Korkunç bir baş ağrısıyla yeni güne gözlerini açtığında geç kalmanın eşiğinde olduğunu farketti.Yıldırım hızıyla pantolonunu üzerine geçirdi,en kaliteli gömleğini giyip siyah bi kravat taktı.Banyoda ellerini ve yüzünü sabunladı.Tuhaftır ki ilk önce yapası gereken bu işi sona bırakmıştı.Saçını sivri dişli tarağıyla düzeltti ve deaodarantını vücudunun etrafında hızlıca gezdirdi.Etrafa tertemiz kokular yayarak banyodan çıktığında saate çarptı gözü.Akşam zamanına o kadar az kalmıştı ki.E tabi,gecenin bi yarısı yatınca 'yeni gün' onun için akşamın bir saati oluyordu.Son bir kez aynanın karşısına geçti.Eliyle yalancı bi düzeltme yapıp kapıyı arkasından kilitlemeden evden fırladı.

Kendini sokağa attığı zaman daha gitmesi gereken bir sürü yer olduğundan koşar adımlarla ilerlemeye başladı.Böyle büyük bir güne geç kalarak edeceği evlenme teklifi öncesi bir fiyasko yaşayamazdı.Zaten sevgilisi Savannah oldukça dakik biriydi,ayrıca otoriter olan kişiliği,zavallı çocuğu kendine benzetme eğilimindeydi.Ancak bir mucize,bir melekti.Ne kadar nazlı,otoriter ve kızgın olsa da,o buz mavisi gözleri hepsini saklayıp dışarıdan görünmelerini engelliyordu.

Elinde bir buket menekşe,tertemiz bir nefes ve karizmatik saçları ile kapıya dikildiğinde kendini her zamankinden iyi hissediyordu.Cebinden sevgilisinin evinin anahtarını çıkardı,heyecanla iki kere çevirip kapıyı araladı.Ve onu gördü.Son bir saattir içindeki o heyecan,bir anda yerini korku,karamsarlık ve şaşkınlığa bırakıverdi.


Cadılar Bayramı Gecesi, 31 Ekim 2011

Evin her tarafı korku saçıyordu.Duvarlardaki gerçeğini oldukça andıran örümcek ağları öbekler oluşturmuştu.Sanki eve yıllardır uğranılmamış gibi bir his veriyordu içinize.Abartılmış bir süstü.Ancak tam da Cadılar Bayramı konseptine uyacak bir şeydi.Işıklar kapatılmış,sadece insan suratı simgesi şeklinde oyulmuş balkabaklarının içinden gelen mum ışığı ortama hakim olmuştu.Hepsi evin tamamını aydınlatmak üzere raflara teker teker dizilmişti.Tavanda kilden yarasa heykelleri vardı.En köşede ilk bakışta süs gibi duran,mışıl mışıl uyuyan bir kedi bulunuyordu.Ara sıra şeytani gözlerini aralayıp size bakıyordu.Sonra huzur dolu uyksuna geri dönüyordu.Tam da o sırada o geceyi uyumadan geçireceğinizden içinize bir sıkıntı ve o aptal kediyi kıskanma duygusu çöküyordu.
Bu gece uyumayacaktık,çünkü Cadılar Bayramında ve bir cinayet soruşturmasındaydık.Olabilecek en kötü ihtimal anlayacağınız üzere.

Siz gerçek bir katil ararken,karşınıza üzerine perde geçirmiş çocuk hayaletler,karanlıkta parlayıp gerçekçilik kazanan fosforlu iskelet kıyafetleri giyen gençler fırlıyordu.O ölünün bulunduğu eve gelip 'Şeker mi Şaka mı?' diyordu çocuklar.Gerçekten de Dünyanın en saf yaratıklarıydılar,çünkü kötü bir şey yapacak kadar hayat bilgileri bile yoktu.

Bunların hepsi size bu olayı yaşamadan önce komik gelirdi.Peki o gencin sevgilisini ölü halde bulduktan sonra nasıl bir izlenim kazandığını hiç düşündünüz mü?Birilerinin Cadılar Bayramı gibi seküler bir kutlama zamanını, bir türlü tatmin edemediği öldürme duygusunu dindirmek için kullanacağı aklınıza hiç gelir miydi?


Cadılar Bayramı Sonrasındaki Gün, 01 Kasım 2011

Aslında Cadılar Bayramı insanların bir başka sosyal etkinliği haline gelmişti.Herkes sokaklara,dükkanlara dökülüp kendilerine insanları korkutmak için aldıkları korkunç kostüm ve maskeler bulurdu.Aslında tümü eğlenmek içindi.Bir yıl boyunca olmuş olduğun sıkıcı kişilikten sıyrılıp bir geceliğine istediğin kişi olmak için...Ve oldukça başarılı da olunuyordu.Herkes o geceyi eğlenerek ve gülerek noktalıyordu.Birkaç istisnai durum hariç tabi.Örneğin sevgilisine evlenme teklif edecekken onu ölü bulan Frodd gibi.

