Sen mesaj yazınca bende bi heycan patlaması oluşmuştu ama neyse

sizi biraz daha bekleteceğim kusura bakmayın bilgisayarım bozuldu azıcık ama en kısa zamanda yazıcam

Sonunda yazabildim sizi beklettiğim için kusura bakmayın. Yaptığınız tüm yorumlar için teşekkür ederim. Umarım bu bölümü de beğenirsiniz


5. Seni Affetmiyorum
Ona söylediğim şeylerde haksız değildim. O gerçektende şımarık bir veletti. Bunu yüzündeki o şımarık ve alaycı gülümsemeden bile kolayca anlayabiliyordum.
Herkes masada bir yere oturmuştu ve bana Saren’in yanı kalmıştı. Bu durumdan en az benim kadar onunda rahatsız olduğu belli oluyordu. Birbirimizi öldürmeden yemeği bitirirsek şanslıydık. Yavaşça onun yanındaki sandalyeye otururken Saren rahatını hiç bozmadan yemeğini yemeğe devam ediyordu. Onun kulağına eğilerek kimsenin duyamayacağı kadar kısık bir sesle “Seni affetmeyeceğimi bilmeni isterim.” dedim.
Ağzındaki lokmayı yuttu ve bana dönerek gülümsedi. “Bir dahaki sefere artık.”
Kendini çok çabuk sakinleştirmiş mantıklı davranmaya başlamıştı. Bende ona gülümseyerek yemeğimi yemeğe başladım. Saren aniden otelden çıkıp gidince kahvaltı yapmayı unutmuştum ve gün boyu bir tek birkaç bardak kahve içmiştim.
Yemek bitince hepimiz salona geçmiş rahat koltuklarda yerimizi almıştık. Babam ve Oktay Beyle sohbet ederken aynı zamanda da Saren’e bakıyordum. O kadar sakin duruyordu ki. Sanki sinirlerini aldırmış gibi. Ya sessizce oturup annemin bitmek bilmez konuşmalarını dinliyor ya da annemi susturmayı başarıp, ki bu büyük bir başarıdır, konuşup gülüyordu.
Öyle bir ses tonu ve konuşma tarzı vardı ki insanı dinlemeye itiyordu. Bir an neredeyse kavga ettiğimizi unutup onunla konuşacaktım. Aslında onunla konuşmamam çocukçaydı. Ve burada çocuk gibi davranan tek kişi Saren’di. Ya da ben öyle olmasını istiyordum ama o kendinden beklenenden daha olgunca davranmıştı. Herkesin doğal davranışlarından da anlaşıldığı gibi kimseye bir şey anlatmamış ve yeni bir tartışma başlatmamıştı.
“Saren.”
Babam her zaman ki gibi güçlü ve yönetici ses tonuyla odadaki herkesin dikkatini çekmişti.
“Efendim.”
Saren babama bakıyordu ama sonra gözleri bana kaymış sanki bana babamın ne söyleyeceğini soruyordu. Eğer bilseydim ona ipucu verirdim ama hiçbir fikrim olmadığından omuzlarımı silktim.
“Kızım, sağdan ikinci kapı benim çalışma odam. Orada masanın üzerinde küçük bir kutu var. İlker’in sana hediyesi. Kaybolmasın diye bana bırakmıştı ama seni dinlerken unutmuş olmalı. Hadi git de bir bak. Hizmetçilere güvenmiyorum.”
“Tamam.”
Saren bana şüpheyle baktıktan sonra yüzümden olanları kavrayamadığımı anlamış olacaktı ki tekrar o alaycı gülümsemesiyle gülümseyip odadan çıktı. Onun çıkmasının ardından babam elini dizime koyarak kulağıma eğildi.
“Hadi peşinden git. Kendini ona affettir. Bir daha kavga ettiğinizi görmeyeyim.”
“Sen, nasıl?...” Biraz durduktan sonra hemen “Kendimi affettirecek bir şey yapmadım.” diye ekledim.
“Saren’in yüzünden pekte öyle anlaşılmıyor. Görünen o ki ona kötü bir şey söylemişsin. Şimdi sözümü dinle ve git.”
İtiraz etmek için ağzımı açmıştım ki babam kaşlarını çatıp bana kapıyı gösterdi. Herkes beni izlerken salondan çıkıp çalışma odasına girdim. Arkası kapıya dönük odanın ortasında durmuş bekliyordu.
“Saren?”
Hızla bana dönüp gülümsedi. Elinde küçük bir kutu tutuyordu.
