DESTİNY’S TEARS

Koşmaktan çok yorulmuştu. Meşalelerle aydınlanmış o dar koridordan geçerken kasları isyan çığlıkları atıyordu. Gözlerini kapatıp yorgunluğunu hiçe sayarak koşmaya devam etti. Buradan yüzlerce,hatta binlerce kez geçmişti ve bakmasına gerek yoktu.

Kız bir süre sonra gözlerini açtı ve o devasa beyaz kapının önünde durduğunu gördü. Kapı o hiçbir şey yapmadan kendiliğinden açıldı. Kendini güçlükle içeri attı ve dizlerinin üstüne çöktü. Nefesini düzene soktuğunda yorgunluğuna karşı savaşarak ayağa kalktı ve etrafına bakındı. Yalnızca ortasında duran bir meşaleyle aydınlanmış olan yüksek tavanlı bir odaydı bu. Dört duvarında da belirli aralıklarla konulmuş olan devasa aynalar duruyordu.

Aynalardan birine baktığında kendini gördü;yüzüne düşmüş olan düz,kahverengi saçları ,ela gözlerini kapatıyordu. Ortalama bir boyu vardı. Ne sıska ne de şişmandı. Ancak bu sefer bir farklılık vardı. Aynada görünen tek kişi kendisi değildi. Ondan daha kalıplı biriydi bu. Fakat meşalenin ışığı yüzüne vurmadığı için kim olduğunu göremiyordu. Arkasına dönmeye cesaret edemedi.

“Kendini kandırma!”
Tanıdık gelen bu sesin kime ait olduğunu hatırlayamıyordu. Hafızası bulanıklaşmıştı. O kanını donduran ses olmasa bayılacağını düşünüyordu.

“Kendini kandırma!” diye tekrar etti ses.”Ne kadar direnirsen diren ‘’son’’ dan kurtulamayacaksın. Geçmişinden ve atalarından gelen karanlık seni de er ya da geç yutacak. Ve sen… bundan kaçamayacaksın.”

Kız o an vücudundaki enerjinin çekilmeye başladığını hissetti. Kendini kaybetmemek için bağırmaya başladı.

“Yanılıyorsun!!! Ben senden çok daha güçlüyüm. Buradaki en güçlü kişi benim!!! Ve senin sonunu getirecek olan da benim. Emin ol benim karanlığım,benim geçmişim beni değil seni yutacak!!! Ve ‘’son’’ a yaklaştığımızda çektirdiğin şeylerin hesabını vereceksin bana!”

Ses gülmeye başladı.”Ne kadar çaresiz olduğunu görüyor musun? Saçmalamaya başladın”

Arkasındaki siluet yavaş yavaş kayboluyordu.Narumi gücünü kaybetmeye başladı ve daha fazla dayanamayarak dizlerinin üstüne çöktü. Eline damlaların düştüğünü gördüğünde ağladığını fark etti. Yere yatıp dizlerini kendine çekti. Sayıklıyormuş gibi konuşuyordu.

“Onu yeneceğim.Ben… ben güçsüz deği-lim” Hıçkırıkları arasında konuşmaya çalışıyordu. “Bunların hesabını verecek. Aileme ve bana yap-yaptıklarını ödeyecek.”

“Kendine gel!!!”


Narumi gözlerini açtığında odasında olduğunu gördü. Daha doğrusu kendi özel hapishanesinde olduğunu.Kalkarken ağlamış olduğunu fark etti ve gördüğü kabusu hatırladı. ‘Yine dalmışım’ diye söylendi kendi kendine.Uyumamaya çalışıyordu çünkü ne zaman uyusa kabus görüyordu.

Onu uyandıran kadın kapıyı açtı. Ve çıkarken birden Narumi’ ye döndü.

“Yine kabus görüyordun” dedi Halibel.”Bunlardan kurtul artık”

*** *** *** *** *** *** *** ***

Aizen’ in odası her zamanki gibi alacakaranlıktı. Özellikle bu odayı seçmişti. Sebebini kendisi de bilmiyordu ama buradayken daha iyi düşünebiliyordu.

Yine koltuğuna oturup, düşüncelere dalmıştı. Tam o sırada kapının açıldığını duydu. İki farklı ses ona sesleniyordu.

“Aizen-sama”
“Aizen-sama”

Halibel ile Ulquiorra’ nın içeri girmelerine izin verdi. Birlikte gelmelerine şaşırmıştı çünkü birbirlerinden nefret ediyorlardı.

“Birlikte gelmenizi beklemiyordum” dedi. Halibel’ in suratına hemen bir iğrenme ifadesi yerleşti.

“Yalnızca yolda karşılaştık”

Aizen’ in suratına küçük bir gülümseme oluştu. “Küçük bela neler yapıyor peki?”

“Kabus görmeye devam ediyor.” dedi Halibel . Yüzünde biraz hüzün belirdi. “Her gün daha kötüye gidiyor. En sonunda kendine zarar vermeye başlayacak. Ve aklını kaçırabilir.”

“Ah hayır.” diye yanıtladı onu Aizen. Onun o saçma amaçlarını biliyorsun, öyle değil mi? Kafayı onlara o kadar takmış ki Gerçekleştirmeden delirmez, kendine izin vermez. Yani daha uzun bir süre sorun yaratacak… Onunla işimiz bitene kadar. ” Sonra Ulquiorra ’ya dönüp ekledi.”Peki ya Inoue?”

“Hala aynı. Sürekli sorular soruyor ve hala çok üzgün. ”
“Öyle olması gerekmiyor” dedi Aizen. “Neşelenmesini sağlamalısın .”
“Niye bu kadar önemsiyorsunuz?” diye sordu Ulquiorra bir anda.

Sonra pişman olmuş bir suratla hemen devam etti.” Yani … onu bu kadar özel yapan şey ne? “
“Kendi sebeplerim var. ”
Ortalığa sessizlik hakim olmuştu. Ulquiorra ve Halibel sırayla Aizen’ in önünde eğilip dışarı çıktılar.
“Zavallısın” dedi Halibel yüzündeki iğrenme ifadesini olabildiğince yansıtarak. Yürümeye devam ediyorlardı ve Ulquiorra hiç ona dönüp cevap verme zahmetine bile girmeden yoluna devam etti.

Halibel tam başka yöne gidecekken Ulquiorra ona döndü” Her ne kadar beni sevmesen de – ki ben de senden hoşlanmıyorum- Nnoitra’ ya dikkat et. Bu aralar aklında iğrenç şeyler var. “
“ O geri zekalıyla başa çıkamayacağımı falan mı düşünüyorsun gerçekten? “

Ulquiorra ‘nın suratına buz gibi bir ifade yerleşti.
“ Senden bahsetmiyorum…”
*** *** *** ***
Not:KaNaShiiSaigo ya desteği ve yardımları için teşekkür ederim
umarım beğeniriniz.