hayallerim yıkıldı şimdi ama

o zaman o gelene kadar beklicez xD

'Sakura no Mori no Mankai no Shita' yani 'In the forest, Under the Cherries in Full Bloom' da bitti...
1947'de yazılmış bi hikaye için oldukça ama oldukça uçuktu.
okuduklarıma göre hikayede pek çok metafor kullanılmakla birlikte, yalın haliyle de izlemesi son derece ilginç bi anime, hatta belki herkesin kendince yorumlaması daha güzel olur.
bikaç resim - seçmek baya zor oldu

In the forest, Under the Cherries in Full Bloom...

ismi bile çekici, bir çok şey söylenebilir ki hem çizen, hem yöneten, hem de yazan çok güzel bir eser ortaya çıkarmış, madhouse da bunu bizlere sunmuş, gel de izleme

@nausicaa resimleri çok güzel seçmişsin, arigatoo
çok güzel ve anlatması da bir o kadar güç bir hikayesi var. kimi yerde gülüyosun, kimi yerde gözlerini dikerek mükemmel bi vahşet izliyosun
sonunda ne olduğuna karar vermek güç, animedeki bir çok şey sembolize edilerek anlatılmış sanki...ve çok güzel etkiler oluşturuyor insanda, düşündürüyo...


no longer human hakkındaki tavsiyem bunda da geçerli...farklı bişiler izlemek isteyenler işte size bir fırsat daha ^^

7 ve 8. bölümler bir arada yayımlandı: Kokoro
Natsume Soseki'nin 1914'te yazdığı romandan uyarlanmış. anime romanın tümünü kapsamıyormuş, sadece baş karakterin geçmişinde yaşadığı ama hayatını tümüyle etkileyen bir olaydan bahsediyor...

bu sefer ekip oldukça ilginç bi yöntem izlemiş, 7. bölümde romana daha fazla sadık kalınırken (açıkçası kitabı okumadığım için ne derece sadıktır bilmiyorum), 8. bölümde tamamen farklı bi bakış açısı ile hikayeyi baştan yazmışlar diyebilirim.

ikisini arka arkaya yayımlamak da çok doğru bi seçimdi çünkü gerçekten insanın kafası allak bullak oluyo
aradan bir hafta geçseydi bu etkiyi yaşayamazdım sanırım. kim kasap kim kurban birbirine karışmış bi hikaye ve böyle düşününce gerçekten ürkütücü.

çizimler gene Takeshi Obata'dan geldi. farklı bi iş çıkardığını düşünüyorum. kış ve yaz temalarının işlenmesi de olaya ayrı bi renk katmış.

bir de seslendirme meselesi var!! şimdiye kadar yayımlanan 3 hikayenin de ana karakterini aynı seiyuu (Sakai Masato) ve bence çok da başarılı bi şekilde seslendirdi. bunun da oldukça ilginç bi seçim olduğunu düşünüyorum. karakterler arasında bir bağ kuruluyor sanki.. devam eder umarım

Bu seriye edebiyat eserlerinin uyarlanacağını duyduğumda çok meraklanmıştım acaba nasıl olucak diye ve çok ilgi göstermeye başlamıştım; ne de olsa ''sonuçta edebiyat uyarlaması olmaları öyle kolay yenilir yutulur bişey olmayacaktı'' düşüncesine katılmaktaydım

Yeni eser, Kokoro; yine beklentilerimi fazlasıyla karşılamaya yetti
Yine zihinleri soru işaretleriyle bıraktı, yine insanı düşündürmeye zorladı, yine içimdeki duyguları coşturdu...
Ayrıca eserleri böyle kısa bölümlere sığdırmaları da çok güzel oluyor, Koko'royu da 2 bölümde işlemeleri harika olmuş. Gayet başarılı olmuş. Zaten bunları uzun seriler haline dönüştürselerdi eminim şimdiki halleri kadar güzel olmazlardı. Hem bu iki bölümü aynı anda yayımlamaları ise ayrı bi güzel olmuş. Şunun farkındayım ki bu serideki her eser ayrı ayrı çok iyi yönetilmiş (en azından bana göre). Eminim bu iki bölümü aynı anda yayımlamaları da yönetmenler tarafından planlı bi şey olmuştur.

Evet çizimler yine Takeshi'nin elinden çıkmış. Ana karakter yine Yagami Light'ın bi türevi olsa da diğer karakterlerde farklı bi tarz denemiş diyebilirim sanırım Karakterlerin dışında, çevredeki ayrıntılara verdiği özeni de çok başarılı buluyorum. Ayrıca renkleri de çok iyi kullanıyor, karakterlerle özdeşleştirilmiş olan ''yaz ve kış'' ın renklerini çok iyi kullanmış.

