neredeyse irili ufaklı pek çok isekai nevinden animeyi bitirmiş biri olarak rahatlıkla diyebilirim ki benriya saitou-san bu nevi animeler içre pek özge bir yere sahip. manga orijinli bir yapım. mangakasının emeğine, kalemine sağlık sahiden. isekai'lerin giderek tekdüze bir hâl aldığı manga dünyasına bence pek yerinde bir ahenk getirmiş. animesi mangasının çizimlerine nazaran daha güzel olduğundan animesini izlemenin mangasından daha güzel bir etki bırakacağını da düşünüyorum.

izlediğimiz, okuduğumuz eserlerde hepimiz bir şeyler ararız. ben en çok üslup ve samimiyet ararım mesela. inanılmaz değişik, delicesine orijinal, hiiiç görülmemiş bir hikâye filan beklemem herhangi bir eserden. bu mânâda benriya mükemmel bir çizgi tutturmuş kanaatindeyim. bence hem hikâye olarak hem de diğer karakterlere eğilişi bakımından pek çok isekai yapımdan tabii bir hâl üzere ayrılıyor da.

evvelâ isekai'lerde bizi karşılayan olmazsa olmaz ilk motif (isekai-severlerin aileden bellediği) «truck-kun»un ta kendisidir. türkçeye nasıl çevirsem bilemedim. genelde bu isimle bilindiği için böyle kalsın ama illa bir alternatif gerekirse «tır-chan» demek hoşuma gitti şu an ahaha. tabii bazı isekailerde truck-kun'a ihtiyaç olmuyor. başka motifler vesilesiyle karakterimizi başka bir dünyada bulabiliyoruz elbette. lakin bir isekai'yi isekai yapan en mühim motiflerden biri olması hasebiyle truck-kun'u her yapımda görmek istemiyor değilim. neyse efendim. bilmeyenler için ufak bir özet geçecek olursam: neredeyse her isekai; mutlaka japonya'da olmak şartıyle hayatından bıkmış, bezmiş, klasik bir anime karakterine ya okul ya market dönüşünde karşıdan karşıya geçerken bir tırın/kamyonun çarpmasıyla başlar. biliyorum pek külfetli bir cümle oldu. elbette daha sade anlatabilirdim ama böyle olsundu. ölmezsiniz yâhu… neyse işte bu motif isekai'lerin kurtarıcı ve tekrara dayalı basit ama tatlı bir mizah sunan ön söz nevinden, prelüd-vari bir giriş motifidir.

benriya, bu motif itibariyle özge bir eser olduğunu telkin eder bize. zira saitou-san da biraz evvel değindiğim gibi klasik bir japondur ve gayet tabii bir yoldan karşıya geçmeye çalışmaktadır. ama gel gör ki bu kez makus talih saitou'yu kucaklamaz. tır tam çarpacakken saitou birden kayboluverir dünya sathından. zira bir büyü sayesinde ansızın başka bir dünyaya çekiliverir. böylece klasik bir truck-kun vakası yaşanmadan ama bu motife ramak kala bir isekai girizgâhı kotarılır. şahsen benim pek hoşuma gitmiş idi. tabii bunun detaylarını anime izleyicileri biliyor. o yüzden spoiler vermemek için bu kadarla iktifa edeyim. ama bir isekai için pek güzel ve farklı bir başlangıç olduğunu da iyice vurgulamış olayım. klasiğe yeni bir duyuş kazandıran bir girizgâh oluvermiş böylece. üsluptan kasdettiğim şey tam olarak bu işte.

