bazen, bu kitap olmasa ne halde olacağımı düşünüyorum ve korkuyorum. bu kitap, akciğerlerim gibi, böbreklerim gibi. adrenal bezlerim gibi, hipofizim gibi, uterusum, endometriumum gibi. her hücremde, her fosfat bağımda yaşayan şey.

yola çıkmadan önce çanta toplarken ilk koyduğum şey bu. yanımda olmadan uyuyamadığım da o. her sıkıntımda, sevincimde, iyi günümde, kötü günümde yanımda olan da o.

sapıklık gibi değil mi, bir kitaba karşı bu kadar his beslemek? satırlarını ezberlediğim o sayfaların değerini nasıl anlatabilirim ki size? sadece kapağına dokununca kemiklerime kadar yayılan huzuru, kapağını açtığım anda kendimi beleriand'da fëanor'un oğullarının yanında bulmanın mutluluğunu, size nasıl anlatabilirim?
görseniz, bendeki kopyası, siyah kapaklı, kapağında tolkien'in tasarısı olan bir desen olan ufacık bir kitap. o kocaman yüzüklerin efendisi baskılarının yanında öyle mütevazı ki, anlamazsınız neden onu böyle sevebildiğimi.
oysa ben sararmış sayfalarına bakıyorum silmarillion'umun, benimle dünyayı görmüş bu kitaba bakıyorum. sevdiğim adamın onu okuduğunu, hiçbir şey anlamamasına rağmen sırf anadilinde diye okuduğunu hatırlıyorum. insanların "o ne be? bunu nasıl okuyorsun?" diye bana baktığını hatırlıyorum. insanlara fëanor'un öfkesini anlatırken gözlerimin doluşunu hatırlıyorum, kendi kendime silmarilleri geri almak üzere yemin edişimi hatırlıyorum. maedhros'un uzun boyunu, maglor'un müthiş müziğini,fingolfin'in atının üzerine nasıl oromë gibi göründüğünü, ungoliant'ın karanlığını hatırlıyorum. kardeşimle uzun uzun, valar'ın izlediği politikanın ne kadar yanlış olduğunu konuştuğumuzu hatırlıyorum. ağaçların ışığını kaybetmenin nasıl olduğunu öğrenmemi hatırlıyorum. güneşin ilk doğuşunu, ayın ilk yükselişini hatırlıyorum.

hayatımı değiştiren bir şey.

5 yıl kadar önce satılsın diye kapağına "yüzüklerin efendisi'ndeki elflerin tarihi" yazılmış olarak çıkan bu kitabı alıp okumak insana abesle iştigal gibi geliyordu. derdim ki "yüzüklerin efendisi'ni okudun, buna ne gerek var ne yapacaksın elfleri şunu bunu". haklıydım bir bakıma. hoca daha yeni yaban'ı yaprak dökümü'nü okumamız için ödev vermişti. ben şimdi gidip "hocam bakın size silmarillion'dan dönem ödevi yaptım" desem hoca bana iyi bok yedin evladım demez miydi. neden derdi? çünkü hayatı bu dünyayla sığ kalmış sığ insanlar olarak yetişti onların hepsi. bunu anladım 2000 yılında. silmarillion'u okudum ve yana yakıla güç yüzüklerine dair'i bekledim. hala daha yüzüklerin efendisi'ne bağlantı arıyordum kendimce. yüzüklerin efendisini bu kocaman tarihin ve kocaman dünyanın hiç bir yerine yerleştiremiyordum hala.

bu dünyaya girmemin tek yolunun "orada yaşamak" olduğunu anladığım zaman 2001 senesidir. o zamandan beri altıkırkbeşin rezil çevirilerine aldırmıyor kendimce (belki daha rezilce) tekrar çeviriyor, fan fiction misalı hikayeler yazıyor, en önemlisi kendi ülkemin tarihinden daha iyi orta-dünya'nın tarihini biliyorum.

buradan itibaren artık tehlikeli dönemler başlıyor. hayatım tamamen değişime uğruyor. epik savaşlar yapmaya kalkmasanız da "doyurmuyor" bu dünya beni. arkadaşlıktan, sevgiden, dostluktan zevk almıyorum. ölmekten korkuyorum, yaşamaktan korkuyorum, ölmek istiyorum. kara gemiye binip uzaklaşmak da istiyorum mandos'un salonlarına da gitmek istiyorum. lorien'in bahçelerini, ankara'yı, gri limanları, torosları, forlindon'u, londra'yı görmek istiyorum. tol eressea'ya gidip elflerin arasında yaşamak istiyorum, rhunden daha doğuda khamul'un yanında yaşamak istiyorum.

bu dünya ile orta-dünya arasında sıkışıp kalıyorum.

kıssadan hisseler:
· yaşınız kemale erdikten sonra okumaya çalışın bu kitabı.
· asla kendisini kaptırmayın.
· orta-dünya yoktur.
· burada orayı yakalamaya bakın.
· asla ve <caps>asla</caps> bu kitabı okumadan ölmeyin!