Hiçbir zaman nalet olmayan bir Müdüre rastlamadım. Rastlıyacağımıda sanmıyorum..

Lisedeyken 18 Mart Çanakkale Şehitleri için şiir okuyacaktım. Kürsüye çıktım. Şiiri okuyordum ki şiirin ortalarına geldiğimde ön sıralarda oturan en yakın arkadaşım beni güldürecek bir şeyler yaptı ve orada duraksadım. Herkes zannetti ki heyecanlandığım için şiiri okuyamıyorum. O yüzden de beni alkışladılar. Ama ben gülmemek için suratım kızarana kadar kendimi tuttum. En sonunda da gözlerimden yaşlar aktı ve yine herkes duygulandığım için şiirin devamını getiremediğimi zannetti. Sahneyi terk etmenin tam sırası diye düşündüm ve konferans salonunu terk ettim. Gülmemek için ağlamıştım resmen. Bu da komik olduğunu düşündüğüm ama yazdıkça kulağa çok da komik gelmeyen bir anımdır.