“Efendim.”
Şey…”
“Bunu senin almadığını biliyorum. Özür dilemek istemediğini de. İstemiyorsan dilemek zorunda değilsin…” kutudaki tek taş yüzüğü uzatarak “ama bu yüzük çok güzel. Babana teşekkür etsem sana teşekkür etmemi isteyecek. Teşekkür ederim. Sen babana iletirsin.”
“Tamam.”
Beni büyük bir yükten kurtarmış ve bir yetişkinden daha çok yetişkin gibi davranmıştı.
Yüzüğü kutudan çıkarıp özenle parmağına takarak “Hadi salona geçelim.” dedi. Üç kadın şimdi yeni bir konu bulmuş onu konuşuyorlar ve yüzüğü inceliyorlardı.
Saren kimseye belli etmeden esneyince hemen saate baktım. Saat ondu ve geç olmuştu. Yarın erken kalkmam gerekiyordu. Babamın konuşmasını bitirmesini bekleyip o bana dönünce “Kalkalım biz artık. Geç oldu.” dedim.
Oktay Beyde hemen “Bizde kalkalım. İlker doğru söylüyor geç oldu.” dedi.
Herkes ayağa kalkınca babam “Bir cumartesi akşamı bir şeyler yapalım dünürüm. O zaman sizi bu saatte bırakmam.” dedi.
“Neden olmasın. Her zaman.”
Hepimiz dışarı çıkmış arabalarımıza doğru ilerlerken Saren “Ben bugün babamlarda kalacağım. Bilmek istersin diye söylüyorum.” dedi.
“Neden?”
“Bana karışmayacağına söz vermiştin, hatırlatırım.”
“Peki. Onları özlemişsindir tabi.”
Babasının arabasına binip hızla uzaklaştı. Bu ikinci onun arkasından bakışımdı.
Arabama binip olanları düşünmeye çalıştım. Nerede haksız, nerede hatalıydım? Belki de en başta bu teklifi kabul etmekle hata yapmıştım. ‘Nasıl olsa hiç evlenmeyeceğim. Böyle bir şeyde beni etkilemez. Aşk evliliği yapmayacaksam en iyisi mantık evliliği yapmam.’ diye düşünmüş ve kabul etmiştim. Ama beni etkilemeyeceğini düşündüğüm şey hayatımın ortasına bir sorun taşımıştı. Unutmama izin yoktu. Her gün karşıma çıkıyordu çünkü. Ondan kurtulamazdım anlaşma bunun üzerineydi. Ona katlanamazdım. Çünkü o şımarık, sinirli ve dediğim dedik koca bir sorundu. Şimdi de sabah ki tartışma yüzünden hayatı bana zindan edecek. Belki de yarın onunla konuşsam iyi olur.
Arabayı o kadar hızlı kullanıyordum ki eve çok çabuk gelmiştim. Bir sürü birbirine benzeyen, küçük, mütevazi villanın yan yana dizildiği sitede benim evim site girişinden en uzak evdi. En sessiz ve gözden uzak olan yer orasıydı. Bu yüzden orayı aldım.
Arabayı park yerine sokarken evde ışıklardan biri yandı. Salonun ışığıydı bu. Büyük ihtimalle Deniz Abla beni beklerken salonda uyuyakalmıştı. Anahtarı cebimden çıkartırken kapı açıldı. Deniz Abla yarı uykulu yarı kızgın gözlerle beni süzdükten sonra “Babanlardan geliyorsun öyle değil mi?” dedi.
“Başka nereden gelebilirim ki?”
“Başka yerlerden toplandığını da gördüm. Kapının önünde durmada içeri gir, hasta olacaksın.”
“Beni içeri aldın da ben mi girmedim.” Kapıyı geçebileyim diye daha fazla açtı. İçeri girip hala ışığı yanan salona geçtim. Salonun ortasında, kapının karşısında duran koltuğa oturup Deniz Ablanın yanıma gelmesini bekledim. Yanıma oturunca elimi omzuna atıp ona sarıldım.
“Deniz Abla, sabah sana anlattığım konuda çocukça mı davranıyorum. Aslında o kadar bağırmamalıydım ve onun gözleri dolduğu an durmalıydım. Neden bilmiyorum, ilk başta o kadar sinirli değildim ama sonradan sinirim katlanarak çoğaldı.”
