Oha cesaretli kız... Ben olsam düştüğümde kaçıp gitmiştim Devamm ^^...

işte geldim burdayım yeni bölümle karşınızdayım....

Bölüm: 4

“ Madalyon Yeni Sahibini Buldu ”

- Küçük hanım size o madalyonu bana verin dedim.
- HAYIR! Vermeyeceğim.
Naruka madalyonu almaya davrandı ama adam havaya zıpladı ve havada göremediği bir güç Naruka'ya doğru geliyordu.
GÜMMM! Mağaranın duvarından toz bulutu yükseliyordu.
Her yeri ağrıyordu sanki. Gözlerini açtı ve öksürdü. Etraf bembeyaz dumandı. Suda yatıyordu. Ama bu sefer ıslaktı. Suyun üstünde değil, içinde yatıyordu. Üstünde de;

- Aaa! Kalk üstümden. Naruka Seiji'yi itti ve ayağa kalktı.
- Senin teşekkür etme şeklin bu mu? Hayatını kurtardım.
Naruka çevresine baktı ve yerdeki madalyonu gördü. Eğildi ve onu yerden aldı. Sadece bir dakika önce madalyon havadaydı ve Naruka önünde ona bakıyordu. Sonra adam bağırdı ve;

- Burada tam olarak ne oldu demin?... Naruka Seiji'ye soran gözlerle bakıyordu.
- Hadi gel sana olanları sonra anlatırım.

Mağara patlamanın etkisiyle yıkılıyordu. Seiji Naruka'nın elinden tuttu ve onu çekti. Merdivenlere doğru koşuyorlardı. Naruka yerde yatan adamı gördü. Elini çekti ve durdu.

- Ona yardım etmeliyiz. Baksana mağara yıkılıyor. Burada kalırsa ölecek.
- Saçmalama! Unuttun mu demin seni öldürmeye çalıştı. Hem zaman yok biz onu taşıyamayız.
- Öldürmeye mi! Beni mi!... Naruka şaşkındı. O güç, hissettiği o güç bu adamdan mı gelmişti? Ama nasıl?
- Hadi çabuk merdivenlere...

Tekrardan Naruka'yı çekmeye başladı. Tavandan düşen kayalar suya düşüyordu. Birazdan burada hiçbir şey kalmayacaktı. “ Peki ya adam. Ona ne olacaktı? ” Naruka'nın aklında bu vardı. Tam kapıya varmışlardı ki ; bir anda aşağıya, adama doğru koşmaya başladı. Kim olursa olsun, onu öldürmek bile istese burada onu ölüme terk edemezdi. Ama Seiji'de kararlıydı, Naruka'yı da alıp çıkacaktı buradan.
Adam gözlerini açtı. Her yer toz içindeydi. Onu bu hale ne getirmişti? Kızı öldürmek istemişti. Ama kız hızlı davranmış olmalıydı. Parmağının ucu bile değmiş olsa , madalyonun yeni sahibi o demekti. Efendisine ne söyleyecekti şimdi? Bunları düşünme sırası değildi. Mağara yıkılıyordu ve gitmeliydi. Kalktı ve gözlerini kapadı. Açtığında ise efendisinin yanındaydı.

- Onu bana getirdin değil mi Zarin? Hadi ver onu bana, çok bekledim. Doğrusu artık senden ümidimi kaybetmeye başlamıştım... dedi kadın gülerek.
Zarin ne diyeceğini, nasıl anlatacağını bilemiyordu. Yumruklarını sıktı. Yere bakıyordu.
- Efendim...

***

- Hey buraydı ama.
- Hadi gidelim, o da gitmiş bak.

“ Çocuk bu sefer haklı ” diye düşündü Naruka. Merdivenleri hızla çıkıp, kapıdan dışarı çıktılar. Temiz hava ciğerlerine doluyordu. Nefes nefeseydiler.

