Ağlamaklı olan küçük kız ellerini açmış yerdeki çiçeklere bakıyordu. Caddenin ortasında durmuş kalabalığa aldırmadan, kalabalıkta ona aldırmadan, sadece yerde durun ve insanların yavaş yavaş öldürdüğü çiçeklere bakıyordu. Kızın masmavi gözlerinden bir damla yaş döküldü ve devamı geldi. Olduğu yerde sessizce ağlıyordu. Henüz altı yaşlarında olan küçük yanağından göz yaşları yavaş yavaş akıp gidiyordu. Kalabalık caddede ki hiç kimse onu ve onun çiçeklerini umursamadan yoluna devam ediyordu. Kız yere eğildi parçalanmış çiçekleri yavaş yavaş toplamaya çalışıyordu. Eline yerde duran yaprakları dağılmış kırmızı gülü aldı daha sonra hemen yan tarafında duran bir laleyi. Yerde dört beş tane çiçek vardı ama kız hepsini ayrı ayrı özenle toplamıştı. Annesi için toplamıştı. Yerdeki çiçekleri kaldırarak sanki hepsi birer canlıymış gibi onları okşamaya başladı. Göz yaşları ile çiçekleri adeta yıkamıştı. Kızın saçları artık yanaklarına yapışıyordu. Tüm çiçekleri alıp yoluna devam etti. Önünü bulanık görüyordu. Kısa bir yürüyüşten sonra durdu ve önündeki kapıyı açtı. Yavaşça yürümeye başladı. Gideceği yere vardığında gözlerini kapadı ve yalvarmaya başladı. Tanrıya yalvardı annesinin onun üzgün olduğunu bilmemesi için tanrıya yalvardı. Daha sonra gözlerini açan kız çiçekleri toprağın üzerine bıraktı. Karşısındaki mezar taşına bakarak ağlamaya başladı ve annesine içten bir gülücük göstererek çiçeklere baktı. Keşke daha güzel olsalardı diye geçirdi içinden. Annemi çok özlüyorum dedi daha sonra. Arkasını dönerek giderken mezarlıkta ki çiçekler güneş ışığı ile parıldıyordu...