(arkadaşlar "kulaktan kulağa" ilginç bir forum yazarlık oyunudur. bir kişinin başlatmış olduğu hikayeyi, bıraktığı yerden bir başka arkadaş alarak kendi yazısı ve hayal gücüyle devam ettirir.

bu oyunun eğlenceli olması için bazı genel kurallar, yeni yazı yazmadan önce hikayenin baştan sona okunması ve yazılan yeni yazının da doyurucu denebilecek uzunlukta, yazmış olmak için yazılmamış olan uzunca bir eklenti olmasıdır.

Hikaye ile ilgili görüş ve mesajları şayet çok kişinin hoşuna giderse ayrı bir başlıkta tartışırız arkadaşlar, şimdilik bu başlığa çok gerekli olmadıkça lütfen öneri veya destek mesajları atmayalım. söylemek istediğimiz şey çok önemliyse, hikayeye ekleyeceğimiz yazı öncesi parantez içinde belirtelim.

umarım çok eğleniriz )






BAY GÖNÜLLÜ


Acizlik... Acizlik ne garip bir his.
Yeryüzündeyken ölümden hiç korkmazdım. Vücudum sıcakken sanki hiçbirşey karşımda duramaz gibi hissederdim. Güçlü bir beden, gelişmiş bir zihindi sanki tüm soruların ve sorunların çözümü...
Şimdi ise buzdan yapılmış bir vadide, 50 metre derinlikte soğukla beraber gelen ölüm hissiyle titriyorum.
Soğuk hissimi ölüm hissini çağrıştırıyor acaba, ölüm hissi mi soğuğu ?
Mükemmel bir fikirdi değil mi, Sivil Toplum X in kampanyasına katılıp Antartika'daki buzul erimesi sorunucu oluşan çatlaklarda yeraltı karbon salınımı değerlerindeki oluşumu gözlemlemek... Güçlüyüm, zekiyim, bir senede boş zamanım var, o zaman Dünya'nın öbür ucuna gidip Dünya'yı kurtarmakla uğraşmaktan daha mantıklı ne olabilir...
Saat kaç ? Hım güzel en azından kolum kendine gelmeye başlamış... 9.32...
Kahrolası ölçüm cihazına bakıp geri dönseydim şimdi çoktan laboratuvarın içindeydim. Ancak bugün pazar olduğu ve millet oldukça uzun süre daha uyumaya devam edeceği için bu bekleyiş bir süre daha sürecek sanırım.
Anlaşılan küresel ısınma ne kadar hızlandığı göstermek için en uygunsuz zamanı seçmiş...

Mehmetin kafasından geçenler, Antartika'da, ana kampa 1km uzaklıktaki bir buz vadisine kazayla düşüp hareket edemediği halde hala ortalama serin kanlılığını koruyan hemen herkesin ortalama olarak aklından geçenlerdi.
Aslında oda biliyordu, olayın sadece birkaç saat daha hayatta kalma olayı olduğunu ve sonra zaten kurtarılacağını ama, insan böyle doğa karşısında küçüklüğünü ve hayatın kendi kontrolü dışındalığını anladığı hallerde ister istemez biraz melankolikleşiyor.
İşin sıkıcı tarafı çok fazla acı hissetmemesinin nedenin ne olduğunu çözememesi ve şok ve soğukla beraber gelen uyku hissinin git gide artmasıydı.
Uyku... En olmadık zamanda isteğiniz dışında sizi avlamaya çalışan biri gibi, en istenmeyen zamanda kendini belli ediyordu.
Yavaş, yavaş herşey ağırlaşıyor, zamanın akışı sanki duruyordu. Allah'tan tam giyinmişim bu sabah diyordu. Güneşe aldanıp, karmontu yerine windstoper ceketle çıksaydı şimdi çoktan bütün vücudu donmuş olurdu.
Yinede uyku bastırıyordu...
Sonunda gözleri kapandı ve kapanırken gökyüzündeki aydınlığın değiştiğini hissetti. Artık korkuda kalmamıştı.
Soğuk; huzur veren avcı, onuda yakalamıştı heralde...
İçi geçti ve herşey boşlukta kayboldu...

*****

Hımmm...
Konuşma sesleri... Neredeyim ben...

Gözlerini aralarken gözünün önüde önce bir yuvarlak belirdi, sonra o yuvarlak yavaş yavaş anlamlı hale gelmeye başladı.
Aaaaa bu Su! Su'nun suratı bu!
Öldüğünü sanan birinin jetonu biraz köşeli oluyor tabi.

- Günaydın gönüllü, neredeyim ben ?
- Sen 50 metrelik çatlaktan düşüp hepimize sinir krizi geçirt sonra "günaydın gönüllü" hea. Baya moddayız bugün sanırım.
Aaaa Su'nun gülüşü... Bu gülüşü seviyorum... diye gülümsedi




(arkadaşlar buradan sonra siz devam ediyorsunuz, ben kendi adıma yumuşak girişleri pek sevmediğim için biraz ilginç bir kurgu oluşturdum, siz duruma göre olayı medeniyetin olduğu bir yere taşırsınız
önemle hatırlatıyorum; noktalama ve konuya dikkat lütfen, iyi eğlenceler hepimize )