Savannah'ı öyle görmek korkunçtu,katilin öldürme taktiği bile ürkütmek için başlı başına bir olguydu.Kadını çikolataya batırmış gibi boylu boyunca kahverengi renge bulamıştı.Ağzını olabildiğine açıp içine kabuğu alınmamış şekerler tıkmıştı.Canlı bir şekerlik gibi...Beyin bölgesini koruyan alnına yapışkan not kağıtlarıyla bir not bırakmıştı: Şaka Ya Da Ölüm!
İşte o gün,Frodd'un yaşadığı şu 24 yıllık hayatı unutup yepyeni biri olduğu gündü.Artık hayatını Savannah'ın katilini bulmaya adayacaktı.Sonsuza dek onu huzurlu kılmak ancak böyle mümkün olur diye düşünüyordu.Onu otopsiler yapıldıktan sonra mezara verirken,asla üzgün olarak değil,müteşekkir ve huzurlu bir şekilde göndermeliydi.Yoksa dayanamaz,Frodd da ölürdü.

O günkü Cadılar Bayramı süsleri o kadar simgesel ve muhteşemdi ki...Hele ki ilk bakışta ceset olduğu bile anlaşılmayan o kadın vücudu...Bir seri katilin işine başladığı ana şahit olmuş bir kadın vucüdu...O oradaki en gerçek ve hüzünlü süstü.

5 Kasım 2011
O günün üzerinden beş gün geçmişti ama hala bir gelişme yoktu.Ne bir iz,ne de bir ipucu...Yine de herkesten çok bu işle meşgul olan tek kişi Frodd idi.Annesi ve babası bile umudu kesmişken Frodd hala Savannah için yırtınıyordu.Ona ölüyken bile sevgisini göndermeye çalışıyordu.Az da olsa dini ayinlere katılıp din görevlilerinden güzel dualar talep ediyordu.Hep o olayı düşünüyor,uyumuyor,yemiyor ve içmiyordu.Asosyal bir varlığa dönüşüp tek bir amaca yoğunlaşırken amaçsız kalma ihtimali hiç mi hiç aklına gelmiyordu.Gözlerinin altı uykusuzluktan morarmış ve el tırnakları bir cadınınki gibi uzayıp gitmiş halde o günü de geçirmeye kararlıydı.Kaydadeğer bir kanıt keşfedene kadar yeniden insan olmak istemiyordu.Üstelik o günden bu yana inanılmaz değişiklikler geçirmişti.
Bir kere o günden itibaren bazı fobiler edinmişti.Asla evine giremiyordu.Savannah'la birlikte kiraladıkları eve girebilse de biraz kanıt arayıp kendini dışarı atıyordu.Ama ölmüş olan annesinden kalan ev nedense gözüne öleceği yer gibi gözükmeye başlamıştı.Ne yakınından geçiyor ne de adını ağzına alıyordu,en sıkı arkadaşı Jason ile kalmaya başlamıştı.
Kendi hijyenine bakmamaya başlamıştı.Temizliğe verdiği o eski özen artık yoktu,kirli bir domuz gibi hissediyordu kendisini.Üstelik bundan iğrenmiyordu!Frodd,yani bu dünyanın 5 gün önceki en temiz çocuğu,bugün pasaklı bir domuz olmuştu.

Bir hafta kadar kısa sürede bu kadar hızlı gelişen hayatı onu o kadar şaşırtmış ve bir yandan 'o'nu bulmaya o kadar özendirmişti ki,hayatı artık buna bağlı haldeydi.Tek günlük aktivitesi o cinayet mahalini taramak ve küçük kağıtlara katilin yaptıklarını yazıp aralarında bir bağ kurmaya çalışmaktı.Ancak kendisi de bir yere gidemediğinin farkındaydı.Bir şeyler bulmak için herkesten çok umudu vardı ancak tabi ki onunki de sonsuz değildi,elbet bir gün bitecekti.O zamana kadar bir şeyler olmazsa,ettiği yemini gerçekleştiremeyecek,herkesten daha rahatsız bir şekilde ölecekti.Bunu yaşamamaya kararlı bir halde eline bir not kağıdı daha aldı ve yine günlük rutinine başladı:

