Aşksızlıktan öleceğim. Etraftaki sevilebilir erkek popülasyonu sıfıra indirgenmiş gibi hissediyorum. Birine bir kez baksam da o kişiyi bir daha göremiyorum. Duygularım kurudu sanki. Hissizleştim. Etrafta çift görsem kafalarını pürtüklü duvarlara sürtesim bile gelmiyor artık. Kedi mi alsam?

bazen teşekkür yerine şikayet butonuna basıcam diye çok panik oluyorum

İtiraf ediyorum, şu an çok "down" hissediyorum (hatta b*k gibi)
Bu ruh halini kendi kendime düzeltebileceğim halde yapmıyorum

Çünkü bu şekilde hissettiğimde, bedenim otomatik tepki veriyor. Daha zor yoruluyorum, bir anda 2 milyon şeyler uğraşabiliyorum, her şeyi daha net hatırlıyorum, daha rahat odaklanıyorum. Düşünmek istemediğim, kaçtığım şeyler olduğu, kötü hissettiğim gerçeğini kendi kendimden de saklamaya çalıştığım için ben böyle dönemlerde aşırı derecede çaılışırım ve acayip de verimli çalışırım. 8. sınıfta SBS'de derece yaptığımda resmen depresyondaydım. Onun için bu halimle savaşmıyorum. Çünkü bedenim bu halime alıştığı için otomatikmen performansını arttırıyor. Ama bu yaptığımın sağlıksız olduğunu da biliyorum... Çünkü ben böyle kötü hissettikçe, sınav puanlarım yükseliyor, daha çok şey okuyup izleyip yetişmem gereken her şeye yetişebiliyorum. Yatağa uzanana kadar iyiyim, kafamı yastığa koyduğum zaman boğuluyorum. Daha başarılı olmak için kendi kendimi depresyona itiyorum, ve bunu durduramıyorum. Yardım almak da istemiyorum çünkü tek yaptıkları kendi kendime söylediklerimi bana tekrarlamak oluyor, ilaç da kullanmam asla. Ooff offf bu duruma bir çare bulmam lazım

itiraf ediyorum bunu ben yazdım gerçi yazdıktan hemen sonra da çok pişman oldum ıslak mendille silmeye çalıştım ama olmadı ıslak mendilim bitince tahta silgisiyle silmeye çalıştım duvar kapkara oldu daha beter oldu panikledim gerçekten pişman oldum ve o kadar panikledim ki biri sınıfa geldi hemen uzaklaştım duvardan tırstım...
okul malına zarar vermekten atılır mıyım ki' ye kadar götürdüm kafamda düşünceleri...

hı bunu niye yaptığıma gelince: ne biliyim şeytana uydum işte.ilk defa böyle bir şey yaptım. keşke yapmasaydım çocukluğumdan beri içimde kalmış sanırım böyle bir şey yapma isteği xd düşünün lise zamanlarınızı soyunma odalarının duvarlarında yazılar yazar falan... neyse

dediğim gibi pişman oldum yani...

@rukia : normal kurşun kalem silen silgilerden kullansaydın ya, mavi fabercastellar bu iş için ideal Tahtadan CD kalemi siliyordum onunla.

duvara yazdım tahtaya değil üstelik kurşun kalemle de değil pilot kalemle xd.

diyorum bari küçük yazsaydım keşke gerçi koca duvarda küçücük bir yazı olarak kalıyor ben yakınlaştırıp çektim bunu ama... o tahta silgisini hiç bulaştırmasaydım belki daha iyi olurdu.ama o zaman da kimin yazdığını anlayabilirlerdi hemen.koca iibf de benden başka japonca öğrenen yok ne de olsa...

hani dediğim gibi çok pişman oldum ama iş işten geçti tabii...

Pilot kalem de geciyor diye biliyorum yahu bi deneseydin.
Itirafim var sığ bir insan olmaya başladım.

Bundan hiç memnun olmasam da, şu ana kadar kimsenin fangirl'ü olamadım. Kimseye âşık da olamadım. Hatta fangirl olabilmek için arkadaşınla bir 10-15 kadar anime karakterinin adını kücük kağıtlara yazıp kura çektik -Suigetsu çıktı- AMA ONU KARINLE SHIPLEMEKTEN KENDİMİ ALAMADIM. SUIGETSU TAM BİR ABİ GİBİ!!!!! Zaten sorun da şu sevdiğim anime karakterleri ya abi ya kanki oluyor. LAN İNSAN BİR ANİME KARAKTERİNE BİLE SULANAMAZ MI? Tabi tenefüste sinevizyondan açtığımız videolarda akıllı tahtada beliren Shizou'ya sarılıp yüzümü akıllı tahtanın heryerine sürüyorum, o ayrı. Ama o da abi.



keşke fangirl olsam....

Şimdi, insanlar yalnız doğdular ve yalnız ölecekler ama bu aradaki zaman diliminde de yalnız olmak gerekir anlamına gelmiyor. Yaş itibariyle etrafımdaki herkes artık evlenmem gerektiğini düşünüyor. Bunu ben de düşünüyorum. Arkadaşlarım çoluk çocuk sahibi. Ev alanlar var. Boşananlar bile var. Tabii ki boşanmak için evlenmiyoruz ama anlaşamamak her zaman bir ihtimal. Neyse, mesele o değil. Mesele hayatı bir yerinden yakalamak. Hayat evlenince mi başlar? Hayır, tabii ki. Ama anne-babanın bir gün gidecekleri gerçeği göz önünde bulundurulursa evlilik, hayatı biraz da sağlama almaktır. Kimse 75-80 yaşında, 3 günlük kokuşmuş cesedi evde beslediği 30 kedi tarafından yer yer yenmiş bir şekilde bu dünyayı terk etmek istemez. Kitap ve kediyle dolu bir evde ölmek hayalim ama yanımda evlatlarım da torunlarım da olursa... Yani olmalı. Allah'ım lütfen olsun

Benim itirafım şu: Ben bugüne kadar çok aşık oldum(kurguda ya da değil)(ama daha çok kurguda) ama hiç kimse bana aşık olmadı. İşte sırf bu yüzden kedi ve kitaplarla dolu bir evde yalnız öleceğime inanmaya başladım. Anneme, babama ve babaneme torun sevgisi tattıramamak da cabası. Ama tabii ki onlardan önce kendimi düşünüyorum. Sevilmek nasıl bir şey, bilmeden; anne olmadan ölmek istemiyorum.

Evde kalmaktan çok korkuyorum forum. İtirafım budur.

Belki bunu yolladım diye sonradan pişman olacağım ama yine de silmeyeceğim. İbret-i alem olarak kalsın burada.