- Şey teşekkür ederim... dedi Naruka mahcup bir tavırla
- Önemli değil. Lütfen bir daha bunu yapma. Yani, yani ölebilirdik orada... Seiji Naruka'ya baktı, madalyonu havaya kaldırmıştı. Zincirinden sarkan madalyon güneşte parlıyordu. O adam kimdi acaba? Niye madalyonu istiyordu? Efendi? Bu madalyon ne işe yarıyordu? Neden Naruka?... Bir sürü soru vardı aklında Naruka'nın.

- Aaaa! Bu olamaz.... Seiji aranan bir şekilde çevresine bakınıyordu. Naruka;
- Ne oldu? Niye bağırıyorsun?
- Okul! Ders çoktan başlamış olmalı. Daha okulun ilk gününden geç kaldım. Olamaz! Hep senin yüzünden!

Seiji çıldırmış gibi bağırıyordu. Br anda okula koşmaya başladı. Naruka çevresine baktı. Bahçe bomboştu. Ne kadar zamandır içerdeydiler ki?
- Hey! Beni bekle.

***

Kapı çaldı. Öğretmen konuşmasını kimin böldüğünü hafif bir kızgınlıkla merak ediyordu.
- Lütfen girin!...
Kapı açıldı. Nefes nefese, koşmaktan yüzleri kızarmış bir kız ve bir oğlan çocuğu; ikisi birden;
- Özür dilerim, geç kaldım.
- Önce ben özür diledim.
- Hayır önce ben.

Öğretmen ve bütün sınıf şaşkınca onların atışmalarını izlemekteydi.

- Tamam çocuklar. Ben edebiyat öğretmeniniz Hanou Tamashi. Derse henüz başlamadık. Özrünüz kabul edildi ve lütfen geçip yerlerinize oturun.

Bütün sıralar doluydu. Bir tek cam kenarında iki tane sıra boştu. Önde bir kız oturuyordu. Arkadaki üç sırada da çocuklar kağıt savaşı yapıyorlardı. Naruka ve Seiji tam yerlerine oturacakken önde oturan; uzun,siyah saçlarını tepeden toplamış, mavi gözlü kız;

- Aa! Siz tanışıyor muydunuz? Bende sizi tanıştırmak için bütün sabah bahçede koşuşturdum durdum.

Kızın arkasındaki iki sıranın neden boş olduğu belliydi. Naruka ve Seiji aynı korku dolu şaşkınlıkla geri çekildiler. Kız onlara gülümsüyordu...

- Hadi ama çocuklar yerlerinize oturun, derse devam edelim.

Öğretmen onları sıralarına doğru iteledi. Kızın arkasına Naruka, Naruka'nın arkasına da Seiji oturdu. Öğretmen masaya doğru gidip, yoklama kağıdını eline aldı.

- Bütün sınıf burada olduğuna ve yoklamayı demin yaptığıma göre siz bayan Dijenau Naruka olmalısınız.
- Evet efendim... dedi Naruka gülümseyerek.
- Ve sizde bay Sekanau Seiji olmalısınız.
- Evet efendim... dedi Seiji ciddiyetle. Demin yaşadıklarını üstünden atamamıştı belli ki.

***

Madalyon yeni sahibini buldu. Bu olmamalıydı. Yeni sahibi onu bulmadan önce onu geçirmeliydi. Çok güvendiği Zarin ona bir kez daha ihanet etmişti. İki yeni yetmenin önünde nasıl bu kadar salakça davranmıştı. Kibarlıkta nesiydi, gerekirse onları öldürmeli ve hedefe ulaşmalıydı. Ama Zarin laf kalabalığı yapmıştı. Kızın düşerken eli madalyona değmiş olmalıydı. Ve madalyon görevini yerine getirmiş, yeni sahibini korumuştu. Adam yerde yatıyordu ve mağara yıkılıyordu.
- OLAMAZ!.. düşündükçe başına ağrılar giriyordu. 300 yıl beklemişti. O madalyon, yine onun olmalıydı. Ama madalyonun yine yeni bir sahibi olmuştu. Yeni bir savaşçı doğuyordu. İçindeki sevgi ne kadar çoksa savaşçıda o kadar güçlü olacaktı.
- Sevgi... dedi kadın. Bu kelime ne anlam içeriyordu. Sanki ona çok uzaktı. Gözlerini kapadı.

