Tee bundan bi 7-8 yıl önce bu forumda yeni ve aktif olduğum zamanlar bir arkadaş edinmiştim. Facebook'tan falan konuşuyorduk tabi ben çocuğum anime sohbeti dışında da okulda ne derdim varsa gelip ona anlatıyordum. Ya 13 yaşında çocuğum karşımdaki insan 21-22 yaşında işi gücü olan belki bin türlü derdi olan biri. Benim derdimi dinliyor üzerine yorumlar yapıyordu,unutmuyorum. Şimdi ben o yaşlardayım ve kardeşimin anlattığı şeyi dinlemeye ömrüm yetmeyecek gibi hissediyorum. Gel gelelim bir ara benım ya da karşı tarafın internetle alakası bir ara kesilmişti dolayısıyla sohbet bitti. O kadar zaman geçti adını unuttum sanıyordum ki öyleydi ama foruma girdiğimde hep aklıma geliyordu. Son 1-2 yıldır kalk bul teşekkür et hemde ne yapıyor ne ediyor diye bir merakını gider diye bir düşünüyordum. Bugün oturdum masaya, açtım bilgisayarı. Aldım elime telefonu. Forumda nickinden ismine sonra ortak arkadaşlardan sosyal medya hesabına kadar aradım ve en sonunda buldum. Takip attım. Umarım döner. Çünkü o günler aklıma gelince şaşırdığım kadar çok da mutlu oluyorum bir teşekkür etmeliyim 😅 Burada da anlatmak istedim çünkü bu forum sayesinde beni böyle mutlu edecek, gülümsetecek bir anıya sahip oldum.

Gerçekten efsane bir şeymiş, bu bizlere forumun yapabileceklerini gösteriyor. Tekrar eskisi gibi olsa keşke, şimdi arkadaşlıklar sosyal medyada bile sahte. Aradığın kişiyi bulman falan , şimdi karşısına çıkacak olman
#^-^# heyecan verici olmalı ...

Lightray kimdi o soylesene bize de

Türkiye'de çoğu kişinin farkında olmadığı bir gerçekten bahsetmek istiyorum. Çocuk sahibi olmayı istememek ve çocuksuz bir hayat sürmek son derece normal bir şeydir. Bu kararı veren çoğu insan fikirlerini değiştirmez. Tüm hayatını çocuksuz geçiren ve bundan oldukça mutlu olan çok insan gördüm.

Çocuk sahibi olmak bir ihtiyaç veya "olması gereken" değildir. Hayattaki milyonlarca seçimden biridir sadece.

Bu konu hakkında hiç düşünmemiştim , yaşım gereği düşünmeme de gerek yok gerçi ama. Çocuk bence ciddi ufuk katar insana, yararlarından biri bu olabilir. Bunun haricinde başka düşüncem yok sadece düşüncemi yazmak istedim ama bu konu hakkında bundan başka düşüncem yok. ^-^

Bir insana çocuk da ufuk katabilir, çocuk sahibi olmayıp ona verilen vakti bilim, sanat, felsefe ve türlü hobiyle geçirmek de.

Yazdım imdb'den buldum, Stoker diye bir film vardı Chan-wook Park'ın, orada "insan neden çocuk yapar" sorusu üzerine şöyle bir tirat vardı: "You know, I've often wondered why it is we have children in the first place. And the conclusion I've come to is... At some point in our lives we realize things are screwed up beyond repair. So we decide to start again. Wipe the slate clean. Start fresh. And then we have children. Little carbon copies we can turn to and say, "You will do what I could not. You will succeed where I have failed." Because we want someone to get it right this time."

Tercüme etmek gerekirse, diyor ki, hayatlarımız geri dönüşü olmayacak şekilde boka sardığında temiz bir sayfa açmak için çocuk yaparız ve onlardan bizim beceremediklerimizi becermelerini isteriz.

İnsanlar bugünlerde gelip forum güzelce bir iç dökmüşler, nostalji yapmışlar vs. Şimdilik anlatacak bir şey bulamadım kendi adıma... İyi bayramlar diyim o zaman herkese

Neyse. Benim tek istediğim çocuk sahibi olmamanın çocuk sahibi olmak kadar geçerli ve iyi bir seçim olduğunun farkında olunması.

Çevremde çocuk doğurup da salan, hizmetçi gibi gören, hiç takip etmeyen ya da ilgiyle boğan, çocuğa maddi manevi şeyler vermeyen insanları gördükçe benim de ebevynlik isteğim gidiyor. Bundan 5 6 sene önce keşke çoluk çocuğa karışabilsem diyordum ama insanın bu isteği de zamanla körebiliyormuş.
Sabah annemle de benzer şeyleri konuşuyorduk. Annemin babaannesi de halası da çocuklar ağlayınca ağlıyormuş dayanamayıp. Karnını doyuruyon, altını temizliyosun, seviyorsun gene ağlayacak birşey buluyor. Büyüyünce derdi de artıyor. Ebeveynlerim doğuda bir köyde doğup büyümüşler mesela. Ama kardeşimle ben batıda büyükşehirde doğup büyüdük. Kuşak farkı ya da kültür farkı mı diyeyim yetişkinler gençleri anlayamayabiliyor. Benden 10 yaş küçük olan teyzemin torununun davranışları bana tuhaf gelir, hiç anlayamam mesela. Ebeveynlik herhalde hoşgörü ve empati istiyor.
Bir de şöyle ilginç bir anım var. 8 9 sene evvel otobüs durağında beklerken yaşlı kadının biri yanıma gelmişti. Kadın habire konuşuyordu, saygısızlık olmasın diye zoraki olarak muhabbetine katılıyordum. Ygs lys için dershaneye gittiğimi söyleyince teyze demez mi bana benim çocuklarımın ikisi de öğretmen, ikisi de dershaneye gitmeden öğretmen oldular diye. O zaman çok moralim bozulmuştu ama yaşlı kadının bizim zamanımızdan bihaber. Bi insan çocukları öğretmen diye neden övünür anlamam. Kendisi cahil kalmış, çocuğu öğretmen olsa ne olur. Önemli olan insanın kendisi
Bi örnek daha var ama söylesem mi söylemesem mi bilemedim. Bir biyografi okumuştum kendisi gençken ilerideki çocukları için kitap alıyor ancak bu kitapları okumuyor. Çocuğu bu kitapları okuyor, güzel mevkilere geliyor ancak babası ile zıt fikirlere sahip.
Sonuca geleyim. Eğer bir insan çocukla ilgilenemeyeceğini düşünüyorsa yapmamalı bence. Çevre yeterince sevgisiz insan dolu zaten. Toplumsal baskı her yerde var, yok kısır mı yok bilmem ne diye düşünürse düşünsünler insancıklar sanki dertleri yok. İnsan nasıl mutlu oluyorsa öyle davranmalı.