"Katil,cesetleri için özel bir ölüm taktiği belirlemişti.Onları standart ve kan içeren taktiklerden çok 'tatlı' yollarla kesip biçiyordu.Her tarafını kahverengi yaparken temsili çikolata heykeller oluşturduğunu düşünüyor olmalıydı.Ağızlarını açıp içine şeker tıkarken Cadılar Bayramının sürekli vazgeçilmezi 'Şeker ya da Şaka' yı andırtıyordu insana.Ancak tabi ki o bu olaya "Şeker ya da Ölüm" yorumunu katmıştı.Acaba yeni bir çığır açmak falan mı istiyordu.Amacı Haloween'den kurtulmak mıydı?
Gerçi en çarpıcı nokta da buradaydı.Çünkü herkesin kostümlü komik katiller olduğu bir zamanda kendisi gerçek bir katil olarak büyük ihtimalle göze çarpmazdı.Onun yakalanma riski inanılmaz derecede azalıyordu."

Onunla ilgili ipuçları elde etmek için bir kağıt daha vardı artık elinde,ancak tek bulduğunun dün ve öbür gün zaten bulmuş olduğu şeyler olduğu gerçeği onu yıldırmaya başlamıştı.Taktikleri en ince ayrıntısına kadar inceleyip bir açık arıyor,olay yerinde cesaretini toplayıp saatlerce çalışma yapıyordu.Ama elinde hiçbir şey yoktu,sadece olmuş olayların birer özeti olan kağıtlar...

Oturduğu sandalyeden kalktı ve sertçe kafasını kaşıdı.Saçından elini çektiğinde ellerinin sırılsıklam yağ olduğunun farkındaydı ama o eski Frodd değildi nasılsa,hiçbir şeyin değeri yoktu gözünde,Savannah'ı hariç.Uzun saçları arasında bir kez daha gezdirdi ellerini.Yazı yazmaktan mahvolmuştu o bembeyaz melek elleri.Yine kendini sandalyeye attı,ucu körelmiş kalemini eline alıp bir şeyler yazmaya başlayacakken odanın kapısı tiz bir sesle açıldı.Gıcırdayan kapının ardından neşeli bir suratla Jason çıktı.Frodd ise arkasını dönüp bakmadı bile.Zaten başını çeviremiyordu,tutulmuştu.Ancak oflayan Jason'ın sesini duyabiliyordu.
"Of,hadi ama dostum,burayı mahvetmişsin!"
Büyük ihtimalle bir yandan mavi gözleriyle etrafı tarıyordu.Bir anda yavaş girdiği konuşmasına devam etti,üstelik bu sefer çok farklı bir tavırla:
"Frodd!Beni görmemezlikten gelme tamam mı?Benim üzerime böyle bir sorumluluk yükledin ve sana güvenip kabul ettim.Ancak şimdi bir bakıyorum da yerde buruşturulmuş kağıtlar ve etrafa fırlattığın kitaplar var,her yer aynı o yıkamadığın saçın gibi darmadağınık.Evet dostum,sen böyle değildin.Artık iyice iğrençleştin,kendine bir aynada göz atsan eminim yeni biri olduğunu görürsün.Artık niye vazgeçmiyorsun,o gözlerin çıkması mı lazım,bu saçmalığı boşvermen için?"

O ana kadar arkadaşını dinleyen Frodd da patlamadan edemedi:
"Neden sana bu kadar dert oluyorum?Sorun çok dağınık olmam mı?Defolup gidersem beni arayıp durmayı ve annemmiş gibi nasihat vermeyi keser misin?!"

Jason yine de elinden geldiğince kendine hakim olmaya çalıştı:

"Bak Frodd,eğer şimdi kalkıp benimle kahve içmezsen ve sohbet etmezsen,gerçekten de birbirini tanıyan insanlar olarak ne kadar kalaibliriz ki daha?"

Sonra biraz Frodd'a yaklaştı,iyimser bir tonla:

"Hadi gel,artık şu davayı kapatalım,bu işi bitirelim,sen de artık vazgeç?Hem zaten niye böyle kararlısın ki?Ne umuyorsun?" dedi.Alacağı cevabı bilmiyordu.

Frodd en sonunda dayanamadı.Sandalyeden fırlayıp kapının önüne geldi.Başını çevirebildiğince Jason'a dönüp son kez konuştu:

"Bence sesini kes Jason,çünkü sen bunu yaşamıyorsun.Acaba senin kız arkadaşın,hatta evlenme teklif edeceğin kız arkadaşın en son aklına gelecek zamanda ölürse böyle ukalalık yapıp 'Niye bu kadar kararlısın ki?' diye düşünür müydün?"

Sonra gıcırdayan kapıyı hızla açıp tüm gücüyle çarptı.O soğuk havada Üzerinde bir hırka bile olmadan cinayet mahaline bir kez daha gitme kararı aldı.