- Niraka iyi misin? O ışıkta neydi? Niye öyle bağırdın?
- Bilmiyorum Kata. Işıktan gözlerim kamaştığı için bağırdım bir an. Hem o kadar çok soru sorma...kız büyülenmiş gibi madalyona bakıyordu. Sanki madalyon bir eşya değil, onun bir parçasıydı.
- Hey Niraka! Niye öyle boş boş bakıyorsun? Hadi geri dönelim piknik alanına , ailelerimiz merak edecek.

Niraka kendine geldi ve Kamauyo'ya baktı. Kamauyo korkmuş gibiydi. Aklına bir şey gelmişti. Gülümsedi ve;

- Son varan kaybeder... Niraka hızla geldikleri yöne koşuyordu.
- Niraka hani yarışacaksak beraber başlayacaktık.

Kız tepeye varmıştı bile. Çocuk nefes nefese hem kıza yetişmeye çalışıyor hemde söyleniyordu. Kız madalyonu düşündü. Madalyon ona değişik hisler veriyordu ama Niraka bu hisleri kestiremiyordu.

- Niraka, Kamauyo! Neredeydiniz? Sizi merak ettik. İki kadın endişeyle çocuklara koşuyordu.
- Aşağıda bir göl var anne çok güzel. Hem bak ne buldum. Niraka madalyonu annesine gösterdi. Annesi Niraka'yı kolları ile sardı.
- Ohhh... Niraka...

Anne sevgisi. Niraka şaşkındı. Ama o da annesine sıkıca sarıldı. Gözlerini açtı. Kamauyo'da annesine sarılmış Niraka'ya bakıyordu. İkisi de bakıp güldüler.

***

Naruka yatağına yüzüstü yatmış. Dirseklerini yatağına dayamıştı. Elinde madalyonu inceliyordu. Ayakları arkada havada sallanıyordu.
- Bu ne ki şimdi?... Düşünmesine fırsat bile kalmamıştı. Bir anda kapı açıldı ve içeri Tatouyo girdi. Naruka telaşla ayağa fırladı ve madalyonu arkasına saklamaya çalıştı.
- Kapıyı çalmadan içeri giremezsin Tatouyo.
- Annem akşam yemeğinin hazır olduğunu söylüyor.
Tatouyo'nun gözü Naruka'nın arkasına saklamaya çalıştığı madalyona takıldı.
- Onuda nereden buldun? Çok pahalı birşeye benziyor.
Ablasının elinden madalyonu kapmış kurcalıyordu.
- Tatouyo! Ver şunu.
- Yoksa onu çaldın mı?
- NEEE! Saçmalama da ver şunu.
Naruka madalyonu almaya çalıştı.
- Evet, evet sen kesin çaldın onu. Yoksa böyle pahalı birşeyi alacak parayı nereden bulursun ki. Seni anneme söyleyeceğim.
Tatouyo merdivenlerden koşar adım inerken madalyon sallanıyordu.
- ANNEEE! NARUKA BİR MADALYON ÇALMIŞ.... Peşinden koşturan Naruka;
- Saçmalama Tatouyo, ben bir şey çalmadım... Annesi ve babası aynı anda şaşkınlıkla ;
- NARUKA!... Böyle birşeyi nasıl yaparsın!
- Yo, yo, yoooooo ben Bir şey çalmadım. İnanın ki sadece buldum onu... dedi Naruka endişeli bir sesle. Sonra da;
- TATOUYO! Öldüreceğim seni....

Güzell olmuş, nirakayı çok sedim hadi hadi dewamını yaz hemen. :wink:TATOUYO da ayıp etmiş yanii. Abladan şüphelenmek ...

