Herkesin hayatında belli dönemler vardır. Hani üst üste birkaç kez ösym sınavlarına girdiğiniz ama bir türlü istediğiniz puanı tutturamadığınız... Ya da uzun bir süre işsiz kaldığınız... Yüzünüzü sivilcelerin bastığı... Ya da kilo aldığınız ve görünüşünüzden tatmin olmayarak dışarı çıkmak, en yakın arkadaşlarınızla dahi görüşmek istemediğiniz... En basitinden her şeyden sıkıldığınız ve biraz uzaklaşmak istediğiniz...

Böyle zamanlar vardır ve olacaktır, benim de hayatımda oldu, ancak...

Ben böyle zamanlarda kabuğuna çekilip arayıp sormayan, sosyal medyada tek bir paylaşımda bulunmayan tiplerin bu dönemler geçtiğinde müthiş bir öz güven patlaması yaşayarak sosyal medyanın tozunu attırmalarına sinir oluyorum. Böyle bir kuzenimiz oldu, hanfendi senelerce aramadı, sormadı, varlığını bütün ortamlardan sildi. Çünkü üniversiteyi bitirdikten sonra bir dikiş tutturamamıştı, birkaç denemesi başarısızlıkla sonuçlanmıştı. Derken turnayı gözünden vurduğu o dönem gelip çattı, şimdi nereyi açsam boy boy fotolar, insanın gözüne gözüne sokmalar... Kusura bakma arkadaşım, zor zamanında seninle dalga geçeceğimi ya da ne bileyim sana acıyacağımı filan düşünerek benden uzak durmuşsun (demek ki bana güvenin bu kadarmış), şimdi ben senin mutluluk patlamanı paylaşamam. Çünkü ben senin sandığın gibi bir iyi gün dostu değilim, sen kötü günlerini benle paylaşmak istemedin madem, iyilerini de paylaşma... Paylaşımlarını da al ve öz güven patlamanı az ileride yaşa.. Beni rahatsız etme.

Ha bir de bir arkadaşı birkaç sene evvel koroya sokmuşluğum var, sonra o arkadaşla aramız bozuldu, koromuz dağıldığında korodaki şendul arkadaş grubuyla niyeyse hanfendi benden daha çok iletişim kurar oldu, bunlar fellik fellik geziyorlar o kafe senin bu kafe benim, beni arayan soran yok.. Ben tanıştırdım yahu sizi, hadi o hanfendinin aklına gelmiyor, diğer arkadaşların da mı gelmiyor? Şimdi koro tekrar toplanıyormuş. Mübarek olsun... Gidenin Gintoki'si ölsün , ne diyim.