Melek değilim. Hiç olmadım. Ara sıra, bir bahanem olmadan, gerçekten kötülük ettiğim oldu. Açıkçası bazılarına pişman da olamadım. Fakat gerçekten çok büyük iyilikler yaptığım da oldu, ya da o niyetle hareket ettiğim. Şimdi öyle iyi niyetli davrandığım birine karşı, sebeplerim bilinmeden bana kötü muammelesi yapılması içler acısı. Kötülük yapmadım demiyorum -ama ona yapmadım!

Dışlanmışlığın ne olduğunu çok iyi bile bile birini dışladım. 3 yıldır 5 kişi güle oynaya takıldığımız halde, yaptığı birtakım şeyler sonucu kendisinden hoşlanmadığım için fırsat kollayıp dışladım. Sosyal ilişkilerde ortamı ısıtan kişi ben olduğum için (bkz.: Çok konuşan, kulağı delik, bilmediği konularda konuşabilen ve bir şey öğrenince hemen anlatan geveze arkadaş tipiyimdir, dedikodu hariç tabii sevmem, yapılırsa ortamı terk ederim) ben onu dışlayınca herkes tarafından dışlanmaya başladı.

Şimdi muhabbetlere ortak olmaya çalışıyor böyle ama dışarıdan bakan biri de zorla size dahil olmaya mı çalışıyor diye soruyor, öyle acınası halde. Ama hak etti, sürekli benim üzerimden müstehcen espri çeviriyordu, üstelik bu insan benim karşı cinsim. Sen kimsin ki? Kaç defa da uyardım. Bir de benim duymayacağımı zannederek, ben hiçbir şeyden feda etmem, onlar hiçbir şeylerinden taviz vermiyorlar istediğimi derim demiş. Hayır 5 kişiydik ve ben o dördünü o kadar çok seviyordum ki sürekli hoşlanmadıkları şeyleri tepkilerinden tespit edip anında yapmayı kesiyordum -bu dediğim onlar için de geçerli, onlar da hoşlanmadığım şeylerden taviz verirdi gerekirse. Dışladığım arkadaş hariç tabii.

Sadece bununla kalsa iyi, sürekli bir yılışmalar. Sanki aramız çok iyiymiş gibi saçımla oynamalar, elini omzuma atmaya çalışmalar. Dokunma lan, dokunma! Nefret ederim yılışılmasından. Ciddi bir şey anlatıyorum, direk konuyu saptırmaya çalışmalar, ilgiyi azıcık üstüme çektiğimi görse dayanamıyor. Ama benim de yapım bu, heyecanlı konuştuğum veya dikkat çeken davranışlarım olduğu için ben konuşursam direk ilgi odağı oluveriyorum. Nefret ediyor bundan, ters ters bakışlarını suratımda hissediyorum resmen. Bir konuda konuşurken, ya da tartışıyoruz ve farklı tarafları aldık. Bir şekilde kendimi haklı çıkarmayayım -yapmadığı çirkeflik kalmıyor gün boyu.

Annemin bana söylediği çok önemli bir yalanı yakaladım, içim kan ağlıyor. Çünkü annem şu hayatta kayıtsız şartsız güvendiğim tek insandı belki de. Teselli bulmak için anlatıyorum, hiç değilse az çok onlara da güveniyorum, yerleri bende ayrı o insanların, beni anlarlar diye. Anlayışsız herif, önce dalga geçti, sonra yalancılığın genetikle geçmesinden bahsedip "sen annene karşı ne kadar iyiydin de annene laf ediyorsun" gibisinden konuştu. Kendi zaten çok hayırlı evlattır ki hiç sorma. Ne kadar pislik olursa olsun ağzı sıkıdır diye düşünüyordum, daha sabah bana sınıfta çok da alakam olmayan bir insan sordu olayı. Sanane lan? Sen nereden duydun? İzini süreyim dedim, sürmez olaydım.

Bugün en son benimle konuşmaya çalışırken patladım, "Anlamıyor musun, hoşlanmıyorum senden işte, yakın durma bana, anlamıyorsan kalın kafalının tekisin" tarzında azarladım. Önce şaka yapıyorum sandı, sonra baktı ciddiyim, "İyi banane" dedi.

İnsanların davranışlarını neden sonuç ilişkisi içinde değerlendirebiliyorum, ama yine de anlayamıyorum! Ben hata yapıyorum, çok kötü davrandığım da oluyor ama hatalarımın farkında oluyorum, yani muhakeme yeteneğim gayet adil. Ha bazen özür dilemiyorum, kendi gerekçelerim sebebiyle orası ayrı. Fakat bir insan nasıl bir şeyi yapıp yapıp ondan sonra ben yapmadım, onlar yapıyor, hiçbir şeylerinden taviz vermiyorlar diyebilir ya?

Ama içimin en çok yandığı nokta, bu insanla bir zamanlar çok iyi arkadaştık. O zamanlar maddi sorunumuz çoktu, eve haciz gelmişti, ben bile okulun yanında çalışmayı düşünmüştüm. Abimin işlerine yardımcı olmuştum falan, çok ciddi sıkıntılar. Haftalığım olmuyordu, bazen okulda aç oturuyordum. O zamanlar bana çok yemek ısmarladı, tatlı aldı, istediğim kitap olunca aldı. Onların maddi durumu iyi. O zaman çok minnettardım ona, kendisi için de elimden geleni yaptım. Derslerinde, ödevlerinde yardım ettim. Yeri geldi kardeşi oldum, yeri geldi ablası. (Aynı yaştayız belki ama bazı konularda daha çok tecrübem olabilir yine de.)

Böyle olunca, beni satın almış gibi hissetti kendini. Bu konuda bir eziklik var içimde. Şimdi arkamdan atıp tutuyor, o bana böyle böyle yapıyor ama ben ona zamanında neler neler yaptım gibisinden. Vaktiyle Yıldırım Bayezid, gönderdiği hediyeler için çok küfretmiş Timur'a. Şimdi anlıyorum işte, niye öyle bir şey yaptığını.

Parayla arkadaşlığımı satın aldığını mı sanıyor? Çünkü arkadaşlığımı satın alamadı ama güvenimi ve gururumu iki paralık etti sağolsun, onları ucuza satın alabilir artık.