Açıkçası ben eskiden izlediğim animeler, yada okuduğum mangalar konusunda, bir özlem duymuyorum. Zamanında izlemişimdir, okumuşumdur, güzeldir... Ama öyle bir yıkılma durumum yok sizler gibi daha devam etmiyor şu zamanında çok sevdiğim anime yada manga diye. Sürekli yerini dolduracak bir yeni anime, manga geliyor.

Geçen hafta tezimi hocalara teslim etmiştim. Bugün ise tasarımlarımı onaylattım ve haftaya gerçekleşecek olan savunma için hazırlanacağım. Yavaş yavaş da olsa bitiriyorum üniversiteyi.

Bunca yıldır (7 yıldır üni öğrencisi olan ben ) okulu bitirmek için gün saydım. Bunun en büyük sebeplerinden biri de çevreden gelen, "ne zaman mezun olacaksın, daha bitmedi mi senin okulun ..." gibi sorulardandı. Gerçi ben de düzenli kazancım olan bir işimin olması için mezun olmayı iple çekiyordum. Ama ilk yıl çok önemli bir dersten kalmam, pandemi döneminde pek çok dersi verememem ve işsiz kalma korkusu gibi sebeplerden ötürü uzattım okulu. Bunca yıldır başarısız olmaya ve çevreden gelen olumsuz tepkilere o kadar alışmıştım ki üniversiteyi bitirecek olmama hala inanamıyorum.

Okulumu seviyorum. Pek çok üniversiteye kıyasla iyi bir eğitim aldığımı söyleyebilirim. Ancak okuduğum bölüme pek ısınamadım. Ve ne tuhaftır ki en çok da o ısınamadığım bölümü ve bölüm hocalarımı çıldırttığım zamanları özleyeceğim. Sanırım onlar da beni özleyecekler. Çünkü bu zaman zarfında Usagi Tsukino gibi bir öğrenci oluşum (derslerde uyusam da sevimli tavırlarımdan dolayı çok da kızamayışları), bir işe başladığımda onu sonuna kadar götürüp en iyisini yapmaya çalıştığım ve derslerde uyumama rağmen çalışkan da bir tip olduğum için özleyebileceklerini düşünüyorum. Tez danışmanım bile iç çekerek, "sonunda bitiyor ha," dedi bugün. Nedense bunu duyunca üzüldüm biraz. Bu kadar yıl bir ortamda vakit geçirince ayrılması da zor oluyormuş. (O yüzden tavsiyem, üniversiteyi maksimum beş yılda tutmaya çalışın.)

Not: Benden sonra okula gelen arkadaşlarımı da özleyeceğim. Pandemiden sonra yeni öğrencilerle kısa süre vakit geçirsem de çok eğlendim. Ve keşke onlarla daha erken karşılaşabilseydim diyorum. Her ne kadar üzülsem de bu duruma en azından onları tanıdığım için mutluyum.

Bu başlığa bıraktım düşüncelerimi.

Hayatımda ilk kez gerçek anlamda böylesi çıkmazda hissettiğim bir dönem yaşıyorum. Yıllardır ötelediğim her şey sırtıma bir anda binmiş gibi geliyor. Ve bu halimi hiç sevmiyorum. Eski neşeli, heyecanlı her şeyin üstesinden gelen ya da en azından gelmeye çalışan halimi özledim. Ama sanırım vücudun da pes ettiği bir nokta varmış. Bu foruma üye olurken mirai ismini kendime geleceğe bak hatırlatıcısı olarak koymuştum ancak geçmişe en çok geri döndüğüm dönemde buradayım.

Hiçbir şeyden ders almıyorum ve bu başıma çok dert açıyor.

Geçen gece rüyamda denize düşüp boğulmaya başladığımı gördüm. Hemen kurtardı biri beni, hayatıma şükredip kendime geldim. Ertesi gün boğulduğum yere tekrar gitme gibi bir karar almışım nedense, giderken de yanıma bavul almışım. Korkuyla deniz kenarından geçiyordum ki yine düştüm ve boğulmaya başladım. Suyun derinliklerine çekiliyorum, yanımda bavulum, kulağımda kulaklık arkada güzel bir müzik çalıyor. Düşündüğüm şey de en azından bavulu falan aldım hazırlıklı gelmişim. Neyse kesin ölüyorum diye düşünüp suyun derinliklerine doğru çekilirken parıldayan güneşi gördüm, hayatım gözlerimin önünden geçti ve tam o sırada birisi beni tekrar kurtardı. Kendime geldikten sonra etrafıma bir baktım herkes deniz kenarında elinde bavulla dolaşıyor. Biri de şey diyor yanındakine, bir dahakine playlist'e fazla şarkı eklemeyeyim düştüğümde yanlış şarkı çaldı. tüm gün bu rüyanın metaforik anlamını düşünüp duracağım

Nasıl olsa artık buralara pek insan uğramıyor. Böyle olunca düşüncelerimi daha özgür bir şekilde paylaşabilirim sanırım.

