Evet arkadaşlar...Uzun bir sürenin ardından yeni bölüm geliyor.Kankişim,psicom haber vermedim diye kızacak biraz ama,ne yapayım tamamlayınca dayanamadım.bu bölüm bence diğerlerinden çok daha güzel oldu içerik bakımından.Çünkü Birgül'ün ve benim çok sevdiğim bir karakter,hikayeye intikal etti.E ben yorumu size bırakıyorum.

"Birgül'ün Lerzan'a vereceği tepkinin cevabı karşınızda.Ama şu direk dalma mevzusuna gelirsek. O konuda pek tatmin olmayabilirsiniz.Ama dövse daha iyiyidi diyorum ben."


Hüzünlü Bakışlar…

Hiç kimse ne olacağını bilmeden, gözlerini bu sinirli iki kıza dikmişti.Birgül yine kendinden beklenmeyen sakin bir tavırla söze başladı:

-Arkadaşlar!Bakın en başından söylüyorum.Aranızdan hiçbirinizin arkadaşlığına ihtiyacım yok benim.Eğer böyle olsaydı, kurulu düzenimi bozarak buraya gelmezdim.Benim hakkımda ne dediğiniz,ne yaptığınız ve ne tepki verdiğiniz umurumda bile değil.Hatta samimiyetle söylüyorum ki, o iğrenç lakaplarınızı üzerimde deneme tahtasıymışım gibi kullanabilirsiniz.Üzülmem, kırılmam, hatta sinirlenmem.Beni rezil etmek için sulu eşek şakaları yapın,tüm sınıfın alay konusu olmam için benim adımdan aşk mektupları yollayın.Hiçbirini takmam.Çirkin bir kız olduğumu kabul ediyorum.Ve bunu söylemeniz yüzünden bunalıma falan da gireceğimi sanmıyorum.Böyle olmayı ben istedim.Böyle yaşamayı ben seçtim.Ve benim sizden tek istediğim şey,özel hayatıma karışmayın. Rezil olmak bir yana,yaptığınız o iğrenç espriler intihar eşiğine getirecek dozda olsa da, tek kelime etmeyeceğimden emin olabilirsiniz. Ama şu kadarını bilin ki, o yeni gelmiş havalı kızın hayatına karışırsanız, işte o zaman her şey değişir.İşte o zaman inanamayacağınız derecede şeyler olur.Ve inanın, bu yine sizin açınızdan değil,benim açımdan kötü olur.Açıklama istiyorsanız söyleyebilirim.Hayatımın hiçbir noktasında,yaşadıklarım yüzünden utancım yok.Yani bunları öğrenmekle de beni rezil edemezsiniz.Benim tek isteğim bu okuldan mezun olmak.Benim tek isteğim şey verdiğim sözü-
Duraksadı.Cümlesini tamamlamaya cesaret edemedi.
-Dediğim gibi,hiçbiriniz umurumda değilsiniz.
Herkesin ona diktiği şaşkın bakışlar arasında sıyrılarak,sınıftan çıktı.
-Arkadaşlar!Birileri fena morardı.
-Mert!Konuştukça batıyorsun!Sen sus,hatta gözlerin bile konuşmasın.Yoksa morarmış olan senin gözün olacak,uyarmadı deme!
Burnundan soluyarak söylediği bu sözlerin sonunda Lerzan,o sinirli gözlerle “yaklaşanı yakarım” der gibi bir bakış fırlattı.Kendini beğenmiş,hızlı adımlarla sınıftan dışarı çıktı.
Mert o masum tavırlarını takınmış,herkes gibi Lerzan’ın ve Birgül’ün çıktığı kapıya bakakalmıştı.
- Ben ne dedim şimdi ya?
- Ha canım,sen hiçbir şey söylemedin tabi ya.Sen der misin hiç?Duymamış olayım.
Bu sinirli adımların ardından kendini dışarı atan üçüncü kişi,tekrar Mert’e patladıktan sonra Tülin olmuştu.

