Gecikme için özür diliyorum ama tembel bir yazarım ben U_U
şaka bir yana dersler malum ödev üstüne ödev psiko en yakında sessiz şeytanın yeni bölümünü isteriz herkes tembelleşti

ay prensesi beğenmene çok sevindim bende senin büyük hayranınım 12 yaşında bizden iyi yazıyorsun


3.Bölüm (son gün)

Yavaşça kafamı kaldırdım.Rüzgarın ahenkli uğultusu kulaklarıma vuruyor tiz bir sesle kendi konserini veriyordu.Ellerim saçlarıma doğru gittiğinde anladım.Rüya değildi.Gencin göz yaşları saçımda hafif bir ıslaklık oluşturmuş,minik nem parçaları saçıma çıkmamacasına yapışmıştı.Rüzgarın savurmak için inatlaşmasına rağmen damlalar kollarından kelepçelenmiş bir köle gibi saçıma sarılmıştı.
Hainceydi saf bir varlıktan üzerimde bir şey taşımak.Yıkanmalı ve o saf varlığın göz yaşlarını vücudumdan atmalıydım.
Banyoya girdim.Kendimi suyun sıcak ve temizleyici gücüne bıraktım.Su damlaları ard arda geliyor ve vücudumdaki o saf göz yaşlarını söküp alıyordu.

İnce bir havluya sarılarak odamdan içeriye girdim.
Odamda Joshu bekliyordu.Sanırım beni bu şekilde göreceğini düşünmemişti.Yüzü kıp kırmızı olmuş kızıl saçlarıyla da birleşince bir domatesi andırmıştı.Fısıldar bir ses tonuyla konuşmaya başladı.
-Şey Arada ben nasıl olduğunu görmek için gelmiştim.Rahatsız etmek istemedim.Özür dilerim.
Bu üzgün hali ile aciz bir varlığı andırıyordu. Bir süre rüzgarın sessizliğine bıraktık kendimizi.Sadece gözleriyle konuşuyor,seni seviyorum diyerek haykırıyordu.
Benim gözlerimde verecek fazla bir şey yoktu.Tebessüm bile edemiyordum.
Joshuysa ağlamak üzereydi.Kollarını açtı ve bana sarıldı.Vücudumu sıkmaya başlamıştı.Öylesine güçlüydü ki şeytanın kızı olan ben bile bazen ona hakim olamıyordum.
Bedenimin ellerine hapis olduğunu hissetmiş ve direnmek yerine teslim olmayı seçmiştim.Tek elini belime doladı. Diğer eli ile saçlarımı okşadı..Yavaşça yüzümde değdirdi ellerini.
Dudaklarını dudaklarıma yaklaştırdı ve hafifçe öptü.Öylesine hafifti ki hissedememiştim.
Göz yaşları içinde yalvarıyordu.


"-Elimden gelini yaptım olmuyor arada.Bırakmıyorlar seni.Ben ,ben çok üzgünüm.Gitmeni istemiyorum ben seni bir insan olsan da daima seveceğim.Aramıza hiç bir şey giremez."

Birden irkilmiştim… İnsan olmak,bu son bana çok yakındı.Toparlanmalı son günümü en iyi şekilde geçirmeliydim.Joshuyu odasına yolladım.Üstümü giyindim.Büyük salona indim.

Akuma beni gördü.Ayakta olmama sevinmiş bir şekilde yanıma geldi.
-Günaydın güzel kızım.Nasılsın bakalım.
Belki bana karşı samimi olmak istiyordu bilemiyorum .ben hiçbir şey hissetmiyordum.Nefretten başka.Yıllardır yaşadığım tek his nefretti.
-Ey Akuma savaşta olduğumuzu unutuyorsun galiba.Bu ne samimiyet!
Ben senin kızın değil askerinim bunu aklından çıkarma.Ben ölümlü olduğumda kızını değil sadece bir askerini kaybedeceksin.
Silahlarla doldurduğum bedenimi savaşmaya hazırlıyordum son kez.
Melekler sadece ölümsüzler tarafından öldürülebilirlerdi.Çok dayanıklı yaratıklardı.
Hepsi en aşağılık şekilde ölmeyi hak ediyordu.
Savaş alanına geldiğimde beynimsarsılacak gibi oluyor kafamın içinde şimşekler çakıyordu..
Evrenin en yüce ulusu yeniliyor muydu.Nasıl olabilirdi.


Kılıcımı kınından çıkardım.Nefret duygum kılıcıma da yansımıştı.Yanıma gelen ilk küçük melekten başladım öldürmeye.O bacak kadar boyuyla eline geçirdiği küçücük bir bıçağı ayağıma saplamaya çalışıyor ve kabul olmayacağını bile bile ölmemi diliyordu.Hayır bu zavallı yaratıkla kılıcımı kirletmeyecektim.Parmaklarımın gücünü hissetmeliydi.
Gırtlağındaki küçük şeridi içeri bastırdım.Parmaklarımı göz yuvalarından içeri bastırırken sonu gelmeyen bir çığlık atıyor benden minicik bir acıma duygusu bekliyordu.
Gözleri minik misketler gibi yere düştü.Kafasına dirseğimi indirdiğim de 3-4 metre yuvarlanmış ve sanırım ölmüştü.Bütün meleklerin hak ettiği sonu yaşamıştı.Kılıcımı elime alarak duygusuzca öldürmeye başladım.Kiminin kafasını beninden ayırıyor,kimini ortadan ikiye bölüyor kimininse kanatlarını kesiyordum.
Sıçrayan her kan damlasından büyük bir zevk alıyor,ölürken ki acı çığlıkları dinlerken keyifleniyordum.
Damarlarımda ki kan kabarıyor zevk duygum artıyordu. Göklerde hissediyordum kendimi öldürdükçe..Bir yaprak gibi savrulup yere düşüyorlar son nefeslerinde arkadaşlarının kanlarını yutuyorlardı.Ayağımı kaldırdığımda küçük kan göllerini hissediyor susuz kalmış bir balık gibi içlerinde yüzmek istiyordum.

Kan birikintilerinden kafamı kaldırdığımda dayımı gördüm.
Bembeyaz kanatlarını açmış ırkını korumak için aslice savaşıyordu.Mükemmel bir liderdi o.
Yıllardır görmediğim dayım.Eskiden hiç ayrılmadığım dayım.Beni gördüğünde gözünden inci gibi yaşlar dökülmeye başlamıştı.Bir meleğin ağlaması çok hazindir.Birden kendime baktım bu ben değildim.Dayıma doğru koşmaya başladım.Annemden bir parçaydı dayım.Annemden kalan son hatıraya koşuyordum,Hayatımda hiç koşmadığım kadar hızlı koşuyordum.
Dayımsa kanatlarını açmış beni bekliyordu.Herkes şaşırmış savaş durmuştu.
Şimdi sadece ben dayım ve koştukça yüzüme sıçrayan kan damları vardı.Dayımın yanına vardığımda büyük bir hızla kılıcımı kaldırdım ve kafasına indirdim.
Dayım böyle bir hamleyi hiç beklemediği çok açıktı.Bir zavallı gibi ağlıyor ellerimi bırakmamacasına sarıyordu..Bense kılıcımı bütün gücümle aşağı doğru iterek ölmesi için tüm gücümü sarf ediyordum.
Belki karşı koyabilirdi benden güçlü olduğu şüphesizdi.Ama sahip olduğu bütün enerjiyi elimi tutmak ve bana son sözlerini söylemek için harcıyordu.

-Bu sen değilsin görebiliyorum, peki söyle kimsin sen Arada nesin sen?