Tatouyo işte bu sağı solu belli değil ki

ayrıca yorum için teşekkür ederim

devamı ne zaman?bu arada bazı yerlerde bir kaç hatan olmuş.devrik cümle benzeri cümleler kullanmışsın bu da okurken biraz zorlanmaya neden oluyor neyse güzeldi...

evet haklısın bu bölümle 2 defa uğraştım ama yine de böyle oldu ve önerini dikkate alıcam...

yorum için teşekkürler...

gecikme için özür dilerim... işte yeni bölüm;

BÖLÜM: 5


“ SEİJİ'YE NELER OLUYOR? ”


Küçük bir kırlangıç kümesi saat kulesinin etrafında uçuyordu. Sonra dinlenmek için olsa gerek taştan binanın çatısına kondular. Ama kırlangıçlardan bir tanesi büyük bir cam pervazının kenarına konmuştu. Camın içinden bir kız dışarıya doğru bakıyordu. Kuş bir iki adım ilerledi. Kızın önünde durdu ve cama; “ TIK... TIK... ” gaga attı. Iz bir anda irkildi. Sonra camdaki kuşu gördü ve gülümsedi.
- Bayan DİJENAU!
- Hıh!... Naruka bir anda öğretmene baktı.
- Sınavlarda kuş cinslerini sormayacağıma eminim.
- Aaaa şey efendim. Gerçekten özür dilerim... Naruka ne diyeceğini bilemiyordu.
Ders matematikti ve öğretmen ise şişman, gri saçlı, gözlüklü bir adam olan bay Kaja Kameno'ydu. Matematiğin hayat olduğunu savunurdu. Ona göre matematik yoksa hayat durmuştu. Bay Kaja bir anda ayakta duran Naruka'ya döndü ve parmağı ile onu işaret etti.

- SEN! Söyle bana matematik olmasaydı mesela evlerimizi böyle inşa edebilir miydik?
- .... Naruka yine ne diyeceğini bilemiyordu. Şaşkınca kafasını iki yana salladı. Galiba doğrusunu yapmıştı. Çünkü öğretmen halinden memnun bir şekilde;
- Evet. İşte akıllı bir öğrenci. Matematiğin halinin biliyor.
- ...
- Matematik olmasaydı çocuklar, ekonomi olmazdı, ekonomi olmasaydı para olmazdı, para olmasaydı....
Sınıf sıkılmıştı. Naruka'nın hâlâ ayakta olduğunu unutan bay Kaja konuşmasına devam ediyordu.


***


- Efendim bu durumla ilgili ne yapmayı düşünüyorsunuz?
- Ne ile ilgili Zarin? Senin beceriksizliğinle mi?
- Efendim biliyorsunuz....
- Devam etmene gerek yok Zarin. Beceriksizliğinin hikayesini yeterince dinledim.
Kadın sakindi ama adam sinirinden kasılıyordu ama sesini de çıkaramıyordu.
- Bir planım var.
- Emredin efendim.
- Hayır sen değil. Ekon yapacak bu sefer.
Adam şok olmuştu.
- Ama.... bir anda yanında bir adam belirdi. Siyah, pantolon ve kapalı yaka ceket giyiyordu. Referans yaparak kadına ;
- Beni çağırmışsınız efendim.
- Evet Ekon bir planım var ve sende bu planda yer alıyorsun. Sen çıkabilirsin Zarin.
Zarin bir şok daha geçiriyordu. “ Peki efendim ” diyip çıktı. Ama çıkmadan hemen önce Ekon'a çok keskin bakışlar attı. Bu bakışlar karşılıklıydı.


***


- Hey Naruka! Dur beni bekle... gelen Silana'ydı. Naruka onunla arkadaş olmuştu ay da artık olmak zorunda kalmıştı.
- Neydi o ders. Patladım sıkıntıdan.
- Bir de bana sor ayaklarım ağrıyor. Bahçede oturalım mı?

