mononoke-hime'de rüzgârı ara ara lakin ulvî bir duygu eşliğinde duyarken bu kıymetli filmin rüzgârları, kudretli ve ihtişamlı hatta kelimenin tam anlamıyla müthiş bir his menbaında süzülüyormuş gibi hissettirdi. miyazaki'yi o kadar iyi anlıyor ve onu o kadar kendime özgü bir duyuşla duyuyorum ki kifayet yetiremem. lakin bazı duygularımızı aynı ehliyette yaşadığımıza eminim. gençliğimin ilk yıllarından beri içimde taşıdığım lakin bir türlü herhangi bir yere aksettiremediğim hisler var rüzgârlara değin... işte tam olarak bu vesileyle duyuyorum miyazaki'yi. mononoke ve nausicaa da bu rüzgârlı sebeplere binaen beni rüzgârların mahiyetine dair lezzetli bir seyahate çıkarmış gibi oldu.

nausicaa şu ana kadar izlediğim miyazaki karakterleri arasında en sevdiğim karakter oldu. o mavimsi elbisesinde gökyüzünün olanca ümidini taşıyor gibiydi. ayrıca tabiat ve canlılara değin o derin mi derin alakası, sevgisi sayesinde bu denli çok özümsemiş olabilirim. ve elbette pek tatlı çizilmiş idi.

ve dikkatimi çeken bir şey daha var ki sanat eserinin yorumlanmasındaki o sınırlı uçsuz bucaksızlığa değin bir nükte olabilir. ohm'ların kızgın iken kırmızıya dönüşen gözlerine gökyüzünden bakınca bana o gözler gökyüzünden çekilmiş uzak ve yoğun şehir ışıklarına benziyor gibi geldi. ohm'lar da işte tam bu yüzden hatırıma şehirlerimizi ve onlara ilişkin muamelelerimizi getirdi. ne zaman şehirlerin sathında bir yara açsak misliyle ödedik. aynı ohm'lara saldıran o bahtsız, kıt akıllı pejiteli ve tolmekianlıların başına gelenler gibi. bu da bir anlık bir sezişle farkettiğim uzak bakışlı bir dikkat idi filme dair.

ohm'ları ve tilki-sincap karışımı o minnak canlıyı çok sevdim. nausicaa'nın bataklık kumuna yakalanıp düştüğü o efsanevi mekân da pek güzeldi. harika başladı, ortalarda az biraz durgunlaştı lakin son demlerde hafifçe burnumun direğini sızlatan, gözlerimde hafiften nem çiçekleri açtıran sahneler var idi ki böylelikle tatlı bir kapanışla buselenmiş oldu film benimçin.