*************************************************************
Günün sonuna kadar kimse, bir şey söylemeye cesaret edemeden,Lerzan’ın Mert’e ve Birgül’e diktiği sinirli bakışlar arasında ders işlemeye mecbur oldu.Çıkış zilinin çalmasıyla beraber öğrenciler, birer ikişer kendini okuldan dışarı atıyordu.Her zamanki bilmiş tavırlarla çantasını topladıktan sonra,omuzlarına dökülen düz saçlarını savurarak Birgül’e baktı.Sınıfta sadece ikisi kalmıştı.Birgül ise Lerzan’ın alev saçan bakışlarını sezmesine rağmen,tek kelime etmeden başını öne eğmiş oturuyordu.Lerzan’ın çıktığını fark edince, ister istemez o sevecen tebessümüyle kıkırdadı.Gözlerinde beliren mutluluk ışığı bir anda söndü,ve yerini yine o hüzünlü bakışlara bıraktı.Sabahki yarayı taşıyan dudaklarında oluşmuş tatlı gülücük,yavaşça soldu.Yine o ciddi,anlaşılmaz,yorgun ifade vardı yüzünde.Yine o görünmeyen bir damla gözyaşı,yanaklarından damladı masaya yaslanmış ellerine.Elindeki soğuk irkmeyle sıçradı yerinden .Gözlüklerini çıkarıp,koyu,iri gözlerini sıradan ayırmadan ıslanmış yanağını sildi.Hüzünlü gözlerini daha da yorgun gösteren uzun kirpiklerinin gölgesine bakarken,eli boynundaki dikiş izine doğru kaydı.Şah damarının atışını dinledi bir süre gözlerini kapatarak.Sonra derin bir nefes alıp,ayağa kalktı.Sakin,umutsuz adımlarla okuldan çıktı.Havadaki soğuk rüzgarın nemini çekti içine.Adımlarını hızlandırarak yürümeye devam etti.Durduğunda iki katlı şirin bir evin önüne gelmişti.Çantasından anahtarını çıkarıp kapıyı açtı.Kapıdan içeri girdiği gibi pofuduk bir çift terlik geçirdi.Kapının tokmağına yaslanarak kapıyı kapattı.Anahtarını bir iki kere çevirerek kapıyı kilitledi.O derin nefeslerinden birini aldı ve arkasını döndü.Gözleri önünde bomboş bir salon vardı şimdi.Ahşap merdivenlerin biraz ilerisinde duran odaya girerek rahatlatıcı bir eşofman giydi.İçeri girdiğinde televizyonun karşısındaki üçlü koltuğa bağdaş kurdu.O hüzünlü bakışları etrafı gözlüyordu.Kafasını koltuğa yasladı ve evin kokusunu içine çekti.

-Buram buram özlem kokuyor.Hani o koklamaya bile cesaret edemediğin,meleğinin parfümü gibi.Hani bilerek aldığı gül kokusu gibi.Tıpkı senin gibi, değil mi Gül Destem?…