Naruka ile Silana bahçede çimenlerin üstüne oturdular. Naruka ayaklarını tutuyordu. “ matematik ten nefret etmeme bir neden daha ” diye düşündü. Bu okuldaki öğretmenlerin hepsi alanında en iyilerdendi. Tıpkı öğrenciler gibi müdür tarafından tek tek seçilmişlerdi.

- Sence şu Seiji nasıl bir çocuk... dedi Silana düşünceli bir tavırla.
- Ne Seiji mi? Bu da nerden çıktı şimdi?... Naruka bir ana soru karşısında ne diyeceğini şaşırmıştı.
- Bilmem bana bir sıkıntısı var gibi geliyor. Hep çok soğuk, sanki insanlardan kaçıyor.
Naruka uzakta yürüyen Seiji'ye baktı. Seiji sert bir kabuğun içine çekilmiş gibiydi. Hiç arkadaşı yoktu. Tek başına, bir şeyler düşünüyormuş gibi yürüyordu. Naruka dikkatini Seiji'yi izlemeye vermişti. Silana'da Naruka'ya bakıyordu. Gülümsedi ve bir anda;
- Yoksa ondan hoşlanıyor musun?
- NEEE!... Naruka kızarmıştı.
- Ona nasıl baktığını gördüm.
- Yok öyle bir şey. Nereden çıkarıyorsun bilmem ki.
Naruka kalktı ve hıza okula yürümeye başladı. Öyle bir yürüyordu ki Seiji düşmemek için kenara çekilmek zorunda kaldı. Kızgınca;
- Şu kızlar! Biraz daha dikkatli olamaz mısınız?
Arkasından bağırdı ama Naruka hiç bakmadan hızla okula girdi.
- Hah!.... Seiji şaşkındı. Ne olmuştu ki şimdi? Acaba sorsa mıydı? Naruka'nın arkasından bakakalmıştı.
- Söylesene yoksa ondan hoşlanıyor musun?
- N..., n..., neeee?
- Seni gördüm onun arkasından bakıyordun.
- Senin başka işin yok mu Silana? Git başkalarını sinir et olur mu.
Bağırmayı bırakmış, utanmış bir şekilde arkasını dönüp uzaklaştı. Silana arkasından bakıp gülümsüyordu;
- Geveze olabilirim ama aşktan da anlarım... dedi kendi kendine.


***


Okul bitmişti. Naruka'nın canı hiç eve gitmek istemiyordu. Aşağıya, gölün olduğu parka indi. Gölün üstüne tahtadan bir park kurulmuştu. Kimi insanlar gölde ki sandallara binmişti. Naruka köprünün üzerine gelince durdu ve onları izlemeye başladı. Çok güzeldi.

- Huh! O Seiji değil miydi? İyi de ne zaman okul formalarını değiştirmişti ki?
- Seiji!...

Seiji çevresine baktı. Sanki biri ona seslenmişti. Köprüden biri yana yakıla ona el sallıyordu. Çevredeki insanlar bir kıza bir çocuğa bakıyordu. Seiji insanların bakışları altında utanıp ezilmişti. Köprüye doğru kürek çekti.
- Naruka!

Seiji şaşırmıştı. Ona seslenen Naruka, köprünün üstünden el sallayıp gülümsüyordu. Onunla ne zaman karşılaşsa çatışırlardı. İlk defa gülümserken görüyordu ve çok tatlıydı. Bu düşüncelerde nereden aklına gelmişti. Bir anda kızardı.

- Hey bende bine bilir miyim?
- Tabi neden olmasın göl kenarına gel.
Seiji sandalla göl kenarına yöneldi. Naruka ise son hız köprüyü geçip, inmişti bile.
- Burada ne işin var?
- Hiç canım eve gitmek istemedi. Bende parka indim ve seni gördüm.
- Atla hadi....

Naruka sandala binerken az kaldı düşüyordu. Seiji onu tuttu ama hemen elini geri çekti. Naruka ne olduğunu anlamamıştı. Şaşkınca Seiji'ye baktı. Seiji ise ona hiç bakmadan sandal çekmeye başlamıştı.


