Pek beğenebileceğinize ihtimal vermiyorum ama yine de koyayım dedim.
------
1.Bölüm

O gün de tıpkı diğer günler gibiydi.Yalnız bir gün.Tıpkı o hafta,tıpkı o ay,tıpkı o yıl gibi.Şöminenin başında herzamanki minderinin üzerinde bacaklarını büzüştürmüş bir biçimde oturuyordu.Puslu mavi gözleri şöminenin yaz kış hiç durmadan yanan ateşine kenetlenmişti.Sanki o puslu mavi gözler ateşin büyülü çekiciliği tarafından kandırılıp hapisedilmişti.Ben bunları düşünürken yerinden doğrularak ayağa kalkmaya çalıştı ama sendeledi.Bacakları uyuşmuştu.Acaba kaç saattir orada hiç kımıldamadan duruyordu?O sırada bir çıtırtı duydum,odanın kapısına gelmişti.Odadan çıkmaya karar vermiş gibi gözüküyordu.Bu kararı gerçekleştirmeden önce odada son birkez göz gezdirdi.Bu geniş oturma odası sonbaharda kızıl ve sarı tonlarına bürünen yaprakların renklerinde döşenmişti ve bu da odaya hüzün katıyordu.Şöminenin üzerinde beş on tane çerçeve vardı.Çerçevelerin içinde gülümseyen insan fotoğrafları görünüyordu.Ama o,birkez bile buğday rengi saçlarını arkaya atıp bu fotoğraflara bakmadı.Evden çıkmaya hazırlanıyordu anlaşılan. Kulağına iPod'unun kulaklıklarını takmadan önce ona nereye gittiğini sordu ama sanki onu hiç görmemiş gibi dışarı çıktı.Sahil şeridi boyunca yürüdü,yürüdü ve yürüdü.Sanıyorum ki hep aynı şarkıları dinledi çünkü bir kere bile şarkı değiştirmeye kalkışmadı.Bir kere bile köpeğini gezdirenlere,koşu yapanlara kafasını çevirip bakmaya kalkışmadı. Sonunda kayalıklara geldi.Düz ve sağlam bir kaya bulmak için eliyle kayalıkları yokladı.Bir kaya bulup üzerine oturdu.O sırada eline bir taş aldı bunu denizde sektirmeyi düşünmüştü ama taşın üzerinde bir şeyler yazdığını gördü."Yalnız olduğunu bildiğin gibi aslında yalnız değilsin.". Taşta yazan bu sözleri mırıldandı.O da yalnız olduğunu düşünüyordu ve sadece yalnız olduğunu biliyordu...
------
(Şimdi ana kızın ağzından devam ediyorum)
------
Onu farketmem uzun sürmedi.Kayalara sürtünerek küçük bir taş düştüğünde orada biri olduğunu anladım.Burası benim özel yerim gibiydi.Çoğu zamanımı burada geçirirdim.Birisi nasıl benim özel yerime gelebilmişti?Benden başka biri...
Sonra bu düşüncenin saçma olduğunu buraya başkalarının da gelebilmesinin doğru olduğu kanısına vardım.Burası sahil şeridinin sonundaki kayalıklardı sadece.Benim buraya kendime saklama isteğim şu ana kadar kimsenin kayalıklara gelip buranın zevkini görememiş olmasıydı.İnsanlar böyledir işte zevksiz.Gerçi bende bir insanım ama herneyse.Sonra bana şaşkınlıkla baktı.Hey!Beni burada görmenin neresi yanlıştı.Ama sonra anladım saat gece yarısını geçmişti ve 16 yaşındaki bir kızın buralarda olması garipti.Ben genellikle okuldan sonra buraya gelirdim,hafta sonları ise gün doğumunu seyretmeye.Herhalde buraya ilk gelişi değildi,yoksa neyle karşılaşacağını bilemezdi.Genelde onun geldiği zamanlar kayalık boş oluyordu.Şaşırmasını bu nedene bağlıyordum. Benim yanımdaki kayaya tünemesiyle irkildim.Bu çocuğu tanıyordum....