırıcılık yaptığı halde "solcu" ve "gezici" takılan Boğaziçi Caz Korosu ve onun destekçilerinden, genel olarak dincilerden, final haftasında okulda olay çıkartanlardan, tıp fakültesinin bütçe konusunda yediği haltları bilmeden "ooo seçilmiş rektör" goygoyu yaparken parasızlıktan yıkılan Merkez Kütüphane'yi ve Siyasal Fakültesini görmeyenlerden, klasik liberalizm, liberalizm ile neoliberalizm farklarını bilmeden fikir sahibi olanlardan, IMF ve Dünya Bankası'nın işlevini, kuruluşundaki aktörleri sorsan bilemeyecek insanların garip muhabbetlerinden pek hazzetmiyorum.

İdris Küçükömer zamanında "Türkiye'de sol sağ, sağ da soldur" demişti. Bu seçimde ve her seçimde bunun kanıtlanmasından ve bu kanıtı veren halktan, son olarak da ülkenin adalet sisteminden nefret ediyorum.

İlaçların yan etkilerinden nefret ediyorum.

bahsettiğin partiyi tutan biri olarak iç rahatlığıyla diyebilirim ki onlardan ben de bütün kalbimle nefret ediyorum. beni ve ülkümü kötü gösteren herkesten nefret ediyorum.

bir de hazır sezonu açılmışken sivri sineklerden nefret ediyorum

One Piece'ten değil ama sakız gibi uzayan arclarından ve son 3 arctır ağlayıp duran prenseslerinden nefret ediyorum. Shirahoshi, Rebecca ve Mancherry'den sonra Vivi'yi öp başına koy.

bi insan bişeyi 5465445 kere söylemekten, her söylediğinde onun cevap vermemesinden, daha da fenası cevap veriyorsa bu cevabın; ''ne bileyim'' olmasından nefret ederim. bi de uyuşuk insanlar, aptal ve uyuşuk olurlarsa tüm nefretim üzerlerinde olur ::S

kötü yaptığım şeyleri eleştirip bir çözüm yolu önermeyen insanları sevmiyorum.

insan olduğum için kusurlu bir varlığım, elbette kötü şeyler yapacağım ama bir de çözüm yolu önerin yahu... deyin ki "bak dostum şunu şöyle yapıyorsun ama şu şekilde yapsan daha iyi olmaz mı?"...

mesela ben de çok eleştiri yapan bir insanım ama eleştirilerimde mutlaka bir şey öneririm.

örneğin, geçtiğimiz yıllarda twitter üzerinden bir müzisyenle atıştık ve kendisi beni engelledi. konu ise kullandığı, daha doğrusu bir konserinde ilk defa kullanacağı bir gitar pedalıydı. kendisine neden o pedalı kullanmaması gerektiğini gitarının tonunu bozacağını ve o pedalın yaptığı müzikle hiç alakasının olmadığını söyledim ve ardından da kendisine pedal önerisinde bulundum. tabii kendisi "sen benden daha iyi mi bileceksin?" kafasında olduğu için beni engelleme yoluna başvurdu. daha sonra başka bir hesap alıp kendisini yeniden takip etmeye başladım (çünkü kendisini ve yaptığı müzikleri seviyordum). bu kavganın üzerinden 1 gün geçmişti ki kendisi konserden sonra "gitarımın tonu hoşuma gitmedi, o pedalı kullanmasam iyi olacaktı sanırım" mealinde bir twit attı.

eleştiri de böyle olmalı sanırım. alakasız insanların yaptıkları alakasız eleştirilerden gerçekten nefret ediyorum. ama çözüm yolu gösteren insanlara da yaptığım işler ne kadar kötü olursa olsun "bak x bey/hanım ben bunu yaptım ne düşünüyorsun?" deyip işlerimi gösteririm onlara. ya da yaptığım hareketler konusunda o tür insanların görüşlerini alırım.

Her ortamda gereksiz bir şekilde siyaset konuşan yaşlılardan, din hakkında atıp tutan hacı hocalardan, krolardan, havalı tiplerden nefret ediyorum. Bunlar kesinlikle nefret ettiğim şeyler.
Bir de minik de olsa nefret ettiğim şeyler var: Kız kardeşimin ergen tavırları, kız kardeşimin her şeyime karışıyor olması ve kız kardeşimin her şeyi ben biliyorum havalarında ortada dolanması. Ama kız kardeşimden nefret etmiyorum. Tavırları nefret uyandırıyor sadece.

DNA. Bilimsel olarak ilgi çekici, sebep olduğu acılar yüzündense dünyanın başına gelen en kötü şey. Umarım dünya dışında bir yerde yoktur.

başlığı uplanmış görünce biraz üzerine düşünesim geldi de, galiba hiçbir şeyden nefret etmiyorum ya.

insan, ayırt etmeksizin ne kadar çok anlamaya/tanımaya/öğrenmeye çalışırsa, nefret etmesi de o denli güç oluyor sanırım. bir şeyi ne kadar çok boyutundan görebiliyorsan o kadar empati yapabiliyorsun çünkü.