***


Güneş ufuktan batmak üzereydi. Naruka ve Seiji parkta yürürken arkalarından biri onları izliyordu. Seiji bir şeyler anlatıyor ve Naruka'da gülüyordu.
- Naruka birşey soracağım sana.... Seiji biraz tedirgin duruyordu. Naruka gülümsedi;
- Ne soracaksın?
- Geçen günkü madalyon o şimdi nerede?
Naruka şaşırmıştı. Ceplerini karıştırdı ve ucunda madalyon olan zinciri eline aldı.
- İşte burada... Onu Seiji2ye uzattı.
- Bakmak ister misin?... Seiji bunu beklemiyordu. Ama madalyonu aldı ve incelemeye başladı;
- Çok garip bunu bulmadan önce hep rüyalar gördüm.
- Ya! Ne tür rüyalardı?
- Bilmiyorum ilginç rüyalardı işte. Sen, ben, madalyon, bir şato....
- Konuşmanızı böldüğüm için üzgünüm ama o madalyonu almak zorundayım. Siz mi verirsiniz ben mi alayım... Ekon Bir anda önlerine çıkmıştı.
- Sende kimsin?... dedi Seiji. Naruka ise şaşkındı.
- Ben Ekon. Kraliçe Niraka'nın hizmetkârıyım... dedi. Gözleri haince gülerek onlara bakıyordu ve havada duruyordu.

Naruka Seiji'nin elindeki madalyonu kaptı ve eliyle göğüsüne bastırdı.
- Olmaz!....
- O zaman küçük hanım ....
Ekon ellerini havaya kaldırmasıyla yolun iki yanındaki kaldırım taşları havaya kalktı.
- Ben almak zorunda kalacağım.
Naruka korkmuştu. Yol boyunca tüm taşlar iki tarafında da havadaydı. Bir iki adım geriledi ve sıkıca Seiji'nni bileğini yakaladı. Seiji şaşkınlıkla ona dönüp baktı. Naruka'nın korkmuş olduğunu o da görebiliyordu.

- Şştttt.... Sakin ol Naruka. Ben buradayım.
Ekon korkunç bir kahkaha patlattı. Çok eğleniyora benziyordu.
- Demek sen oradasın. Aman ne dokunaklı bir sahne.... Bir anda ciddileşti ve Naruka'nın önünde belirdi.
- Ver onu bana..... Madalyonu çekmeye çalıştı. Naruka vermemekte direniyordu ama adam çok güçlüydü.
- Ahhhhh!... Seiji adamı yere itti ve Naruka'yla geriye doğru koşmaya başladılar. Taşlar havadan yere düşüyordu. Aralarından sıyrılması bazen zor oluyordu ama onlar durmadılar ve koşmaya devam ettiler.
- Aaaa!... Ekon yine aniden Naruka'nın önünde belirmişti. Naruka ters yönde koşmaya başladı. Ayağı taşlara takılıp düştü. Adam üstüne üstüne geliyordu. Seiji bir hamle yapmak istedi ama adam onun görünmez bir güçle havada uçup bir ağaca çarpmasına neden oldu. Seiji yere doğru kaydı, yarı baygın gibiydi.
- Ben ne yapacağım şimdi? Naruka ağlamaklıydı. Madalyon bir an parlayıp söndü sanki....
- Naruka madalyonu kullan. Ondan kendini, açmasını iste....
Bu seste nereden geliyordu. Naruka çevresine baktı. Gözü yaşlıydı. Madalyondan kendisini açmasını istemek mi?
- Hadi Naruka. Kullan artık madalyonu... şimdi karşısında silinik bir siluet vardı. Sanki bir ruh gibi. Naruka'dan belki üç dört yaş büyük gibiydi. On sekiz, yirmi yaşlarındaydı yani. Pelerinliydi ve bir komutan gibi giyinmişti.

umarım beğenirsiniz......

ya burda kesmeseydin güzelmiş

ama burada kesmeseydim hbölüm uzardı da uzardı....

yorum için teşekkür ederim...