İşte bir kaç resim:

Aoi Bungaku bitti.. aslında biteli bikaç hafta oldu ama burda Kokoro'da kalmışız, diğer üç hikayeden bahsetmezsek büyük haksızlık olur diyerek, Hashire Melos! ile başliim dedim

Ningen Shikkaku'nun da yazarı, Osamu Dazai'den alınan ikinci eser bu..
Osamu Dazai bir Yunan efsanesini hikayeleştirmiş ama anime bununla sınırlı kalmıyor (illa sürpriz yapacaklar). Hashire Melos'u yazma işini alan yazarın (tabii animedeki karakter Osamu Dazai değil) aslında inanmadığı bir hikayeyi yazarken yaşadığı iç hesaplaşmaları; hem kendi geçmişinden hem de Hashiro Melos! tan kesitleri çok güzel bir kurguyla birleştirerek vermişler. güya yazar bir tiyatro metni yazıyor, o yüzden Melos ile Selinuntius'un hikayesi bir tiyatro oyununun sahneleri olarak gösteriliyor. buna uygun olarak hareketler ve jestler abartılı, ayrıca spot ışıklarını, seyircileri görebildiğiniz gerçek bir sahne.. diğer tarafta da yazarın geçmişinden hatırladığı bir olay anlatılıyor.
özellikle 9. bölümü ağzım açık izledim, o kadar çarpıcıydı ki.. Takeshi Konomi benim için ilkti.. çok beğendim ve herbir hikaye için en uygun çizeri seçtiklerine ikna oldum.

Nasıl ikna olduğumu da bir kaç resimle anlatiim


@H4TR3D umarım bırakmadın

sumimasen finallerim yeni bitti, anca yazabiliyorum xD
2009 iyi bir animeyle bitti, şanslı* bi yılmış (*bi daha böyle kaliteli ve başarılı ekiplerin bir arada çalıştığı bi animeye ne zaman rastlarız bilmiyorum).

Son iki hikayeden bahsetmek istiyorum. Ryunosuke Akutagawa’nın iki kısa hikayesi ele alınıyor. Ryunosuke’de aoi bungaku serilerindeki diğer yazarlarla hemen hemen aynı dönemde yaşamış biri. 11. Bölümün adı The Spider’s Thread (Kumo no İto). Tite Kubo’nun harika karakter çizimini bu bölümün ana karakteri Kandata’da belli oluyor (bence bleach’tekilerden daha güzel çizmiş). Bu bölümün de her karesi sembolizm kokuyor. Yazarın gerçeküstücülük üslubuyla yarattığı havayı yönetmen ve çizen de harika bir şekilde işlemişler. Sanırım yazar budizmden etkilenmiş ve bunu yapıtlarına yansıtmış gibi görünüyor çünkü özellikle bu bölümde budizmde yer alan naraka (yani cehennem) etkileyici bir şekilde yansıtılıyor. Bu bölümün yarıdan sonrası benim ilgimi çeken yerleriydi. özellikle Kandata’nın krala (neyi sembolize ettiğini anlayamadığım krala) söylediği sözler aklınızı bir anda allak bullak edebilir xD sonrası ise daha bir bulanık..
İşte Kandata:


12. bölüm ise Hell Screen (Jigoku Hen). adından da anlaşıldığı gibi cehennemin görüntüsünü bi ressamın gözlerinden görüyoruz. bir önceki bölümdeki kralı burda da görüyoruz ve bu iki hikayeyi çok güzel birbirlerine bağlamışlar. kral bu bölümde kişiliğini daha iyi gösteriyor, bir önceki bölümde belirsizdi. dünyayı, yani en azından hikayede tasvir edilmiş olan ortamı Yoshihide isimli bir ressamın gözünden görme imkanı buluyoruz. bu bölümü bir öncekine göre daha etkileyici buldum çünkü bi sahnede, Yoshihide’nin gördüklerini harika bir görsel ve müzik karşımıyla bizlere sunmaları çok etkileyiciydi.
Bu bölüme ait birkaç screenshot:


Bu serileri neden mavi edebiyat (Blue Literature) diye adlandırdıklarını merak ediyordum, biraz baktım sanırım mavinin bazı kültürlerdeki anlamları bu hikayelerde anlatılanlarla uyuşuyor. Her bölümde trajedi, depresyon, bunalım, dini inanışlar, sadakat, güven, sözünden dönmeme vb. birçok kavramların işlendiğini görüyoruz ve bunlar da mavi ile uyuşuyor :p Bunların dışında japon kültüründe gençlik anlamına da gelmekteymiş ki bu da bana eserlerin ölümsüz birer başyapıt olduklarını vurgulamaya çalıştıklarını gösteriyor ki zaten bölümlerin başındaki anlatıcı, eserlerin yapraklarını dökmeyen bir ağaç gibi her dem taze kalacaklarından bahsediyordu.

aha grimm çakmam
demekki neymiş direk aoi ye başlıyoruz. tabi ben manyaklık edip 11 den başlar sonra 1 e atlarım xD

başla bakalım sırf çizimler için bile başlanır bence
sonra istediğin hikayeden devam edersin, ama 11'den sonra 12'yi kesin izle. ayrı hikayeler olmasına rağmen birbirlerine harika bir şekilde bağlamışlar ve zaten tek bölümde yayımladılar. onun dışındakilere de buradan bakabilirsin