“Sen çocukça davranmıyorsun. Hala iyileşmemiş yaran sana bunları yaptırıyor. Sen aslında onun sözlerine biraz sinir olmuştun ama kendi sözlerini duyduktan sonra daha çok sinirlendin. O… adı neydi? Neyse, o lüzumsuz insanın söylediklerini hatırladın sadece, ne demişti? ‘Beni buna yeterince zorladın. Sen üzülmeyesin diye yeterince taktım ben bu yüzüğü…’ gibi bir şeylerdi herhalde…”
“Tam olarak öyleydi. Neyse en iyisi ben gidip yatayım. Geç oldu.”
Kendimi geri çekerek onu öptüm. Sonra odama çıktım ve günün ve yorgunluğunu atmak için yatağa girerek uykuya daldım.
***
Kapıyı çaldığımda hala tam olarak ne diyeceğimi bilmiyordum. Sabahtan beri bunu düşünüyordum. Bütün işlerimi halletmiş hemen buraya gelmiştim. Başkalarının yaptığı şeyleri ona yükleyip ona haksızlık edemezdim.
Kapıyı ince, zarif ve genç bir kız açtı.
“Saren evde mi?”
“Evde. Ama dersi var hazırlanıyor.”
“Ona söyler misin ben aşağıda bekliyorum. Onu ben bırakacağım.”
“Kim diyeyim?”
“İlker.”
“Ah! O sensin!”
Şaşkın şaşkın ona bakınca hemen elleriyle ağzını kapatıp içeri kaçtı. Birkaç dakika sonra Saren merdivenlerden koşarak iniyordu. Yanıma gelince durmadan devam etti. Bende ona yetişebilmek için onun yanında yürümeye başladım.
“Günaydın İlker.”
“Günaydın.
“Eğer bir şey söylemek için geldiysen çabuk söyle derse geç kalıyorum.”
“Arabaya binelim orada konuşuruz.”
“Ben kendi arabamla gitmeyi tercih ederim. Şimdi söyleyebilir misin lütfen? Yoksa ben gidiyorum.”
“Lütfen, çok önemli. Kelimeleri tam toparlayamadım zaten. Seni ben bırakayım. Hadi.”
Şüpheyle beni süzdükten sonra başını sallayıp benimle birlikte arabaya bindi. Arabayı çalıştırırken derin bir nefes aldım ve hemen konuşmaya başladım.
“Saren senden özür dilerim. Ben bundan 1 yıl kadar önce sevimsiz bir şey yaşadım. O tartışmada neden bilmiyorum birden o aklıma geldi bu yüzden parladım. Ben haksızdım. Gerçekten özür dilerim.”
Saren dikkatle beni dinliyordu. Yüzünde gizlemeye çalıştığı ufak bir şaşkınlık ve gözlerinde ‘biliyordum’ bakışı vardı. Üniversiteye vardığımızda arabayı durdurup ona döndüm. Merakla ona bakarken o üniversiteye bakıyordu. Sonra bana dönüp baktığında gözlerinde yeniden o turuncu çizgiler belirmişti.
“Seni affetmeyeceğim. Ama bir daha ki sefere belki. Derslerim 5’te bitecek beni buradan alırsın.”
Arabadan inip ona gülümseyerek el sallayan arkadaşlarının yanına gitti. Vicdanım rahat bir şekilde oradan ayrılıp şirkete gittim. Artık rahattım ve ne yapmam gerek diye düşünmüyordum. Ama yine de Saren’in ne yapacağı belli değildi.

İlginç bi tepki Sonunda yola geliyo ilker

Valla ne diyim güzek bölümdü fakat ben bunları daha çok kavga etmesini beklerdim açıkcası ama böylede iyi

Bir daha ki bölümü sabırsızlıkla bekliyorumm

Eğlenceli bir hikaye. Takip edeceğim.

Yeni bölümmmmmmm isterikk

uzun zamandır yeni bölüm ekleyemediğim için gerçekten üzgünüm ama önemli bir karar vermek üzereydim yani ben aslında bu hikayeyi deneme amaçlı yazıyordum ama okuttuğum herkes tarafından çok güzel tepkiler aldım edebiyat öğretmenim bile beğendi ve gelecek vaat ettiğimi söledi tabi ben sizlerin ve arkadaşlarımında tepkilerini göz önünde bulundurarak bunu kitap haline getirmeye karar verdim tabi birde bunu yayınlayacak insaflı birine denk gelmem lazım tabi bu yüzden kusuruma bakmazsanız bu hikayeyi forumda paylaşmaya devam etmeyeceğim ama eğer yayınlanırsa sizinle ismini paylaşırım sizde okursunuz umarım

uf ya bananeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee