___________________________________________________________
FORGOTTEN
___________________________________________________________
Zaman ıstıraba, hayat bir cezaya dönüşür. Kurbansa bir katile.
___________________________________________________________

İlk defa, gerçek bir kavganın ardından, nefretle dişlerini sıkmış, kendisini hareket etmeye zorluyordu. Ama ağaca bağlandığı için hiç de kolay olmuyordu. Ve ipleri de çözemezdi. Daha yedi yaşına bile basmamıştı. Ve annesinden aldığı ninja eğitimi de yeterli değildi.

Şimdi annesi, kızıl saçlı güzel kadın, dağılmış, bir çok ninjanın arasında hırpalanıyordu. Saatlerdir dövüşmeye çalışıyordu. Saatlerdir. Ama şimdi bırakmıştı çünkü şu an sarışının yanında duran adam, dövüşmeye devam ederse “o güzel küçük boğazını kesmeden önce kadının gözü önünde çocuğun arkasını sahipleneceğini” söylemişti.

Genç kadın dövüşmeyi kesmişti.

Adamlar, giysilerini tek tek parçalarken, mavi gözler şokla onları izliyordu. “BIRAKIN ONU!” Onun yanında duran adam gülerek şarkı söylemeye başladı. “Küçük şeytan annesini gözlüyor. Annesini gözlüyor..” Kushina Naruto’ya bağırdı. “Kaç! Onu dinleme!” Daha da bağıracaktı ama adamlardan birisi parmaklarını onun ağzına soktu. Genç kadın boğuk bir ses çıkartarak yine Naruto’ya baktı.

“Küçük şeytan annesini gözlüyor.” Kushina’nın giysilerinin yırtılma sesi duyulurken adamın sesi yükseliyordu. “Annesi çıplak ve bunu biliyor-“ Ufak çocuk kafasını iki yana sallayarak adamların genç kadını avuçlamalarını görmemeye çalıştı. Yanındaki adam ona eğildi. “Küçük şeytana hep izin veriyor, bum-bum-bum.” Sonra da çocuğun kafasını sabitleyerek duvara çarptı. Çocuk gözlerini kapatmaya çalıştı. Adam şarkı söylemeyi keserken bağırdı. “Gözlerini aç seni şeytan tilki!”

Bunun karşılığında, mavi gözler hemen açıldı.

Ve annesini gördüğünde gözleri büyüdü. Artık bir sürü ninja, onun vücudunu açmış, hepsi kendisine bir pay seçmiş, genç kadın çığlık atamıyor ama gözleri hep Naruto’da ve Naruto onun gözlerindeki ıstırabı herkesten iyi biliyorken küçük bir çocuğun annesine, çocuğun gözleri önünde tecavüz ediliyordu.
“O size ne yaptı! Bırakın onu!” Adamlardan birisi genç kadının içine hızla girmeye devam ederken Kushina Naruto’ya bakarak başını iki yana salladı. Ses çıkartamıyordu..
“Seni doğurdu! İkiniz birlikte Yondaime’yi öldürdünüz!” Kushina’nın dehşet dolu gözleri daha da irice açılırken Naruto artık ağlayamıyordu. Şaşkın gözlerle annesine baktı. Annesi başını kurtararak bağırdı. “Onları dinleme! Git buradan!”

Ancak, Naruto ikna olamadan, yine susturuldu. Adamlardan birisi onun saçlarını tuttu ve hızla çekerken genç kadın acıyla bağırdı. Adam sakince “Saçların bizi engelliyor.”dedi. Biraz daha çekerken Kushina gözlerini yumdu. Sonra adam elindeki keskin metalle saçları hızlıca kesti. Kızıl saçlar yerlere saçıldığında genç kadın ağlıyordu.

Sarışın çocuğu hala tutan adam kıkırdadı. Naruto, transa geçmiş gibiydi. Henüz nefreti, öfkeyi bilmiyordu. Orada kalakalmıştı. Adamlar kushina üzerinde yer değiştirdiklerinde bir adam kafasını kaldırıp ona baktı. Sonra diğerleri de.

Kushina, bitkin ama gözleri koskocaman olurken, yanında olan adamın ağaca bağlanmış çocuğa eğilmesini izledi.

İpler tek tek koparken Naruto ne olduğunu anlamamış bir şekilde annesine baktı. Annesinin gözlerinde yarı deli bir ifade vardı. İplerini çözen adam onu kendine çekerken annesinin deli gibi çırpındığını gördü. Ama diğer adamlar onu tutmuşlardı. Şimdi ufacık çocuğun yanında birkaç adam daha vardı.

Naruto, annesi ile doktora gibişini hatırladı. Doktor, onun üzerini çıkarmış ve ellerini üzerinde gezdirmeye başlamıştı. Ancak bu adamlar daha farklıydı. Adam, şimdi gülerek ona eğilmişti. “Küçük, tatlı şeytan.” Eliyle çocuğun kolllarını tuttu ve boynu ve yanakları üzerinde dilini gezdirdi. Sonra da yanağını hafifçe ısırdı. Diğer adamlar da küçücük olan bu bedene yaklaşırken Kushina haykırmaya başladı.

“Durun..”

Adamlar emreden sakin sesle durup liderlerine döndüler. “Ondan önce bu kadını öldürelim.” Kadın ne kadar sürtük olursa olsun, Namikaze Minato ya olan saygılarından, kadının kendi çocuğuna böyle şeyler yapılmasını görmesini engelleyeceklerdi. Ama acı çekip çekmemesine kendileri karar vereceklerdi.
Onun yanında olan iki adam, genç kadını kollarından kaldırdılar. Kadın, sendeleyip duruyordu. Birisi, elindeki kunaiyi, genç kadının üzerinde kırmızı izler bırakacak şekilde gezdirmeye başladı. Genç kadının çığlık atması için ağzını serbest bırakmışlardı. Ama Kushina çığlık atmadı. Artık yılmıştı, artık kendi yaşamını değil, oğlunun yaşamını düşünüyordu. Adam, vücudunu yararken, kanatırken o, Naruto’yu izliyordu. Çocuğun iri mavi gözleri ölüyordu. Keşke, bunları yaşamasaydı. Artık oğlunun kaderi yüzünden yüreği parçalanırken son kez çocuğunu izliyordu. Mavi gözlere bakarken mırıldandı.
“Seni seviyorum.”

Ve sonra bıçak boğazına geldiğinde, Kushina gözlerini kapatmıştı.

Naruto’nun gözleri, bir rüyadan uyanırmış gibi parladı. Daha sonra ufacık bedenine sığmayacak bir haykırış kopardı. Gözleri gittikçe irileşiyordu. Ardından beklediği ses, konuşmaya başladı.

-“Bana ruhunın yarısını ver, çocuk. Ben de sana kendi ruhumu vereyim.”

Nruto bağırarak çırpınmaya başladı, annesinin ölüsüne koşmak istiyordu. Diğer adam artık onu tutamıyordu. Küçük çocuk, kyuubiye bağırmıştı.

-“Bana annemi ver!”
-“Bunu ben bile yapamam.” Naruto’nun kafasında resimler belirmişti. Adamların resimleri. “Ama sana zamanı gelince onları verebilirim.”

Naruto bu sözlerle durmuştu. Döndü ve arkasından gelen adamlara baktı.
Yer sarsılmaya başladı. Sarışın yine eski haline dönerken şaşkınca etrafına baktı. Ağaçlar devriliyordu. Adamlardan birisi bağırdı. “Deprem! Kaçın!” Koşmaya başlarlarken annesini ilk susturan adam bağırdı. “Dur bir dakika!” Sonra, bıraktıkları çantalara ilerlerken yanındaki ağaç çatırdadı. Naruto’nun tam önündeki ağaç. Adam ağaçtan kaçmak için gerilemeye başlamıştı. Tam Naruto’nun önüne geldiğinde durmuştu ve arkadaşlarının gitmiş olduğunu farketmişti. Adam arkasını döndüğünde ona bakan Naruto’yu gördü.

Küçük çocuk, adamı itti. Koca kütük altına düşen bedenden ezilme sesleri çıktı.
Naruto bir ölü gibi, ormanın çıkışına yürümeye başladı.

Konohalılar, köylerinin başında görünen sarıkafayı hemen tanıdılar. Önce görmezlikten geldiler. Daha sonra, çocuğun üzerindekilerin parçalanmış olduğunu ve her an yere yıkılmak üzere olduğunu gördüklerinde onu izlemeye başladılar.

Minik bedeni daha fazla yürüyemedi. Birkaç adım sonra, bilinçsizce yere yığıldı.

_________________________________________________________