Daha iki dakika önce Facebook'ta bir arkadaşım sokakta bulduğu bir köpek için bir post yazmış. Ev köpeğiymiş, sokaklar onun için uygun değilmiş, bakabilecek birileri var mıymış falan filan. Eyvallah, hayvan sevmek güzel bir şey. Hayatının çok büyük bir bölümünü hiçbir hayvana dokunmadan geçirmiş biri olarak bile hayvanlara bayılıyorum ve bu dereceye kadar, insanların ihtiyacı olan hayvanlarla alakalı bir şeyler yapmaya çalışması çok güzel. Lakin kabul edelim ki, hayvanseverler her şeyi çok abartıyor. Ulan insan hangi mantıkla köpeğine instagram açar be?! Gerçekten, bunu yapan insanların zihinsel bir problemleri olduğunu düşünüyorum.

Onu da geçtim. Sokakta kimsesiz hayvan görünce "Oh yoo!", evsiz insan görünce "Iyy!" oluyor çoğu zaman. Geçen gün Kadıköy'de vapura bineceğim, kapıların açılmasını bekliyorum. Birkaç tane sokak çocuğu önümde bekliyor. Muhtemelen çocukların uzun süredir yıkanma şansı bulamamalarından kaynaklanan koku yüzünden o kalabalık, sıkış tepiş bekleme salonu içinde çocukların etrafında kocaman bir boşluk oluştu. Evet, gerçekten koku rahatsız ediciydi. Ama ufacık bir çocuğu rencide edecek kadar değil. Çocuklardan bir tanesi sürekli bana bakıyordu, ben de ona gülümsüyordum. Sanırım gülümsememden cesaret aldı, dönüp bana "Abla o kolyeden bende de var, biliyor musun? Pazardan aldın, de mi abla? Ben de pazardan aldım iki liraya." dedi. Pazardan falan almamıştım aslında ama evet deyip gülümsedim yine. Ya bilmiyorum, ben gerçekten artık böyle şeylere gereğinden fazla takılmaya başladım. İnsanlar birbirlerine karşı bok gibi davranmayı marifet sayıyor. Kimisi markette kasiyer, işinden memnun değil, alışverişiniz bittikten sonra teşekkür ediyorsunuz rica bile etmiyor, surat asıp ofluyor, kafasını çeviriyor. Kimisi bir köşede kimseye zararı olmayan evsiz birini görünce rahatsız oluyor, hele of bir cafede vesaire oturuyorsa, aman tanrım! O adam oraya nasıl girer?! Ya en basitinden, birine yol soruyorsunuz. Belki tarif ediyor, belki geçiştiriyor ama YAHU BİR TEBESSÜM ETMEK BU KADAR ZOR OLMAMALI.

Öf neyse, yine çok yanlış yerlere geldim yazmaya başlayınca. Olayla alakalı eklemek istediğim bir şey vardı, onu yazacaktım asıl. Çocukken bırakın ısırılmayı, birkaç kere köpek koşturdu, bir kere de -oynamak istediği için muhtemelen- ayakkabılarımı yaladı diye köpeklerden, hatta hayvanlardan hep çok korktum. Muhtemelen o ısırılan çocuk, hatırlayacak yaştaysa onda da bu tarz bir problem vuku bulacak. Change.org'daki kampanyadaki köpeğin sahibi ise tamamen kendi derdinde. İnsan bu kadar bencil olmamalı ya. Köpeğini çok seviyor olabilirsin ama o köpek şu an senin sorumsuzluğun yüzünden böyle bir durumla karşı karşıya, azıcık sorumluluk al. 4 aylık bebeğine de sana da henüz bir şey yapmamış olabilir; umarım yapmaz da, ama yarın bir gün kendi canın yansa bu kadar soğukkanlı olabilecek misin? Köpek öldürülmesin tabii ki, ölümün insanın inisiyatifinde olması fikri bile sinir bozucu ama başka çözümler mevcut.

AY AYRICA KARIŞMAK HİÇ İSTEMEZDİM AMA QUINCY VE VINNIE, SİZ NE DİYONUZ YA. Tavsiyem, kendinize birer pitbull alıp onlara minik tatlı instagram hesapları açın. O an hayatınız çok daha eğlenceli olmaya başlayacak ve elin forumlarında birilerine laf sokmaktan vazgeçeceksiniz. :))))))))))))))))))))))))))))))))))))