Son birkaç ay içerisinde daha öncesinde hiç olmadığım birine dönüşmeye başladığımı hissediyorum. Bu iyi bir şey mi kötü bir şey mi bilmiyorum. Çoğunlukla kötü gibi hissediyorum. Eskiden (uzun bir zaman öncesi değil), insanları gerçekten önemserdim. Normalde isim hafızam pek yoktur. Buna rağmen çocukluğumdan beri tanıştığım insanların isimlerini aklımda tutmak için fazlasıyla çaba sarf etmişimdir. Şimdi ise önceden defalarca kez gördüğüm insanların varlığından ancak onlarla diyaloga girdiğimde haberim oluyor. Eskiden gerçekten insanlarla kurduğum ilişkilerin bir anlamı vardı benim için. Şimdi ise anlamsızlaşmaya başladılar. Bu, “insanları daha az düşünmek” değil. “Umursamazlık” hiç değil. Başka bir şey. Ama ne olduğunu ben de bilmiyorum.

Son birkaç gündür kafamı bu düşünceler kurcalayıp duruyor. Ve düşünüyorum da düşüncelerimi paylaşırken o kadar rahat olamamışım. En azından düşüncelerimin bir kısmı bu kadar.

Sürekli kafa dolu. Hiçbir zaman rahat edememeye başladım. Bu yaşlarla alakalı bir durumdur belki. Yeniden manga okuyasım, belki biraz RP yapasım falan var. Bilemedim.

Herkese selamlar,

Bir hafta önce SanJi ile görüştük. Sağ olsun, Ankara'ya ne zaman gelse arar, müsaitsek görüşürüz. Muhtemelen uzun zaman sonra forumdan birini görmek forum hatıralarımı canlandırdı. Bu nedenle başınızı biraz ağrıtacağım.

Geçtiğimiz üç sene içerisinde çok fazla şey gerçekleşti. İş hayatından başlamak gerekirse çok güzel bir kariyer inşa ettiğimi ve güzel başarılar yakaladığımı düşünüyorum. Temennimiz bunların devam etmesi efenim.

Özel hayata gelecek olursak çok sevdiğim bir kadınla evlendim. Bundan daha top bir noktaya çıkabileceğimi düşünmüyorum, yerimden de memnunum açıkçası. Anime ile hiçbir alakası yok, bu nedenle bu satırları göremeyecek. Forum ayakta kalırsa belki yıllar sonra bir zaman kapsülü olarak kullanır, döner bakarım. Belki o zaman eşime de okuturum. Kısmet.

SanJi ile gün sonunda ayrılırken şunu fark ettik ki; 5 yıldır yüz yüze görüşmemişiz. Bunun bilincinde olmadan geçirdiğimiz 3-4 saatlik zaman diliminde de her zamanki gibi her şeyden bahsedip bolca hasret giderdik.

Ayrıldıktan sonra içine kapıldığım hisleri ancak zaman buluyor ve yazıyorum. Sanırım foruma kayıt olalı 12 sene kadar oldu. Üniversiteye hazırlandığım dönemde animeler ile bilinçli olarak tanışmış ve bu forumu keşfetmiştim. Forum sayesinde ortak noktamız olan ve olmayan birçok kişi ile tanıştım. Kimileri ile yüz yüze defalarca görüştüm, kimileri ile birkaç defa; ancak onlarla da bağlarımız uzun bir süre kopmadı.

Buradaki ortam ile büyüyen, geriye kalan hayatında sahip olacağı karakterin büyük bir kısmını sizlerle, burada şekillendiren biri olarak; hepinize teşekkür ederim.

Zaman hızlı geçiyor, birçok şey yaşanıyor, bitiyor ya da yarım kalıyor. Hayatın tadını çıkarmaya çalışın, sevdiklerinizden ve sevdiğiniz şeylerden hiçbir zaman kopmayın. Her zaman bu olmayabilir ama deneyin en azından kopmamayı.

Evet, yukarıdaki satırlara bakınca birbirinden bağımsız konular görüyor olabilirsiniz. Ancak burası "Düşüncelerini Paylaş" başlığı ve konuyu da ben açtım.

Şaka bir yana, forum sayesinde tanıdığım, dostluk kurduğum herkes hayatıma bir şeyler kattı; bir şeyler öğretti. Bu nedenle hepinize tekrar teşekkür ederim. Bugün olduğum kişide sizlerin payları çok yüksek.

Forum ahalisinin yeni yılını şimdiden kutluyorum. Yeni yılın herkese güzel gelmesi dileği ile.

Forumun beni sonsuza kadar Naoki olarak kabullendiği ve tam da bulunduğumuz bu günlere uyan bir hatıra ile hislerimi sonlandırıyorum.

Herkese sevgiler!

vazgeçtiğim ne varsa hepsi bu yıl gerçekleşti. az önce yaklaşık 10 yıl önce ettiğim bir dua kabul oldu iyi mi kötü mü bilmiyorum...