her şey bir yana genelde isekai'lerin pratogonistleri kahramanımsı kimseler olur. tabii düz ve ilk anlamında isekailer böyle idi. zaman geçtikçe mangakalar da bu konuda arayışa girmiş olmalılar ki değişik ana karakter örgüleriyle çıktılar okuyucunun karşısına. klasik kahraman anlayışının haricinde; sıradan-ezik-neet insan (hikikomori), şeytan-kral, gamer, zeki-entelektüel tip gibi pek çok tarzda karakter skalasıyle bizi tatmin etmeye çalıştı isekai yazar-çizerleri. tabii hepsinde de gayetle muvaffak oldular. işte bunların yanında saitou bir anlamda sıradan-ezik karakter nevine girse de mesleği itibariyle bize farklı bir ahengin habercisi olduğunu tez elden söylüyor. ben daha anime çıkmadan evvel hakkında okumuş olduğum kısacık bir yazıyle oldukça tatlı ve izlenilesi bir eser olacağına inanmış ve emin olmuştum. yanılmamışım da.

tamirci ana karakter bir isekai için ne kadar da elverişli bir motifmiş oysa. özellikle elinden pek çok iş gelen bir tamirciyse o kişi. zira sandıkları açmak, eşyaları onarmak gibi pratik şeylerde böylesi bir karakterin varlığı elzem. ama böylesini genelde yan karakter olarak, önemsiz bir şey yapıyormuş şeklinde görürüz ve tabii ki bize de öyle gösterilir. ama burada bilakis bir tamircinin -ki tamircilik dışında herhangi bir özel gücü yok- herkesi samimiyetinde ve tabiiliğinde birleştiren bir kahraman oluşu niyeyse bana pek hoş geldi. pek tatmin olmadım bunları yazarken ama neyse kalsındı. velhasıl becerikli ama sıradan bir insan olarak hiiiç ama hiiiç tanımadığı vahşi bir dünyada kendini bulan bir tamircinin samimiyetle bezeli hikâyesi bu. ama sadece saitou'nun anlatılmaması daha ayrı bir perspektif katmış esere. zira mangaka sair karakterlere de büyük bir özenle eğilmiş. acayip olan şey “bunu çok az bir bölümde yapması”! anime olarak 12 manga olarak sanırsam 64 bölümde onlarca karakteri gayet veciz ve dramatik bir şekilde biz okuyucuya/izleyiciye aktarabilmenin muhteşem bir şey olduğunu düşünüyorum. tabii animede emeği geçen animatörleri de ayrıca tebrik etmek lâzım. zannediyorsam mangaya oldukça sadık kalarak ve çizimleri de optimize ederek mükemmel bir iş çıkarmışlar.

tekrar mangakaya döneyim. çok aşırı bir karakter çeşitliliğinden söz etmek mümkün değil ama böylesi bir isekai evreni için kâfi derecede bir karakter çeşitliliğini sağlaması ayrı bir başarı. ama asıl başarısı karakterleri nasıl işlediğinde yatıyor. zira klasik bir isekaide bulunan bütün karakter çeşitleri olsa da hiç beklemediğimiz davranışlar takınan ve hiç beklenmeyen dostlukların vukua geldiği bir isekai evreni var. insanların kralı ile iblislerin kralının oturup satranç-vari bir oyun oynarken absürd diyaloglar eşliğinde sohbet etmesi beni gayet şaşırtmış idi. ve böyle de kalmayıp iblis kralının, insan krala korumalık yapması ayrı bir komedi unsuru…
elflerin büyü yapmak yerine hafif silah kullanması, saitou'nun yavuklusu güzel raelza'nın ağır kılıç kullanıcı olması, büyücüdür diye beklediğim karakterin balta kullanışı ve ağır silah kullanır diye beklediğimiz karakterin büyücü asası taşıması. insan-iblis dostluğu. bazen sadece insanların değil herhangi bir canavarın yahut iblisin hikâyesinin anlatılması…

kompakt bir hikâye yapısından ziyade durum hikâyelerinden gördüğümüz tarzda bir anlatım kullanılmış. bu ise sair isekai'lerden farklı bir üslûbun alameti...

bu yazdıklarımı da yaklaşık bir ay önce yazıp kenara atmışım. o yüzden diyeceklerim bu kadar. kopuşun telafi edilemez yanları var sahiden...