Bu ses…İrkilerek arkasını döndü.Ahşap merdivenlerin üzerinde dikilmiş, başını duvara yaslanmıştı.Sağ omzundan sarkan açık siyah saçları, dalgalar halinde,kenetlediği kollarına dökülüyordu.. Sevecen, ela gözlerli onu süzerken,kırmızımsı dudakları buruk ama onunkiler gibi güzel bir ifadeyle gülümsüyordu.Bu hali, o dört yıldır hayalini kurmayı bile özlediği paha biçilemez portreyi gözlerinin önüne sermişti.İster istemez oda buruk bir şekilde gülümsedi:
-Evet,özlem kokuyor buram buram.Bana seni hatırlatıyor her seferinde.Bu gün okulun sessiz koridorlarında aldığım nefesler gibi.Ve biliyorsun ki, seni düşünürken duyduğum koku bu.Seni, özlediğim gibi değil mi, Kar Tanem?
Karşısındaki o tatlı sesin sahibi, gülümseyerek cevap verdi:
-Her zaman karşılıklı cevaplar vermek zorunda mıyız biz?Aynı şeyleri düşünerek,sorularla cevap vermeye mecbur muyuz?Ama bunu bile çok özledim…
Yüzündeki tatlı ifadeyi bozmadan,ahşap merdivenlerden inmeye başladı.Her attığı adımda,o siyah bukleleri,elinde olmadan dans eder gibi hareket ediyordu.Birgül’ün yanına oturdu.
-Dört yıl oldu ha Bir tanem.Ayrı olduğumuz dört yıl…Ama biliyor musun,büyüyüp gelişmene rağmen,hiç değişmemişsin.Tek fark,seni son gördüğümden daha güzel olman.
-Eskisi gibi…Daha da güzelim öyle mi?
- Şu an karşımda,geçmişte gözlük kullanmaktan hoşlanmayan, diş tellerini kabusu kabul eden ve saçını ikiye katlayıp, at kuyruğu yapmaktan nefret eden bir kız var.Saçlarını kestiremeyeceğini biliyorum. Kendine bunu neden yaptığını anlamıyorum ,ama sen özünde hala benim biricik Gül Destem’sin.
-Kendime bunu neden yaptığım…Uzun bir zaman oldu,hem de sensiz geçirmekle kaybettiğim, dört yıl gibi uzun bir zaman.Hatırlarsın,hani bir zamanlar birbirimize verdiğimiz söze aykırı oldu bu ayrılık.Hani “Biz asla ayrılmayacağız” demiştik. Şimdi ise…Şimdi ise düşlerde bile beraber olamıyoruz.Her şey bir yana,seni görmeyi bile çok özledim.Özümde olmak faydalı değil.Ben çok değiştim senin gidişinle.En başında da,birbirimize verdiğimiz hiçbir sözü tutamadık biz.Sen tutamadın,senin yokluğunla ben tutmadım.Ne sen eski yanımda olan sen, ne ben sözünü tutabilen Gül Desten olabildim.Geriye bir tanesi kalmıştı verdiğimiz sözlerden.Sen bu sözün karşılığını veremedin,ben de bu sözü “eski ben” olarak tutmaya cesaret edemedim.Sana kızmıyorum.Sadece eskisi gibi,beni anlamanı umuyorum.Hayalini bile özlerken, eskisi gibi çıkamazdım kaybettiğimiz anıların karşısına.Umarım değişmeyen tek şey, senin anlayışın,benimse umutlu bekleyişimdir. Değiştim,saçlarımı bile eskisi gibi taramıyorum artık.Ne senin ellerlin değdiği için kısaltmaya kıyabildim, ne de eskisi gibi görünmelerine dayanabildim.Kötü bir durum oldu ama,başka bir çare bulamadım. Sen gittikten sonra, iki kişi dışında kimse dokunamadı o “dalım” dediğin saçlarıma.Anlamışsındır, birinin geçmişi sen,birinin geleceği…Ama sen,hiç değişememişsin.O son halin hiç silinmese de alkımdan,hep hayallerimde hatırladığım gibi.O kabusu unutamasam da,hala alnıma bir öpücük kondurduğunda, avuçlarıma dökülen buklelerin geliyor gözlerimin önüne.Hani o yağmurun yeri göğü ıslattığı günde rengi değişen siyah saçların.
Şimdi gizlemeden ağlıyordu Birgül.Başını anılarında canlanan o güzel kızın omzuna dayamış, kollarını beliye sarmış hüngür hüngür ağlıyordu. O güzel kız da Birgül’e sarılmış,onunki gibi hüzünle bakıyordu.Ne kadar istese de,ağlayamıyordu.
-Evet Bir tanem.Değişmek…Bu benim için çok zor artık biliyorsun.Ağlamak bile imkansız.Aramızda beş yaş var ama,şu an ikimiz de on sekiz yaşındayız.Beni son gördüğün gibi.Sözlerim…Biliyorum,tutamadım hiçbirini,ne kadar tutmak istesem de.Bunun için çok özür dilerim.Ama ödeştik diyelim.
Gülümsedi.E la gözlerini Birgül’ün iri gözlerine dikmiş, soluk gülücükler veriyordu karşısındakine.
-Ama…O güzel gözlerin Bir tanem.Neden hüzünle bakmayı öğrendiler ki?Neden o güzel yüzün,neşesini etrafına buruk dağıtıyor?Biliyorsun,şu an karşımda, imkansız kıldıklarıyla kendine işkence eden biri duruyor.Gözlerin hüzünle baksa da, o yorgun yüzünü görenler halâ mutlu oluyor.Tellerle sıkışan gül dudakların,ne kadar umutsuz gülümsese de,hala umut saçıyor istemeyerek.Ne kadar uğraşırsan uğraş,işte senin özün bu.Bu benliğin asla değişmez Gül tanem.O tatlı,gizli güzelliğin,senden ayrılmaya cesaret edemez.Ne kadar kabul etmesen de,sen imkansızlıkları başardığın için mükemmelsin Gül Destem…
Hiç ayrılmak istemiyormuş gibi,sımsıkı sarıldılar birbirlerine.İstemeden kenetledikleri kollarını ayırdılar sonra birbirlerinden.Sonra Birgül’ün narin ellerini tuttu.Gözlerini kapatarak,gül rengi dudaklarından bir yaprak bıraktı, Bir tanesinin anlına.

“Bunu sakın unutma, olur mu?Beni hatırladığın sürece,bunu sakın unutma Gül Destem…”
*****************************************************

Çok uzun oldu sanırım Ama kendimi kaptırdım kusuruma bakmayın.

Bu bölümle birlikte bazı şeyler soru işaretleri bıraksa da,günışığına çıktı diye düşünüyorum.Bakalım gelecek böylümlerde neler olacak