Açıkçası ben eskiden izlediğim animeler, yada okuduğum mangalar konusunda, bir özlem duymuyorum. Zamanında izlemişimdir, okumuşumdur, güzeldir... Ama öyle bir yıkılma durumum yok sizler gibi daha devam etmiyor şu zamanında çok sevdiğim anime yada manga diye. Sürekli yerini dolduracak bir yeni anime, manga geliyor.

Geçen hafta tezimi hocalara teslim etmiştim. Bugün ise tasarımlarımı onaylattım ve haftaya gerçekleşecek olan savunma için hazırlanacağım. Yavaş yavaş da olsa bitiriyorum üniversiteyi.

Bunca yıldır (7 yıldır üni öğrencisi olan ben ) okulu bitirmek için gün saydım. Bunun en büyük sebeplerinden biri de çevreden gelen, "ne zaman mezun olacaksın, daha bitmedi mi senin okulun ..." gibi sorulardandı. Gerçi ben de düzenli kazancım olan bir işimin olması için mezun olmayı iple çekiyordum. Ama ilk yıl çok önemli bir dersten kalmam, pandemi döneminde pek çok dersi verememem ve işsiz kalma korkusu gibi sebeplerden ötürü uzattım okulu. Bunca yıldır başarısız olmaya ve çevreden gelen olumsuz tepkilere o kadar alışmıştım ki üniversiteyi bitirecek olmama hala inanamıyorum.

Okulumu seviyorum. Pek çok üniversiteye kıyasla iyi bir eğitim aldığımı söyleyebilirim. Ancak okuduğum bölüme pek ısınamadım. Ve ne tuhaftır ki en çok da o ısınamadığım bölümü ve bölüm hocalarımı çıldırttığım zamanları özleyeceğim. Sanırım onlar da beni özleyecekler. Çünkü bu zaman zarfında Usagi Tsukino gibi bir öğrenci oluşum (derslerde uyusam da sevimli tavırlarımdan dolayı çok da kızamayışları), bir işe başladığımda onu sonuna kadar götürüp en iyisini yapmaya çalıştığım ve derslerde uyumama rağmen çalışkan da bir tip olduğum için özleyebileceklerini düşünüyorum. Tez danışmanım bile iç çekerek, "sonunda bitiyor ha," dedi bugün. Nedense bunu duyunca üzüldüm biraz. Bu kadar yıl bir ortamda vakit geçirince ayrılması da zor oluyormuş. (O yüzden tavsiyem, üniversiteyi maksimum beş yılda tutmaya çalışın.)

Not: Benden sonra okula gelen arkadaşlarımı da özleyeceğim. Pandemiden sonra yeni öğrencilerle kısa süre vakit geçirsem de çok eğlendim. Ve keşke onlarla daha erken karşılaşabilseydim diyorum. Her ne kadar üzülsem de bu duruma en azından onları tanıdığım için mutluyum.

Bu başlığa bıraktım düşüncelerimi.

Hayatımda ilk kez gerçek anlamda böylesi çıkmazda hissettiğim bir dönem yaşıyorum. Yıllardır ötelediğim her şey sırtıma bir anda binmiş gibi geliyor. Ve bu halimi hiç sevmiyorum. Eski neşeli, heyecanlı her şeyin üstesinden gelen ya da en azından gelmeye çalışan halimi özledim. Ama sanırım vücudun da pes ettiği bir nokta varmış. Bu foruma üye olurken mirai ismini kendime geleceğe bak hatırlatıcısı olarak koymuştum ancak geçmişe en çok geri döndüğüm dönemde buradayım.

Hiçbir şeyden ders almıyorum ve bu başıma çok dert açıyor.

Geçen gece rüyamda denize düşüp boğulmaya başladığımı gördüm. Hemen kurtardı biri beni, hayatıma şükredip kendime geldim. Ertesi gün boğulduğum yere tekrar gitme gibi bir karar almışım nedense, giderken de yanıma bavul almışım. Korkuyla deniz kenarından geçiyordum ki yine düştüm ve boğulmaya başladım. Suyun derinliklerine çekiliyorum, yanımda bavulum, kulağımda kulaklık arkada güzel bir müzik çalıyor. Düşündüğüm şey de en azından bavulu falan aldım hazırlıklı gelmişim. Neyse kesin ölüyorum diye düşünüp suyun derinliklerine doğru çekilirken parıldayan güneşi gördüm, hayatım gözlerimin önünden geçti ve tam o sırada birisi beni tekrar kurtardı. Kendime geldikten sonra etrafıma bir baktım herkes deniz kenarında elinde bavulla dolaşıyor. Biri de şey diyor yanındakine, bir dahakine playlist'e fazla şarkı eklemeyeyim düştüğümde yanlış şarkı çaldı. tüm gün bu rüyanın metaforik anlamını düşünüp duracağım